donderdag 19 juni

Kwart na negen. Sporadisch want soms kwart voor, soms kwart na. Soms als het nog donker is, soms in de gietende regen, soms op een zucht van tropisch onweer, een andere keer vanuit het kikvorsperspectief van een vertrappelde of het jachttafereel van een 4x4 die zich op het circuit van Zolder waant. Zo is het tijdstip, onberekenbaar als een peuter die het ene moment dit, een ander moment dat en het moment daarop alweer wat anders van plan is. Rond deze tijd van het jaar is kwart na negen bij helder weer een verrukkelijk moment, na de daken en de wimpels en de schoorstenen en de ramen op het eerste heeft het zonlicht de bodem van het straatdek veroverd - maar vandaag is de vertoning in mineur. Boven het stadje hangt een grauw lappendeken.
In de grote zaal is Berten gisteravond al aan de voorbereiding van het betongieten begonnen. De centrale sculptuur is ontmanteld en toont een bodemvlak van 14x7 holtes. Onder dit met hout vervaardigde fundament heeft Berten een strook plastiek aangebracht.
In de videoruimte is de jury van Carole bezig. Er zijn vier juryleden. Ook Philippe Van Isacker is van de partij. Zwijgend aanschouwen ze de simultane presentatie van twee films, een ervan is op de houten zijwand geprojecteerd (een goot, stromend water, het rioolputje), de ander op een monitor die zich achterin de ruimte bevindt.
Hans De Pelsmacker, een van de docenten, betreedt de hall en stapt door naar de grote zaal. Boven het stadje troepen grauwe wolken samen, er hangt regen in de lucht.
De tweede etappe van de jury is in de kubus. In het tweede, achterste deel van de grote zaal is niets gebeurd. Michiel is er niet en schilderijen zijn er evenmin. Waarschijnlijk hebben ze in de Offerlaan beslist dat zijn jury daar plaatsvinden moest. De tafel waaraan vorige week de algemene ledenvergadering plaatsvond (een plank op schragen) staat er nog en kan onder andere morgen nog enig nut hebben. Op de plank ligt een lap zwarte gordijnstof en bovenop die lap een roeste schaar. Iemand steekt een witte enveloppe binnen, de enveloppe - die een drukwerk van Lokaal01 bevat (Bart Van de Vijvere en Laurent Rigaut hebben er een project) - blijft met een hoek in de metalen klem van de brievenbus zitten.
Het traject van de jury eindigt in de witte ruimte. Hier doet zich een klein, technisch probleem voor. Na de jury is er een korte briefing in de mediaruimte, Carole heeft voor koffie gezorgd en er worden wat vragen gesteld, onder andere welk werk ze zelf het beste vindt. Na de koffie - de juryleden en docenten zijn er al vandoor - springt Stefaan Dheedene binnen, mentor van Berten. Hij heeft een probleem met dat lelijke groen op de houten tussenwand, het tragikomische restant van een ingreep van Oliver Schulze.
Een betonmixer, ook wel agitator genoemd - mixter is de plaatselijke variant - draait het woonerf op. Berten heeft een en ander voorbereid - de kruiwagen (waar hij een dozijn keer mee heen en weer zeult), een stuk plastiek om eventuele schade aan het woonerf zelf te voorkomen, een loopplank en de schop (waar de mortelspecie mee uitgestreken wordt). Isa, een studente schilderkunst van Sint-Lucas, komt een kijkje nemen. Ze heeft net haar jury gehad. Carole had haar opgebeld, de videopresentatie blijft nog operationeel tot een uur of vier. Berten kiepert de mortel in de houten fundering en Stefaan steekt een handje toe. De vrachtwagenchauffeur komt er bij staan. Die mortel is het restje van een levering voor een trap.
En Berten, vertrouwd met die mannen van den bouw: 'Kunt ge die mens geen pintje geven?' Allez vooruit.
Het lege bierflesje - genadeloze perfectie - komt op een van de palletten terecht.

Halfvier. De hemel is opgeklaard. Carole doet de bar. Er zijn wat vrienden van haar, stamgasten van Fatima, een kroeg aan de zijgevel van Sint-Lucas. Berten is ervandoor. Rene en Sjoerd treden binnen en bekijken de opstelling van Berten in de grote zaal. De mortel, binnenin het uit kubussen bestaande fundament, werd plat gestreken en kwam onder een met een patroon van gaatjes doorboorde plank terecht. Boven dit fundament op tafelhoogte een tweede en identieke plank. Door de gaten steken betonijzers. Wat wel interessant is, meent Rene, is dat bij de huidige opstelling (het pas gegoten fundament werd uiteraard nog niet ontmanteld) onduidelijk blijft hoe de betonnen kubussen verkregen werden, je zou er bijvoorbeeld van uit kunnen gaan dat dat met een betonzaag gebeurde. In werkelijkheid zijn het tussenschotjes die er voor zorgen dat de laag gegoten beton niet uit één stuk maar uit 14 x 7 aparte kubussen bestaat.
Het loopt tegen vier uur. Carole is met de afbouw van de video-presentatie in de kubus begonnen. De stamgasten van café Fatima steken een handje toe. De kinderstemmen van de op het nabije plein spelende kinderen zijn tot achterin de grote zaal te horen. Het woonerf baadt in proper zonlicht.