woensdag 10 oktober

Van tijd tot tijd rammelt een gekletter, een onuitstaanbaar geluid, een rateling door de straat, een rateling van beukende kettingen, de ruiten trillen, een vreselijke herrie die denken onmogelijk maakt, onmogelijk, het huis trilt, de hele buurt trilt, het geluid is zo vreselijk dat elke seconde dat het duurt de herrie alleen nog vreselijker maakt, nog een seconde en dan nog een, tot de trucker die als gewoonlijk veel te vlug rijdt aan het eind van de straat, vlakbij het water, afremmen moet en links- of rechtsop draait.

De tussenwand is afgewerkt. Ik begin rond een uur of acht, had Christophe gezegd. Morgen en vrijdag Doornik, dus liever vandaag, meteen, zodat hij er vannacht niet van wakker ligt. Gaaf. In de grote zaal Pieter De Clercq en Wouter Feyaerts. Wouter, die sinds vorig jaar samen met o.a. Ludwig Vandevelde in het Kask de beeldhouwklas coacht, stopt me een catalogus met tekeningen van Werner Mannaers toe. Pieter met het verzoek om nog een muurtje te bouwen.
-Nog een muurtje?
Pieter (dringt aan): Een muurtje, eentje, van hier tot hier, één muurtje, meer niet.
-En op die manier het werk van Christophe... Nee, zou ik niet doen. Kunnen we straks aan Christophe vragen.
We bekijken de nieuwe opstelling. Het ziet er goed uit. Het muurtje is overbodig en de vrees dat de opstelling van Pieter het werk van Lezaire zou storen ongegrond. Bij dit soort kwesties kan je alleen op je intuïtie afgaan.

Telefoon van Hanssens, er is een plank verzaagd en ze lijken niet te weten wat ze er mee aan moeten. Ik speel de lieftallige telefoniste het gsm-nummer van Frank door. Dan Philippe. Ze komen het werk vrijdagnamiddag oppikken. Ik telefoneer Frank, hij is op de terugweg van Smetlede (overdracht bankkaart en etcetera), en stipuleer dat we een extra dvd nodig hebben, bij voorkeur beetje kwaliteit, die van het merk United zijn stuk. Joris komt zaterdag naar de openingsactiviteit, verneem ik, omdat hij een afspraak met Smithson heeft. Via Smithson naar de New Yorkse Sculptor's Guilde is een makkie. In de ruimte achterin is dit keer niemand. De deur van de stockruimte staat wagenwijd open. Adriaan heeft het monument afgewerkt.
Wouter met nog een boek, PIF van Walter Swennen. 'Een pifometer,' lezen we, 'is een toestel waarmee je de graad van intuïtie kunt meten.' Tekst van Jan Florizoone. Een mooi boek, overrompelende beeldlawine. Wijkt op enkele punten af van hoe we het zelf aangepakt zouden hebben: wat meer witte tussenbladzijden bijvoorbeeld, adem, lucht. Op de eerste binnenbladzijde een citaat van Brabazon-Planck: "If funny, I say it intrinsically funny, not extrinsically, by virtue of any comparison." Heeft Walter Swennen eigenlijk ooit al een solo project in het Gentse gehad? Weten we niet.
Inventions & Dimensions van Hancock in de hifi en het verrukkelijke Succotash. Christophe heeft de nieuwe kaartenstandaard, een zwarte, in de hall vlakbij de dichtgemaakte doorgang geplaatst. Tegen de steunpilaar in de grote zaal leunt een bezem die tijdelijk als kapstok fungeert.

De odyssee van het zwarte Ikea-tafeltje. Vandaag bevindt het zich in de hall vlakbij de corridor, afgedekt met bruin inpakpapier waarop iemand een berekening noteerde. Vorige week stond het in wat toen nog crox2 was. Op het tafelblad een klemschroef, een asbak, twee handzagen, het groene deksel van een verfpot wat intussen dienst doet als opvangtehuis voor afgedankte vijzen, een aluminium recipiënt met hard geworden plamuursel en een bruine koffievlek.
Lateef zou Arabisch zijn voor vriendelijk, meent Wouter. Yusef komt binnenkort naar Brussel - later ontdekken we dat dat op zaterdag 24 november is, openingsavond van Schilderporject 1. We openen Youtube en diven naar Ornette Coleman live in 1979. Ha ha ha, is dat een puike perforatie, nietwaar, Coleman, twee drummers - Denardo is er een van - twee gitaristen en elektrische bass.
'Live at The Pips Two' is het beste van Lateef, meent Wouter.
Pieter blijft niet bij de pakken zitten, de zaal werd bestormd door een verspreide slagorde van tragikomische objecten. 'Zo krijgen ze wat meer ruimte,' verduidelijkt Pieter. Hij meet de ruimte met een vrijgevig gebaar en gaat er zo goed als meteen weer tegenaan met ruige onverzettelijkheid.
Frank springt binnen. Pieter stapt heen en weer tussen de opeenstapeling. Straks hebben we een teamvergadering, Frank zal enige uitleg geven over hoe hij de reorganisatie ziet. Op de lap ontvang ik een berichtje van Julian. Hij zit in de rats, deze week een vriendendienst om zijn pillen naar Gent te krijgen zit er niet in, want. Hij stelt voor om saterdag naar Gent te pommen, in openbare vervoering, en rond een uur of vier aan de verbouwing in de pubisruimte te beginnen.
Taalfouten eindigen vaak in schoonheid. Julian lijdt ad fundum aan dislectie. Er is een mailtje van Anja, secretaresse van.
Frank en Pieter komen aan de bar zitten. Even uitblazen, de geopende uitlaatklepjes dichtschroeven, een pilsje, je komt naast de gedachtenstroom tot stilstand, voor je het weet zit je met je gedachten in Vladivostok.