zaterdag 21 juni

14u De jury van concours Horlait Dapsens is rond een uur of elf in crox geweest voor de presentatie van Berten Jaekers. Om kwart na drie worden ze opnieuw verwacht, ook Lisa sleepte een nominatie in de wacht.
Lisa is druk in de weer. De modellen, langbenige meisjes, zitten in een wijde kring om een tafel waar broodjes en drank op uitgestald werden, in dat deel van de grote zaal waar normaal gesproken Michiel Ceulers zijn jury gedaan zou hebben. Een van de docenten zou naar verluidt geen zin hebben in jury en presentatie op externe locaties, waarmee ze na jaren werk om het educatieve cocon open te trekken en in een wijder perspectief te plaatsen weer alles dichtgooien, de zaak barricaderen en zich in hun ivoren toren aan de Offerlaan opsluiten, sleutel op de deur maar aan de binnenkant van die deur. Een spijtige evolutie.
Lisa heeft Ingrid gebeld, een buurvrouw uit de Kazemattenstraat, Ingrid doet grime en schminkt en Lisa kon Ingrid niet bereiken. '... ik ben een silhouet kwijt,' zegt ze. Ze kleppert door de corridor naar de witte ruimte achterin. Tegen de muur ter rechterzijde staan twee schminktafels opgesteld, schminkeuses zijn druk in de weer, brengen make-up aan of houden zich bezig met het kapsel van de meisjes. Hannes zit op het woonerf. Ik jakker de vuile bier- en wijnglazen door de pompbak.

Sanne is een van de modellen. Ze is ook zelf genomineerd voor de Horlais Dapsens prijs, had haar jury rond een uur of elf. Ze zit aan een schminktafel in de grote zaal, voorlopig zonder het film noire van de andere modellen. Het concept van Lisa: la femme fatale. Die femme fatale is een type. Bij Hitchcock bijvoorbeeld is het type doorgaans blond (Hedren in Birds en Marnie), in de films van Truffaut gaat het om brunettes. Het is niet zomaar een type. Ze is fataal omdat ze zonder emotie is.
De schminktafel. 'Zwart en met pottekes,' resumeert Sanne. Achter de houten wand staat een strijkplank. Op de strijkplank, waarvan de punt zo ongeveer samenvalt met de tegen de steunbeer aangeplakte tussenwand, kwam een Nikon terecht. Naast het fototoestel een rode handtas en een spiegeltje.
Hannes legt uit dat de collectie van Lisa met Alice in Wonderland te maken heeft. In another moment down went Alice after it, never once considering how in the world she was to get out again. Tegen een van de oksels van de tussenwand staat het rek, een bladzijde die bol staat van kledingstukken.
Lisa inspecteert de modellen. Ze hebben veertig minuten. Veertig minuten en een bekertje, handtassen, Lisa is met een kostuum bezig. Ze hebben veertig minuten. In de corridor komt Hannes aanstappen. Alles onder controle, zegt hij. In de grote zaal zijn drie schminkeuses aan het werk. Lhabize is met het kapsel van een van de meisjes bezig. Ingrid springt binnen. We zijn het erover eens, het is een schone collectie.

De juryleden: Renzo Martens, Guillaume Bijl, Inge Vrancken. En een chauffeur en iemand van het secretariaat. Wim is voorzitter van de jury. Ze betreden de witte ruimte. In die witte ruimte staat een van de modellen.
De andere jury treedt aan, een dertigtal, die van het eindejaarsdebat. Carole Vanderlinden maakt deel uit van de jury, Marina Yee is een van de docenten, er zijn journalisten van Knack en De Morgen.
De presentatie van Lisa is indrukwekkend.