kerst

Most people, on the other hand, are incapable of caricaturing, they observe everything to the bitter end with their terrible seriousness, he said, it never occurs to them to caricature them, he said. You go to an audience of the Pope, he said, and you take the Pope and the audience seriously, moreover for the rest of your life; ridiculous, the history of the papacy is full of nothing but caricatures, he said. Of course, Saint Peter's is great, he said, but it is still ridiculous. Just step into Saint Peter's and free yourself completely of those hundreds and thousands and millions of Catholic lies about history, you do not have to wait long before the whole of Saint Peter's seems ridiculous to you. Go to a private audience and wait for the Pope, even before he arrves he will seem ridiculous to you, and of course he is ridicuous when he enters in his kitschy white pure silk, everything in the Vatican is ridicuous once you have freed yourself of the Catholic lies about history and of the Catholic sentimentality about history, of the Catholic officiousness about world history. Think of it, the Catholic Pope as a shrewd globetrotting puppet, wearing make-up, sitting under his bullet-proof glass dome, surrounded by his make-up-wearing and shrewd super-puppets and under-puppets, how revoltingly ridiculous. Talk to one of our last and still-lamented kings, how ridiculous, talk to one of our blinkered communist leaders, how ridiculous. Go to the New Year's reception of our garrulous Federal President who, with his senile father-of-the-state babbling, makes a hash of everything he talks about, it is ridiculous enough to make you sick.

Dit fragment uit Old Masters van Thomas Bernhard(1) is voorlopig het enige dat ik vond om een van de meest idiote avonden van het jaar op gepaste wijze met een voetnoot te bedenken. Kerstavond was ooit de met kastanjes klaargemaakte kerstkalkoen van Bobonne en de cadeautjes, die na verloop van tijd wat van het aura verloren, na weer een set zakdoeken terwijl we stiekem op een wat meer avontuurlijke ingeving van de oudjes hadden zitten wachten, wat er pas kwam toen ze opeens in de smiezen kregen dat er mot zat in die familiale prefab-catechese en we tegelijk over zoveel zakdoeken en sokken beschikten dat overwinteren op Antartica niet langer onmogelijk bleek. Het werd eigenlijk pas interessant toen de kalkoen opgevreten was en nadat ook het servies van tafel verdween de kaartavond begon, dat waar het ook de oudjes om te doen was omdat ze toch niet meer te zeggen hadden dan wat ze al een miljoen keer gezegd hadden zonder dat het tot wat anders kwam dan het nog eens te zeggen. Manille kwam iedereen beter uit. De mooiste kerstavonden waren die avonden die ik in halfslaap doorbracht, met het andere kleine grut naar bed gestuurd toen de lui die het voor het zeggen hadden het opeens welletjes vonden, en in de kamer in het benedenhuis de stemmen bezig bleven.

(1) Thomas Bernhard, Alte Meister/Old Masters, p. 92-93; Penguin 1989.