maandag 30 november

Transcriptie van Thursday 30 November, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 248, NOVEMBER 1939.

Zeer te spreken over het ochtendlicht & stemmen half wakker op het voetpad & in het schriftje: onleesbare notities, There's Nothing More Delicate & in het atelier: het getemperde licht van een Atlantische depressie, & dus ook de gestremde toonaard van het meest recente doekje. Dan de werken van Godzilla W. - knarsetandende breuklijnen... Maar, geen woorden verspillen. Natuurlijk net zo goed zelf gehersenspoeld. Sans paroles, bizarre titel. Van Verlaine als ik het goed heb. Had iemand me Sans paroles van Verlaine toegestopt? Diezelfde editie van J'ai lu? Wat ik me half herinnerde, omdat ik de cover voor me had. Bijna een halve eeuw had de paperback in twee bijna identieke helften gescheurd: de kleur van de cover, waarvan ik zo goed als zeker wist dat het citroengeel was, en de inhoud, waarvan ik me geen halve syllabe herinneren kon. Grepet vegeteert: het smeersel meestendeels ernevens, tevergeefs terecht en wel elke keer & eens te meer Perec, geëffend met scherp geslepen mes, echter: efemeer geëmmer met krenten en beleg, geen zekerte, geen effect. Aan het stuur van de auto valt me te binnen dat ik zin in een broodje met kabeljauwsalade heb. Ooit zou de druilerige regen me ongetwijfeld melancholiek gemaakt hebben. Nu ontbreekt die euforie. Het natte licht, de ruitenwissers die met elke uithaal duizend druppels van de voorruit halen, een auto voor me die nodeloos talmt, & toch genieten van het trage verkeer, zonder dat ritje uit de duizend waarmee ik opeens, na tweeduizend kilometer, Lissabon binnenrij en terwijl ik over de centrale invalsweg naar het centrum schuif aan Alvaro denk die in Buenos Aires woont, en tegelijk besef dat ik z'n naam vergeten ben, & dan snel tussen twee auto's door over de rotonde om de spuikom, als altijd het derde vak nemend & na de poort geopend te hebben heel even het schemerduister observeren, de dingen, zonder andere bedoeling & in de mistflarden van het trage moment het bijna-niets, de gebruikelijke handelingen, de wandeling van A naar B, het oude licht, de wireless, het koffie-apparaat, rubberlaarzen en dan ook nog een broodje met belegen kaas. Ik buig me over het probleem met de handtekening. Niet eens een half uur later is het opgelost. Opgelucht sla ik het volume van Miller open op een willekeurige bladzijde en lees:
'I'll leave a note,' I said, 'I'm too disgusted to prolong matters. I don't feel that we owe them a thing.'