zaterdag 21 juli 2007

zaterdag 21 juli

17u - 'Lignes. En quête d'une mémoire', Elias Grootaers
variatie

Een lijn kan alleen maar een spoorlijn zijn.
Josy hurkt, betast rail, zonlicht in de ogen. Convoi:
des rails dans les yeux.

Armand dit: 'des chambres magnifiques... un escalier monumental... une salle de bain...'
La salle de bain, Jean-Philippe Toussaint (Editions de Minuit, 1985). 1) Lorsque

Armand, un mois plus tard, enterré. Il disait: je parle pendant la nuit, souvent le matin.
Et là, déjà là, toujours là la mort viendra et aura, comme dit le grand poète, ces rails dans les yeux. Le vide.

Josy over de nachtmerrie van elke machinist: een trein zonder remmen. Diepe angst.
Veel conducteurs kennen dat.

Josy over nog zo'n nachtmerrie - er is geen enkel ongeluk dat zou mogen gebeuren.
Reed 80km per uur. Zag een klein, rood lichtje. Realiseerde zich dat het om een mobilette ging. José die vraagt met wat voor machine dat hij reed. Met een machine à vite, een 55. Ah, un cinquante cinque. Terminologie.
Maar, nogmaals, er is geen enkel ongeluk dat zou mogen gebeuren. De ongelukkige, hij had het te laat in de smiezen, borrel te veel op, probeerde zich nog te redden, de locomotief had een snelheid van, in een fractie van seconden was het gebeurd. Het was de brandweer die het slachtoffer vond. Onthoofd.
Is geen vrolijk verhaal, merkt José lachend op. Zo is het leven. C'est la vie. Dunne sneeuw vlokt over het woonerf. Een hond blaft.
Je zou het niet zeggen maar we bevinden ons vlakbij een tamelijk drukke verkeersader.

Stavelot, Francorchamps. Trois-Ponts, Vielsalm, Gouvy.
Içi c'est Gouvy.
Gouvy, Trois-Vièrges, Bastogne.
Bastogne.
Içi c'est Bastogne.
Içi la ligne de Bastogne à Wiltz.

Josy is veeleer een uitzondering. José, bijvoorbeeld, heeft zich in het hout gesmeten, staat met beide benen in het hout.
De zaagmachine blokkeert.
Josy stelt voor om de machine nogmaals te proberen.
De film bulkt als een Perecerie van elegante referenties.
Dan het dagboek.
Welk weer het geweest is. En die zotten vandaag. Maintenant le monde est fou. Neem een voorbeeld. Aan de jeugd kunt ge een voorbeeld nemen.
Cool,
het leven nemen zoals het komt, daar komt het op aan.
C'est merveilleux eh.

4 april 2005, nuit fraiche.
'Je suis prudent.'
Zou hij intussen in dat tweede cahier begonnen zijn? Wat hij niet meer weet is van wie het huwelijk was.
Later. 'Regarder quelque chose avec nostalgie.'
Wat deden de mensen die aan het spoor woonden?
Telkens als een trein passeerde, kwamen ze een kijkje nemen.
'Les rails sont toujours là. Mais,' nuanceert Josy, 'ça ne durera plus longtemps.'

à la lueur des petits phares, Losheimergraben 78
une machine à vapeur
on rêverait d'avoir ça

j'y pensais... j'y pensais
et puis arrive le dernier jour
le dernier jour
dernier fois Rivage
on passe à Vielsalm
dernier fois Vielsalm
on arrive à l'entrée de Gouvy
on pouvait pleurer
alors on rallentit
dernier rallentissement
dernier arrêt
dernier arrêt
il n'arrive jamais plus

minuit - 'au centre d'une culture dont, par ailleurs, la curiosité est maladive' (Stefan Zweig, Nietzsche; Ed. Stock)
'The Hare', een werk van Michaël Borremans. De gedachte dat dit werk zich in een luxueuze en lelijke villa bevindt, waar het niet thuishoort, ergens op een bladzijde halverwege 'Farewell, My Lovely'. Het schilderij toont twee adolescenten die een dode haas bekijken. Het is een werk - zoals de meeste werken van Michaël - dat zich wegstopt in de schaduwpartijen van een betekenis die er schijnbaar is en niet is, of omgekeerd. Het werk toont de tragische eenzaamheid van de kunstenaar. Een eenzaamheid die als een cataract van korte momenten over het bordkarton dondert.
De link met 'The trouble with Harry' is wellicht niet eens toevallig.

Geen opmerkingen: