GOLVEN
Toine Horvers
5-stemmige uitvoering, 23 april 2015
tijdstip van aanvang: 19u
Wouter zit in de videoruimte.
Het handschrift van Kathrin.
Boven en onder: het handschrift van Wouter.
Boven: de partituur van Johan, finale versie, bladzijde twee.
Onder: de partituur van Kathrin, finale versie.
Boven: Kathrin, die van allen het stilst spreekt.
Onder: one two three go.
Stilte. Het begint. De stem van Yves, die achterin de zaal zit, komt er
het duidelijkst uit. Hij articuleert scherper dan de anderen, zo lijkt
het. Johan bijvoorbeeld is pas te horen als je voorbij de hoek stapt en
de zaal betreedt. De plek bepaalt welke stem het hoorbaarst is. Wouter
zit in de videoruimte en zijn stemvolume dringt pas tot me door als ik
de videoruimte betreed. Hier is ook de stem van Johan duidelijk
hoorbaar, die als enige frontaal tegenover de doorgang naar de
videoruimte zit. /hiaat/
Hij schrijft wijdlopig. Wouter daarentegen
kriebelt de syllabisch uitgesproken zinnen over elkaar heen waardoor ze
in harige woordbrokken veranderen. Er is een stilte van circa zeven
seconden.
Waar Yves zit, in het tweede deel van de zaal, is ook de
stem van Jet hoorbaar. Kathrin evenwel, die vlak bij zit nochtans, om de
hoek weliswaar, is minder hoorbaar, is niet hoorbaar bijna, zo stil
spreekt ze. /hiaat/ Toine neemt over van Jet, die nu heel even de tijd
heeft om door de zaal te stappen en naar de vocalisering van de anderen
te luisteren.
De stemmen, zoals reeds gezegd, hebben elk een plek.
Yves hoest. /hiaat/ '...hoewel het hele oppervlak deint en dreigt...' De
net als alle andere zinnen simultaan uitgesproken zin heeft nu het
stemtimbre van Toine, voor wie op een van de stoelen voorin de zaal
plaatsnam, waar onder andere Heleen zit, Heleen van Haegenborgh, die
eerst op een van beide stoelen vlak bij de videoruimte zat, plek waar de
stemmen van Wouter en Johan het duidelijkst zijn. Cristina Amelia stapt
syllabisch door de zaal. Ze stapt op het ritme van de stemmen.
Een Amerikaanse bezoeker betreedt de zaal. It's nice to dance on it, Cristina Amelia whispers, it's really nice.
Jet neemt weer over van Toine. /hiaat/
Yves schrijft in golven over de reeds genoteerde zinnen. Als ik rustig zijn kant opstap, kijkt hij heel even op uit de tekst.
De
schriftuur van Kathrin heeft minder golfslag. Ook zij, aangezien zij
net als Yves over de achterzijde van hoogstens één placemat beschikt,
schrijft over het reeds geschrevene heen. Johan schrijft op en neer
vlokkend, een licht en wulps handschrift in dansende, over elkaar heen
golvende zinnen. Cristina Amelia stapt op de golfslag van de stemmen.
/hiaat/
Toine verplaatst de opname-apparatuur, die in de eerste zaalhelft komt
te staan. De performers bereiken het laatste woord onderaan de tweede
bladzijde. Meteen hierna is er het geluid van het simultaan omslaan van
vier bladzijden. Het geluid van de vijfde bladzijde, die van Wouter die
zich in de videoruimte bevindt, is niet te horen. Waar ik voorlopig zit,
voorin de zaal, op de stoel waar Heleen een hele tijd zat, zijn de
stemmen van Jet en Johan het duidelijkst en die van op het dak spelende
kinderen.
/hiaat/
Het woord gol-fjes-struc-tuur gaat wijdlopig door de zaal en heeft heel even een boventoon van kinderstemmen. /hiaat/
Cristina
Amelia gaat weer met haar fototoestel aan de slag wat een luid en
helder geluid toevoegt aan het op en neer golven van de stemmen. /hiaat/
Jet
begon luider te praten. Ook Johan en Yves, meen ik, zitten in een
luider register. Kathrin niet, zij spreekt net zo stil als eerst.
Lange stilte. Opeens toch weer vijfkelig stemgeluid: 'De golven hebben weinig regelmaat.' /hiaat/
Toine
nam over van Johan, nu van Kathrin. Johan begint pirouetterend te
schrijven met ogenschijnlijk lukrake uithalen, de schrijvende hand maakt
hinkstapsprongen over het papier, waaruit ik afleid dat ook het heen en
weer klotsende neerpennen van de zinnen of zinsdelen deel gaat uitmaken
van de muziek.
Bij Wouter zijn het harige vormpjes, woordrupsen die
zich dik vreten aan de zangerige syllaben. Geen zinnen, zoals bij Yves,
Kathrin, Jet en Johan, maar syllabisch gewriemel tot het tot een
balpenvlek komt. Al die balpenvlekken hebben een identiek karakter, ze
zijn in regel kort, harig en opwaarts gericht. De kerkklokken geven aan
dat het tijdstip van acht uur bereikt werd en dat de performance op z'n
laatste tenen loopt. Afgelopen is het niet: 'in die uitgerekte klap',
het handklappende slaan van de klok van de Machariuskerk, 'klinken soms
weer' de kinderstemmen op het dak.
'Totale rust nu. Spannend.
Dreigend.' En dan, opeens en met elke seconde die wegtikt duidelijker
hoorbaar: het eindsignaal. Stilte. Op straat is het geluid van een
motor.
Actually, this, Cristina Amelia says, wanneer ik in de hall om een of andere reden over een laptop gebogen sta, remembers me of Robert Ashley.
But in a different tone, she adds.
donderdag 23 april 2015
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten