dinsdag 28 juni

Halfeen. Neil Young neuzelt uit de speakers. Ik tik de crox-site. Dat opent als een jonge hinde. Het is nacht en halfeen. De site heeft 166 bezoekers. Dat verbaast me. Veel zoek ik er niet achter. Vijf minuten later tik ik de site opnieuw aan. 270 bezoekers. Godverdomme. 270 mensen zitten allemaal tegelijk op de crox-site. Opnieuw vijf minuten later zijn het er 298, nog eens vijf minuten later 320. Een kwartier later is het gezakt tot 300.

's Avonds zaten we onder het dekzeil van Campo. Stortregen jaagt over het dekzeil. In de theaterzaal is een presentatie van Steffie, het beginsel van de nieuwe film, een project waaraan ze een jaar geleden begon, op 26 juni 2010. De regen wipt op in dikke druppels. Er staat geen wind. De elementen, donder, regen, bliksem, het ratelt over het tentzeil. Op de tafel staan plassen, het giert in de regenpijpen, er is een gevoel van bevrijding.

Theoretiseren voor, tijdens of na. Met begeleidende folder of zonder.

Rob vertelt een anekdote. Een maat, die deel uitmaakt van een klassiek orkest, hij is een van de violen, is op tournée in Scandinavië. Na het concert gaan ze uit eten. De persoon krijgt een raar gevoel, het zit niet lekker, hij neemt een taxi naar het hotel. In het hotel is geen tijd om naar de kamer te rennen, hij maakt gebruik van een toiletruimte op de gang, schijt het ding vol, trekt door. Dat lukt niet. De bak met water doet het niet. Hij probeert het nog een keer. De bak met water doet het niet. Godverdomme. Hij rent de gang op, ontmoet een meisje, ze werkt voor het hotel. Kom, kom kom, zegt hij. Meer Zweuds kent hij niet. Het meisje volgt hem naar de badkamerruimte. Ze bekijken de plee. Hij geeft een ruk aan de spoelbak en het spoelt door. Godverdomme.

drie gebeurtenissen

1. Una Malaguena me ha dicho

De vorken tikken. Mannen lachen. Het gelach gaat en keert, gretig in de nog holle magen. Iemand zegt iets wat alleen zij hoort te vernemen. Ze zitten naast elkaar. Uit de zin weet ik alleen op te maken dat hij het over Puerto Rico heeft. '... Puerto Rico, ...' Geen uitroepteken tussen het wrakhout op het strand. In het stemgeluid, dat alleen door de scherpe toon, hoe zacht hij ook spreekt, de warmte mist van het trage genot in de schaduw op het strand, een strand waarbij ik me kleine, ronde schaduwen voorstel, is het het enige wat voldoende toon heeft om op de andere geluiden te gaan drijven: Puerto Rico. Of hij zich een feestelijke, van genot doordrongen zomer herinnert of er integendeel naar uitkijkt, is onduidelijk. Het kontje van Cindy draait om de counter. Ze accentueert het met geen andere bedoeling, door vijf zes centimeter aan de beweging toe te voegen zonder dat ze naaldhakken hoeft, het gebruik van de cursieve lichaamstaal is net zo ongedwongen als het blonde haar. Ook als ze tot rust komt, in het halve ogenblik tussen wat ze te doen had en wat ze zo meteen gaat doen, staat ze in het dansend cursief, gemaakt door de vele honderden onzichtbare handen die het rijpe lichaam vormen en kneden. De hakken tikken. Ze verdwijnt in de keuken. Er is een gezoem van machines. De andere dame is pas echt rond. Dat verzin ik niet en hoe dat komt, zeg ik niet. No eres bonita como yo! Lo te digo! Yo lo digo a ti!
Dat is de muziek, in de barrio gaan de muren zweten. En ze is niet op haar mond gevallen, trouwens.
Er is klaterend gelach. De dames lachen, iemand heeft een anekdote verteld. 'Ken je de grap van die non waar Bart De Wever voor bezweek?' Het gevogel tjilpt, de zitting kreunt.

2. Ballonsoep

Een varken kan niet liegen, veel vleugels heeft hij nooit. Yanosh is een spraakwaterval. Ze zitten met z'n vieren, hebben alle tijd. Van de kinderen is Yanosh de oudste. De jongste zit bij papa, Yanosh zit naast mama. Yanosh, die met vleugels spreekt, zou het net een tik minder poëtisch bedoeld hebben, zegt de moeder: een varken kan niet vliegen. Ik schrijf het op en bedenk dat wat Yanosh zei en wat ik begrepen heb op hetzelfde neerkomt.

woensdag 23 juni

Ik heb een boete te betalen: omdat ik geboren ben.

Met het fout parkeren valt het mee. Ik hield er zoveel relaties aan over, met het bekeurende wijfjesdier, dat ik best zin had in nog eentje. Bekeur me! De wijfjes die het deden, bevielen me niet. Ik zag ze bezig terwijl ze het deden, met anderen. Dat beviel me niet. He, luister eens, meid, ik sta hier wel totaal fout geparkeerd, graag wat aandacht voor de zaak of heb je wat anders te doen. Dat ze boetes uitschreven, het interesseerde me niet minder dan de zijlijn. Aan een kontje heb je meer dan een halve bladzijde uit wat voor boek ook. Ik monsterde de bekeuring. 25 euro omdat ik de auto op een plek gelaten had waar plaats was geweest.
Toen ik het er met mijn raadsman over had, zei hij dat 25 euro het tarief is. Hij nam geen tijd om in te gaan op de bezwaren die ik formuleerde. Als noodlijdende burger heb ik het tegendeel te formuleren en dat tegendeel heb ik te bewijzen, met minder kom ik niet weg. Een overtreding is een overtreding zolang het tegendeel bewezen is.

Voor een prostituée betaal ik het dubbel. Wat is het verschil?

citaat

Vandaag het begrip citaat aan de crox-encyclopedie toegevoegd. Dat had er al wel eens deel van uitgemaakt, maar was tijdens het transponeren van de oude naar de nieuwe structuur tussen de mazen van het net geglipt.

Kunstwerken: Tamelijk willekeurige tussenstanden van een intellectueel proces dat onbeperkt kan worden opgepakt, voortgezet, veranderd, tenietgedaan. (uit de 'cahiers' van Paul Valéry) Gebruikt als introductie in de catalogus van A Group Show curated by RE:, eerste bladzijde, bovenaan. Ook Hans Theys maakt van het citaat gebruik, in dezelfde catalogus, waarvoor hij een bijdrage schreef met 'Als een luidop, maar toch zacht denken' als titel: "Kunstwerken," laten ze Valéry verklaren, "zijn tamelijk toevallige tussenstappen in een intellectueel proces,"

'Cependant...' Et Pécuchet répéta deux ou trois fois 'cependant' sans trouver rien de plus à dire. (Gustave Flaubert, Bouvard et Pécuchet) Particles, Johan De Wilde, crox-boek nr 2 (2006). Introductie. In dezelfde editie, bladzijde 22: Gelezen bij Max Frisch: 'Hij glimlachte om één van zijn vroegere overwegingen: waarom de mens op ellende en dood rekende, terwijl geluk even onontkoombaar was en dikwijls bereikbaarder dan misère.'

Circles in water as they wider flow The less conspicuous in their progress grow, And when at last they trench upon the shore, Distinction ceases and they're view'd no more. George Crabbe, Circles. Aangetroffen op bladzijde 19 van Borders, crox-boek nr 3 (2006) van CarianaCarianne. En is er nog eentje, bladzijde 37, net voor de lezer het derde hoofdstuk betreedt: On that day, the realm of France received on parchment a stupendous accession... the vast basin of the Mississippi... and all by virtue of a feeble human voice inaudible at a half a mile. Mark Twain, Life on the Mississippi. 'We were barely four years old,' schrijft de auteur, 'when our mother threw us over a bridge and into the water below. It was out of her frustration that she did not want' Ook de deur van hoofdstuk 4 heeft een citaat als sleutelgat, iets uit de Burlington Herald, daarin gepubliceerd op 27 januari 2005, meer dan een half jaar na crox 118, het eerste crox-project van CarianaCarianne dat het basisgegeven werd van het 3de crox-boek: 'After the Tsunami, mourners on the Thai island launched two new fishing boats as a first step toward rebuilding the devastated local fleet.' (Borders, bladzijde 45) Op bladzijde 51 tenslotte wordt geciteerd uit het werk van Kahlil Gibran, 'for life and death are one, even as the river and sea are one' en Marcel Proust: 'The real voyage of discovery consists not in seeking new landscapes, but in having new eyes.'

Aan de eerste crox-publicatie, de catalogus van En Passant, 25 instalramen (1991), worden drie citaten toegevoegd. Het eerste is van de oude Max Beckmann, toen hij als immigrant in de Verenigde Staten woonde: 'Personally, I think it is high time to put an end to all 'Isms' and to leave to the individual the decision wether a picture is beautiful, bad, or boring. Not with your ears shall you see but with your eyes.' Sluit aan bij het citaat uit het werk van Proust dat door Trevor Martin gebruikt wordt om zijn bijdrage aan het derde crox-boek te openen.
Het tweede komt uit Le Savon, een werk van Francis Ponge. Il y a beaucoup à dire à propos du savon. Exactement tout ce qu'il raconte de lui-même, lorsqu'on l'agace avec de l'eau, d'une certaine façon. Il semble aussitôt enclin à beaucoup dire. Qu'il le dise donc. Avec volubilité, avec enthousiasme. Jusqu'à disparaître par épuisement de son propre thème. Quand il a fini de la dire, il n'existe plus.
Het derde is van Paz, Octavio Paz, als ik het goed heb komt het uit De boog en de lier (Het gedicht. De poëtische openbaring. Poëzie en geschiedenis), een editie van Meulenhoff. 'We zwijgen niet, niet (...) omdat we niets te zeggen hebben, maar omdat we niet weten hoe we alles moeten zeggen wat we zouden willen zeggen. De menselijke stilte is een zwijgen, en daarom een impliciete communicatie, een latente betekenis." In zelfde catalogus citeert Lieven David uit teksten van Wassili Kandinski, Kasimir Malevich en Michael Ogilvy. Dat van Ogilvy komt, lees ik, uit een titelloos essay over marketing. David citeert het niet letterlijk, het is een van de hinkstapsprongen om, één bladzijde verderop, tot het eigenlijke motief te komen. 'In een oprisping van ijver,' lees ik, 'heeft de marketingdienst van de firma Popla becijferd dat de mens tijdens zijn levensduur gemiddeld anderhalf jaar op het toilet doorbrengt.'

JL 'Ik zou dit interview naar aanleiding van jouw tentoonstelling 'De helft van het werk' in Croxhapox willen beginnen met een citaat van Marcel Proust: "...te weten dat ieder van ons houdt die niet alle van dezefde morele grootte zijn..." Kan een kunstenaar zoals jij die werkt met verschillende personages zich herkennen in dit citaat van Proust?' Jeroen Laueryns, Een kind dat niet wil kiezen. Uit crox-boek nr 10 van Peter Morrens.

Andere recente toevoegingen: Antwerpen - bolvorm - Brussel - Delva, Deborah - de Ville, Harri - Dewaele, Daniël - Dhaluin, Bart - Doubrawa, Reinhard (DE) - gastcurator - Jacquemyn, Peter - Kunstbeeld - Lahlou, Mehdi-Georges (FR) - Luik - Lynch, Stuart (GB) - Maes, Anne - Maes, Freya - misschien - muurschildering - objecten - percussie - RE: - recept - reeks - residentie - Talibam! - tape - Theys, Hans - toonmoment - TVF - valies - Van Den Eynde, Boris - Van de Putte, Bob - Ververs, Gerd - Vosters, Vadim - Wallonië - website.
Van de items die al deel uitmaakten van de crox-encyclopedie zijn er ook enkele die een opknapbeurt kregen: abecedarium team & medewerkers - april - artistieke directie - autobiografisch - concert - december - februari - jazz - Keulen - kubusruimte - maart - mei - Melanie's World - Morrens, Peter - Nederland - november - organigram - Perec, Georges - performance - photography - schilderkunst - september - Smeraldina-Rima.

norm

In de zaal voorin is Carolina aan het werk. Ik heb ooit het beeld gezien van een vrouw die in exact dezelfde houding zat, voorovergebogen, het torso tegen de dijen aangedrukt, zo dicht op het ding waar ze mee bezig is dat er geen plaats voor wat anders is. In The White Cube in London heb ik iemand aan het werk gezien die met het glad maken van een deurpost bezig was. In de zaal op het gelijkvloers hing het middelmatige werk van een Zweedse kunstenaar. Vreselijke dingen. Dat is de norm, tegenwoordig. In wansmaak zijn actueel en neo aan elkaar gewaagd. Alles is neo op wat uitzonderingen na die het pad maken naar een nieuwe taak. Regel en uitzondering staan in meer dan een dozijn posities, waarbij het standje van de uitzondering het telkens opnieuw van het reguliere standje overneemt, nooit omgekeerd, tot het standje van wat uitzonderlijk is regel wordt en blinkt in de holle verontwaardiging van wat het niet is. In The White Cube had ik niet genoeg aan het werk van de Zweedse kunstenaar. Het deed me niets, ik had betere dingen gezien. De man die met het glad zetten van dat raamkozijn bezig was. Hij merkte dat ik hem gadesloeg, keek om. Heel even, vermoed ik, was er het theoretische niveau van een beweging die hij niet als theoretisch inschatten kon, wat hij overigens niet deed, het oog is in de dingen. Vier jaar na dit voorval is er Carolina. Ze is bezig met het aaneenrijgen van blauwe vlakken. Die handeling is tegen een achtergrond van andere dingen. Het werk van Borremans toont evenmin onder- of bovenkant, het is zonder richting, bedoeling wordt handeling, de handeling een plek, de plek een ding zonder bedoeling. Het wegnemen van de bedoeling benadrukt de bedoeling. Achterkant en voorkant ontbreken. Op de vloer liggen hamers en een boormachine. Een lege fles tolt over de vloer. Hamers, een bezem, een boormachine, een schroefboor, een spuitbus, eindjes koord, papiertape, een boortje, een haspel. Til ik de observatie op theoretisch niveau? Nee. Het theoretisch niveau is de norm, het reikt van noord- tot zuidpool, maar aan die norm heb ik weinig, tenzij ik om wat voor reden ook op noord- of zuidpool bezig ben. In het gebied tussen beide polen is een ander gebied. Het unieke object van een wereld zonder ik.

Een boortje, white spirit, een schuurmachine, de bekabeling, eindjes koord, een spuitbus, een potlood, een doos met 100 vinyl handschoenen, een schetsboek, potten met PE 640, kneedbare epoxypasta en een kartonnen doos, de verpakking, een witte lat, en zo nog wat spullen.

naakt

Bart de naaktslak. Oei. Oei oei oei.

Ze zijn met een miljoen. Een legioen van naaktslakken dat zodra de dag weer wat vochtig gaat worden uit platte bewoordingen tevoorschijn kruipt.

de kenner

Wick is een grijs stadje. Het bevindt zich aan de monding van de Wick in het hoge noorden van Schotland. Ooit was het een vissersdorp maar intussen is het vooral bekend voor Old Pulteney, een single malt met ziltige tonen. De kenner maakt zich sterk dat die zilte toon niet met zoute zeelucht te maken heeft. De Schotten hebben daar verhaaltjes over, zegt hij. Vaak gaan ze er prat op dat een whisky z'n subtiele toon aan zacht water te danken zou hebben, van een nabije bron bijvoorbeeld, maar voor het op gang trekken van het distallatieproces hebben ze net kalkrijk water van doen, verduidelijkt de kenner, met zacht water lukt het niet. De zoute whisky komt bovendien niet uit de Highlands of van de eilanden maar wordt in het zuiden gedistilleerd, in de buurt van Glasgow en Edinburgh waar geen zoute maar een industriële lucht is. Andere factoren bepalen het distillatieproces. Water, turf en hout.
De degustatie, die op het terrein van het Landhuis plaatsvindt, in een schuur, is al een tijdje aan de gang als ik er bij kom zitten en prompt een glaasje met een bodem goudgeel vocht aangereikt krijg, een single malt met een bijzonder intens aroma. Om tot een standvastige smaak te komen heeft elke distillery een master blender in dienst. Hij wordt de neus genoemd. Het verfijnen van de smaak gebeurt met het reukorgaan, niet met de smaakpapillen. Het hele jaar door zit de neus over vaten gebogen, van de eerste, jonge legering als het distillaat na drie jaar en één dag liggen eindelijk whisky genoemd mag worden, tot veertig jaar oude van turf en hout doordrongen malt. Hij mengt de jonge en oude distillaten. Om levercrisis te voorkomen gebeurt het proeven met de neus.
Na Wick belanden we op The Isle of Jura, een eilandje voor de Schotse westkust met 200 inwoners en 5.000 edelherten. Het eiland heeft één haventje, één winkel, waar ook het postkantoor is, één pub, één hotel en één distillery wat voor de eilandbewoners meteen ook de belangrijkste want enige werkgever is. De whisky die hiervandaan komt heeft een turfsmaak wat het aan het bronwater uit de turfgronden te danken heeft. Finlaggan, een whisky van het nabijgelegen Islay, heeft z'n turfsmaak aan het moutproces te danken. De natte en pas ontkiemde gerst wordt er gedroogd met turf. De kenner heeft er een voorraadje van meegebracht: octomore 167 ppm. We proeven. Een joch van een jaar of zes valt binnen. He, kijk eens, zegt de jongen. Over z'n handpalm kruipt het broedsel van een naaktslak. Dit is mijn huisdier, zegt hij, straks krijgt het sla. Hij glundert.

weefsel

Tijdens een lezing gaat Sjoerd van Leeuwen uitgebreid in op de heroïsche lotgevallen van Daniël Kinet, de eerste vliegenier die boven Belgisch grondgebied om het leven kwam. Het doet me aan Blake denken, een van de personages uit het werk van Edgar P. Jacobs, zoals hij daar zit met z'n rug naar het publiek aan een tafel die tegen een muur geschoven staat. Van de voorwerpen op tafel herinner ik me eerst en vooral de schrijfmachine. De keurig behaarde bovenlip en de gulzige zorgvuldigheid waarmee van Leeuwen aan het pijpje lurkt, de débardeur en het keurig gestreken hemd, en misschien ook de tijd die hij neemt om tussen de strakke volzinnen door onverwacht lange pauzes te nemen, dat alles versterkt het beeld dat ik, zonder dat dat overigens de bedoeling was, in een van de vele delen van de autobiografie van Blake terecht gekomen ben terwijl ik van alle aanwezigen ongetwijfeld de enige ben die het zorgvuldig en uitvoerig aangebrachte thema als zodanig interpreteer, een autobiografische notitie. De contouren van Daniël Kinet en de contour van van Leeuwen gaan vloeien, er komt een nieuwe vorm die uit het grillige in elkaar vloeien van twee verzamelingen voortkomt en tijdens de lezing, wat ik na elk zwijgen sterker aanvoel, is het uiteindelijk Blake zelf die het woord gaat nemen, waardoor het autobiografischer wordt dan het bedoeld is.

De autobiografie van een voorwerp. In de niet zichtbare batterij van het voorwerp zit een lading betekenissen die vaak zo explosief is dat het voorwerp op elk moment in elk ander voorwerp veranderen kan. Eén aanraking volstaat om van het voorwerp een ander voorwerp te maken.

reeks

Het ronde huis, een huis met één muur. In het huis dat uit één muur bestaat, een ronde muur, kan je geen schilderijen aan de muur hangen. Ronde dingen kan wel. Ook klein kan en langwerpig kan ook. Tenzij we makkelijkheidshalve aannemen dat de bewoners van het ronde huis dat uit één muur bestaat, een ronde muur, niet stil kunnen zitten, de hele dag van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat met dingen bezig willen zijn en heel af en toe, op winteravonden als het kraakt en vriest, door de neiging bekropen worden om eens wat te gaan doen dat geen enkel nut heeft: een schilderij maken. In het salon raken ze het niet kwijt, op de bovenverdiepingen evenmin. In het ronde huis wordt Rembrandt daarom nageschilderd op het bolle vlak van een ganzenei. Tuymans is een aardappelboer en loopt op klompen.

Van alles hooguit één ding bijhouden, één lepel, één onderbroek, één deur, één ganzenei, één punaise, één koordje (de punaise en het koordje zijn bedoeld om het met één schilderij beschilderde ganzenei aan die ene muur te hangen), één stoel, één schoen, één boek en één stofje in de hoek van die ene kamer waar zich op elk moment van de dag maar één iets voordoet, en aan de muur ook nog een dode en opgezette mus: reeks. Valt het ganzenei van z'n in de muur geprikte sokkel en rolt de punaise onder het bed, dan heb ik te stofzuigen want er mag zich maar één ding onder het bed bevinden.
Van één iets alles bijhouden: alle exemplaren van de eerste druk van Over Vorm. Of niets. Ook een reeks.

Soms onstaat een reeks toevallig. Op zaterdag 22 mei 1999 trof iemand op de rommelmarkt aan Sint-Jacobs een exemplaar aan van KAAS, de Querido-editie waarvan in 1969 een zestiende druk verschenen was. Die druk. Mosterdgele kaft, op de voorzijde: Willem Elsschot (zwarte), Querido (witte) en Kaas (weer in zwarte letters). Hij opende het boek op de titelpagina, draaide het door z'n schrijfmachine, dat bleek aanvankelijk niet te willen lukken, en schreef: 'Rommelmarkt Gent, aan Sint-Jacobs. Er aangetroffen door Hans van Heirseele op zaterdag 22 mei 1999.' Anderhalf jaar later trof hij in Oostende een exemplaar aan van dezelfde mosterdgeel gekleurde zestiende editie. Over de rug heen, onderaan, is een wit vignet aangebracht: ELSS staat er. Op de voorzijde, rechts bovenaan, is een reepje tape waarvan de randen smerig worden door de vele handen en vingers die het boek aanraken. Hier staat Els / 4.3a, wat over de bovenste helft van de W van Willem kwam te staan. Het boek heeft deel uitgemaakt van de KLBO of Campus Kattenberg, ook dat staat op de voorzijde te lezen, een filiaal in de Sint-Amandstraat te 9000 Gent, op huisnummer 92. Het werd er aangekocht of afgevoerd in 1999. Dit vignet vermeldt onderaan de overbodige mededeling Kaas, wat immers al op de voorzijde staat onder Querido. Binnenin, op de voorflap, is een schat aan informatie. Eerst en vooral worden auteur en titel van het boek nogmaals vermeld, bovenaan de bladzijde. Onderaan staat dat het boek in Amsterdam uitgegeven werd en het jaartal inderdaad stemt exact overeen met het jaar waarin de zestiende druk op de markt werd gegooid. Interessanter is de stempel die zich vlak onder deze gegevens bevindt: Middelbare Normaalschool Eeklo staat er. De rozepaarse stempel is flauw in het boek gezet. Hieruit valt af te leiden dat ze in de bibliotheek van de Middelbare Normaalschool van Eeklo toen ongetwijfeld geen geld hadden om zich een nieuw vloeibakje aan te schaffen. Midden de bladzijde is nog een stempel, een ronde dit keer, met zo weinig kracht tegen het papier aangedrukt dat de mededeling slechts met grote moeite te ontcijferen is. Bovenaan links werd eerst 80.3 ELS. 4.3a geschreven, met blauwe balpen, en daaronder met een zwarte stift waarvan de punt heel erg fijn geweest moet zijn: 1999/23962. De huidige bezitter sloeg het boek open, draaide het door de schrijfmachine, wat weer dreigde te mislukken, en schreef: 'Dit boek kwam in het bezit van Hans van Heirseele op zaterdag 23 september 2000, omstreeks het middaguur. Het werd aangetroffen in het Kringloopcentrum te Oostende, onder het hoofdding Ndl. Auteurs.'
Twee boeken, een reeks, het ronde huis.

Geen reeks: een verzameling die geen verzameling is.

tape

Tape hebben we ooit gebruikt, ongetwijfeld, om hier of daar, op die plek daar bijvoorbeeld, een lijn of een streep op de muur aan te brengen. Terwijl Lucie er op gegeven ogenblik genoeg van leek te hebben, en ook Sjoerd schoorvoetend afstand nam van het idee dat hij tape gebruiken moest, begon Els er gigantische bolvormen mee te maken. Ze joeg er lucht doorheen tot de transparante tape er als een moleculaire aaneenklitting van cellen begon uit te zien.
Sjoerd had zich er niet druk om gemaakt terwijl Bleus hem al vaker de vraag gesteld had waarom hij toch altijd maar weer tape bleef gebruiken. Die dingen verkleurden, worden dor en bros, je had er niets aan, vond hij. van had zich aanvankelijk geërgerd aan die neiging om overal tape overheen te gaan plakken, tot hij het uiteindelijk zelf begon te doen en wel op zo'n hondsbrutale manier dat hij er Sjoerd ver achter zich mee liet. Van de weersomstuit begon Sjoerd andere materialen te gebruiken. Het idee dat tape een vaststaande waarde had, iets waar geen van beiden ooit afstand van zou kunnen nemen, werd week en kreeg een holle binnenkant tot ze op een dag, ongetwijfeld niet eens zo heel erg lang geleden, tot de vaststelling kwamen dat ze geen van beiden tape gebruikten of in elk geval niet zo vaak meer als vroeger het geval was geweest. Karz had het best interessant gevonden om het verloop van de plassen te gaan indexeren, toen het nog druppelde en spetterde in de zaal voorin, zonder tot een andere vaststelling te komen dan het feit dat er steeds plassen bijkwamen en dat die plassen ook steeds maar groter en natter werden tot ze de hele oppervlakte van de vloer in beslag dreigden te nemen. Na dit project, toen er weer wat anders te doen was, rolde hij de tape zorgvuldig op en verkreeg zo een circulair object, een ding met een diameter van ongeveer 30 centimeter. Net dat ding wilde hij graag tentoonstellen. Onschatbare waarde had het niet. Meer dan een circulaire vorm immers van meters en meters papiertape, tape die door het binnendringende en zich uitbreidende regenwater vochtig en hierdoor onbruikbaar geworden was, was het niet. Toch was het net dat ding dat hij wilde gaan tonen. Anderen gebruikten witte tape om er cryptische tekens of signalen op ruiten mee aan te brengen, wat ze ook met kalk of verf of botermelk hadden kunnen doen. Bruine varianten werden gebruikt om platte dingen mee in te pakken. Honderdduizend kilometer tape hadden ze gebruikt en dat een miljoen keer. Net zo vaak werd het gebruikt om bekabeling mee vast te maken zodat de nieuwsgierigen en onzorgvuldigen er niet over zouden struikelen waarbij het allerminst ondenkbaar was dat ze de hele zooi aan beeld- en geluidsapparatuur mee tegen de vloer trokken of andere dingen omverliepen. Het product werd zo courant gebruikt dat er de hele tijd door nieuwe voorraad hoorde aangeschaft te worden. Vroeg iemand 'is er tape?' dan zeiden we 'nee, de tape is op'. We kochten er wel, we kochten het ding aan zo'n tempo dat het vaak leek alsof Marc helemaal niets anders te doen had dan op z'n bromton te springen en naar de spullenmarkt te rijden. Tape, tape, tape. Want die was op. En als er één ding is waar je heel erg weinig aan hebt: oppe tape. Dus op een dag kocht hij zoveel tape dat z'n verstand er opeens, van het een op het andere moment, stil van stond. Zoveel tape had hij nooit eerder gekocht. We kregen de zaak niet door het deurgat en toen we het toch binnen gekregen hadden, die enorme voorraad tape, gingen we aan de slag. Tape immers kan je voor alles en nog wat gebruiken. We snoerden Van Ryssen de mond en ook op andere oppervlaktes bleek het kleverige sporen na te laten. Powhida had een variant bedacht. Hij tekende de tape. Meer dan een blad papier, een potlood en heel af en toe een gom had hij daarvoor niet nodig. En zo tapeten we en bleven we tape gebruiken, de ene keer dit, de andere keer daar en nog een andere keer om weer een andere reden, de hele dag door, tot we omkwamen van honger en dorst en net zo lang er voorraad is.

recept

Landhuispannekoeken. Veganistisch recept. Tarwe- en boekweitmeel, gelijke hoeveelheden. Kikkererwtenmeel kan ook. Soyamelk en/of rijstmelk, gelijke hoeveelheden. Tarwe- en boekweitmeel in pot gooien. Dooreenroeren. Een hoeveelheid soyamelk en/of rijstmelk toevoegen. Zoals mortel gemaakt wordt. Roeren met vork. Geen mixer gebruiken. Trage opbouw. Ga niet in één keer alles heftig dooreen roeren. Roer vanuit het centrum, waar de soyamelk hoort toegevoegd te worden. Roer met een losse, dansende, amper dwingende beweging. Zodra het meel in pasta verandert, kan je sneller gaan roeren. Voeg nog meer soya- en rijstmelk toe tot het deeg vloeibaar is en tijdens het roeren heen en weer gaat klotsen. Voeg groentenbouillon toe. Aan die bouillon kan je desgewenst wat suiker toevoegen. Een tik volstaat. Suikerzoete pannekoeken hoeven het niet te worden. Er mag hoe dan ook veel vocht (soyamelk, rijstmelk, bouillon, water) toegevoegd worden. Het duurt even voor we gaan bakken. Het deeg heeft alle tijd om in te dikken. Net voor het bakken kan er altijd nog wat soya- of rijstmelk toegevoegd worden. In de braadpan moet het vloeien met één handomdraai, zo vloeibaar willen we het hebben. Voeg vers gemalen kaneel toe, een tip gember en kardemon. Voeg zout toe en ook wat peper. Met specerijen en kruiden kan gevarieerd worden. Vermijd artificiële producten. Om ei te vervangen desalniettemin beschikken we over No Egg, een product op basis van tapioca. Er zitten best nog wat dingen in. Hoe je No Egg verwerken moet, staat op de verpakking. Lees de verpakking. Blijf roeren. Draai in de pot. Om gladde bak te bevorderen gaan we zonnebloemolie toevoegen. Een of twee koppen. We roeren, we blijven roeren. De mixer gebruiken we alleen als het mengsel fout loopt. Dat gebeurt niet, het mag niet.
Voor het bakken gebruik je bij voorkeur een greenpan en zonnebloemolie. Olijfolie kan net zo goed.

Non-veganistisch. Het basisgegeven is als hierboven: tijd nemen, onder geen enkel beding zelfrijzende bloem of gist en geen mixer gebruiken. Het mengen hoort op een trage en natuurlijke manier te gebeuren.
We willen lichte, bijna doorzichtige pannekoeken en gebruiken dus alleen tarwemeel. Aan het meel voegen we sloten melk toe. Eerst traag roeren, zoals mortel gemaakt wordt. Zodra het deeg al min of meer vloeibaar is, voegen we drie eierdooiers toe. Het eiwit houden we apart. We kruiden met kaneel, voegen een snuif zout toe en roeren gesmolten boter door het deeg. Het deeg aanlengen met melk en water. De kwaliteit van het deeg heeft met de ingrediënten maar ook met het roeren te maken. Met het roeren brengen we lucht in het deeg. Het deeg hoort zo vloeibaar te zijn dat het tijdens het bakken met één handomdraai in de pan staat. Helemaal aan het eind voegen we het schuimige eiwit toe. Het eiwit zacht door het deeg roeren en het deeg hierna een uur of twee laten indikken.

Voor het crox-programma hanteren we het hierboven beschreven principe. Het programma komt op een natuurlijke en ogenschijnlijk trage manier tot stand, zonder inmenging van buitenaf. We roeren in de pot. Rond de pot gaan draaien, het biedt weinig perspectief.

mode

Madame Violet had haar kapsel in een drappage van jaren veertig. Ze was een icoon, besloot dat de dames dat zouden gaan dragen, alles wat ze maar bedenken kon, en dat deden ze. Grèse ontwierp een jurk die 25 meter stof had. Dat probeer ik me voor te stellen: 25 meter stof. Laïs weet waarover ze praat, jurken en aanverwante dingen.
'Volgens mij,' merkt Dee op, 'is mode een hond die achter z'n staart aanloopt. Het is infantiel.'
Fabie weet de naam die we zochten: Coco Chanel.

vrijdag 10 juni

Carolina heeft de muren gewit. Alles. Alle muren, dat zijn er vier en daar is één tussenwand bij, en ook tot helemaal tegen het plafond aan. Het regent stoelpoten. Raachel is aan een muurtekening begonnen. Wat het gaat worden, is moeilijk in te schatten. Sjoerd fietst over het woonerf en Marc is met het opruimen van de lege verfpotten begonnen.
Dries, verneem ik, zei dat ze de factuur niet gaan betalen. Ze gaan de factuur niet betalen omdat er 2010 staat. Er staat 2010 omdat het om een onbetaalde factuur uit 2010 gaat. In 2010 hadden ze ook een reden gevonden om niet te hoeven betalen, we hadden het hoofdding fout. Eerst had ik weinig zin om me er druk over te maken, maar het begon aan te slepen. Af en toe hadden we het er over, 'is er al betaald?' vroeg ik, en toen zweeg Marc altijd heel even maar één keer, toen ik het weer vroeg en misschien wat kregeliger had geklonken dan de bedoeling was geweest, zei hij 'nee, ze hebben niet betaald'. Daar had hij ook nog kunnen aan toevoegen: grote vissen eten kleine vissen en worden later op hun beurt door een nog grotere vis opgepeuzeld, aangezien hij normaal gesproken naar een naar het maken van filosofische of al of niet relativerende opmerkingen neigt, maar dat deed hij niet. Hij keek op van het dashboard in het kantoortje, zei 'nee, ze hebben niet betaald' en dat was dat.
Ik stap door de corridor naar de zaal achterin. Meggy heeft de vloer afgewerkt met een laag grijze verf.

slim

Slimme Wever heeft het in z'n column in De Standaard over het Grieks model en de lui die het aardappelveld in Wetteren vertrappelden. Hij is een conservatief, weet waar het Griekse model voor staat, weet het te gebruiken, en het nieuwe model vindt hij eigenlijk maar niets. Ik ben een van de oude fundis, Bart. Als je daarover een gesprek wil, kom eens bij me langs. Wat jij ijzingwekkend vindt, is het nieuwe Europa en in dat Europa scoort Vlaanderen niet zo goed. We boeren op achterlijke principes, Bart.

dinsdag 7 juni

Carolina, Raachel en Meggy hebben bezit genomen van de ruimte die ze hebben. In de zaal voorin zijn Daniël en Rita bezig. Ze halen de tekst weg. Een kat betreedt de hall. Poes weet wat ze wil, ze glipt tussen de slabben door, rent naar het eind van de corridor. Ik ben met het verpotten van pepers en paprika bezig geweest, een niemendalletje. Elk plantje kreeg een areaal dat wat groter was dan de potjes waaruit ik ze tevoorschijn halen moest. Hyssop en engelwortel lijken het niet naar hun zin te hebben. De druivelaar kreeg een beurt.
H-art heeft Vergara op de cover. Op het plein zijn kinderstemmen.

zondag 5 juni

- He, Jim, een stilo op overschot hebben!
- Ja, he, Laura, hoe gaat het met je. Alles goed?
- Nee, Jim, alles goed, wat beuzel je, man. Alles goed, wat is dat voor een ding. Als ik op je gezicht ga pissen, Jim, en vraag alles goed Jim, maar ik pis wel op je gezicht, Jim, op je gezicht, en ik blijf op je gezicht pissen Jim want ik ben alcoholisch Jim, ik drink, en dan ga ik jou vragen alles goed Jim. Nee Jim, niets goed Jim. He, we hebben een stilo op overschot...!
Jim kruipt onder het tafelblad door. Léonard, meneer, is een milde variant van Danneels, je kan de man echt niet meer verwijten dan een leven in onzinnig gebeuzel en voorbijgestreefde theorieën. Bart De Wever is het equivalent van Godfried Danneels: schijnheilig, vals, obsceen, gemelijk. Wat hij met Léonard gemeen heeft, is dat hij in een prehistorisch tijdperk thuishoort. Dinosaurische relicten, het gebeente van een hol en dwaas discours. De N-VA heeft een identiteitsstoornis aan het licht gebracht: ze kakken in het openbaar, zwelgen in de stront die ze kakken, we worden open en bloot geconfronteerd met een politieke zwijnerij. Van Aelst is een psychiatrisch geval, de nar van een Vlaamse zwijnerij die zo racistisch is dat het kant noch wal raakt. De Vlaamse beweging is in principe links. Begin twintigste eeuw waren het vooral linkse intellectuelen die er zich mee bezig hielden. Paul Van Ostaijen profileerde zich als artistiek woordvoerder. Tijdens het interbellum ging het opeens een andere kant op, het rechtse schorem ging bovenop de zaak zitten, scheet de zaak potdicht. De N-VA is een karikatuur, de Vlaamse zaak had andere objectieven. Wat toen een strijdpunt was, is nu niet veel meer dan een stoelendans die gedirigeerd wordt door lui die te vet zijn om op de stoel te gaan zitten waarop ze hadden kunnen zitten. Dat doen ze niet. Ze hebben andere middelen. Elk crimineel instituut heeft een strafkamp.

zaterdag 4 juni

Sun, wind and doings. Stuart Lynch at two. In de tuin bestudeer ik een vliegje. Het vliegje strijkt neer op de hondsdraf. Twee stuifmeelkorrels en een zuchtje. He, dag vliegje op het hondsdrafblad. De hondsdraf had ik van Bart cadeau gekregen. Het stijgt op, strijkt neer op een grashalm. He, dag grashalm. Op een van de bladen van de ui zit een slak. De slak is helemaal tot aan de top van de stengel geklommen. Het vliegje stijgt op en strijkt neer op een portie kattenpoep. Het is als met die lui van de N-VA, bedenk ik, regen, zon en wind strijken het zaakje glad. Een van de meest komische oneliners van Van Aelst is dat hij de Turken aanvaardbaar vindt, Walen niet. That's good shit, man, I add mine. Maar het is Bart natuurlijk die de hoeveelheid kakt. En dan verdwijnt het vliegje in het luchtruim en op twee duim van de stengeltop zit een slak.

Svend is gone for half an hour, zegt Lynch, he's expected to be here any minute. Ann vertelt over de rellen van gisteravond. De Turken smeten met flessen. Aan dat debat het N-VA-klerelijerszootje toevoegen, mengen. Kruiden met facho. De Wever heeft niet meer te vertellen dan z'n vette balg.

Ik strijk neer op het woonerf. Stuart is bezig in de zaal voorin.

wat een interessante tekst zeg

cultuur Op de site van De Morgen bungelt het helemaal achterin, als een baal stro die er dreigt af te vallen. Zoveel is duidelijk.
Louis Louis Moreau Gottschalk was here. Dat heeft iemand in het schriftje genoteerd: Louis Moreau Gottschalk was here. Het concert van Talibam! is halverwege. Kevin en Matthew geven het beste van zichzelf. Van Ryssen, die een verband ziet tussen Gottschalk en Talibam!, legt uit wie Gottschalk is. In de negentiende eeuw was hij een van de eerste Amerikaanse componisten die in Europa wat weerklank kreeg.
meltdown You have an all over meltdown if you go over there:
onbevoegden Onbevoegden voor verboden toegang. Volgens Van Ryssen is dat de vertaling als we lezen wat er in het Arabisch staat: onbevoegd.
three Three Italian visitors. Ze komen uit Vicenza, zeggen ze, het meisje woont in Brussel. Ze zijn naar Gent gekomen omdat het programma hen nieuwsgierig gemaakt had. Ik leg uit waar de museumsite is. Ze waren er van uit gegaan dat croxhapox het Gentse museum voor contemporane kunst is. Nee, zeg ik, een museum zijn we niet. Ze hadden de piratenvlag gezien maar ook aan de gevels van musea hangen tegenwoordig dit soort vlaggen.

eierschaalmeel

Hoe elk woord maar twee stappen nodig heeft om in een volstrekt nieuw woord te veranderen: e-mail, iemeel, ie --> ei, eierschaalmeel.
Logisch, van het eiwit en het eigeel kan je geen meel gaan maken. Logitude. Van de schaal wel, misschien. Eierschaalmeel.
Logitude is nog zo'n woord. Attitude en logica: logitude: de attitude die normaal gesproken bij die of andere logica hoort. Bij uitbreiding ook te definiëren als ethitude. Voorbeeld: bij de logica van het N-VA horen grove botten en heet geijzel. Het liefst van al zouden ze iedereen die het oneens met ze is in de boeien slaan of het land uit zetten.
Ze hadden op z'n minst een bekeuring kunnen krijgen voor verboden wapenbezit.

Drie teunisbloemen gekocht, engelwortel en steenanjers. Matthew en Kevin hebben over het hoofd gezien dat ze pas morgen naar België komen.

Dat van de psychiatrische ellende waar het N-VA voor staat niet heel erg veel verwacht moet worden, weten we. Ze staan dik van zichzelf, gaan woordvoerders van het tegendeel te lijf met pepperspray, een wapen dat zelfs ik niet gebruiken mag, en kotsen op alles wat ze niet zint. De N-VA groepeert een zootje ongeregeld waar helemaal niemand mee te maken wou hebben, maar de kijkbuisvlaming is er wel voor te vinden. Zolang hij/zij maar voor de kijkbuis zitten kan en zich voor de rest geen zorgen hoeft te maken.