maandag 16 november

Transcriptie van Wednesday 16 November, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 187-188, NOVEMBER 1938.

#1

Ik begaf me naar het hoogste punt in het landschap, een enorme berg zand die massief boven het landschap uitstak.
Ik bleef in de richting van de berg stappen, die met elke stap wat kleiner leek te worden
tot ik, toen ik het hoogste punt bereikt had, aan één stap voldoende had
om over de berg te stappen, die niet eens de hoogte van een molshoop had
en toen ik me twee stappen voorbij de berg bevond in een put veranderd was.
Vijf, zes schoppen rijnzand en ik had het putje zo gevuld kunnen hebben.
Ik verwijderde me van de put die met elke stap wijder en groter en dieper werd,
tot ik zo ver van de put vandaan stond dat het landschap ad fundum verdwenen was.
Wat me opviel overigens was dat in de leegte die zich hierdoor om mij heen uitstrekte
toch hier en daar een trap stond, het overblijfsel misschien van wat een flatgebouw geweest was,
wat ik slechts betreden kon door naakt in het holle gewelf door te dringen
tot ik helemaal onderin het trappenhuis op de hoogst bereikbare trede stond en rustig over het zich onder mij bevindende heelal uitkeek.
In de inktzwarte drek dreef een schoenzool. Knaagdieren stoeiden met het boek.

#2

Ik had genoeg gehad kunnen hebben aan die ene fles Douro, terwijl ik me van die arme mijnheer Pessoa niet één versregel herinneren kon
en van een obscuur geval als Shakespeare eigenlijk ook alleen die ene zin, bedacht ik
toen ik de deur van het keldergat openduwde
en alleen al hiermee de eerste zin van net zijn biografie als een glasscherf voor me had, de stropdas die een epitaaf geworden was. Het woord biografie;
dat Digne geen standbeeld gehad zou hebben, en geen voetnoot in de biografie waaraan ik gisteren pas begon
zonder van het brood geproefd te hebben? Een T rex neuken zonder het genot om in z'n holle bol te graaien?
Tussen het handschrift en de vingertoppen sporadisch het spasme van een onuitstaanbaar hels genot.
De lijken op straat, schunnig als de bladzijden van een blootmagazine.
En ze zijn ook altijd zoveel jonger, besef ik, nu ik aan een vitrine naar de boeken staar waarvan ik er om weer een andere reden niet eentje kopen zal.
Soms steekt een blonde haardos onder de bladzijden uit, soms de drek van het verhaal.