protocol

Sinds vier jaar hebben we een protocol. Ik herinner me niet exact wat er in staat, wel dat ik het aan het eind van zomer 2013 net voor de start van het nieuwe seizoen in de stockruimte aanbracht, een Nederlandse en een Engelse versie en niet op één plek in de stockruimte maar op meerdere plekken. Veel effect heeft het niet. Ook als we met verbanning naar Siberië hadden kunnen dreigen, had het weinig uitgemaakt. Niemand leest het protocol en in de stockruimtes is het na verloop van tijd elk jaar opnieuw dezelfde ellende. Boormachines, hamers, slijpschijven, schroevendraaiers, plooimeters en nijptangen - en in één enkel geval zelfs een machinegeweer - worden niet netjes geplaatst waar de bij voorbaat als delinquent in te schatten gebruiker ze aantrof, ze worden bij toeval als het ware en in elk geval onbedoeld, in een vlaag van droefgeestige haast en onnadenkenheid in de stockruimte gedumpt. De hamer in een doos met glasafval. De geluidsinstallatie bij voorkeur in een emmer met zaagsel en hard geworden kalk waar ook het ergens tussen vloek en slappe lach gesneuvelde protocol terechtkwam.
Elk jaar weer, aan het begin of aan het eind van de zomerpauze, ruimen we de stock op. We vissen het protocol achter de doos met papierafval vandaan, strijken de kreukjes en plooitjes glad, en hangen het opnieuw op die plek waar werkelijk helemaal niemand het over het hoofd had kunnen zien. We sorteren de spullen, plaatsen beeld bij beeld, geluid bij geluid, handwerktuig bij handwerktuig, halen bruikbaar en onbruikbaar uiteen, zelfs de rotzooi wordt gesorteerd. En wat we niet allemaal aantreffen! Vijftig lege cd-hoesjes! Een uit hout vervaardigd machinegeweer! Glasscherven! Tonnen zagemeel, overschot kwijtgeraakt in een roes van briljant maar vruchteloos gepeins. Draadjes waaraan dingen hangen, dingen die ooit ongetwijfeld ook echt dingen waren, nu alleen maar draadjes waaraan dingen hangen. Plankjes, ijzerdraad, handdoeken, dingetjes die op gegeven ogenblik genoeg hadden van de betekenis die ze gehad hadden, de stoffelijke resten van een kunstwerk, lege pizzadozen, gesneuvelde dingen, een schetsboek, spijkers, stofpluimen, bekabeling, een nog in de oorspronkelijke verpakking zittend exemplaar van L'art Même en een enorme hoeveelheid papierafval. Twee dagen nam het. Aan het eind van de tweede dag begon het er eindelijk weer wat beter uit te zien. Het protocol kreeg een ereplaats en in de corridor stapelde zich op waarmee een dezer naar het vlak bij Lourdes gelegen containerpark gereden wordt.