woensdag 24 oktober

10u30. Vrachtwagens. Sommige vervoeren pasteitjes uit Beieren, andere brengen tomatenpuree uit het Noord-Hollandse Groningen naar Charlesville-Mézières. Uit verre streken worden verstekelingen aangebracht die op kapotte mandolines tokkelen en de kippen van Pluimveebedrijf Pieters wacht een onaangename verrassing.
Aan de Muidebrug brengen drie vrachtwagens het verkeer in de war. Ze komen van de Gentse haven en verslikken zich in de bocht aan de brug. Het atelier van Chris Van Beveren is vlakbij.
Chris zei dat het ooit een loods was waar sloepen hersteld werden. De enorme ruimte is verbouwd tot een loft met een woongedeelte dat zich bovenin bevindt. Het atelierbezoek heeft dit keer te maken met een idee van Chris, hij wil in crox een fries van schilderijen brengen en dat wil ik toch eerst eens zien voor ik me er over uitspreek. Conceptuele schilderijen zijn problematische dingen. Je ziet het ook in de zeventiende, in de achttiende en in de negentiende eeuw. Ook toen was wat we nu kennen als conceptuele kunst aan de orde van de dag en werden kasten van schilderijen geschilderd die op het concept na, wat er het uitgangspunt van was, geen enkele betekenis hebben. Schilders gingen zich te buiten aan de meest waanzinnige projecten. Herscholing had zeker geen kwaad gekund. Van die vele tijdelijke genieën hadden enkelen het zeker tot schoenlapper of bakker geschopt kunnen hebben. Schilderkunst is een gave. Het is een gift. Je kunt er weinig aan doen. De materie van het schilderij komt alleen op welbepaald ogenblik tot leven en alleen dat ene ogenblik noopt tot kijken.
Op schilderkunst kan je geen theorie toepassen. Het is geprobeerd en dat heeft alleen tot een opeenstapeling van mislukkingen geleid. (Heb je iets gezegd waarvan je dacht dat je het te zeggen had?)
Thibault hangt aan de lijn. In het S.M.A.K. hebben ze het bezoek van een Madrileense curator, of we daar vandaag een moment voor kunnen vrijhouden.
Kom maar af, zei ik. Wie we ook verwachten is Paul Lagring van Netwerk.

Adriaan is in crox geweest, heeft er Phantom Rider weggehaald. In een ruimte achter een van de muren klinkt het geblaf van een hond. Tiens, zouden de buren een hond hebben?
Het beeld van het naakte ventje is terug van weggeweest, stel ik vast, en opgefrist, de mokkabruine huidsteint vervangen door een grijs met groene ondertoon. 'Ik vond het iets teveel een pop in een vitrinekast,' zegt Adriaan over de ingreep.
Achter de muur waar het werk van Christophe Lezaire hangt is het geklop van een hamer te horen en een gesuis alsof zich onder de betonnen vloer een autosnelweg bevindt.

Paul neemt zijn tijd voor het werk van Adriaan Verwée. Ze namen plaats op een van de zitbanken in crox3 en nemen een portfolio door. Thibault betrad de hall en staat geamuseerd naar de filmpjes van Emmanuel Depoorter te kijken. Manuela heet ze, de kleine en goedlachse Madrileense curator, voluit Manuela Moscoso. Ze woont in Madrid, komt uit Ecuador. Moscoso komt van mosquito wat mug of mosca wat vlieg betekent.
In de grote zaal is het stemvorkje los gekomen en op de vloer getuimeld. De als bladerdeeg opgekrulde kalkresten zouden wel eens de oorzaak kunnen zijn.

22u30

Na de teamvergadering blijven Christophe, Rob en Johan in de barruimte hangen. We proberen het straalkacheltje uit. Het werkt.
Ria gaf forfait, het gaat niet te best met haar vader. Pieter en Luc waren er evenmin. Pieter is geen vergaderbeest, dat had de Algemene Directie goed ingeschat, en Luc heeft ongetwijfeld wat anders te doen.
Ik tik de Basic Fun file aan, we drinken Saison en het gesprek komt op Walter Swennen. Dat is iemand voor het crox-programma.
Dan over soep. Uiensoep, aardappelsoep, soep van knoflook. Over de amandelsoep durven we met geen woord te reppen.
Hoe het toch komt dat iemand iets niet hoort. Iets niet hoort want in gesprek.
Christophe priemelt aan een pluk tabak met de koortsige onverschilligheid van iemand die op voorhand weet dat het geen kunstwerkje wordt. Het gesprek komt op Ketnet. Rob was vandaag in de studio van Ketnet waar het speelgoedbedrijf waar hij voor werkt een presentatie had. Dan de flyers en de onderlegger en hoe we dat in de toekomst moeten aanpakken.
Christophe over Ruimte Morguen: 'Moi je pense que c'est très bien.' Als ze 't hem zouden vragen wil Johan De Wilde er meteen tentoonstellen. Hij en Christophe Lezaire.
'Toi, tu fais souvent un expo groupe?' vraagt Christophe aan Johan.
We hebben het over Pieter De Gand en het barmeubel. Later komt het gesprek op Sofie Van Loo.
Of hij van mijn tabak gebruiken mag. Christophe rolt een sigaretje. 'Elle,' doceert Oolf, 'elle l'a vu. Elle l'a vu, mais moi. Moi je ne l'ai pas vu.'
'Pas vu la femme dans le fôret?' Christophe priemelt aan de tabak, glundert, dit keer lukt het wel.
'La femme dans le fôret...' Besluiteloos vraag ik me af waarover ze het hebben. Rob is er vandoor. PJ Harvey hengelt in het kabbelende beekje van een troosteloze gedachtenstroom. Ooit, dat is zo goed als zeker, komt het gesprek op Anne. Of op La Rochelle, l'entrée du port.
'Peut-être...' Ik heb geen idee waarover ze het hebben. De laptop smeult, een vrolijk deuntje van JJ Cale parelt uit de hifi.
'Peut-être avec Marcelle?'
'Peut-être, peut-être avec Marcelle.' Marcellle Qui?
Christophe (lachend): 'C'était pas la femme de Magritte ça, c'était l'amie de la femme de Magritte.' Het gesprek komt op het 11.11.11-boek en het spoor dat we hier achterlieten: Michaël, Thomas, van, Oolf, Christophe, Carole, Philippe.
'T'as plaqué le livre?'
'Je suis déçu,' geeft Christophe toe, 'j'ai fait des taches sur les pages avant. Il y a un peu plus de café dans la tasse de café.'
De lachende lachers lachen. Het gaat van het een op het ander. Het gesprek komt op Marina Ye (elle travaille à Gand maintenant) en Yusef Lateef.
Kunstenaars zijn een plaag. Het is een plaag aan het worden. Ils se battent. Het zijn er te veel.
Een naamgenoot van Johan De Wilde zou een boek geschreven hebben over de soldaten van Napoleon. Traceer je via Google.
'Alors, je deviens Erneste Messonnier.' Daar kijk je van op, die negentiende eeuw. Er waren twee figuren: Manet en Messonnier. 'Ca fait rire, quand on lit ça...' Messonnier, in de negentiende eeuw keizer van de schilderkunst, nu totaal onbekend. Niemand, niemand kent hem.