(b) het andere schoteltje
hiernavolgend (a) en (b) genoemd
De wedersamenstelling van het gebrokene hoort zorgvuldig te gebeuren. (a) lag een scherven, (b) was intact gebleven.
Het heeft me vaker verbaasd hoe een hoogst of bijna futiele bezigheid zo opslorpend kan worden dat ik er tegen beter weten in uren mee bezig blijf.
Ik ben misschien nog niet helemaal bekomen van de verademing die ik voelde toen ik van Cap Gris Nez naar Cap Blanc Nez wandelde, zonder het idee dat ik bij Chez Mimi tafelen moest, ik had toch al niet gereserveerd, en naar de sporen in het zand keek, eerst, vlak bij Gris Nez, het keienmuseum, verderop een hond die wild over het strand rende, en toenemende luchtverfrissing. In de atmosfeer kwam een beweging die op een lichte vorm van Atlantische storing wees, een bries ging over het strand. Het donkerde al toen ik naar de auto stapte en in de auto naging of zich in de wijde omtrek syllaben bevonden die eerder om wat voor reden ook aan m'n aandacht ontsnapt waren.
Van (a) had ik alleen nog de scherven. (b) was intact gebleven. Met (a) was het een hele tijd eerder fout gelopen. Het schoteltje was op de grond gevallen toen ik om een of een andere imbeciele reden een meubel verschoof, ik had de scherven bijeengeveegd en ze als zodanig minstens twee jaar over het hoofd gezien.
Eén stukje ontbreekt.
In de gang op het tweede begin ik aan de voorbereiding van een muurschildering, een variatie op de murailles van Beverhoutplein 7. Het idee en de wedersamenstelling hebben hetzelfde patroon, dat van een schaakbord en blanco stroken tussen de afzonderlijke velden. Uit de belendende tuin duiken stemmen op, kinderen plonsen in een opblaasbaar zwembadje. In een andere tuin, minder dichtbij maar goed hoorbaar, is het droge en nijdige geblaf van een hondachtige.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten