dinsdag 9 oktober

10u30

Afspraak met Ilse Roman en Els Soetaert. Aan de telefoon iemand die klinkt alsof hij door een troep kafferbuffels in het nauw gedreven werd. Het blijkt om Emmanuel Depoorter te gaan die na een korte periode van Koreaanse tongval, Mongoolse intermezzi en een Ijslandse periode vlot op verstaanbaar algemeen beschaafd Nederlands overschakelt.
In de grote ruimte voorin is Pieter De Clercq aan de slag. Frank heeft een tafel in de mediaruimte geparkeerd en staat met Ilse Roman te praten. Ilse hield levendige herinneringen over aan het gesprek met Michiel van Alberts, Messchendorp & Company.

Iemand aan de lijn die in de veronderstelling verkeert dat het telefoonnummer dat van Sjoerd is. Ik verwijs de dame door naar het Kask, daar weten ze wellicht waar en hoe ze Sjoerd kunnen vinden.
Els Soetaert completteert de werkvergadering. We nemen de voorliggende projecten door, Cellular Breathing van Els en Insomnia van Ilse. Frank stelt voor om een verschuiving naar bijvoorbeeld februari 2008 te overwegen. In crox3 is Adriaan bezig, hij werkt de inscriptie af voor een monument ter nagedachtenis van het Terrorisme. Door een ingenieuze vermenging van symbolen - de vlag van de Verenigde Staten heeft de blauwe kleur van de UNO en de vredesduif werd vervangen door een gemaskerde terreuractivist - krijgt het monument, een monument zoals je er hier te lande overal in stadjes en dorpjes wel meer aantreft, een nieuwe en dubbele betekenis.
Tegen de middag springt Christophe binnen. We pakken de witte tussenwand aan, sleuren het stugge beest tot helemaal achterin de ruimte. Het huidige plan is om hier een afgesloten ruimte te maken voor de videoprojectie van The F-Song, een recent werk van David Smithson. Frank houdt zich met het afwerken van de houten wand bezig. Het ziet er goed uit.
Christophe en Pieter beslissen om de doorgang waar vroeger de deur van het atelier van Stief was dicht te maken met een houten wand. Ik begin met het inpakken van de werken van Philippe. Op het woonerf staan twee fietsers met een uitdrukking van lichte verbazing naar de croxpoort te kijken. Ze stappen af. Verweg in het hoge noorden is het loeiende brullen van een eland te horen, uit de hifi slaat het broeierige gitaarspel van Hendrix, colibri's trillen in de geurende verlokking van een vermiljoenrode bloemkelk.
Een van de bezoekers heet Ko de Jonge, uit Vlissingen. Sjoerd had ze uitgelegd waar en hoe ze de croxruimte konden vinden.

Schaft. We drinken een biolegère. Ik haal sandwiches en ontmoet Gwen die toevallig in de buurt is. Ze is haar werk bij het NTG kwijt, zegt ze. Uit de hifi beukt PJ Harvey. Frank heeft nog hopen papierwerk en gaat ervandoor, Christophe stapt op. Pieter werkt het tussenschot af.

16u30

Emmanuel heeft zijn ingreep in een mum van tijd afgewerkt. Eerst gaf het beeldscherm een gele gloed. Het inpakken van de werken van Philippe is achter de rug. Koffie is er niet, we drinken een kopje Nescafé, Pieter en Adriaan komen er bij zitten. Een buitje tippelt over het dak.
Adriaan is er bijna klaar mee wat er in de eerste plaats op neerkomt dat hij nog heel wat werk heeft. In een puntgave afwerking kruipt best wat tijd.

20u30

Christophe. Hij dacht er aan dat hij de tussenwand maar beter vandaag met plamuursel afwerken kon. 'Na de maaltijd,' zegt hij, 'dacht ik, ik ga die muur in crox afwerken.' Hij neemt de portfolio van Britta Bogers door. De Atlantische storing nam in hevigheid toe. Het gesprek komt op de priapische buitenissigheden van Paul McCarthy, het probleem met grote schilderijen en de verbluffende verfijning, zeg ik, die hijzelf in de kleinere doeken weet te bereiken.