vrijdag 26 oktober

In de Academiestraat niemand. Het is een uur of elf. Op het pleintje voor de academie staat de grand cru van een Touretappe geparkeerd, honderd fietsen, als het er niet meer zijn. In de gang op het gelijkvloers een stank van rottende dweilen. Het gebouw heeft betere tijden gekend, tegenwoordig hebben ze er alleen nog Film en Tekenkunst en Nieuwe Media. Ik kom voor Nel. In een van de lokalen van Nieuwe Media - de richtingwijzer is onveranderd - tref ik Peter Beyls aan, wat verderop Nel die me aan Sarah voorstelt en aan een docente. Er is weinig animo. De lokalen dampen een prehistorische atmosfeer, ogenblikken waarvan je vermoedt dat het rotsblokken hadden kunnen zijn warrelen als stofjes over een tafelblad. Ik stel mezelf voor en het crox-project maar de docente lijkt zich in een andere wereld te bevinden. 'We hebben meer leraren dan leerlingen,' grapt Nel. Het daagt me dat kunstonderwijs eigenlijk bij wet verboden zou moeten zijn.

In de croxruimte tref ik Pieter aan en Paul Casaer. Johan Van Roy tuimelt binnen en Frank met een straalkachel die hij voor een prikje op de kop wist te tikken. In de bar schalt Moulin door de speakers. Johan vindt het werk van Verwée fenomenaal en Smithson iets te nadrukkelijk. 'Geef me een pintje,' zegt Pieter.
Pieter stemt er mee in om tijdens de openingsplechtigheden de bar te doen. Er is nog iets waar we het over eens zijn, dat je met een koffiezet geen goeie koffie zetten kan, het brouwsel heeft een smaak van opgewarmd schijtsel. Pieter herinnert zich een voorval, tijdens de openingsplechtigheid laatst was er een meisje dat zei: 'Papa, het is alsof de stoel te vroeg geboren is.' En het zusje antwoordde: 'Dat moet pijn gedaan hebben.' We lachen. Bezoekers stappen heen en weer, Adriaan springt binnen, Tom Lagast met een voorstel. In de hifi hebben we Giuffre en wat later Succotash van Hancock.

Bemeubelde koeien. Phantom Paradise. Ik stap huiswaarts in de boven het stadje uitrijzende massa van een megastront.