woensdag 25 mei

L'amour c'est trop absolu pour les humains. C'est Yannick qui le dit.
C'est pas non seulement trop absolu, c'est une catastrophe. We zitten op het terras van de Drij Zinnen, aan het Maria Hendrikaplein, wat een van de aangenaamste terrasjes van het grootstedelijk gebied is. Er zit veel jong volk, jong en kortgerokt. Het bloot van de meisjes is traag en frêle, wat in de Middeleeuwen naar verluidt een teken van gratie en adel was. Aan een belendende tafel zitten drie lome jongens, geen smeuïge leeuwerikjes, aardappelen getaand en gebrand in Berlijnse zon. De temperatuur ging er boven 30° Celsius.
Yannick is moe. Gisteren hebben ze een concert gehad, in Brussel, het werd laat. Ze hebben een stukje uit de blog vertaald, verneem ik, hij en Van Ryssen.
Van Ryssen heeft zich over Yannick ontfermd. Met kleine beetjes, telkens als het past. Het syntaxoniem ploetert over verharde bodem.
Het gesprek komt op het Landhuis, een kraakgebied in Gentbrugge.
Yannick herinnert zich le Makhnovotchine van Nestor Makhno, een gemeenschap van rebellen die tegen het Tsaristische bewind inging en ook de golven van de witte, rode en bruine horden overleefde. Un communisme non-autoritaire et résistant. Ze hebben zich met succes tegen de Tsaar verzet, later tegen het witte leger en de bolsheviks wisten er evenmin raad mee. De groepen van Nestor Makhno zaten overal, kleine eenheden die zich snel wisten te verplaatsen. Het centrum van de libertijnse beweging was Sébastopol.

de son père

il prend un petit truc de fruit
truc de fruit mort
un petit truc de fruit mort

- Tu connais le poète, et écrivain, Jacques Roubaud?
Le nom.
- Il est génial, lui.

We wijden uit over Raymond Roussel.

mais qu'est ce qu'il fait
alors qu'est ce qu'il fait il peut te dire quel parasite
est allé dans le fruit
un verre qui s'introduit dans le fruit

- C'est pas la fruit?

C'est pas la fruit. C'est le fruit.
C'est comme ça. Les fruits, c'est masculin.

Il sait pourquoi. C'est ce qu'il vient de chercher.
Ce qu'il vient de chercher c'est ce qu'il devient après.

Het gesprek kwam. Ik stel me voor dat alles wat ik gezegd heb, elk woord, elke zin die ik uitsprak, wat niet alle emoties en gedachten en feiten vertegenwoordigt, geboekstaafd werd. Iemand heeft het allemaal opgeschreven. Daar was geen reden voor. Het leek zelfs tamelijk onzinnig om uit de vele individuën waarvan ze één levenslang wilde interviewen een babbelkous te kiezen. Ze zou meer doen dan me alleen maar interviewen: elk woord dat ik zou zeggen, hoorde geregistreerd te worden, later elke zin, nog later alles wat ik zou uitkramen, waarover het ook ging, waarbij ik ongetwijfeld op bepaalde leeftijd weer non-verbaal zou worden en misschien, ook daarmee had ze rekening te houden, reeds op vroege leeftijd zou beseffen dat wat ben ik niet in woorden uit te drukken is en dat ik zou kiezen voor het geschreven woord, die ene uitweg waarbij wat ik gezegd had kunnen hebben voor altijd onuitgesproken blijft.

En toen kwam het gesprek op Cioran. We hadden het over Roussel gehad en over het Landhuis en over Roubaud en over duizend en een andere dingen en het was Yannick die over Cioran begon. Dat heb ik niet gedaan. Ik ben niet over Cioran begonnen. Nee, dat zeg ik toch, ik ben niet over Cioran begonnen, heb ik niet gedaan. Hoor eens, luister je of scheelt er wat. En zo hadden we het dus opeens toch over Cioran. Ik heb het niet gedaan, meneer, hij begon. Dat zeg ik je toch. Trouwens, er was geen reden om het niet over Cioran te hebben. We hadden het over Roussel gehad, en het Landhuis en Roubaud en duizend en een andere dingen. Wat ik wil zeggen is, ik ben niet over Cioran begonnen. Het was Yannick godverdomme. Hij begon. Waarover het ging? Goeie vraag, meneer, proficiat, goed gedaan, applaus. Waarover het ging, goeie vraag zeg. Weet ik veel waarover het ging. Dat Cioran een partisan geweest was, een hakenkruis op de borst gespeld kreeg, maar dat weet iedereen, en dat we geen van beiden meer dan 50 bladzijden van Cioran gelezen hadden, waarbij L'Inconvenient d'être né niet onvermeld kon blijven. Mircea Eliade en Ionesco maakten deel uit van dezelfde groep, zei Franck, die meer over Cioran leek te weten dan ik aanvankelijk vermoed had. Een zekere Corneliu Codreanu dicteerde het groepje. Codreanu was antisemiet en fascist, ook zijn vader had aan het hoofd gestaan van de ijzeren garde, très droit, très crétien. In een slachthuis, om maar een voorbeeld te geven, hadden ze een Joods meisje aan een slachthaak gehangen. Ionesco en Eliade hielden die plagerijtjes gauw voor bekeken en Codreanu zelf zou in 1938 om het leven komen. Cioran deed pas veel later alsof hij niets met die ijzeren garde te maken had gehad. Il a continué ça en France, Yannick explique, et commençait de le cacher dans les années quarante. Dis donc, il était pour la déstruction des hommes, contre le marriage, contre les enfants. Et quand même, ce n'est pas toute une vérité, il y en a plusieurs.
Sabrina komt er bij zitten. Het gesprek komt op de maandlanding. Ze geloven geen van beiden dat die ooit plaatsvond maar dat je dat in het kader van de koude oorlog moet zien en Omon en de race naar de maan. Op de film van de maandlanding is een wapperende vlag te zien, legt Yannick uit. Probeer je dat voor te stellen: een wapperende vlag.
Stanley Kubrick maakte die films, dat weet iedereen, het zijn studio-opnames en die opnames waren bedoeld voor propaganda, verneem ik een dag later aan tafel bij de hoofdredacteur, terwijl ik smul van een verrukkelijke lamsragout. Ze hadden Stanley gevraagd om er niet mee uit te pakken. Televisiesmullers weten wat ze zien. Wat ze niet te zien krijgen, weten ze niet en wat ze niet weten hoeven ze niet te weten. De vele fascistische doctrines, van kapitaal tot religie, hebben altijd baat gehad bij een ruim publiek dat helemaal nergens van afwist, tenzij wat ze horen te kregen, dat de nieuwe Citroën X-rate heel erg sexy is, Lady Gaga is de ster van het moment en met Bart De Wever is niet te sollen. Meer hoeven we ook niet te weten trouwens. Masturberen in het openbaar kan: hoe meer stemmen hoe meer vreugd.