942. Stilleven met La costa del Pacifico uit Mexico van Jean & André Camp, p. 81. Olieverf 41x31. Zelfde compo als Stilleven met boek van Raymond Carver, dat zich overigens onder Stilleven met La costa del Pacifico bevindt. Aanzet. Delfts blauw, donkere omber, titaan & zinkwit, capucine clair, ultramarijn, niet geïdentificeerde bruintint en diverse mengtinten.
De vorige versie, die met het boek van Carver, begon, zoals ooit iemand zo treffend heeft weten te verwoorden, mijn kloten uit te hangen. Deze is levendiger, ruwer, zonder de minste twijfel onaf, maar in elk geval beter dan de vorige. Ik heb wel eens bedacht, ooit, dat de compositie, dat wil zeggen waar bevindt zich wat, ondergeschikt is aan hoe het zich daar bevindt, kortom dat het hoe belangrijker is dan het wat, dat de manier waarop ongetwijfeld dunnere maar interessantere boekdelen heeft dan wat zowel in het algemeen als in het bijzonder als compositie bekend staat, dat elke invalshoek, om het slechts over het stand- en/of strandpunt te hebben, hoe geflipt ook, een interessant werk maken kan, dat geldt ook voor fotografie, voor performance en alle disciplines of takken die je maar bedenken kan, zodra de manier waarop overtuigt. Overtuigen kan het alleen als het juist zit. In die zin is het wellicht interessanter om het huidige nr 942 met rust te laten en van de compo een nieuwe versie op te starten, identiek aan de huidige op één ding na: het hoe. Af of onaf begin ik steeds onbelangrijker te vinden. Al te vaak wordt het affe beredeneerd vanuit het wat, het ding, het slachtrijpe resultaat en het onzinnige idee dat volmaaktheid nagestreefd hoort te worden. Volmaakt werden de Romeinse keizers pas toen barbaren van het ooit nog barbaarsere idool de neus afhakten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten