In de zaal voorin is Carolina aan het werk. Ik heb ooit het beeld gezien van een vrouw die in exact dezelfde houding zat, voorovergebogen, het torso tegen de dijen aangedrukt, zo dicht op het ding waar ze mee bezig is dat er geen plaats voor wat anders is. In The White Cube in London heb ik iemand aan het werk gezien die met het glad maken van een deurpost bezig was. In de zaal op het gelijkvloers hing het middelmatige werk van een Zweedse kunstenaar. Vreselijke dingen. Dat is de norm, tegenwoordig. In wansmaak zijn actueel en neo aan elkaar gewaagd. Alles is neo op wat uitzonderingen na die het pad maken naar een nieuwe taak. Regel en uitzondering staan in meer dan een dozijn posities, waarbij het standje van de uitzondering het telkens opnieuw van het reguliere standje overneemt, nooit omgekeerd, tot het standje van wat uitzonderlijk is regel wordt en blinkt in de holle verontwaardiging van wat het niet is. In The White Cube had ik niet genoeg aan het werk van de Zweedse kunstenaar. Het deed me niets, ik had betere dingen gezien. De man die met het glad zetten van dat raamkozijn bezig was. Hij merkte dat ik hem gadesloeg, keek om. Heel even, vermoed ik, was er het theoretische niveau van een beweging die hij niet als theoretisch inschatten kon, wat hij overigens niet deed, het oog is in de dingen. Vier jaar na dit voorval is er Carolina. Ze is bezig met het aaneenrijgen van blauwe vlakken. Die handeling is tegen een achtergrond van andere dingen. Het werk van Borremans toont evenmin onder- of bovenkant, het is zonder richting, bedoeling wordt handeling, de handeling een plek, de plek een ding zonder bedoeling. Het wegnemen van de bedoeling benadrukt de bedoeling. Achterkant en voorkant ontbreken. Op de vloer liggen hamers en een boormachine. Een lege fles tolt over de vloer. Hamers, een bezem, een boormachine, een schroefboor, een spuitbus, eindjes koord, papiertape, een boortje, een haspel. Til ik de observatie op theoretisch niveau? Nee. Het theoretisch niveau is de norm, het reikt van noord- tot zuidpool, maar aan die norm heb ik weinig, tenzij ik om wat voor reden ook op noord- of zuidpool bezig ben. In het gebied tussen beide polen is een ander gebied. Het unieke object van een wereld zonder ik.
Een boortje, white spirit, een schuurmachine, de bekabeling, eindjes koord, een spuitbus, een potlood, een doos met 100 vinyl handschoenen, een schetsboek, potten met PE 640, kneedbare epoxypasta en een kartonnen doos, de verpakking, een witte lat, en zo nog wat spullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten