Het is twee uur, de poort staat wijd open sinds kwart voor. Na de gebruikelijke handelingen - waar de handelingen die met het bedienen van het koffiezetapparaat te maken hebben dit keer deel van uitmaken - nemen we het beeldmateriaal door. De Onderneming, goed uitgedachte en met speelse perfectie uitgevoerde ensceneringen. Perfecte speelsheid. Geestig. De Omkering. Het werkt. Svend kwam er bij zitten. Pieter sprong binnen. Hij wou weten of zijn jury in crox kon en ook zijn afstudeerproject, allez, eventueel. Santé, ze zitten in de patatten, daar, met hun grootste algemene deler. Grootste of kleinste. De kleinste algemene deler: het compromis. Ik moei mij niet he, zei ik. Als gij kunt regelen dat het hier in crox kan. Trouwens, kunnen of mogen, 't scheelt een halve meter. Voor ons niet gelaten he, zei ik. We lachen.
(midden een handeling aan iets anders denken, de handeling onderbreken, om een andere reden nogmaals onderbroken worden en dan vergeten waarom ge die handeling onderbrak, feitelijk, u dat niet kunnen herinneren, u de reden, u de feitelijkheid niet herinneren) 'Iemand kop koffie?' vroeg ik. Jesse en Boris steken een vinger in de hoogte.
Het gesprek komt op het project, de onderneming, op wat ze gedaan hebben. Zeer geestig.
de onderneming
--->NYDP
Daar begon het mee. NYDP staat voor Nu Yonk Design Platform en is in Antwerpen. De chronologie. Dat het dus met NYPD begon, dat ze de 8 witte sokkels van het NYPD platform konden gebruiken. Ik: wat zegt ge, acht sokkels? Jesse en Boris woordje uitleg. 8 sokkels van verschillende hoogte, speciaal gemaakt voor nieuw opkomend talent. Vastgeroeste omschrijving van - déjà-vu - wat is nieuw tegenwoordig, hoe omschrijft ge kwaliteit, wat is talent. En waar dit keer? In het Design Centrum De Winkelhaak. Allez vooruit.
Eind december, begin januari konden ze er aan de slag. 'Sokkels met iet onder plexiglas,' grapt Boris, 'een interessant gegeven.' Er was een expo van Wouter Vercammen, ook. Dus wat deden ze. Ze maakten de sokkels vast aan katrollen, plaatsten er toeters op die poet deden als een van de sokkels er tegenaan bonkte, de sokkels dansten heen en weer, hadden een feestje, want daar ging het om. De sokkels hadden een feestje. Pieter viel binnen, een van de verantwoordelijken, de curator. Stond te kijken naar de op en neer keilende sokkels. 'Ja... ja...' Zich verbazend. 'Tis wel groot he,' zei hij.
'Ja, Pieter, dat zijn uw sokkels die zo groot zijn.' Pieter dat hij toch eerst eens met Thomas wil overleggen. Ok, ze wachten, Pieter snelt naar een of andere verdieping, Thomas komt aanstappen. Boris kruipt in de huid van Thomas. Talent, zuiver: iemand met de desinteresse van het machtsvertoon, zo geportretteerd.
De situatie is anders. 'Wat zij gij aan het doen?' vraagt de persoon, van wie we voorlopig alleen weten dat hij een functie heeft. Hij stapt om de op en neer hangende sokkels, negeert Jesse, negeert Boris, ik zie het zo voor me.
Hij kijkt er zo naar, naar die op en neer hangende sokkels. 'Wat wil dat zeggen?' zegt hij.
Boris: 'Weet ik niet. Misschien wil ik helemaal niets zeggen. Het ultieme,' - geen betekenis hebben - 'misschien is dat wel de poëzie.'
Thomas (klef): 'Of niets weten te zeggen.' (de kleffe indifferentie van het machtsvertoon)
Dan heb ik gezegd, resumeert Boris: 'Ik zou veel kunnen zeggen.' Wat niet bijdraagt aan de goede verstandhouding. De ander bekijkt het spektakel, staart, denkt er het zijne van, moet er wel het zijne van denken omdat hij nu eenmaal niet anders kan, de sokkels en het plexiglas hebben een gedirigeerde functie. In de actuele scene heeft alles een gedirigeerde functie. De mannetjes die het voor het zeggen hebben doen alsof ze artistieke vrijheid toelaten, in werkelijkheid hebben ze een pesthekel aan al die praktijkgerichte vrijheid. Een hele tijd geleden werd gedefinieerd wat actuele kunst is en zo willen ze het houden. Als we in de actuele scene een heet hangijzer hebben dan is het dit wel: de oorlog tussen theorie en praktijk.
Enfin, voor die verantwoordelijke is het dus principeel nee, 'maakt teveel lawaai' Et cetera. Ook zegt hij dat het als een tang op een varken slaat. Principieel nee dus.
Boris en Jesse in zak en as en krom van het lachen. Hadden er drie dagen aan gewerkt. Toen was het Pieter die het zo regelde dat ze gedurende twee weken in de ruimte van NYDP bezig konden blijven.
---> Nine to five. De kantooruren. Het project kan blijkbaar alleen tijdens de kantooruren. Dus hier het concept om een onderneming te starten en machines te bouwen en op een punctuele manier van negen uur 's ochtends tot vijf uur 's avonds bezig te blijven. De kunstenaar als punctueel functionerende machine. Trouwens, het motto van NYPD is 'creatieven beïnvloeden creatieven'.
'Wat ik wel vreemd vind,' merkt Boris op, 'dat ge van negen tot zes mekaar tussen witte muren creatief beïnvoeden moet.'
Enfin, waar ze van uitgingen, dat een onderneming zonder koffiepauze niet optimaal functioneren kan. Dus ze fixeerden zich op de koffiepauze, de schaft, het optimale rendement van elke onderneming. Trouwens, natuurlijk, (redeneert Boris enthusiast) het is belangrijk dat ge regels hebt. Zonder regels geen onderneming. Regel 1: regels zijn niet bedoeld om te couilloneren, ze zijn bedoeld als stimulans. Dankzij de regels creëert ge een ruimte waarin ge vrij kunt bewegen.
Boris (schamper): 'Wat een contradictie!'
Dus belangrijk het schema. Binnenkomen stipt vijf minuten na negen, de typetoren en de schaft. Want zonder schaft. Koffie! Een principiële kwestie. Koffie! Principieel. Koffie!
We hebben hulp moeten zoeken, geeft Boris toe. 'Binnen het schema dat we hadden was zoveel chaos...'
Over stagiair Devos zijn ze zeer te spreken. 'Een veelbelovend stagiair, verbaal sterk.' Meneer Vissers, het hoofd van de kuisploeg, is ook iemand waarvan ze menen dat hij er stond. Meneer Van Goethem idem, uit het Waasland. Mevrouw Niks, idem. Niks deed assistentie. Jesse en Niks stonden de hele tijd door op voet van oorlog.
---> De eerste week. Tijdens die eerste week bouwen ze de infrastructuur. Het eerste ding is een kruisboog die een paraplu keihoog de lucht inschiet. Later perfectioneren ze het ding. Ze bouwen de High Five machine, bedoeld om andere bedrijven te motiveren. Het werkt. Ze gaan bij Dekoninck langs, de brouwerij van de bollekes. Stagiair Devos heeft toen veel indruk gemaakt. De dag ervoor gingen ze fitnessen op de lopende band in het Centraal Station. Kostenbesparende maatregelen want een gezonde geest in een gezond lichaam. Dus die High Five een onontbeerlijke gadget. Het werd een spannende en drukke dag, Mevrouw Niks was jarig, om die reden dus ook champagne en taart. Chocoladetaart. ZO'N taart. Zes op elkaar gestapelde taarten en alles bedekt met glazuur. Gelukkige verjaardag voor de assistente, hadden ze op de taart gespoten. Een of andere nozem prutste aan de toren. Creatief prutsen met cultuur. Toen ze die gast confronteerden met wat hij gedaan had, reageerde hij als een klein kind. Jesse heeft toen een speech gegeven, bovenop de toren. En toen het feest gedaan was zijn ze er weer tegenaan gevlogen.
---> Ze plaatsten twee inzakstoeptegels. Zoals altijd is de dag geëindigd toen, om 6u.
---> Het telefoonboek. De dodemomentenjob. Het telefoonboek is een project dat hangend is. Het vult de dode momenten, ge kunt er mensen mee bezig houden die niets te doen hebben. Neem de Gouden Gids, zet een half dozijn mensen aan het werk om elke bladzijde van die Gouden Gids tot een accordeon te plooien, zet nogmaals half dozijn mensen aan het werk om die bladzijden aan elkaar vast te lijmen. Een lopendebandjob. Contacteer de luchthaven van Deurne en vraag of ze met dit product een rondje boven de Antwerpse binnenstad willen maken. Sliert, wimpel hoog in de lucht.
Dan de koffiemachine.
---> De koffiemachine. Zonder koffiepauze geen onderneming. Vijf keer per dag koffiepauze. De lopende band van het koffie maken, geautomatiseerde automatismen. Tijd is belangrijk! Meneer Van den Eynde bedient de knop. Routineuze volgorde: plaatsnemen op de stoel. Geen tijd verliezen. Actie. 'Ik pak mijn rechterhand in de linkerhand - kortom hij ondersteunt de rechterpols met de linkerhand, want,' legt Boris uit, 'stabiliteit!' Wat nu volgt immers is belangrijk: het op de knop drukken! Dus stabiliteit. De hand mag niet trillen. Het indrukken van de knop activeert de koffiemachine. Meneer Cremer gaat koortsig aan het werk. Soms laat hij een kopje vallen. Er is het heldere geluid van het hotelporselein. Acht meter lopende band. Dat hadden ze iets te groot gezien, met 1 meter kwamen ze ruimschoots toe. Zeven nutteloze meters! Trillende handen, euforie als het lukte. Enorm veel koffie gemorst. De kopjes ratelden, soms viel er eentje en brak. Als het lukte: koffie drinken. Ach, heerlijk, zo'n koffiepauze. De stimulerende geur van koffie.
---> Om 1 uur hadden ze S.H.A.F.T. De A staat voor alarm. Waar de andere letters voor staan, herinneren ze zich niet. Second Half Alarm Free Toys & Tea. Bijvoorbeeld. De S.H.A.F.T.-machine is een houten constructie met een slagboom die een toeter activeert. Dus overal in het bedrijvencenter wisten ze dat we koffiepauze hadden. Niemand gezien. De lui van de andere ondernemingen gaven blijkbaar de voorkeur aan de Danku ecologisch verantwoorde fastfood.
---> Wat volgt is een happening met de kruisboog. Stagiair Devos torst een gigantische kruisboog, een kruisboog met de spanwijdte van een grote vogel, van een condor. Stagiair Devos hurkt, tilt de kruisboog op z'n rug. Zo gingen ze naar het Astridplein. Ze hadden een vergunning afgeleverd en gesigneerd door een halveliterblikken bier zuipende neonazi. De eerste paraplu lanceerden ze midden het plein. Op een verdieping van een van de gebouwen aan het Astridplein stonden mensen te zwaaien. Mensen van een andere onderneming, ze zwaaiden! Het werd euforisch. Iemand van de andere onderneming, een jonge assistente, kwam naar beneden. Ze mochten mee binnen, kwamen in een lift terecht bomvol lui die naar een van de hoger gelegen verdiepingen moesten. Dan zijn Cremers en stagiair Devos op het dak geklommen en vanop het dak van dat torengebouw aan het Astridplein hebben ze een paraplu afgeschoten en dan nog een en nog een. Op het plein keiveel mensen aan het kijken. Meneer Van den Eynde hield er een oogje in het zeil. Een dame klampte hem aan. Ze was kwaad. 'Flauw,' schreeuwde ze, 'echt flauw!' Meneer Van den Eynde liet zich dat geen twee keer zeggen. Krijsend schoot het wijf vijf hoog over het Astridplein. Succesformule. Ze patrouilleerden, kamden de buur uit, noteerden de namen van wie het flauw vond, besloten dat het geen kwaad kon om nog wat lanceringen te doen. De onderneming was in een bloeiend bedrijf veranderd.
---> Twee mannen, rennend, een vrouw in paniek. Geschreeuw. Jesse gaat achter de dieven aan. Hij was niet de enige die achter de dieven aanging. Ze renden, renden harder dan de dieven. Er werd bemiddeld.
---> Het ondernemingsfeest is op een zaterdag. Er is een hypnotiseur en iemand speelt gitaar. Er was veel rook en er waren kinderen.
1 opmerking:
Dit moet een prachtige scene zijn voor croxhapox the musical : the nurce die robocop gebruikt als vibrator.
Een reactie posten