zondag 22 november

Transcriptie van Tuesday 22 November, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 188, NOVEMBER 1938.

Ik had. Ik was. Had een idee. Was van plan. Had de bedoeling. Het plan. Een weergaloze inval. Toen ik net voor de maaltijd op tafel zou komen. En ik had Plexus bij. Plexus vergezelde me, lag op tafel. En op bladzijde 24 had ik net de zin listening to religious zealots always makes me hungry and thirsty - I mean for the so-called good things of life gelezen. Ar-ti-cu-lé-ren, lieverd. Zal ik het nog een keer? Listening to religious zealots always makes me. Wat in het geile boek staat, lieverd, alles wat in het geile boek staat, is hopeloos achterhaald. Met hoeveel hoeren? Met vijftig, schat. En geen mekkerende junkies, jongen, mooie, naïeve jongen, nee hoor, bloedgeile en vooral, hoe zal ik het zeggen, terwijl je natuurlijk ook zelf niet meteen over Dante begonnen was, weinig gecultiveerde teven met tieten vol kerosine die zodra dat niemendalletje van je als een fuckminaret overeind komt bijzonder doeltreffend extrapoleren. Maar dat was natuurlijk alweer helemaal niet waarover ik het gehad had willen hebben, de bedoeling die het had, de geniale inval en het briljante discours waarmee ik het bordeel met één welgemikte knip van tafel veegde. Om met Dante te beginnen. Wie godverdomme zou nu nog Dante willen lezen. Die troep is achterhaald. Om wat uit het woestijnzand op te delven? Een aftandse Panasonic radio-recorder met het gemekker van een polyfonisch georiënteerde castraat? Vijftig meiden, als 't er niet meer zijn, waarvan hij er dan zogezegd niet eentje met z'n puberale gesukkel te beproeven had omdat ze met z'n allen in één keer als een stroom boter geil over hem heen donderen? Zo achterlijk zijn die jongens nu ook weer niet, niet zo achterlijk dat ze intussen niet zouden doorhebben dat van die filosofie geen reet klopt. Ze willen die meiden cash en in natura, omdat ze in het andere geval negen tegen één aan het kortste eind trekken. Geen kuchende Dantes zijn het die zich voorbij de tiende hellebocht naar nog een googolplex van ijs en hellevuur wagen, maar nuchtere jongens met meer ambitie dan het tochtige spuigat van koorknaap. Net om die reden beviel het me eigenlijk wel om Fifth onder het stof vandaan te halen, en die zo voorbeeldige X-figuur, het (A) en (B) van, niet van de bedoeling die het had, (A) zonder de briljante inval, (B) op een net zo sportieve manier evenmin geniaal, maar een dag zonder die paperasserij van wel of niet, het misschien reeds twintig jaar geleden geschreven verhaal van wat vandaag gebeuren zou zonder het idee dat het vandaag gebeuren moest.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik was kennelijk toonaangevend geworden, niet alleen omdat ik het produceren van stront als winstgevend had ingeschat en, 10 jaar geleden als ik het goed heb, aan coprofagie het voordeel toedichtte dat er nu eenmaal ontzagwekkende hoeveelheden stront geproduceerd worden en dat die stront ook de hele tijd door geconsumeerd wordt. Niet alleen in de koffiehuizen waar ambtenaren en werklozen in toonaangevende dagbladen lezen over de enorme hoeveelheid stront die dagelijks geproduceerd wordt. De stront heeft een nieuw niveau bereikt, keelt uit elke beschikbare mededeling, elk programma, elke bladzijde, het totaal van het prime time spektakel, eindigt en begint met de feestdis van Salo. Elke herinnering eindigt en begint met een onthoofding. Aan Perec kon alleen nogmaals en meteen daarna opnieuw Perec toegevoegd worden en over wie zich met het stronteten inliet worden niet alleen korte stukjes geschreven. Het is schijten zonder dat ook maar een iemand het schijten voor bekeken had kunnen houden. Probeer je maar eens voor te stellen dat iemand de drek die hij of zij zitten heeft drie weken ophoudt, en, even rekenen, dat twee jaar volhoudt. Twee jaar zonder die noodzakelijke vereffening. Twee jaar zonder die golf van opluchting. Niet naar achter kunnen gaan, overigens ook nog zonder bijkomend advies, twee jaar aan een stuk door de stront ophopen tot het in je teenharen komt te zitten. Het vreet aan je reputatie, vooral als die stront ook in publieke blaadjes geserveerd wordt.