352 na dodo

Van Avenida Almiral Reis naar het winkelcentrum van Lissabon stappend verdwijn ik in duizend andere verhalen.
In de kamer waar Pedro Faria woont, op het eerste van een bouwvallig pand in Mouraria, de Moorse buurt vlak bij de burcht,
waar dealers rondhangen en kinderen met een vlieg spelen, waar de schaduw van een voetstap minder betekent dan de smerige vlekken op het voetpad, bestudeer ik het stadsplan, waarop de plek waar ik me bevind niet als zodanig aangegeven staat,
plek met een hond die ook zichzelf vervelend vindt. Hoe zou je zelf, merkt Pedro op. De kruidenier en de tabakszaak hebben alles dicht. ’s Ochtends niettemin staan ze toch weer op het voetpad,
de dame die in een smalle doorgang fruit en groenten slijt, de uitbater van een koffiehuis die een sigaret gebruikt en naar de personen kijkt die zich over een oldtimer buigen. 352 na dodo is alles bruikbaar.
Met het vergrootglas van het venster van Largo das Olarias 44 is het opgebruikt, hoogstens de ruïne van nog een stad, het bouwwerf van de ruïne, die van een andere tijd,
de huizen van die andere tijd nadat Lissabon opnieuw tegen de grond ging
na een catastrofe met nog meer impact dan die van zeventienhonderd.