boek

#1

Het boek is tweedehands, niet opengescheurd, kortom zo goed als nieuw.
De persoon die het kocht had vernomen kunnen hebben dat zij zeker dit boek lezen moest.
In the last part of the Renaissance the damned dish just missed being buried in oblivion,
leest ze. Ze leest alleen die ene zin, the damned dish just missed being buried.
Ze had de eerste zin gelezen kunnen hebben, de laatste net zo goed, niemand is haar voor geweest
en niemand straft haar met nog een zin.
Niemand die haar verbiedt om het boek toch uit te lezen of het achteloos te behandelen als een gebruiksaanwijzing die ze niet lezen wil.
Haalt ze brons als ze het toch zou doen? Goud als ze het marineert in kippenstront?
Noem haar een sentimentele dwerg die geen doktersroman beklimmen kan zonder er in weg te zakken, zo diep dat het geborrel geen mens ontstemt. Aan het eind immers komt alles goed.
Nog een woord en ze is vergeten wat ze te zeggen had.
Het woord is haar van nature bijgebleven, een klemschroef van goddelijk papier, zonder dat zij meer dan die ene zin te lezen had.
Ook van het landschap is alleen die ene zin bekend,
ook als in het landschap opeens om wat voor reden haarscherp een snelweg staat.

#2

Deze woorden zijn zo recent dat ik nu toch eerst even bekomen moet van het feit dat ik ze geschreven heb. Misschien schrijf ik net om die reden alleen dit soort zinnen en natuurlijk ook net zo goed die ene doktersroman die u onder geen beding gemist had willen hebben. Wat ik schrijf is zo betekenisloos dat ik meestal reeds tijdens het schrijven vergeet waarover ik het heb. Ik ben modern. Het boek hoort niet meer te hebben dan wat het gehad had kunnen hebben als ik niet geschreven had.
Omdat ik niet over het hoofd zag dat het toch gelezen zou worden, waar ik zelf geen tijd voor heb, is mijn prestatie zondermeer briljant te noemen. Zo ben ik van nature, zelfs met een sentimentele thriller weet ik toch altijd die recensie te pakken te krijgen die er voor zorgt dat het gelezen wordt. Ik ben van deze tijd, ik ben modern, ik ben voorbeeldig, geen genie: loopt het fout dan komt het toch altijd goed. Ik bedoel, met Kafka kan je me niet straffen. Alsof iemand zeggen kon, hier is het begin.