zaterdag 28 mei

In de Lucas Munichstraat is een buurtfeest. Het regent. De poort staat open. In de mediaruimte is niemand. Helemaal achterin zijn stemmen te horen. Ik stap op Jozef Van Wissem toe. We begroeten elkaar. Levi zegt: 'Dag Laura.' Ann zeult met een videoprojector. Jozef heeft haar dat tot de schouders hangt. Hoe dat komt, kan ik niet uitleggen. We stappen om de zwarte kubus. Dat is nog eens een kubus he, zegt Levi. Bij hem thuis zou hij ook wel zo'n kubus willen. We bekijken de kubus. Levi gaat in de kubus staan. Ik geef uitleg bij het werk van Mehdi. We kijken naar de foto. Ik stap door de corridor. Op Ann, Levi en Jozef na is er voorlopig helemaal niemand. Ook Ann, Levi en Jozef stappen naar de hall. Naast de vitrinekast staan wat dingen. Het zou om materiaal van Levi gaan. Ik activeer de laptop en bestel een snelle hap bij Pizza Roma. Jozef besloot dat het de zaalhelft met de plannen van Leka wordt. Alleen in die zaal staat één muur blank en dat is wat ze nodig hebben. Ook Ann heeft honger. We hebben geen van allen gegeten, Levi evenmin. Jozef begint aan de soundcheck. De luit, a 13 course swan neck baroque lute, is van recente datum. In het boekje bij de cd staat dat ze door Michael Schreiner gebouwd werd. Schreiner is een Canadees. Hij heeft de luit voor Van Wissem gebouwd naar het barokmodel van Edlinger.

foto: ann vandersleyen

Na Limits of Control gaat Jarmush voor de soundtrack van z'n nieuwe film met Van Wissem samenwerken. Dat project heeft hij in Cannes aangekaart, het wordt een vampierfilm. Politiek. Vampirisme en politiek zijn verwant. De muizen fladderen, beyond control. Voor die film van Jarmush gaat Van Wissem de soundtrack doen.

Dries Douibi springt binnen. Hij komt voor het werk van Daniël en Mehdi en zegt dat hij het Kunstkrematorium een geniaal concept vindt. Aan de bar kwam het gesprek op hoe ze het in De Morgen over het vrouwelijke geslacht hebben: een liefdesgrot. Levi heeft dat in De Morgen gelezen. Het tegenargument, een metafrase van het kleine naar het grote of van het grote naar het kleine woord: 'Mijn Italiaanse discotheek'. Later hebben we het over het vogeltje van de Vlaamse zaak. Een microniem: politiek fatsoen. Levi legt uit dat het Engelse ontbijt zijn favoriete ontbijt is. Of: legt uit dat het Engels z'n favoriete ontbijt is. Egg's over easy, hashbrowns, bubble, mushy peas, black pudding, bacon and eggs. Om met black pudding te beginnen. Dat is zwarte bloedworst. Egg's over easy gaat omgekeerd net voor het spiegelei uit de pan op je bord belandt. Bubble is aardappelpuree en erwten. Ook hashbrowns is aardappel. Geraspte aardappel, plat gedrukt tot het formaat van een burger en gebakken. Mushy peas is een portie geplette erwten.
Wat hij vergat te vermelden: bonen in tomatensaus en versgeperst sinaasappelsap. Weet u, zeg ik, waar de uitdrukking 'in de pan hakken' vandaan komt.

Jozef vroeg of we een paraplu hebben. Het regent. Jeanne Madic, die uit Parijs komt, staat op het punt om in Gent Dampoort aan te komen. We hebben een paraplu, het cadeautje van iemand die het ding in croxhapox vergeten is. En zo zijn er nog wat dingen. Jozef gaat Jeanne oppikken. Met paraplu, het regent. Een Atlantisch meltdown. De symptomen zijn vertrouwd, haaruitval, klompen en hakenkruisen.
Jeanne Damic, ze is zo goed als doof, heeft in Tennessee gewoond en in Glasgow. Ze heeft een eumig MARK 610 D bij, wat de beamer overbodig maakt. Het eerste deel van het concert is zonder. De beelden zijn in Versailles genomen.


'In Oostende,' zegt het bloedmooie meisje, 'heb ik mijn eerste frikandel special gegeten.' Sarah heet ze. Ze komt wel vaker naar de concertavonden. Haar vriend preciseert wat ze van Oostende denken: Kadhafi naar Oostende halen en een bom op het stadje droppen.

In het Albanees zou er Zroxhapox staan, zegt Peter Van Lancker, en in het Bulgaars ontbreekt een C in experimenteel.

Middernacht. Bij het verlaten van Melanie's World bots ik op twee maffe types. Ze hebben een huidskleur als paardendrek en grove gelaatstrekken. De dikste van beiden heeft een breekijzer bij. Met dat wapen open en bloot in z'n rechterhand baggert hij dravend over het wegdek. Albanese boefjes. Gek dat ze niet eens de moeite nemen om het wapen te verbergen.

Tijdens de zomer van 1979 was ik in Salzburg. Ik had er Marion leren kennen, ze studeerde aan de Oskar Kokoschka Schule, in het lithografisch atelier dat in het geboortehuis van Georg Trakl gehuisvest was, vlakbij de Salz die toen door overdadige regenval zo hoog stond dat het water bijna tot het wegdek reikte. Ik volgde ook zelf les in het lithografisch atelier, zonder me in die studie te verdiepen, ik ging liever lange wandelingen maken in het Salzer woud en maakte pentekeningen in en van de regen die over het stadje joeg. Op een avond ging Marion mee naar een orgelconcert in een Protestants kerkje, waar ze een uitvoering van Die Kunst der Füge hadden. Het kerkje was vlakbij de Salz. We keken naar het wassende water. Ik had Marion gezegd dat Die Kunst der Füge een meesterwerk is, dat ik niet bekend was met de Zwitserse organist die het werk zou uitvoeren en dat dat er niet toe deed omdat Die Kunst der Füge Die Kunst der Füge is. Marion was het met me eens. Ze was benieuwd. Boven het stadje hingen grauwe wolken. We wandelden naar het kerkje, zaten op de eerste rij. De organist, een Zwitser, kwam tevoorschijn uit een nis ter rechterzijde. Hij nam plaats aan het orgel. Hoog boven de plek waar we zaten, was het dak van de middenbeuk. De organist begon. De eerste noot van het thema viel samen met een enorm gekletter. Een Atlantische bui joeg over het stadje. Het gekletter en de eerste noot waren op hetzelfde moment begonnen, regen joeg over Die Kunst der Füge. Na het concert wandelden we naar de brug. Onder de brug joeg het water.

donderdag 26 mei

Een regenboogvlekjesmaker. Als je ze aanraakt, kan je doodgaan.
Er is ook veel flauwekul verteld over Céline, zeg.
Giorgio Vasta, 2008, De materiële tijd. Eerste zin: Ik ben elf, om me heen katten die vergaan
Kubrick heeft een aantal films gemaakt die als propaganda bedoeld waren.
Lanzara, terre dell'Istrice, Sicilia.
Teshigahara, Women of the Dunes.
Wortel, ui, look, boontjes en paprika.

woensdag 25 mei

L'amour c'est trop absolu pour les humains. C'est Yannick qui le dit.
C'est pas non seulement trop absolu, c'est une catastrophe. We zitten op het terras van de Drij Zinnen, aan het Maria Hendrikaplein, wat een van de aangenaamste terrasjes van het grootstedelijk gebied is. Er zit veel jong volk, jong en kortgerokt. Het bloot van de meisjes is traag en frêle, wat in de Middeleeuwen naar verluidt een teken van gratie en adel was. Aan een belendende tafel zitten drie lome jongens, geen smeuïge leeuwerikjes, aardappelen getaand en gebrand in Berlijnse zon. De temperatuur ging er boven 30° Celsius.
Yannick is moe. Gisteren hebben ze een concert gehad, in Brussel, het werd laat. Ze hebben een stukje uit de blog vertaald, verneem ik, hij en Van Ryssen.
Van Ryssen heeft zich over Yannick ontfermd. Met kleine beetjes, telkens als het past. Het syntaxoniem ploetert over verharde bodem.
Het gesprek komt op het Landhuis, een kraakgebied in Gentbrugge.
Yannick herinnert zich le Makhnovotchine van Nestor Makhno, een gemeenschap van rebellen die tegen het Tsaristische bewind inging en ook de golven van de witte, rode en bruine horden overleefde. Un communisme non-autoritaire et résistant. Ze hebben zich met succes tegen de Tsaar verzet, later tegen het witte leger en de bolsheviks wisten er evenmin raad mee. De groepen van Nestor Makhno zaten overal, kleine eenheden die zich snel wisten te verplaatsen. Het centrum van de libertijnse beweging was Sébastopol.

de son père

il prend un petit truc de fruit
truc de fruit mort
un petit truc de fruit mort

- Tu connais le poète, et écrivain, Jacques Roubaud?
Le nom.
- Il est génial, lui.

We wijden uit over Raymond Roussel.

mais qu'est ce qu'il fait
alors qu'est ce qu'il fait il peut te dire quel parasite
est allé dans le fruit
un verre qui s'introduit dans le fruit

- C'est pas la fruit?

C'est pas la fruit. C'est le fruit.
C'est comme ça. Les fruits, c'est masculin.

Il sait pourquoi. C'est ce qu'il vient de chercher.
Ce qu'il vient de chercher c'est ce qu'il devient après.

Het gesprek kwam. Ik stel me voor dat alles wat ik gezegd heb, elk woord, elke zin die ik uitsprak, wat niet alle emoties en gedachten en feiten vertegenwoordigt, geboekstaafd werd. Iemand heeft het allemaal opgeschreven. Daar was geen reden voor. Het leek zelfs tamelijk onzinnig om uit de vele individuën waarvan ze één levenslang wilde interviewen een babbelkous te kiezen. Ze zou meer doen dan me alleen maar interviewen: elk woord dat ik zou zeggen, hoorde geregistreerd te worden, later elke zin, nog later alles wat ik zou uitkramen, waarover het ook ging, waarbij ik ongetwijfeld op bepaalde leeftijd weer non-verbaal zou worden en misschien, ook daarmee had ze rekening te houden, reeds op vroege leeftijd zou beseffen dat wat ben ik niet in woorden uit te drukken is en dat ik zou kiezen voor het geschreven woord, die ene uitweg waarbij wat ik gezegd had kunnen hebben voor altijd onuitgesproken blijft.

En toen kwam het gesprek op Cioran. We hadden het over Roussel gehad en over het Landhuis en over Roubaud en over duizend en een andere dingen en het was Yannick die over Cioran begon. Dat heb ik niet gedaan. Ik ben niet over Cioran begonnen. Nee, dat zeg ik toch, ik ben niet over Cioran begonnen, heb ik niet gedaan. Hoor eens, luister je of scheelt er wat. En zo hadden we het dus opeens toch over Cioran. Ik heb het niet gedaan, meneer, hij begon. Dat zeg ik je toch. Trouwens, er was geen reden om het niet over Cioran te hebben. We hadden het over Roussel gehad, en het Landhuis en Roubaud en duizend en een andere dingen. Wat ik wil zeggen is, ik ben niet over Cioran begonnen. Het was Yannick godverdomme. Hij begon. Waarover het ging? Goeie vraag, meneer, proficiat, goed gedaan, applaus. Waarover het ging, goeie vraag zeg. Weet ik veel waarover het ging. Dat Cioran een partisan geweest was, een hakenkruis op de borst gespeld kreeg, maar dat weet iedereen, en dat we geen van beiden meer dan 50 bladzijden van Cioran gelezen hadden, waarbij L'Inconvenient d'être né niet onvermeld kon blijven. Mircea Eliade en Ionesco maakten deel uit van dezelfde groep, zei Franck, die meer over Cioran leek te weten dan ik aanvankelijk vermoed had. Een zekere Corneliu Codreanu dicteerde het groepje. Codreanu was antisemiet en fascist, ook zijn vader had aan het hoofd gestaan van de ijzeren garde, très droit, très crétien. In een slachthuis, om maar een voorbeeld te geven, hadden ze een Joods meisje aan een slachthaak gehangen. Ionesco en Eliade hielden die plagerijtjes gauw voor bekeken en Codreanu zelf zou in 1938 om het leven komen. Cioran deed pas veel later alsof hij niets met die ijzeren garde te maken had gehad. Il a continué ça en France, Yannick explique, et commençait de le cacher dans les années quarante. Dis donc, il était pour la déstruction des hommes, contre le marriage, contre les enfants. Et quand même, ce n'est pas toute une vérité, il y en a plusieurs.
Sabrina komt er bij zitten. Het gesprek komt op de maandlanding. Ze geloven geen van beiden dat die ooit plaatsvond maar dat je dat in het kader van de koude oorlog moet zien en Omon en de race naar de maan. Op de film van de maandlanding is een wapperende vlag te zien, legt Yannick uit. Probeer je dat voor te stellen: een wapperende vlag.
Stanley Kubrick maakte die films, dat weet iedereen, het zijn studio-opnames en die opnames waren bedoeld voor propaganda, verneem ik een dag later aan tafel bij de hoofdredacteur, terwijl ik smul van een verrukkelijke lamsragout. Ze hadden Stanley gevraagd om er niet mee uit te pakken. Televisiesmullers weten wat ze zien. Wat ze niet te zien krijgen, weten ze niet en wat ze niet weten hoeven ze niet te weten. De vele fascistische doctrines, van kapitaal tot religie, hebben altijd baat gehad bij een ruim publiek dat helemaal nergens van afwist, tenzij wat ze horen te kregen, dat de nieuwe Citroën X-rate heel erg sexy is, Lady Gaga is de ster van het moment en met Bart De Wever is niet te sollen. Meer hoeven we ook niet te weten trouwens. Masturberen in het openbaar kan: hoe meer stemmen hoe meer vreugd.

het landhuis

Dimitri stookt de pocket stove met houtjes en takhout. Op de pocket stove staat een pot met witloofsoep. Uit de ketel slaan walmen en vlammen. Iemand roert in een gigantische hoeveelheid couscous. De couscous is op smaak gebracht, verneem ik, met rozijnen, tomaat, komkommer, munt, peterselie en rozijnen. Honden rennen over het graasland.

konisch

stoppen met spelleke spelen
op gelijke hoogte komen

dit is het niveau van Joost
dit is het niveau van Leen

geen watervalsysteem he
Leen zit aan de grond

hem laten voelen gij hebt niet door hoe ik mij voel
doen wat hij doet vreemd gaan
hem laten voelen wat zij voelt

Het gesprek is halverwege. Het is onderweg. Pak maar wat frietjes he, zegt hij. Zij begrijpt niet wat hij bedoelt.
Dat Leen een affaire zou moeten hebben om Joost duidelijk te maken dat hij een affaire had. Of Joost daarmee te weten komt wat zij voelt.

ik begrijp wat ge bedoelt, zegt hij
ik snap wel dat gij zo zegt van, en

Ik begrijp wat je bedoelt.

het is goed dat gij het op die manier ziet
ik bedoel u zo kwaad kunnen voelen
dat bedrog van Joost dat moet toch iets hebben van
dit moet toch wel heftig zijn en ik denk

dat het dat is wat we wisten
of ge het een melodrama noemt of een remarriagefilm

komisch: ik heb een konisch gevoel
dat ze uit elkaar gaan door een bedrog dat er niet is

dat Leen haar toekomstige zelf niet goed weet in te schatten
ze ziet twee dingen
dat in balans krijgen en dan ziet ze wel
en wat ze voelt de ontbinding

debat

'Voor ons is dit geen oud debat, het fascisme staat bij ons voor de deur en we zien het elke dag woeden, met arrogantie en misprijzen.' Dat staat in De Standaard.
In De Morgen laten ze in het euthanasiedebat over de Vlaamse zaak een N-VA'er aan het woord, het product van een katholieke familie die met Hitler heulde. Je leest het niet maar het staat er wel: het Vlaamse toerental dat met Nazi-Duitsland heulde, verdient een tweede beurt.

woensdag 18 mei

Met het eind der tijden hebben ze zich ook al vergist, het was het begin.

dinsdag 17 mei

Naar Antwerpen gereden. Naast kamionnetje gereden. Het reed op het buitenvak en op het middenvak. De altijd blije berkjes kwamen een kijkje nemen. Ik had er best zin in, at een broodje. Of 't eiersalade was of wat anders, daarover waren ze nog in beraad. Aan het Zuid is er een nijdig Marokkaantje. Het moeialletje draait zich om, lijkt van plan om me een lesje te spellen. Bij Bunuel was hij over de stoeprand gestruikeld. Ik berg op wat over het integratiedebat geschreven werd. Er is geen multicultureel modelletje. Mahrebijn, flamingard of maatpak, met holbewonertjes ga je niet aan tafel zitten. In de Verbrande Entrepotstraat beland ik op het atelier van Els Nouwen. Gekke schilderijen. Leuk plekje. Georges woont op het tweede. Hij is er niet. Aan het laatste kruispunt van de Kloosterstraat zit hij op een fiets. Hij komt van het MuHKA, stel ik me voor, dat is vlakbij, spoedt zich naar een plekje waar wat te bikken is. Ik ga rechtsop, passeer de plek waar een ogenblik eerder het multiculturele modelletje aan duigelen ging. Van het conflict met de Mahrebijn bleef alleen een stoeprand. Het genummer neemt een eeuwigheid. Zouden de slachtpartijetjes die mee aanschuiven een rugnummer hebben?

Zon, een prachtige dag. Naar het landhuis gereden. Bart en Judith hadden het over het landhuis gehad. Wat ze over de plek wisten, had me nieuwsgierig gemaakt.

weekendalfabet

absurd Het is totaal absurd dat ze het er nu nog altijd over hebben, dat de N-VA in de federale regering zou moeten zitten. Iedereen met beetje verstand wist een jaar geleden al dat het met De Wever & compagnie helemaal nooit wat zou worden. Mensen als De Wever, Bourgeois en Bracke kunnen een rol hebben op regionaal en gemeentelijk niveau, los van het feit dat bij hun rechtse en bekakte discourtje best wel wat vraagtekens horen, op federaal niveau hebben ze geen tel. Je kan partijen makkelijk opdelen in partijen die niet meer dan een gemeentelijk belang dienen, andere met een programma dat niet verder reikt dan het belang van de regio en weer andere die op federaal en internationaal niveau betekenis hebben. De N-VA op federaal niveau een rol van betekenis laten spelen, is absurd. Het kiesstelsel zelf hoort aangepast te worden: partijen die zich op federaal niveau met de kiezer willen meten, hebben een federaal programma voor te leggen. In dat federale programma moeten ze niet gaan zeuren over het belang van de regio's. De federale staat dient het belang van alle burgers, of ze zwart of blank zijn, of grijs, dat maakt niet uit. Staatsmanschap houdt in dat over al die verschillen en tegenstellingen op een samenvattende manier nagedacht moet worden. Het is het kiesstelsel zelf dat absurd is. Bart De Wever is geen staatsman. Dit niveau heeft de N-VA niet in huis.

bezoekersaantallen Op zondag stranden we op 50. We hadden een veelvoud verwacht. 50 is 50. Het is na sluitingstijd als Bert binnenspringt. Hij heeft de stadsloop gedaan.
Henrik en Els. Ze hadden geen idee dat er vandaag een Gent Matinee was. Je hoeft geen hazenlip te hebben om te bedenken dat de promotie van het ding beter kan.
Leander en Janosh, Dieter, Tamara. Dieter is van het poppentheater Punk en Judy en is ook lid van De fanfare van Komen en Gaan. Punch en Judy, dat is afgeleid van Jan Klaassen en Katrijn, verneem ik.

boete 1. Politiekers beboeten voor wat ze doen en ze ook beboeten voor wat ze niet doen. 2. Iemand zegt: ik kreeg een boete van 140 euro voor een parkeerboete van 25 euro die ik betaald had. De parkeerboete werd uitgeschreven door dat demente, Gentse parkeerbedrijf op 1 augustus 2009 en betaald op 1 september 2009. Dat vonden ze laattijdig. Er kwam een boete van 20 euro bovenop, een rechtzaak waarvan ik niet op de hoogte was en dat werd een deurwaardersexploot, een exploot met een marktwaarde van 140 euro.

exit Creatief begeleiden van Bart De Wever. De mesthoop van wie niet meer heeft dan het eigen, kleine gelijk. Creatief met drollen, mestkevers en hersenoverschot, politiek.

Firenze In Firenze zijn ze de resten aan het opgraven van de dame die model stond voor Mona Lisa. 't Werd tijd godverdomme.

gesjoemel De Wever & compagnie, dat is fraude en gesjoemel, massaal, met overheidsgeld. Iemand zegt: Bart De Wever is een oplichter.

Godelieve en Antoon 'Iemand moet het doen,' zegt ze. Het rokje, bedoelt ze. Iemand moet het doen, zegt ze. Mannen en vrouwen hebben gelijke rechten. Iemand moet het doen.

Hebreeuws Iemand zegt dat het woord croxhapox ontbreekt in de Hebreeuwse vertaling.

knabbelkonijn Twee jaar oud, Leander heet ie, een knabbelkonijn. Hij is gevallen, heeft een dikke lip. Van de nootjes eet hij zoveel dat hij op een dag ongetwijfeld in Vladivostok belandt en ook daar zoveel te eten heeft dat hij niet eens een dag later in Peking staat, op een plein, en ook daar weer zo veel te eten krijgt dat het tot Sidney komt, en ook daar krijgt hij weer zo'n verrukkelijke maaltijden voorgeschoteld dat hij met z'n fiancé in Parijs belandt, want met al dat geknabbel heeft hij intussen ook een fiancé gevonden die het allemaal heel erg fijn en verrukkelijk vindt, ja hoor, zegt ze, ze is wild van het geknabbel, het komt op televisie, dat is per definitie het medium van de knabbelpootjes, en 't is een schat, toch.

Lezaire Christophe en Carole en Jeanne en Ferdinand. Jullie moeten waar eens wat vaker komen, zeg ik. Ze wonen in Brussel, in een multiculturele buurt. Algerijnen, Mexicanen, Afrikanen, alles op één en dezelfde plek. C'est magnifique, zegt Christophe. Vlamingen zie je er niet. Dat is een ras apart.

opossum In De Standaard hebben ze de foto van een opossum geplaatst. Gerief voor barbecue, braad eens een opossum. Haché politicienne. Daarbovenop hebben we ook nog het Talibannihilisme, een nihilisme van de ergste soort. Die Rote Armee Fraktion had het bij het rechte eind, er moet gestreden worden, maar de vraag is voor welke zaak en hoe. Op het verlanglijstje staan 5 miljard mensen.

poesje Dat ze dat mooi en ook heel erg erotisch vindt, zegt Els, geschoren. Zo hoef je ook niet door dat woud van haar te baggeren om tot de essentie van het ding te komen. Ik weet niet of ik het hier mee eens ben.

iemand (2)

Ze deed permanentie in Witte Zaal, ging affiches plakken, was aan de slag als schoonmaakster. In Hema zat ze aan de kassa. Ze heeft in het toeristenwinkeltje van de Pakis aan het Gravensteen gewerkt, was hostess op beurzen. In een bank zat ze aan het onthaal. Ze heeft in een drukkerij gewerkt, restaureerde Middeleeuwse beelden, hielp in en met het decor, was expo-assistente. Als polyvalent medewerker van kunstencentra deed ze ervaring op bij Dries Van Noten. Opbouwen, afruimen. Ze heeft in het MIAT gewerkt en voor Try Out, ze stond aan de basis van het queer café, filmde optredens. In de visfabriek had ze vis te fileren wat ze zo goed deed dat ze al meteen de tweede dag een promotie kreeg. In Lochristi heeft ze in een bloemenfabriek gewerkt. Ik ben een filateliste, zegt ze. Dikke, vuile en vette nullen begeleiden in creatief denken.

iemand (1)

Vorige week heb ik in een speelgoedbedrijfje gewerkt, zegt hij. Twee dagen. Deze week in de afdeling electronica. Had voor Gates gewerkt, in de Gentse haven. Onderhoudsdienst. De vloer vegen, met een heftruck door het kilometerlange magazijn bollen, dingen zeulen. De ploegbaas was een rotzak. Eerder was hij gedurende één maand bij een bedrijf aan de slag geweest waar ze opmetingen deden. Ze controleerden hoe diep putten waren en hoe het met de rioleringen zat. Dat was nadat hij gedurende enige tijd als klusjesman in een jeugdhuis gewerkt had. Het was naast een gebouw van het OCMW. Eerder had hij als schrijnwerker gewerkt voor een bedrijf dat evenementen deed en bij Volvo Trucks was hij vaker aan de slag, tussen eind 1995 en eind 1999 en opnieuw in 2002. Hij was in opleiding als schrijnwerker toen de crisis uitbrak. Dat was wellicht ook de reden waarom hij na twee maand weer op straat stond. Daarvoor had hij 3 jaar bij het ziekenfonds gewerkt. Bediende. Daarvoor 5 jaar bouwkundig tekenaar. In drie gemeenten. Bouwkundig tekenen, dat is wat hij studeerde. Tussendoor heeft hij ook nog voor de Union Chemique Belge gewerkt, dat was Dok Zuid of Dok Noord, en voor een firma die Waste Solution heet. Daar had hij schilderwerken uit te voeren. Tijdje gestempeld, tussendoor, drie jaar, meer niet. Als jobstudent was hij in Oostende in de horeca bezig geweest, in de Langestraat, en in Oost-Duinkerke had hij het tot schotelwasser gebracht. Hij heeft voor een reclamebureau gewerkt, herinnert hij zich, dat was in de buurt van Zulte, was met de opbouw van expo's bezig, ontwierp affiches, deed de bedeling van promotiemateriaal en vlees snijden heeft hij ook gedaan. Voor de rest houdt hij zich bezig met experimental en free jazz. Je kan geen naam noemen of hij heeft er tien namen bovenop en ook alle sidekicks.

varia

Doordat in de jungle van Indonesië veel wilde dieren leefden, leerden de Indonesiërs zich een zelfverdediging aan die zich onderscheidde van iedere andere vorm van zelfverdediging. Zij begonnen namelijk de bewegingen van dieren te imiteren. Deze bewegingen werden steeds verder aangepast en geperfectioneerd. Waar de meesten het in ieder geval wel over eens zijn is dat de Pencak Silat zijn oorsprong heeft in West-Sumatra bij de Minangkabau. De oudste bekende stijlen, zoals Silek Tuo, Silek Pauh, Silek Kumango, Silek Seteralak en Silek Lintau, zijn alle afkomstig uit deze streek en worden nog steeds onderwezen.

Dat lees ik in Wikipedia. Je moet google maar eens aanklikken, had Marc gezegd. Negentien jaar geleden is hij met Pencak Silat begonnen nadat hij eerst wat andere gevechtssporten had uitgeprobeerd. Hij is op het feestje van Ann. Ann is jarig. Ze hadden elkaar een dag eerder ontmoet, 's avonds laat, en hij had wel zin om in croxhapox langs te komen. Ann had voor wat versnapering gezorgd, pikante olijven, aardbeien en chips en druiven, de stoelen staan op het woonerf, er werd een kleinigheid gedronken en Nina banjerde door het uitspansel. Later belanden we in het Spaans Huis en het is hier dat Marc over Pencak Silat begint. We hebben de bocquerones fritos besteld, een voorgerechtje, en de pinchos morunos en als gebruikelijk komt een enorme hoeveelheid salade en friet mee op tafel. Ze kijken niet op een aardappel. Aan een belendende tafel zitten vrienden van Guido. De zoon is naar het project van Floris komen kijken. Marc vertelt dat hij op een keer, tijdens de Gentse Feesten was het, het jaar is zoek geraakt, hij was zo zat dat hij vijf benen voor drie had, lastig gevallen werd door een groepje dat het wel geinig vond om hem wat te gaan jennen. He, riepen ze, he. Hij kreeg een duw. Ze hadden er zin in. Hij kreeg nog een duw. Ze hadden verwacht dat hij omver ging tuimelen, zo zat was hij, maar dat gebeurde niet. Van het een op het andere moment stond hij rakelings overeind, stak een arm voorwaarts. De belager ging overstag, krabbelde overeind, ging opnieuw ten aanval. De gesprekspartner schrijft een gebaar met wat in een klauw veranderd is, stuiptrekkend belandt de belager op het straatdek, mensen verdringen zich om het handgemeen.
De stijl die hij beoefent staat bekend als witte duif, mer pati puti. Dodelijk effectief. Dat zegt hij alsof het er voorts weinig toe doet.
We belanden in een keet aan de Ottogracht, drinken een biertje.

Les fatalités de l'amour. Force, désir, contrainte, confrontation, repulse, vide, imbécilité.

Dat heb ik het notitieboek geschreven: force, désir, contrainte, confrontation, repulse, vide, imbécilité. De bedoeling herinner ik me niet. De woorden hebben een gesprek gehad. Er is een reden geweest. Les fatalités de l'amour, dat heb ik niet zomaar opgeschreven. Ik ging er van uit dat ik mij ongetwijfeld wel zou herinneren waarover we het hadden gehad. Het pakt anders uit. Ik herinner mij niet waarover we het hadden. Force, désir, contrainte, confrontation, repulse, vide, imbécilité, zo staat het in het boekje.

Adrien

'Les punaises...' Imagine toi: les punaises. C'est Adrien qui le dit: pourquoi conserver un oeuvre d'art.
Est-ce que un oeuvre peut ne pas être d'art? C'est Adrien qui le dit. 'A partir du moment ou on le répresent on le donne une importance et on se trompe.' Of neem Descartes. Eerst schrijft hij: je pense, donc je suis, en wat later, in hetzelfde traktaat, drie bladzijden verderop: Dieu existe parce que c'est comme ça.
Het urinoir van Duchamp, de dictaten van Szeeman en Hoet. Of neem Fabre, de kunstenaar als farce.

B

Aan de dood van een renner gaan ze twee bladzijden besteden, in De Morgen. Wat bedoelen ze. Op televisie hebben ze het ongetwijfeld ook alleen maar daarover gehad. Op krek dezelfde manier berichten Story en Dag Allemaal over babytjes en talloos veel andere trauma's. Het gepeupel heeft bestaansrecht, opeens. Dames met het verstand van een cavia hebben een kindje gebaard en komen op de cover en die zin had ik natuurlijk niet moeten schrijven, dat mag niet.
In De Morgen hebben ze het plotse overlijden van Wouter Weylandt over twee bladzijden gesmeerd. Een Nederlandse radiopresentator biedt excuses aan. 'Ik kende hem niet,' zou hij gezegd hebben. Dat heeft tot een rel geleid. Op de aardbol dolen godverdomme vijf miljard mensen rond die ik niet ken en van die vijf miljard worden er de hele tijd door zoveel gedood dat elke foto er een had kunnen zijn.
De heisa met de dood van Wouter Weylandt beroert me niet. Ik kende hem niet. Het doet me niets.

A

Vandaag las ik in Austerlitz van W. G. Sebald over een stam met een lexiconografisch vocabulaire dat zich grof geschetst tot één klinker beperkt, de A.

Hij nam hun gewoonten aan en stelde zo goed en zo kwaad als het ging een lexicon op van hun taal, die bijna alleen uit klinkers bestond en vooral uit de klank A in eindeloze variaties van klemtoon en accent, en waarvan, zoals Simon schrijft, in het Instituut voor Taalwetenschap in Sao Paulo niet één woord was opgetekend. Later, in zijn vaderland teruggekeerd, begon Novelli te schilderen. Het hoofdmotief waarvan hij zich daarbij in telkens nieuwe vormen en samenstellingen bediende - filiform, gras, soudain plus épais ou plus grand, puis de nouveau mince, boiteux - was dat van de letter A, die hij in het door hem opgebrachte kleurvlak kraste, nu eens met potlood, dan weer met de steel van een penseel of een nog grover instrument, in dichte rijen die soms over elkaar heen liepen, steeds hetzelfde en toch zich nooit herhalend, stijgend en dalend in golven als een lang aangehouden schreeuw.

Dat heeft Sebald ongetwijfeld verzonnen. Toch ga je gauw aan Vlaanderen denken, eigenlijk, ook.
Hersenloze sukkels gaan aan politiek doen, roepen, schreeuwen. Hersenschimmel en talloos veel andere kwaaltjes hebben van het politieke apparaat een golem gemaakt en die golem heeft intussen zoveel zinloos gewicht dat lukraak alles en nog wat onder het geweld vertrappeld wordt.

een weekend te Gent (2)

Lieven tijdens de cube performance, een korte solo op canvas.

Petra Petra legt uit hoe het zit. Ik ben Petra, zegt ze. Dat is Barbara en dit is Dimitri. Daar zit Dante. Jenny is de mama van Bob. Dante is geen familie van Bob. Dat is Peggy. Ik ben de mama van Dante, zegt ze. Chris is evenmin familie. Peggy is van Anne, Juta en Iva. Sisi is de dochter van Chris. Wacht even..., zegt ze. Lieven is de broer van Bob. Er is Carolus, merkt Bob op. En er is Carolus, herhaalt Petra. En Lieven is de vader van Dante. En dan komt Sylvie aan de toog staan. He, zegt ze. En Victor is de zoon van Bob.

inductie Door inductie kunnen we er van uitgaan dat Van Ryssen opeens tevoorschijn komt en het begrip inductie verklaren zal door 'we kunnen er van uitgaan dat de zon ook morgen weer zal opgaan' als voorbeeld te geven.
En dat de scherven op de vloer die van een wijnglas zijn.
En dat het wijnglas kapot is omdat iemand het heeft omgegooid.
En dat dat een deductie is.
Maar niet dat de persoon die 'Mevrouw, twee glazen rode wijn graag,' zegt Ulyses heet, uit Havana komt en aan een scriptie werkt. Aan wat voor scriptie weten we evenmin.

later Later staat iedereen op het woonerf. Mehdi is uitgeteld. Ze waren tot 9 uur 's ochtends bezig gebleven.

humongous Het Louisiana Museum of Modern Art is 8km from the Hamlet castle, in Denemarken, 40km north of Copenhagen. Het begon early sixties. The founder, a certain Knud, Svend can't remember, was into cheese wholesale. He bought a small house with a humongous garden set near the Baltic sea. Het museum dat intussen wereldwijd tot de grootste in zijn soort gerekend moet worden, heeft vooral contemporary art from the sixties. And we grew up with that, didn't we. In Denmark it is the first museum, Svend explains, to create a cafe and restaurant inside the museum. The garden is out to the sea. In the background one may notice the Swedish borders. It had untraditional beginnings, started as something small, they didn't have any technicians, locals made it run. Next to a program with huge exhibition projects they offered experimental work from unknown artists. And it was the first museum to add a museum for children.
What's that word, vraag ik, 'humongous'? Never heard that before.

'Les punaises..., imagine toi,' dit Adrien. Mehdi zou de foto in the black cube met punaises bevestigd hebben. Dat was me niet opgevallen.
Pourquoi conserver un oeuvre d'art, merkt Adrien op, wat later, als het gesprek op het Kunstkrematorium komt.
'Est-ce que un oeuvre peut ne pas être de l'art?' Dat is iets wat Duchamp gezegd zou hebben. Is het kunst of is het kunst.
Is het belangrijk om het Kunstkrematorium ook werkelijk te gaan bouwen of volstaat het vermogen om te weten dat het deel uitmaakt van een mogelijke werkelijkheid.
Alles is mogelijk, ook dat het niet gebouwd wordt.

envoie Zonder dat ik me om te bouwen heb, had ik het vermogen om een ander te zijn. Dat neem je persoonlijk.
Je pense, donc je suis, zei Descartes. En als je die bladzijde omdraait: dieu exciste parce que c'est comme ça. Wat Descartes zegt, is dat hij bestaat omdat hij denkt. Wat hij over het hoofd lijkt te zien, is dat hij net zo goed bestond als hij zijn bestaan niet gedacht had kunnen hebben. Je gaat niet discussiëren over parkeerboetes, ook al is de wettelijke macht van het ding quasi nihil. Dat soort firma's gaat uit van een schuld die zo totaal is dat ze 't zelf niet hadden weten te becijferen. Descartes zei het al: Dieu existe parce que c'est comme ça. A partir du moment où on le répresent, ou à partir du moment où on lui donne une importance, on se trompe. En effet, dieu est là, dans les têtes.
Het is de enige reden waarom we parkeerboetes betalen. Een andere reden heeft het niet.

L'arbre. Il est là. Côté mémoire. Mais quand même.
Aucun dieu, existence nulle. Il fait les papiers.
C'est la fatalité de nos amours: une contrainte. Le vide,
l'imbécilité.

een weekend te Gent (1)

Het begon met Matthew Barney. Ze hadden Barney uitgekleed, hij liep te hijgen, ze liepen achter hem aan, hij zei laat me met rust. Ze lieten Barney niet met rust, ze begonnen hem nog meer uit te kleden, begonnen ook zelf te hijgen en van de weersomstuit begon Barney achter ze aan te lopen met een pik als een pikhouweel en toen hij daar klaar mee was gingen ze wat anders doen. Nu is die Barney natuurlijk zo'n grote meneer dat ze niet om hem heen konden gaan staan zonder uit het oog te verliezen wat ze deden en terwijl ze dat deden raakten ze ook weer andere dingen kwijt en zo was het met Matthew Barney dus echt een zootje geworden, Marc had drie ledematen ontcijferd, waar hij voorts weinig mee aanvangen kon, en Van Ryssen had het met een van de functionarissen op een akkoordje gegooid, 'ah!', drie ledematen, zeiden ze, waaruit ze afgeleid meenden te hebben dat ze het godverdomme bij het rechte eind hadden gehad, want, zeiden ze, drie is drie en omdat wij het daar eigenlijk wel mee eens waren, gingen ze weer wat anders doen. En toen begon het dus opnieuw. Barney zat achter een van de meiden aan, liep te hijgen in een context die ons om een of andere reden bekend voorkwam. Iemand stapte om een keitje heen. Toen ze zevenentwintig keer om het keitje heen was geraakt, zei ze dat ze zevenentwintig keer om het keitje was gestapt en dat ze 't prachtig vond. Iemand had gezegd dat dat prachtig was en wij waren het er mee eens dat het prachtig was. We hebben elf ledematen op overschot, zei ik. Dat had Marc nageplozen: elf ledematen. Het ging van kwaad naar erger. Prachtig was het. Ik begon tuimelingen te zien die ik nooit eerder waargenomen had. We leven in tuimelingen, zei ik. Iemand was het hiermee eens. We leven niet in tuimelingen, zei ik. Ze was het nog altijd met me eens.

hij zei, zij zei (4)

Het eerste zal niet gemakkelijk zijn, meent Paul, want het colloque singulier is niet meer van deze tijd.
Ook kregen we meer chataanvragen, zegt Grieke.
Pieter zegt: Ze leren het nooit.
Waarom het Grondwettelijk Hof respecteren, sneert Christine, als de regering dat zelf niet doet in het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde.
Anita zegt: We roepen ouders op om zich verantwoordelijk te gedragen, ook als het moeilijk gaat.
En dan, vraagt Eddy zich af, Amerikaanse rappers zingen toch ook over hoe ze iemands moeder willen vermoorden of iemands vrouw willen verkrachten.
Ach, zegt hij, dat is wat het Anti-Fascistisch Front van die muziek maakt. Het zijn zij die haat uitdragen.
Ik wind daar geen doekjes om, ik zie die groepen liever niet op ons grondgebied, zegt Willy.
Guido zegt: Ik wist daar niets van af.
Een woordvoerder reageert: Het doet er niet toe of wij zijn tussengekomen.
Hij kon onmogelijk weten hoe diep hij zijn publiek zou raken, meent Shirley.
Benjamin zegt: Zelfs Hermann Göring kreeg een eerlijk proces.
Op 3 mei schreef hij: Uw fantastische berichtgeving laat sleutelvragen onbeantwoord.
Het is terecht, zegt Yves, dat daar respect voor wordt gevraagd en het is dus goed dat daarop de aandacht wordt gevestigd.
Tenzij hij zegt, zegt Herman, dat twee en twee vier is: evidente zaken komen altijd ergens bovendrijven.
Hij heeft geen vetorecht, zegt Johan, wel het recht om te waarschuwen.
Zolang die regels er zijn, moeten ze gerespecteerd worden, zegt Wouter.
Als de koning uit zijn rol valt, stelt Siegfried, en een politieke speler wordt, moet hij ook niet verbaasd zijn dat hij behandeld wordt als een politieke speler.
Ik zou zeggen, zegt Renaat, welkom in deze wereld.
Tom zegt: Massood had geluk, doorgaans vind je geen huisbaas die je zonder papieren of centen een kamer verhuurt.
We blijven hopen, zegt Felix, maar het is genoeg geweest.
Gelle zijt zot geworden, roept de poetsvrouw geschrokken.
Andy roept: Geen geweld gebruiken!
Kijk, zegt Floris, deze knoop is van mijn hemd gerukt.
'Jij daar, meekomen!' roept iemand. 'En dit is geen censuur," bitst hij.
Typisch dat N-VA zich zo gedraagt, zucht Felix.
Het is de politiek, repliceert Pieter, die beslissingen neemt.
'Mais qui est coupable?' zegt Yenis.
En dat wij echt van niks wisten, zegt ze.
Gabriele zegt: Wij hebben helemaal niet meegewerkt aan die ranking.
Ludo beaamt: We verwachten dat het aantal nog gaat stijgen.
Deze keer voldeed ik echt aan alle voorwaarden, zei Freddy.
Dat hebben die nepagenten gedaan, zei Roger.
Hij hield er erg van met touw te werken, zegt Daphne, maakte kleine bootjes. En hij zong dolgraag zeemansliederen.
We weten niet wat er mis is gegaan, zegt Charles.
Patti zegt: We voeren nu een diepgaand onderzoek naar oorzaak en gevolg.
Papa van de tweeling is Beachie.
Vijf vrijwilligert, zegt Nicholas, zijn vier maanden lang met hun rolstoel door het centrum van Brussel getrokken.
Hoe vreemd ook, het waren foto's die een einde markeerden, schreef Bert.
Aan geloofwaardigheid zitten twee aspecten, zegt Eddy.
Bert zegt: Er zijn wereldgodsdiensten gebouwd op de pertinente weigering van volgelingen om de dood van hun leider te accepteren.
Ik blijf een voorstander, antwoordde Navi, van de volledige openbaarmaking van de precieze feiten.
In deze omstandigheden is het moeilijk om nog boten te sturen naar Misrata, zegt Jean Philippe.
Stephanie zegt: Bovendien zijn al meer dan 13.000 mensen uit de stad geëvacueerd.
Peter zegt: Maar dat er iets moet gebeuren, staat vast.
In plaats daarvan beweegt ze nauwelijks, zegt Guy.
Bart zegt: Ze heeft niet de persoonlijkheid om voor haar brokken te vechten.
Als dit blijft duren, zegt Louise, is de kans reëel dat er op korte termijn geweld uitbarst.
Silvio zegt: We hebben de tussenkomst van het leger gevraagd.
Georgia zegt: Mijn vader vindt het niet erg dat ik model ben.
Wij komen beschadigd uit dit debat, zo was gisteren te horen.
'Ja, natuurlijk. Daar heb ik voor gezorgd,' zegt Albert volmondig.
Bernard zegt: Na de rellen in Abidjan is er niets overgebleven van ons kantoor.
Alles ligt nog open, vindt Ariël.
Paul zegt: We hebben hier niet op tafel gedanst, maar.
In principe zal dat verzoek ook aanvaard worden, klinkt het.
Ik hoop maar, zegt Timo, dat al die aanpassingen iets uithalen.
Ik kijk met veel groter ongeduld uit naar dit weekend, zegt Jérôme.
Wie denkt dat wij nu in de touwen hangen, vindt Christian, heeft het verkeerd voor.
Is Herr Seele bezet, grapt Bert, dan is het Supervic die de redding brengt.
Al klopt dat niet helemaal, biecht Andy.
Op gegeven moment heb je het allemaal wel wat gezien, legt André uit.
Gerd zegt: Je publiek kan op een dag plots weg zijn.

vrijdag 6 mei

alfabetica van het Bobbish: alle door Bob gebruikte materialen

acrylverf
ballonnen
bladgoud
blanco puzzel
blocnotes in 6 kleuren
canvas Canvas op canvas.
confetti Impressionistisch landschapje.
doekje
eikels
elastiekjes
enveloppes KARTEN SET.
fluorescerende verf
gevonden doos
isolatiemateriaal
isomobollekes
kaarsvet
kauwgom
keien
kleefband
kleefstippen Bureaucratisch zelfportret.
knikkers
koffieverpakking
krantenpapier
lettersjabloon
lijmpistool Portret, of masker, afgewerkt met lijmpistool.
okkernoot Twee okkernoten in bladgoud.
paperclips
papier Papiersnippers uit de papierversnipperaar van het S.M.A.K. tijdens de voorbereiding van Inside Installation.
penselen
post-it's
punaises
rietjes
roest van kruiwagen
schaduw van lettersjabloon
schuursponsjes
scoubidou
serpentines
spanbandjes We hebben geen van beiden weet van een meer correcte benaming. In de Van Dale, het derde deel, s-z, staat op bladzijde 3279 volgende lexiconografische benoeming: spanband (de (m); -en) band die ergens omheen gespannen wordt met het doel dat bij elkaar te houden Of dat overeenstemt met wat Bob er mee deed, is niet helemaal duidelijk.
spieraam
spuitbus
stenen De stenen van Zaza.
straatnaambord
strijkparels
tape
Tuymans Een Tuymans.
vaatdoek
verf Rode verf.
verpakking Om een of andere reden had ik dat als volgt genoteerd: En de verpakking.
verpakkingslint
vetkrijt
wasknijpers
wc-papier

bezig

Alain en Mehdi zijn bezig in de grote zaal achterin.
Julie was bezig in de grote zaal voorin.
Sandrine en Annelien zijn bezig in de Thomsenruimte.
Iemand staat op een ladder.
Marc is in het kantoortje bezig.
Sjoerd plaatst z'n handtekening onder het verslag van de ledenvergadering.
Ik zit op een stoel in het postkantoor.
Bob is bezig in de kubusruimte.


roof

Moeder en kind, geroofd uit een blind geluk, zonder
de belofte dat het ooit wat worden zou
aan het hoofd geplaatst, drie-eenheid: vader, moeder, kind.
Dat het ooit wat worden moet, is niet beloofd.

bon ton

Een gezamenlijke kunst is onbestaand. Als kunstenaar weet je nu meer dan wat een kunstenaar 500 jaar geleden wist, maar net zo goed weet je minder. Je weet dat Van Aelst, Bracke en De Wever kunst nu een hobby voor linkse intellectuelen vinden. Vijfhonderd jaar geleden wisten ze dat niet. Ze hadden er andere woorden voor. Er waren kunstenaars die voor broodheren werkten. Anderen hadden geen nagel. De identiteit van de broodheren bleef. Van het werk bleef wat we kennen. Wij kennen het niet op een eenduidige manier. Alleen alles en niets zijn eenduidig. We kennen het op een manier die duizendeneen invalshoeken mogelijk maakt. Af is nooit af. Als ik in Berlijn ben en in de National Galerie naar de werken van Caspar David Friedrich kijk, is er mijn verhaal. De werken van Friedrich hangen er zonder mijn verhaal. Of dat het werk is van een linkse intellectueel weet ik niet. Of het werk van Friedrich het werk van een hobbyist is, wil ik niet betwijfelen. Alleen lui zonder richting hebben een hobby, denk ik dan. Je kan ook aan politiek gaan doen zonder ook maar een sikkepit af te weten van de dingen waar je het over hebt. Tegenwoordig is het bon ton om imbeciel te zijn.

woensdag 4 mei

Drieëntwintig madonna's met kind, twaalf mdf-platen van 9mm en een zwarte sokkel. Mehdi is bezig in de grote zaal achterin.
In de corridor traceer ik, naast de madonna's en de zwarte sokkel, een gele waterpas, een lintmeter, daglicht, een paarse balpen en een vloermat met drie hamers en een hoeveelheid nagels, net genoeg om de madonna's een voor een aan de muur te krijgen. De lintmeter is een Stanley powerlock, 10m.


foto: On the way to the peak of ecstasy, het project van Thomas Bogaert in Museum Dhont-Dhaenens.

dinsdag 3 mei

Hoe hoog komt de tekst, het is een van de vragen die Daniël zich stelt: 180 centimeter of 190 centimeter.
De tekst over croxhapox, experimental art house enzovoort, komt in 10-voud. In het Engels, in het Bulgaars, Cyrillisch, in het Albaans, in het Turks, in het Chinees en het Russisch, in het Pools, in het Arabisch en in het Spaans. De Hebreeuwse vertaling is de enige die rechts uitgelijnd werd.
Johanna is in de Thomsenruimte bezig. Marc had de gaatjes gestopt, in de voorste zaal. Die gaatjes waren een restant van het project van Susanne Kutter. Ann springt binnen.

Het werd 185cm. 180 een tik te laag, 190 een tik te hoog.

'Dat is geen goed idee geweest, die inkt,' zeg ik. Johanna lacht, ze is er gerust in, neemt er haar tijd voor. Eerst wordt de met inkt aangebrachte tekst met een natte spons verwijderd, dan gaan er meerdere lagen witte verf overheen tot de muur er weer net als eerst uitziet.
Dat is in de Thomsenruimte. Rita en Daniël zijn bezig in een van de belendende zalen. Terwijl dus in de ene ruimte tekst verwijderd wordt (een lijst met de namen van iedereen die aan de HIF-performance deelnam), komt in de belendende ruimte opnieuw een massieve hoeveelheid tekst.

foto boven: De Albaanse versie. Rita is er mee bezig. De Engelse - Britse - vertaling is in Courier New, een schreefletter. 'De ergste zijn de letters met beentjes,' had Daniël gezegd, 'dat blijft haperen.' Alleen de Britse versie heeft beentjes.
Ook op het raam was 't geen sinecure, herinnert hij zich. Toen ging de tekst 3 meter hoog. De geplotte woorden hebben twee vellen.


foto boven: Chinees.

Van de Chinese vertaling weet Daniël dat ze ook croxhapox in het Chinees hadden kunnen vertalen, fonetisch.
Nu leest het als een plaatsnaam en dat is net zo goed. Croxhapox is geen richting, het is een plek.

Tijdens de algemene ledenvergadering van gisteravond is besloten om ook de ontbrekende talen toe te voegen. Duizend. Dat slechts één taal ontbreekt, is logisch.

Cyrillus en Methodius kwamen op de brandstapel terecht. We schrijven elfde eeuw, twaalfde eeuw. Daarbij hadden ze Methodius niet over het hoofd gezien. Wel dat ook hij het Cyrillisch had bedacht en uitgewerkt.

foto: Cyrillisch

Daniël vertelt dat hij in 2002 in Het Belang van Limburg gedurende twee maanden elke dag dezelfde tekst in een andere taal liet plaatsen. Het Belang van Limburg was de enige krant die op het voorstel inging. Ze hadden er een medewerker, Marcel Grauwels, die erg begaan was met het sociale element.

maandag 2 mei

Billy, een franse boxer, kort van stuk, vier poten.
Blauwe hemel, wolkje, vliegtuigspoor.
De meisjes wisten niet waar het was.
'Liever de rijkdom van de verwardheid,' zou Jean-Paul Van Bendegem gezegd hebben, zegt Kristel, 'dan de armoede van eenduidigheid.'
Mehdi-Georges kwam een kijkje nemen. Ik was in Brugge, had er een toonkast op te pikken.
Van Ryssen neemt het woord.

ritueel

Het binnenplein van wat ooit een niet zo grote zon was. Schuiflades met in haringzuur gebleekte parkieten.
Het hoofd van de technische dienst heeft donzig behaarde wangen die op de testikels van een hondachtige lijken.

Met Grepet en Jacquelot hadden we een ritueel bedacht.

In het groezelige schemerduister van het kerkje in Kapellekeskak
hurkten we voor een Madonna, de bilkaken devoot ontbloot, en kakten. O Grote Stront van onvolprezen makelij,
glip er uit en maak de darmen blij.

Kwijl is wat het moederbeeld ontbreekt, geknecht in de coïtus, puntgaaf, van een holle sacraliteit.