donderdag 21 november 2013

hot club

Het gebaar: ze zag een druppel opspringen. Ik zie nu nog voor me hoe ze het demonstreerde, hoe ze met een simpel gebaar, laat ik voor alle duidelijkheid stellen met niet meer dan alleen dat ene gebaar, aantoonbaar wist te maken hoe de druppel van plek (a), tijdens de korte demonstratie een met de vingertoppen van haar linkerhand samenvallende stip, laten we aannemen drie vingertoppen: middenvinger, duim, wijsvinger, drie vingertoppen die zo samengebracht het silhouet van een konijn, van een lama of van een kangoeroe op de muur hadden kunnen werpen, geworpen hadden kunnen hebben dat silhouet als er meer dan het voor zo'n club gebruikelijk timide licht geweest was; op het parterre echter was alleen het gebruikelijke licht waarin soms de misschien niet eens als zodanig bedoelde halfblote boezem van een meisje opdook, het verfomfaaide gezicht van iemand die ooit deel had uitgemaakt van het weefsel van alles wat aan en op het plein gebeurde, de marktkramers met boekenstalletjes waar je als het meeviel een exemplaar van de Querido-editie uit 1969 van Kaas aantreffen kon, stalletjes met kralen, gespen, brillen, potterie, een weegschaal met schalen van koper, witte onderjurken en gammele beeldjes die handwerklui, fratsenmakers en frivole dames voorstellen en van dat alles intussen alleen nog het belegen tronie, een pet, de schimmige gesprekken en het handgebaar tussen (a) en, na de boogvormige sprong van rechter- naar linkerhand, (b), dat het daar belandde, druppel, speld of wat ze ook bedoelen mag, in een handomdraai het summum wat ze bedoeld kon hebben, alles wat haar handpalm opvangen kan zonder meer moeite dan opvangen en gooien van het ding, plat, vlak, bolvormig. Zo'n gebaar dus, een buiging, een boog boven het tafelblad.

Tanden die (a) ontdooien, of (b) de met gore hersenkots volgespoten pokkelijerssmile van B & HS.
Eén tand ontbreekt. De pauzeknop. Heel even zichtbaar tijdens (c) het uitspreken van het ik dank u.

Het accident deed zich voor toen Peter Jacquemyn z'n bas aan het stemmen was. Laura Toxvaerd was gedurende enige tijd met het mondstuk van een saxofoon bezig geweest. De voorzijde van de bas, Peter had het ding in Hongarije gekocht, van een zigeuner, brak open van strot tot navel. Het hout vertoonde een bleke barst die onder de snaren doorliep. Bart, Laura en Peter keken ontdaan naar de scheur in het gewelfde hout. Peter had me verteld dat hij voor die bas naar Hongarije gereden was. Franse bassen hebben een gewelfde rug, het hout staat bol van een zachte toon, de welving van buik en rug.
De bas die Peter in Hongarije kocht, niet eens half jaar geleden, van een gitano, is met rechte rug. Op zo'n bas met rechte rug kan je volume ontwikkelen, het geluid slaat op het hout, ontploft, knalt.

We stappen over de Groentenmarkt. Studenten struinen over het plein. In m'n auto, die een eind verderop staat, in Ramen, heb ik een contrabas, de contrabas die Jason Roebke gebruiken kon. Het lijkt een onwaarschijnlijk toeval, probeer het ook maar eens uit te leggen, dat de oude contrabas van Peter Jacuemyn, die Jason gebruiken kon en waarvan aangenomen werd dat Levi er zich over ontfermen zou, zich om wat voor reden ook in de laadruimte van mijn auto bevindt. We stappen naar de auto. Dunne sneeuw vlokt over het wegdek.

Pierre-Michel zegt dat hij het concert in L'Archipel had willen filmen, in Brussel, maar daar waren de omstandigheden van die aard dat hij besloot om het een dag uit te stellen.

Geen opmerkingen: