Het is een vergissing van de actuele kunst dat bij alles een woordje uitleg hoort. Het woordje uitleg bij Tupperware is om de spullen verkocht te krijgen.
Van een mier zou je nog kunnen verstaan dat ze in een aantal boekdelen probeert uit te leggen hoe het aanvoelt om aan de onderkant van een schoenzool te kleven - en van een schoenzool in het beste geval dat het om die of andere voetstap gaat, zonder het over de mier te hebben.
donderdag 29 mei 2008
dinsdag 27 mei 2008
dinsdag 27 mei
ochtend
Van een kruier op perron 4 - het perron waar de Thalys destination Cologne aanmeert - het heen en weer flappende identiteitsbewustzijn, een naamkaartje waarop, bijvoorbeeld - ik geef een voorbeeld - de mededeling zou kunnen staan:
Georges Vertomt
kruier
Sinds 1972
Ter hoogte van zone B2 volgende mededeling: NIET INSTAPPEN. Op perron 4 een jongedame met een vierkant voorwerp in bubbelfolie, het zou een schilderij kunnen zijn. Het is een spiegel. De trein op perron 5 heeft bestemming Aarschot en Tongeren.
We nemen onze plaatsen in. De zitplaatsen zijn genummerd. Ik kom in wagon 25 terecht en op zitplaats 102 vlak tegenover een onbemande DELL computer. Op het perron staat een celliste. De cello zit in een witte koffer, ze draagt een witte broek, het hoge voorhoofd torent boven de starre blik, een blik alsof ze wacht om aan de cellosonate van Sofia Gubaidulina te kunnen beginnen. Iemand op het perron moet het haar maar vragen en ze doet het. Naast de rode DELL laptop een editie van Libération, die van vandaag natuurlijk. Zitplaats 101 - dat is de zitplaats vlak naast me - wordt ingenomen door een neger die een koptelefoon op heeft (tijdens het vorige traject richting Keulen kwam ik naast een diplomaat uit Zambia terecht), en aan de DELL laptop komt een dame die - zoals later zal blijken - Patricia heet en voor een firma werkt die hondenbrokken exporteert naar de regio rond Darfur. Bij de stem van Electrabel stel ik me andere types voor. En alleen het puik van het puik natuurlijk. Zo is reizen met de Thalys, ongevraagd kom je in het gezelschap terecht van lui die je in andere omstandigheden niet eens in de billen genepen zou hebben of, bijvoorbeeld - ik geef een voorbeeld - met een Mauser tegen het voorhoofd tot het voorlezen van de derde Etude van Chopin gedwongen zou hebben, en niet eens onaardig zo'n etude want accelerando, crescendo en allerlei andere technische bijzonderheden waar je na verloop van tijd toch echt wel opgewonden van raakt. Maar goed, deze dame buigt zich over een document en aan haar pols bungelt een gouden ketting en aan minstens vier van in totaal tien vingers heeft ze een gouden ring en later praat ze - in een gsm, tegen iemand, een of andere collega die zich op dat ogenblik in Parijs bevindt - alsof ze klaarkomt bij wijze van spreken.
De neger naast me belt z'n vriendin op. We zijn net uit Brussel vertrokken, het voorstedelijke gebied groeit en bloeit, het landschap valt open op een groene zone. Na z'n vriendin belt hij nog iemand op en dan nog iemand. De DELL-bewoonster trok zich terug in een Ipod, de documenten verdwenen in een zwarte map.
We passeren Leuven. Eerder hadden we het spektakel van de neergestorte Boeing 747 van Kalitta Air. In De Morgen hebben ze het over een 'onderaannemer van Amerikaanse oorlog tegen terreur'. Het toestel zou eigendom zijn van een zekere Conrad Kalitta, een vertrouweling van het Pentagon. De snuit van het toestel bevindt zich vlakbij de autosnelweg. Het toestel is doormidden gebroken. Klaprozen woekeren over de spoorberm. De persoon naast me is aan z'n derde of vierde of vijfde telefoongesprek begonnen, hij belt iedereen op die beschikbaar is. Uit de teneur van de gesprekjes valt af te leiden dat het om vrouwen gaat, bij een van ze heeft hij een kindje gepleegd en van een ander is hij niet zo zeker of het huidige vriendje voldoet. De Thalys naar Köln is kennelijk het geschikte moment om connecties te bellen. Het interessante is: zelf is hij tot minsten na Frankfurt onbereikbaar. Zal zijn telefonie ooit stoppen? De landschappen zijn decorstukken. We bereiken Liège-Guillemins. Ter hoogte van Liège-Guillemins heeft hij een gesprek met dit of dat liefje, er is geen seconde zonder het gefezel van de man op zitplaats 101. Hij controleert de handleiding en alle gesprekken hebben eenzelfde toon, de man van zitplaats 101 is iemand die niet zonder stilte kan. (het lege moment van de Thalys richting Köln) Iemand die geen weet heeft van stilte. 'Si tu me trompes, je le saurais.'
Hij zegt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is. In een Thalys heb je genummerde zitplaatsen, ook dat is vervelend. Ik heb geen zin in het gekakel van zitplaats 101.
Van een kruier op perron 4 - het perron waar de Thalys destination Cologne aanmeert - het heen en weer flappende identiteitsbewustzijn, een naamkaartje waarop, bijvoorbeeld - ik geef een voorbeeld - de mededeling zou kunnen staan:
Georges Vertomt
kruier
Sinds 1972
Ter hoogte van zone B2 volgende mededeling: NIET INSTAPPEN. Op perron 4 een jongedame met een vierkant voorwerp in bubbelfolie, het zou een schilderij kunnen zijn. Het is een spiegel. De trein op perron 5 heeft bestemming Aarschot en Tongeren.
We nemen onze plaatsen in. De zitplaatsen zijn genummerd. Ik kom in wagon 25 terecht en op zitplaats 102 vlak tegenover een onbemande DELL computer. Op het perron staat een celliste. De cello zit in een witte koffer, ze draagt een witte broek, het hoge voorhoofd torent boven de starre blik, een blik alsof ze wacht om aan de cellosonate van Sofia Gubaidulina te kunnen beginnen. Iemand op het perron moet het haar maar vragen en ze doet het. Naast de rode DELL laptop een editie van Libération, die van vandaag natuurlijk. Zitplaats 101 - dat is de zitplaats vlak naast me - wordt ingenomen door een neger die een koptelefoon op heeft (tijdens het vorige traject richting Keulen kwam ik naast een diplomaat uit Zambia terecht), en aan de DELL laptop komt een dame die - zoals later zal blijken - Patricia heet en voor een firma werkt die hondenbrokken exporteert naar de regio rond Darfur. Bij de stem van Electrabel stel ik me andere types voor. En alleen het puik van het puik natuurlijk. Zo is reizen met de Thalys, ongevraagd kom je in het gezelschap terecht van lui die je in andere omstandigheden niet eens in de billen genepen zou hebben of, bijvoorbeeld - ik geef een voorbeeld - met een Mauser tegen het voorhoofd tot het voorlezen van de derde Etude van Chopin gedwongen zou hebben, en niet eens onaardig zo'n etude want accelerando, crescendo en allerlei andere technische bijzonderheden waar je na verloop van tijd toch echt wel opgewonden van raakt. Maar goed, deze dame buigt zich over een document en aan haar pols bungelt een gouden ketting en aan minstens vier van in totaal tien vingers heeft ze een gouden ring en later praat ze - in een gsm, tegen iemand, een of andere collega die zich op dat ogenblik in Parijs bevindt - alsof ze klaarkomt bij wijze van spreken.
De neger naast me belt z'n vriendin op. We zijn net uit Brussel vertrokken, het voorstedelijke gebied groeit en bloeit, het landschap valt open op een groene zone. Na z'n vriendin belt hij nog iemand op en dan nog iemand. De DELL-bewoonster trok zich terug in een Ipod, de documenten verdwenen in een zwarte map.
We passeren Leuven. Eerder hadden we het spektakel van de neergestorte Boeing 747 van Kalitta Air. In De Morgen hebben ze het over een 'onderaannemer van Amerikaanse oorlog tegen terreur'. Het toestel zou eigendom zijn van een zekere Conrad Kalitta, een vertrouweling van het Pentagon. De snuit van het toestel bevindt zich vlakbij de autosnelweg. Het toestel is doormidden gebroken. Klaprozen woekeren over de spoorberm. De persoon naast me is aan z'n derde of vierde of vijfde telefoongesprek begonnen, hij belt iedereen op die beschikbaar is. Uit de teneur van de gesprekjes valt af te leiden dat het om vrouwen gaat, bij een van ze heeft hij een kindje gepleegd en van een ander is hij niet zo zeker of het huidige vriendje voldoet. De Thalys naar Köln is kennelijk het geschikte moment om connecties te bellen. Het interessante is: zelf is hij tot minsten na Frankfurt onbereikbaar. Zal zijn telefonie ooit stoppen? De landschappen zijn decorstukken. We bereiken Liège-Guillemins. Ter hoogte van Liège-Guillemins heeft hij een gesprek met dit of dat liefje, er is geen seconde zonder het gefezel van de man op zitplaats 101. Hij controleert de handleiding en alle gesprekken hebben eenzelfde toon, de man van zitplaats 101 is iemand die niet zonder stilte kan. (het lege moment van de Thalys richting Köln) Iemand die geen weet heeft van stilte. 'Si tu me trompes, je le saurais.'
Hij zegt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is. In een Thalys heb je genummerde zitplaatsen, ook dat is vervelend. Ik heb geen zin in het gekakel van zitplaats 101.
zondag 25 mei 2008
zondag 25 mei
De donkergrijze uier van een regenwolk. Grazende regenwolken. Een gigantisch volume aan kauwende grijsheid, een kudde. Wolken met een kleur van antraciet. Dikke druppels rillen over het bladerdak van de platanen aan het water. Op de andere oever zijn de werkzaamheden aan het platform in een finaal stadium aanbeland.
Ter hoogte van de Rodepoortkaai het preambulo. De container net op tijd op het woonerf. Hieropvolgend een aantal inleidende handelingen, het licht aansteken (eerst in de kubus, dan in de grote zaal), apparatuur aanzetten, hier kijkje nemen, daar kijkje nemen, vaststellingen, overwegingen.
In het keukentje een zwarte draad. De dvd's in de witte ruimte tonen een verschil van maar liefst 20 minuten. De laptop en de neonsculptuur activeren. Nog een vaststelling: het schap onderin de frigo is uitgemest. Regen klettert over het woonerf en in de verte is het kenwijsje van Yusuf's ijs. Vandaag wat grasduinen in poésie portugaise 1960-1990, een door Luis Miguel Nava samengestelde bloemlezing. Bladzijde 146: MOTIF Regardez les ongles logiques de l'ombre
Steffie springt binnen. Met Steffie, zo goed als gelijktijdig, een aantal bezoekers die meer specifiek voor het werk van Alda komen. Et alors quoi, qu'est-ce qu'on dit. Bonjour messieurs dames. Tot plusminus halfvijf is er de hele tijd door volk. Uit een mailtje van Sjoerd leid ik af dat Sofie toch in de KASKweek aan bod komt, zonder jury weliswaar, en dat Christophe wegvalt want zijn jury op een andere locatie doet. Dus hebben we Simon, Sanne, Sofie, Michiel en Berten en misschien ook iemand van Textiel en Lisa die haar jury op 21 juni heeft en de witte ruimte gebruiken kan. Dan een mailtje van de hoofdredacteur en meteen hieropvolgend telefoon van Michaël. Als we volgende week een repetitie willen met Kwinten erbij zou dat alleen op maandag kunnen. Sleutel binnensteken bij Steffie, sleutel binnensteken bij Steffie, sleutel binnensteken bij Steffie. Niet vergeten zei ze lachend.
Bezoekers vergapen zich aan het werk van Oana. De geluidsband van Drift, het werk van Alda, dreineert de ruimtes. Dan niemand, opeens, van het een op het andere moment. Het loopt tegen een uur of vijf, regen drentelt over het woonerf, neemt in hevigheid toe, tokkelt, klettert, meerstemmig, ratelt. Dan een caesuur. Als een duikboot komt de geluidsband aan de oppervlakte. Geen bezoekers. Ik bracht de kaartenstandaard op orde en heel even, gedurende een minuut of tien, was er wat zonlicht. Weer tien minuten later ratelt een vlaag in volle hevigheid over het dak. Crescendo (als de brakende bek van een reptiel) - bakken regenwater - gorgelende regenpijpen, dikke regendruppels hangen aan de toppen van het geitenblad. En op één plaats regent het binnen: in de corridor is het deksel weer van de luchtpijp gewaaid.Johan Joos springt binnen en vraagt of we de prints hebben.
zaterdag 24 mei 2008
zaterdag 24 mei
'Yep.'
De bezoeker, ons derwijze op sympathieke manier begroetend, stapt door naar de grote zaal met de fysieke présence van iemand die na een lange en onverdroten tocht eindelijk thuiskomt en zich in zeven haasten naar de kleinste kamer spoedt.
Enige tijd eerder was het geluid van een fietswiel te horen geweest. Dat had geen impact op de bezoekersaantallen. Tot Michiel Ceulers uit de grote zaal komt aanstappen. Dit wekt eerst de indruk dat hij er de nacht heeft doorgebracht. Niets is minder waar. In een onbewaakt moment zag hij zijn kans schoon om onverlet tot in het diepst van de zaal door te dringen en dit inderdaad zonder dat we dat gemerkt hadden.
Met Alda kwam het gesprek op de documenten die ze inbrengen kon, nadat ze me eerst tot in de puntjes had uitgelegd hoe ik de video-installatie aan- en uitzetten moest.
Met Michiel neem ik de selectie van de KASKweek door. De jury is voor 15 juni. Eerst volgt Lisa Colpaert, optie mode, zij doet haar jury in de witte ruimte. Later, vanaf 24 juni, is er de eigenlijke KASKweek. Simon, Sanne, Berten, Christophe en Michiel, dat zijn de namen. Eerder liet Sofie telefonisch weten dat jury in haar geval niet kan omdat ze de Masters in twee jaar doet.
Waarover we het hadden? Michiel resumeert. Over crox en de toekomst van de site. Borremans. En Jan De Cock. En. Euh. De Volvo. Tum tum tum. En. (denkt na) En uw broer. Tum tum tum. (denkt na) Dattie geen teve heeft. Die Zweed bedoelt hij. En à l'improviste. Ja, Henrik, de Yepman. A l'improviste zei hij. Hij zei het twee keer. Dan Brainbox en het komende seizoen. Is van Finland, die Henrik. Woont sinds 1992. Een Zweed. Ja, juist, een Zweed. In Gent. Sinds 1992. Werkt in de Volvo. Dan name-dropping: Velasquez, Thomas Schütte, Florin Buta, Jonathan Meese, Jimmy Durham. Kati Barath ook. Michiel had het met Kati over de grote formaten van die Duitsers gehad. Duitsers schilderen per vierkante meter.
Op het speelplein is een feestje.
kortom
Dat we het over Velasquez hadden. Dat had met Borremans te maken. Er is een anekdote. Iemand wou graag voor Borremans werken en kreeg een foto toegestopt met een scene zoals we ze intussen kennen. Hij kopieerde die foto op zo'n fantastische manier dat het ook echt een Borremans leek maar zonder de penseeltoets en die soms zelfs luchtige manier waarop Michaël een doek afwerkt, een van de vele redenen waarom hij wel eens met Velazquez en Manet vergeleken wordt. De kopiëst had een exact kopie van het beeld gemaakt, niet van de manier waarop het tot stand gekomen was. Borremans liet dat schilderij aan Frank zien en die verbaasde zich over het feit dat zijn poulain in een fijnschilder veranderd was. De fijnschilder is een soort apart, je hebt ze vooral in de achttiende en negentiende eeuw. Het gaat om werkstukken die de lichtheid en de adem van het echte werk missen. Vaak gaat het om werken die iedereen die over eenzelfde techniek beschikt net zo goed gemaakt had kunnen hebben. Dat laatste moet je kunnen natuurlijk, maar het is tegelijk volstrekt zonder betekenis.
De bezoeker, ons derwijze op sympathieke manier begroetend, stapt door naar de grote zaal met de fysieke présence van iemand die na een lange en onverdroten tocht eindelijk thuiskomt en zich in zeven haasten naar de kleinste kamer spoedt.
Enige tijd eerder was het geluid van een fietswiel te horen geweest. Dat had geen impact op de bezoekersaantallen. Tot Michiel Ceulers uit de grote zaal komt aanstappen. Dit wekt eerst de indruk dat hij er de nacht heeft doorgebracht. Niets is minder waar. In een onbewaakt moment zag hij zijn kans schoon om onverlet tot in het diepst van de zaal door te dringen en dit inderdaad zonder dat we dat gemerkt hadden.
Met Alda kwam het gesprek op de documenten die ze inbrengen kon, nadat ze me eerst tot in de puntjes had uitgelegd hoe ik de video-installatie aan- en uitzetten moest.
Met Michiel neem ik de selectie van de KASKweek door. De jury is voor 15 juni. Eerst volgt Lisa Colpaert, optie mode, zij doet haar jury in de witte ruimte. Later, vanaf 24 juni, is er de eigenlijke KASKweek. Simon, Sanne, Berten, Christophe en Michiel, dat zijn de namen. Eerder liet Sofie telefonisch weten dat jury in haar geval niet kan omdat ze de Masters in twee jaar doet.
Waarover we het hadden? Michiel resumeert. Over crox en de toekomst van de site. Borremans. En Jan De Cock. En. Euh. De Volvo. Tum tum tum. En. (denkt na) En uw broer. Tum tum tum. (denkt na) Dattie geen teve heeft. Die Zweed bedoelt hij. En à l'improviste. Ja, Henrik, de Yepman. A l'improviste zei hij. Hij zei het twee keer. Dan Brainbox en het komende seizoen. Is van Finland, die Henrik. Woont sinds 1992. Een Zweed. Ja, juist, een Zweed. In Gent. Sinds 1992. Werkt in de Volvo. Dan name-dropping: Velasquez, Thomas Schütte, Florin Buta, Jonathan Meese, Jimmy Durham. Kati Barath ook. Michiel had het met Kati over de grote formaten van die Duitsers gehad. Duitsers schilderen per vierkante meter.
Op het speelplein is een feestje.
kortom
Dat we het over Velasquez hadden. Dat had met Borremans te maken. Er is een anekdote. Iemand wou graag voor Borremans werken en kreeg een foto toegestopt met een scene zoals we ze intussen kennen. Hij kopieerde die foto op zo'n fantastische manier dat het ook echt een Borremans leek maar zonder de penseeltoets en die soms zelfs luchtige manier waarop Michaël een doek afwerkt, een van de vele redenen waarom hij wel eens met Velazquez en Manet vergeleken wordt. De kopiëst had een exact kopie van het beeld gemaakt, niet van de manier waarop het tot stand gekomen was. Borremans liet dat schilderij aan Frank zien en die verbaasde zich over het feit dat zijn poulain in een fijnschilder veranderd was. De fijnschilder is een soort apart, je hebt ze vooral in de achttiende en negentiende eeuw. Het gaat om werkstukken die de lichtheid en de adem van het echte werk missen. Vaak gaat het om werken die iedereen die over eenzelfde techniek beschikt net zo goed gemaakt had kunnen hebben. Dat laatste moet je kunnen natuurlijk, maar het is tegelijk volstrekt zonder betekenis.
donderdag 22 mei 2008
woensdag 21 mei
namiddag
'Als je een winkel doet,' zegt Stefaan, 'moet het een winkel zijn, geen nabootsing van een winkel.'
Berten Jaeckers overweegt om z'n jury op het terrein vlakbij het Rabot te doen. Alan met ideetjes voor een crox-card. Iemand zegt: het is Nagtzaam die met de Roma Publications begon en Manders die het overnam. Nagtzaam is betrokken in het recentste project van Voorkamer. Ook Johan De Wilde is betrokken partij. Je kunt niet alles willen maar Nagtzaam en De Wilde samen is een heel eind.
valavond
Een boom. Ik zit in een tuin, in een binnentuin. De boom is een notelaar en er is nog een boom, een esdoorn.
De esdoorn is een gemakkelijke boom, niets metafysica, ongetwijfeld om die reden het symbool van de Lumberjack. Er moet maar een zaadje van zo'n esdoorn in een groef tussen twee voetpadtegels belanden en binnen de kortste tijd heb je een esdoornbos. De esdoorn is een boom zonder filosofie. Geïmporteerd uit het land van de Lumberjack heeft hij zich nooit aan het klassieke patroon van de Europese flora weten aan te passen. Het is een veroveraar. Verovert terrein. Is reeds vroeg in het voorjaar in de weer met bladertooi en houdt zich voorts voor de luizenreet geen zak bezig met esthetica. Productief, karakterloos - en om die reden eigenlijk best geschikt voor saaie grasperkjes.
We drinken wijn. Het is wat vroeg op de avond voor wijn. De bovenrand van de bakstenen muur blaakt in hevig zonlicht. Joke springt binnen. We luisteren naar een cd van Ron Carter met Dolpy en Waldron. In de tuin, onder de notelaar, is de muziek niet veel meer dan een gordijn van klanken. De tuindeur, het is een schuifdeur die rechtstreeks op de woonkamer uitgeeft, staat wijdopen. We maken grapjes. In het zonlicht, dat zich boven de dakrand bevindt (blauwe hemel, wolkformaties), dansen kleine vliegjes.
Het is een uur of zeven voor we aan de repetitie beginnen. We hebben alle tijd. Het gesprek komt op de Canvascollectie.
avond
Repetitie van The Singing Painters. We bergen de oude nummers op, doen alleen nieuwe nummers en zonder de bassist, die had geen tijd. Met Bryn Jones, een nummer uit 2003, toch iets uit de oude doos; nieuwe en betere versie. Dan versies van Texas Shopping en Don't Think waar we weinig mee kunnen aanvangen, eind vorig jaar hebben we van onder andere Texas Shopping een interessantere versie gehad.
De repetitie gaat in een layback sfeertje, ook Joke gaat even aan het drumstel zitten en Merlyn heeft als gebruikelijk geen tabak bij. We drinken rode wijn en nemen een pauze aan de tuintafel onder de esdoorn. Net voor de pauze, of net erna misschien, dat herinner ik me niet, schudden we met Fifth een nieuwe song uit de mouwen, een song die we eerder zonder resultaat uitgeprobeerd hadden. Each fifth door should be slammed. Dit keer zit het gebeiteld, strakke multiritmische beat, funky gitaarspel, vocals straight from the bottle. Lang nummer, zeven coupletten.
A PORTRAIT
I lost my tobacco package
Under the table
I am so eager to smoke a cigarette
A cigarette
A cigarette
A cigarette
Nice girl on the table
Ashtray beneath her
Into the woods that's a title
Into the fucking woods
nacht
Hot Club de Gand. Jamsessie met Bart Maris en onder andere Merlyn aan het drumstel. Een eind na middernacht komen Luc Derycke en Jan De Cock er bij zitten. Een van de diensters is een nicht van Michaël, schoon meiske. Bij Luc informeer ik of hij zin heeft om tot het crox-bestuur toe te treden. Borremans en De Cock hebben het over de Canvascollectie. We lachen ons te pletter. Beiden werden gevraagd om van de eindjury deel uit te maken. Aan Borremans hadden ze gezegd dat ook De Cock in de jury zat en De Cock had gezegd dat hij alleen aan die jury wilde meedoen als Borremans er bij was, wat ze er niet bijverteld hadden. Ambiance, ambiance.
'Als je een winkel doet,' zegt Stefaan, 'moet het een winkel zijn, geen nabootsing van een winkel.'
Berten Jaeckers overweegt om z'n jury op het terrein vlakbij het Rabot te doen. Alan met ideetjes voor een crox-card. Iemand zegt: het is Nagtzaam die met de Roma Publications begon en Manders die het overnam. Nagtzaam is betrokken in het recentste project van Voorkamer. Ook Johan De Wilde is betrokken partij. Je kunt niet alles willen maar Nagtzaam en De Wilde samen is een heel eind.
valavond
Een boom. Ik zit in een tuin, in een binnentuin. De boom is een notelaar en er is nog een boom, een esdoorn.
De esdoorn is een gemakkelijke boom, niets metafysica, ongetwijfeld om die reden het symbool van de Lumberjack. Er moet maar een zaadje van zo'n esdoorn in een groef tussen twee voetpadtegels belanden en binnen de kortste tijd heb je een esdoornbos. De esdoorn is een boom zonder filosofie. Geïmporteerd uit het land van de Lumberjack heeft hij zich nooit aan het klassieke patroon van de Europese flora weten aan te passen. Het is een veroveraar. Verovert terrein. Is reeds vroeg in het voorjaar in de weer met bladertooi en houdt zich voorts voor de luizenreet geen zak bezig met esthetica. Productief, karakterloos - en om die reden eigenlijk best geschikt voor saaie grasperkjes.
We drinken wijn. Het is wat vroeg op de avond voor wijn. De bovenrand van de bakstenen muur blaakt in hevig zonlicht. Joke springt binnen. We luisteren naar een cd van Ron Carter met Dolpy en Waldron. In de tuin, onder de notelaar, is de muziek niet veel meer dan een gordijn van klanken. De tuindeur, het is een schuifdeur die rechtstreeks op de woonkamer uitgeeft, staat wijdopen. We maken grapjes. In het zonlicht, dat zich boven de dakrand bevindt (blauwe hemel, wolkformaties), dansen kleine vliegjes.
Het is een uur of zeven voor we aan de repetitie beginnen. We hebben alle tijd. Het gesprek komt op de Canvascollectie.
avond
Repetitie van The Singing Painters. We bergen de oude nummers op, doen alleen nieuwe nummers en zonder de bassist, die had geen tijd. Met Bryn Jones, een nummer uit 2003, toch iets uit de oude doos; nieuwe en betere versie. Dan versies van Texas Shopping en Don't Think waar we weinig mee kunnen aanvangen, eind vorig jaar hebben we van onder andere Texas Shopping een interessantere versie gehad.
De repetitie gaat in een layback sfeertje, ook Joke gaat even aan het drumstel zitten en Merlyn heeft als gebruikelijk geen tabak bij. We drinken rode wijn en nemen een pauze aan de tuintafel onder de esdoorn. Net voor de pauze, of net erna misschien, dat herinner ik me niet, schudden we met Fifth een nieuwe song uit de mouwen, een song die we eerder zonder resultaat uitgeprobeerd hadden. Each fifth door should be slammed. Dit keer zit het gebeiteld, strakke multiritmische beat, funky gitaarspel, vocals straight from the bottle. Lang nummer, zeven coupletten.
A PORTRAIT
I lost my tobacco package
Under the table
I am so eager to smoke a cigarette
A cigarette
A cigarette
A cigarette
Nice girl on the table
Ashtray beneath her
Into the woods that's a title
Into the fucking woods
nacht
Hot Club de Gand. Jamsessie met Bart Maris en onder andere Merlyn aan het drumstel. Een eind na middernacht komen Luc Derycke en Jan De Cock er bij zitten. Een van de diensters is een nicht van Michaël, schoon meiske. Bij Luc informeer ik of hij zin heeft om tot het crox-bestuur toe te treden. Borremans en De Cock hebben het over de Canvascollectie. We lachen ons te pletter. Beiden werden gevraagd om van de eindjury deel uit te maken. Aan Borremans hadden ze gezegd dat ook De Cock in de jury zat en De Cock had gezegd dat hij alleen aan die jury wilde meedoen als Borremans er bij was, wat ze er niet bijverteld hadden. Ambiance, ambiance.
zaterdag 17 mei 2008
zaterdag 17 mei
-En wanneer is de laatste trein?
-Om 23u32.
Marijke zit mee te doen met de muziek, iets van de Ellington Big Band. Simon rookt een sigaret en zit naast Jan die een pint drinkt.
'En op zo'n laptopke kunt ge muziek maken he,' zegt Patrick. Chris, Marijke, Lieven en Patrick, ze zitten aan het barmeubel en drinken bier. Waarover ze het hebben is niet helemaal duidelijk. Belle en Caroline zijn van de partij. (troosteloze plek, Gent, sinds Belle in Brussel woont) Steffie komt iets bestellen: 'Een pintje en twee voisins a.u.b.,' zegt ze. Leen neemt de trap naar het kantoortje waar ze haar gerief opgeborgen had. Ze gaan ervandoor, zij en Jan, het is na halfelf en ze moeten nog naar Brussel.
Jelle betreedt de barruimte.
tien minuten later
Chris, Marijke en Patrick zijn ervandoor. Sarah en Simon hangen aan de toog en Bassleer kwam er bij zitten. Door de basexentender dreunt Velvet Underground. Oana had honger en is met vrienden naar Het Gouden Hoofd. Lucie en Inge werkten gisteren en eergisteren door tot een gat in de nacht.
Iemand plaatst een leeg bierflesje op het barmeubel. Sjoerd komt uit de ruimte waar 'die Fliege fliegt und stürzt verrückt' draait, de film van Steffie. En de muziek die ze voor die film componeerde, prachtig.
Belle en Caroline hebben best nog zin in een drankje. Caroline vraagt of we buiten de kaart nog andere drank schenken.
Wodka bijvoorbeeld. Nee, hebben we niet, zeg ik. Na het American New Story Art project hadden we gedurende enige tijd een fles Tennessee whiskey op het bovenste schap, naast het rattenvergif. Die fles heeft daar een hele tijd gestaan tot we besloten dat het zo wel genoeg was geweest. Joris zat toen nog in het bestuur.
enige tijd later
'Ik ben Joachim,' zegt Joachim.
'Sylvia,' zegt Sylvia.
'Wacht, ik schrijf het op,' zegt de derde persoon. Ze heet Tjorven. Het betekent kwajongen, zegt ze, Tjorven is om die reden typisch een meisjesnaam, zegt ze.
Lu en... euh, hoe heet ie weer, enfin, doet er niet toe. Ze zijn ervandoor. We hadden het over een huis in de buurt van de Sportstraat. Belle zegt dat ze het een prachtige projectperiode vindt.
'Is Gus hier geweest?' vraagt Simon. Gustave Morin, bedoelt hij. Heeft hij tijdens Courtisane een week mee op cafe gezeten. Hij is zeer onder de indruk van het werk van Alda. Iedereen eigenlijk. Zelf heb ik niet eens de tijd gehad om het te bekijken.
Simon klampt me aan. 'Prince Horn Dance, ge moet dat eens zoeken,' zegt hij, 'ik denk dat ge dat wijs zult vinden.'
Ah, kijk eens aan, de man die dan toch kwam: Oolf.
'We zijn het ons eigen aan het maken,' zegt Jelle. De biertjes. Ja, doe maar, zeg ik. En er is nog bezoek.
'Ah! Alors! Le beau temps!' Carole. 'Et ton bijou, il est içi aussi?' Ah.. oui, zegt ze. Ze glimlacht. Christophe en Oolf betreden de grote zaal. Dit keer is er zoveel te zien dat je met 1 keer niet toekomt.
En er zijn nog bezoekers. Ik ken ze niet. Sjoerd komt er bij staan, in gesprek met Simon.
Steffie is in gesprek met iemand die aan haar film heeft meegewerkt.
'Het is een diorama in feite,' legt Jelle uit, het museum bedoelt hij ''t is maar zo groot.' Hij toont aan hoe groot dat is. Niet zo groot in feite.
Robbert en Frank, zegt Sjoerd, hebben de Kunstbende gewonnen. Eerste prijs. Robbert en Frank zijn eerstejaars van Multimediale Vormgeving en maakten deel uit van de crew van The Gentlemen's Gentlemen. Dus een interview in De Standaard, volle pagina. Journalist kwam langs op de jury, twee fotografen, enzovoort.
-Om 23u32.
Marijke zit mee te doen met de muziek, iets van de Ellington Big Band. Simon rookt een sigaret en zit naast Jan die een pint drinkt.
'En op zo'n laptopke kunt ge muziek maken he,' zegt Patrick. Chris, Marijke, Lieven en Patrick, ze zitten aan het barmeubel en drinken bier. Waarover ze het hebben is niet helemaal duidelijk. Belle en Caroline zijn van de partij. (troosteloze plek, Gent, sinds Belle in Brussel woont) Steffie komt iets bestellen: 'Een pintje en twee voisins a.u.b.,' zegt ze. Leen neemt de trap naar het kantoortje waar ze haar gerief opgeborgen had. Ze gaan ervandoor, zij en Jan, het is na halfelf en ze moeten nog naar Brussel.
Jelle betreedt de barruimte.
tien minuten later
Chris, Marijke en Patrick zijn ervandoor. Sarah en Simon hangen aan de toog en Bassleer kwam er bij zitten. Door de basexentender dreunt Velvet Underground. Oana had honger en is met vrienden naar Het Gouden Hoofd. Lucie en Inge werkten gisteren en eergisteren door tot een gat in de nacht.
Iemand plaatst een leeg bierflesje op het barmeubel. Sjoerd komt uit de ruimte waar 'die Fliege fliegt und stürzt verrückt' draait, de film van Steffie. En de muziek die ze voor die film componeerde, prachtig.
Belle en Caroline hebben best nog zin in een drankje. Caroline vraagt of we buiten de kaart nog andere drank schenken.
Wodka bijvoorbeeld. Nee, hebben we niet, zeg ik. Na het American New Story Art project hadden we gedurende enige tijd een fles Tennessee whiskey op het bovenste schap, naast het rattenvergif. Die fles heeft daar een hele tijd gestaan tot we besloten dat het zo wel genoeg was geweest. Joris zat toen nog in het bestuur.
enige tijd later
'Ik ben Joachim,' zegt Joachim.
'Sylvia,' zegt Sylvia.
'Wacht, ik schrijf het op,' zegt de derde persoon. Ze heet Tjorven. Het betekent kwajongen, zegt ze, Tjorven is om die reden typisch een meisjesnaam, zegt ze.
Lu en... euh, hoe heet ie weer, enfin, doet er niet toe. Ze zijn ervandoor. We hadden het over een huis in de buurt van de Sportstraat. Belle zegt dat ze het een prachtige projectperiode vindt.
'Is Gus hier geweest?' vraagt Simon. Gustave Morin, bedoelt hij. Heeft hij tijdens Courtisane een week mee op cafe gezeten. Hij is zeer onder de indruk van het werk van Alda. Iedereen eigenlijk. Zelf heb ik niet eens de tijd gehad om het te bekijken.
Simon klampt me aan. 'Prince Horn Dance, ge moet dat eens zoeken,' zegt hij, 'ik denk dat ge dat wijs zult vinden.'
Ah, kijk eens aan, de man die dan toch kwam: Oolf.
'We zijn het ons eigen aan het maken,' zegt Jelle. De biertjes. Ja, doe maar, zeg ik. En er is nog bezoek.
'Ah! Alors! Le beau temps!' Carole. 'Et ton bijou, il est içi aussi?' Ah.. oui, zegt ze. Ze glimlacht. Christophe en Oolf betreden de grote zaal. Dit keer is er zoveel te zien dat je met 1 keer niet toekomt.
En er zijn nog bezoekers. Ik ken ze niet. Sjoerd komt er bij staan, in gesprek met Simon.
Steffie is in gesprek met iemand die aan haar film heeft meegewerkt.
'Het is een diorama in feite,' legt Jelle uit, het museum bedoelt hij ''t is maar zo groot.' Hij toont aan hoe groot dat is. Niet zo groot in feite.
Robbert en Frank, zegt Sjoerd, hebben de Kunstbende gewonnen. Eerste prijs. Robbert en Frank zijn eerstejaars van Multimediale Vormgeving en maakten deel uit van de crew van The Gentlemen's Gentlemen. Dus een interview in De Standaard, volle pagina. Journalist kwam langs op de jury, twee fotografen, enzovoort.
donderdag 15 mei 2008
donderdag 15 mei
8u ---> Lucie. Had me wakker gebeld als ik niet net 5 minuten voor ze me belt wakker geschrokken was, geen besef van tijd maar wel van het een op het andere moment notie van het feit dat Lucie me om 8u uit bed zou bellen. Rond een uur negen op het woonerf. <--- Niemand. Dan Jan en Lucie en ook een enveloppe die in Brooklyn afgestempeld werd. Jan en Lucie verwerken de levering van Hanssens Hout, 6 plakken mdf van 305x122cm. Het is iets na elf als ik weer op het woonerf aanbeland. Sarah en Leen zitten aan het barmeubel en drinken koffie, in de witte ruimte is Alda bezig. Achterin is de corridor afgesloten met een zwart gordijn. Sarah is zeer te spreken over de stempel van de in Brooklyn afgestempelde enveloppe. Een enveloppe met zo'n stempel zou ze ook wel eens willen ontvangen, zegt ze. Leen gaat in de grote zaal aan de slag. Eergisteren spam van een firma uit Xiamen, China, ze hebben zich gespecialiseerd in het kopiëren van Westerse schilderkunst. Voor de grap had ik op het mailtje geantwoord. Vannacht tuimelde het tegenbericht in de inbox: Dear Hans.
Thanks for your suggestion.
We will consider your advice and make some changes, and do you want paintings of poultry?
if you need, we will manufacture for you.
Thanks.
Regards,
Gary Wu
We halen de stelling weg uit de witte ruimte, bouwen ze weer op in de grote zaal, Sarah wil de bovenkant van de tussenmuur afwerken en Steffie springt binnen. Ze heeft twee rollen dubbelklevend gekocht, een van de rollen is voor Alda. We bekijken de tekeningen. De tekeningen tonen het eindresultaat. In de ruimte van Lucie kwam een enorme hoeveelheid materiaal terecht. Later zegt Lucie dat de tafels eigenlijk geen tafels zijn. Ik schilder de achterzijde van de tussenmuur. Jan is met de tafels bezig. Elke tafel bestaat uit twee vierkante stukken mdf van pakweg een meter op een meter, verstelbaar, en rust op vier schragen. Jan van Leen springt binnen.
Er is een rustige en zinderende drukte. Zo is het altijd, het mooiste moment van een project is vaak de opbouwperiode.
avond
Regen klatert over het dak. Sarah en Jan zijn ervandoor. Alda is bezig in de witte ruimte. We controleren de dataprojector. Tot gisteren had Joris het ding in leenbruik, het is er een van 2000 Lumens. De andere hebben 1500 Lumens. De tussenmuur is afgewerkt, het liep beter dan gisteren wat ongetwijfeld met de temperatuur en de vochtigheid te maken heeft. Jan ging met een stofzuiger aan de slag. De zwarte constructie staat proper. Later is er een probleem met de projectiehoek maar eigenlijk is het niet veel meer dan een detail.
De witte ruimte blaakt. Alda is er niet. Regen. Het regent. Het woonerf is in een rivier veranderd, in de corridor staan plassen, de regenpijpen kunnen de toevloed niet verwerken. Regen dondert over het stadje. De regen ratelt, trommelt, klettert, rammelt, schettert, reutelt, spettert, gromt, tatert, dondert. Bliksemschichten schieten over het stadje, water zuipt over het woonerf, het slikt en slokt in de regenpijpen. Een lawine van geluid. In de grote zaal is Lucie met een wandsculptuur bezig. Een nieuwe vlaag ratelt over het dak. Op het woonerf komt het water met bakken neer.
En als het nu eens veertig dagen en veertig nachten zo bleef regenen. De eerste dag druppelt het oude vrouwtjes in zwarte, slappe jurken. De tweede dag giet het bakstenen. De derde dag dondert het tonnen kots over het marktplein. De vierde dag regent het neukende honden. De vijfde dag regent het de hele dag. De zesde dag beukt het tientonners op het asfalt. De zevende dag pissen we met z'n allen op straat. De achtste dag is de eerste dag. Oude vrouwtjes in zwarte, slappe jurken tippelen op dunne, niet zo strak aangespannen koordjes. Er gaat het gerucht dat er eentje verdronken is toen ze blatend bovenop het dak van een garage kroop. Grepet kwam met dat gerucht, z'n balg glom van het vet en als steeds vond hij het heerlijk om me met die reuzel van z'n achterlijke verstand lastig te vallen. 'Het wijf is verdronken! Het wijf is verdronken!,' riep hij. 'Ze is verdronken! Ze is verdronken!' Een achterovergetuimeld worstenkraam, die Grepet. M'n knokels jeukten. 'En moet je dat jasje van je zien,' deed hij er een schep bovenop, 'kan je dat niet beter naar de uitdrager brengen.' Hij floot tussen z'n tanden en het regende en het bleef maar regenen. De negende dag drensten sloten drek over het stadje. De tiende dag kotste ik in de wecepot. De elfde dag schopte ik per vergissing een emmer met houtlijm omver. De twaalfde kletterden schroefboren en door de lucht keilende paraplus over het straatdek. En zo ging het maar door. In de minder bedeelde buurten werd er gezopen dat het geen maat had. Iemand tilde een tafel op, zo, nam het meubelstuk met beide pollen vast, stak het in de hoogte, een dakwerker naar het schijnt, behaarde borst, explosief spierweefsel. Net toen hij op het punt stond om er het gat in de dakbedekking mee dicht te meppen zakte hij door de plankenvloer. De dertiende bleef het regenen alsof het in geen eeuwen geregend had. Dat van die daklegger stond in de gazet. Ja man, begonnen we tegen elkaar te zeggen. Dat herinner ik me nog heel erg goed. Ja he, dat is niet gezeverd he, zeiden we. Vakbekwame lui begonnen aanlegsteigers te timmeren die gedurende enige dagen uit het raam hingen tot het water hoog genoeg stond. Ik weet nog dat Boudewijn en Lu op een dag langskwamen, ze hadden hun fietsen ingeruild voor kanos en zwaaiden met glimlachende goedkeuring. In crox hadden we toevallig het project van een Chinese kunstenaar die drie bezoekers doormidden gesneden had. De ene helft van het drietal stond in de witte ruimte, de andere helft in de grote zaal. Veel had je er niet aan, je moest al wat ervaring met diepzeeduiken hebben om het werk van dichtbij te kunnen bekijken. We haalden er een dakwerker bij die het dak weghaalde. Dat hielp. Door de hoge waterstand zaten ze bij de burgerlijke stand met de handen in het haar. Ik weet nog hoe ik toekeek vanop een brugje. Het was een prachtige dag. Himalayaketens donderden over het stadje, sommige ketsten af en keilden door het luchtruim, plukten met buitensporig geweld buitenwijken mee. Reutelend gekrijs spetterde over de agglomeratie. Borrelend verspreidde zich de fanfare van honger en dorst. De veertigste dag was een dag van schoonheid. Op een houten tafelblad dobberde ik boven het stadje.
'De regen is gestopt! De regen is gestopt!' En ik had alle kleuren die op het tafelbad stonden. Is groen, bedacht ik, me vaag herinnerend wat groen was, is blauw, is rood, is geel, is zwart. Nieuwe avonturen tegemoet dreef ik over het duistere zwerk. Op het water dobberde een fles Heinz ketchup.
We halen de stelling weg uit de witte ruimte, bouwen ze weer op in de grote zaal, Sarah wil de bovenkant van de tussenmuur afwerken en Steffie springt binnen. Ze heeft twee rollen dubbelklevend gekocht, een van de rollen is voor Alda. We bekijken de tekeningen. De tekeningen tonen het eindresultaat. In de ruimte van Lucie kwam een enorme hoeveelheid materiaal terecht. Later zegt Lucie dat de tafels eigenlijk geen tafels zijn. Ik schilder de achterzijde van de tussenmuur. Jan is met de tafels bezig. Elke tafel bestaat uit twee vierkante stukken mdf van pakweg een meter op een meter, verstelbaar, en rust op vier schragen. Jan van Leen springt binnen.
Er is een rustige en zinderende drukte. Zo is het altijd, het mooiste moment van een project is vaak de opbouwperiode.
avond
Regen klatert over het dak. Sarah en Jan zijn ervandoor. Alda is bezig in de witte ruimte. We controleren de dataprojector. Tot gisteren had Joris het ding in leenbruik, het is er een van 2000 Lumens. De andere hebben 1500 Lumens. De tussenmuur is afgewerkt, het liep beter dan gisteren wat ongetwijfeld met de temperatuur en de vochtigheid te maken heeft. Jan ging met een stofzuiger aan de slag. De zwarte constructie staat proper. Later is er een probleem met de projectiehoek maar eigenlijk is het niet veel meer dan een detail.
De witte ruimte blaakt. Alda is er niet. Regen. Het regent. Het woonerf is in een rivier veranderd, in de corridor staan plassen, de regenpijpen kunnen de toevloed niet verwerken. Regen dondert over het stadje. De regen ratelt, trommelt, klettert, rammelt, schettert, reutelt, spettert, gromt, tatert, dondert. Bliksemschichten schieten over het stadje, water zuipt over het woonerf, het slikt en slokt in de regenpijpen. Een lawine van geluid. In de grote zaal is Lucie met een wandsculptuur bezig. Een nieuwe vlaag ratelt over het dak. Op het woonerf komt het water met bakken neer.
En als het nu eens veertig dagen en veertig nachten zo bleef regenen. De eerste dag druppelt het oude vrouwtjes in zwarte, slappe jurken. De tweede dag giet het bakstenen. De derde dag dondert het tonnen kots over het marktplein. De vierde dag regent het neukende honden. De vijfde dag regent het de hele dag. De zesde dag beukt het tientonners op het asfalt. De zevende dag pissen we met z'n allen op straat. De achtste dag is de eerste dag. Oude vrouwtjes in zwarte, slappe jurken tippelen op dunne, niet zo strak aangespannen koordjes. Er gaat het gerucht dat er eentje verdronken is toen ze blatend bovenop het dak van een garage kroop. Grepet kwam met dat gerucht, z'n balg glom van het vet en als steeds vond hij het heerlijk om me met die reuzel van z'n achterlijke verstand lastig te vallen. 'Het wijf is verdronken! Het wijf is verdronken!,' riep hij. 'Ze is verdronken! Ze is verdronken!' Een achterovergetuimeld worstenkraam, die Grepet. M'n knokels jeukten. 'En moet je dat jasje van je zien,' deed hij er een schep bovenop, 'kan je dat niet beter naar de uitdrager brengen.' Hij floot tussen z'n tanden en het regende en het bleef maar regenen. De negende dag drensten sloten drek over het stadje. De tiende dag kotste ik in de wecepot. De elfde dag schopte ik per vergissing een emmer met houtlijm omver. De twaalfde kletterden schroefboren en door de lucht keilende paraplus over het straatdek. En zo ging het maar door. In de minder bedeelde buurten werd er gezopen dat het geen maat had. Iemand tilde een tafel op, zo, nam het meubelstuk met beide pollen vast, stak het in de hoogte, een dakwerker naar het schijnt, behaarde borst, explosief spierweefsel. Net toen hij op het punt stond om er het gat in de dakbedekking mee dicht te meppen zakte hij door de plankenvloer. De dertiende bleef het regenen alsof het in geen eeuwen geregend had. Dat van die daklegger stond in de gazet. Ja man, begonnen we tegen elkaar te zeggen. Dat herinner ik me nog heel erg goed. Ja he, dat is niet gezeverd he, zeiden we. Vakbekwame lui begonnen aanlegsteigers te timmeren die gedurende enige dagen uit het raam hingen tot het water hoog genoeg stond. Ik weet nog dat Boudewijn en Lu op een dag langskwamen, ze hadden hun fietsen ingeruild voor kanos en zwaaiden met glimlachende goedkeuring. In crox hadden we toevallig het project van een Chinese kunstenaar die drie bezoekers doormidden gesneden had. De ene helft van het drietal stond in de witte ruimte, de andere helft in de grote zaal. Veel had je er niet aan, je moest al wat ervaring met diepzeeduiken hebben om het werk van dichtbij te kunnen bekijken. We haalden er een dakwerker bij die het dak weghaalde. Dat hielp. Door de hoge waterstand zaten ze bij de burgerlijke stand met de handen in het haar. Ik weet nog hoe ik toekeek vanop een brugje. Het was een prachtige dag. Himalayaketens donderden over het stadje, sommige ketsten af en keilden door het luchtruim, plukten met buitensporig geweld buitenwijken mee. Reutelend gekrijs spetterde over de agglomeratie. Borrelend verspreidde zich de fanfare van honger en dorst. De veertigste dag was een dag van schoonheid. Op een houten tafelblad dobberde ik boven het stadje.
'De regen is gestopt! De regen is gestopt!' En ik had alle kleuren die op het tafelbad stonden. Is groen, bedacht ik, me vaag herinnerend wat groen was, is blauw, is rood, is geel, is zwart. Nieuwe avonturen tegemoet dreef ik over het duistere zwerk. Op het water dobberde een fles Heinz ketchup.
woensdag 14 mei 2008
woensdag 14 mei
Het woonerf met Leen en Sarah in de zon en Alda in een blauwe auto. Er is een levering van hout: schragen, zestien schragen, mdf, gyproc, balkjes, tien balkjes. De levering komt midden de doorgang naar het woonerf terecht, half op half naast het voetpad.
Leen en Sarah gaan in de grote zaal aan de slag. Leen is al bezig sinds 8 uur vanmorgen. Oana en Steffie springen binnen. Steffie wil zwart tapijt voor de vloer in de videoruimte, niet zozeer vanuit esthetische overwegingen maar om de akoestiek te verbeteren. We wandelen naar de tapijtwinkel in de Dampoortstraat en bestellen 20m antracietkleur. Leveren aan huis zou pas na 6 uur kunnen dus met een rol onder elke arm in het withete zonlicht croxwaarts. In de rollen tapijt die Steffie torst schijnt precies leven te zitten, ze tollen om Steffie heen, rechts en averechts, schuin boven het voetpad, dan een op elke schouder zonder te berekenen waar dit keer het risico zit, in de schaarbeweging natuurlijk, de rol tapijt op de linkerschouder wil immers op de rechter- en die op de rechter- op de linkerschouder, de voorkanten schuiven onder elkaar door, en dat bovenop het bruggetje, ai ai, ai, wat een risico's, wat een risico's, want, kijk, de voorzijde van de rol tapijt ter linkerzijde zit nu rechts van Steffie en de voorkant van de rol ter rechterzijde links. Dat geeft ze op, alleen iemand als Buster Keaton had ermee overweg gekund.
Heelhuids bereiken we het woonerf. Hier geen wijzigingen van betekenis. Van de betekenis. De man die zijn eigen drama ontwierp, het ook zelf uitvoerde, regisseerde, en dat allemaal voor een zo goed als lege zaal want virtueel, ijl, intellectualistisch, onbegrepen. Het drama van het drama van het drama. En dat terwijl het meest dramatische wat je je bij een kunstenaar en zijn oeuvre zou kunnen voorstellen (dat hij of zij niet begrepen wordt, dat het oeuvre in vlammen opgaat, dat een hond er op pist, dat het eindigt als boterpapier of op koekjestrommels terechtkomt) in het niets verzinkt bij de gedachte dat je als president van de Verenigde Staten makkelijk vier- tot vijfduizend doden op je geweten kan hebben - zonder andere betekenis dan het staatsbelang - en dat zelfs honderdduizend doden, of achtduizend of een miljoen, niet meer gewicht hebben dan de schaduw van een vlieg. Dat ik het hier met Oana over zal hebben terwijl ze in de mediaruimte met haar tekeningen bezig is.
Meer optillen dan je schaduw - wat niet eens lukt - is in witheet zonlicht onbegonnen werk.
In de grote zaal, waar Sarah en Leen bezig zijn, is helder daglicht. Het stuift er, ze maken grapjes en plagen elkaar. Sarah bijvoorbeeld meent dat de constructie die Leen ontwierp aan sm doet denken, niet alleen de buitenkant, vanwege het zwart, ook de binnenkant waar het zwart transparanter is. Eros en thanatos muteren er in een hebryde variant. Leen ziet sexuele connotaties. Logisch. Het is de hitte wellicht. Steffie zelfklevend. Alda wil graag wat koffie, Nicolas Leus springt binnen. Oana is in de kubus bezig.
Dit weekend is Leus in Parijs met Wim en Kurt en nog iemand. Er is een voorstel. (remplir tout tout tout)
'Mijn naam is Jan,' zegt Jan. Jan
(a) stopt een plastiekzak in de ijskast;
(b) aanhoort de plagerijtjes;
(c) zorgt voor wat profiand;
(d) zegt Jan;
(e) is vriend van;
(f) houdt zich op in de grote zaal;
(g) vraagt of hij van de internetconnectie gebruik maken mag;
(h) is in gesprek met iemand die zich op een andere plek bevindt;
(i) staat op het woonerf;
(j) zit op een stoel;
(k) zegt dat hij voor Campo werkt;
'Wij zijn kwaliteitsvolle vrouwen,' merkt Leen op. Het is een van de vele grapjes. Trouwens, vijf vrouwen, wat een waagstuk. Aangename drukte. Zon klatert over het woonerf. In de grote zaal komt het gesprek op vrouwelijke kunst.
'Het is wel een feit dat je vaak goed kunt zien dat iets door een vrouw gemaakt is,' meent Sarah.
Leen en Sarah gaan in de grote zaal aan de slag. Leen is al bezig sinds 8 uur vanmorgen. Oana en Steffie springen binnen. Steffie wil zwart tapijt voor de vloer in de videoruimte, niet zozeer vanuit esthetische overwegingen maar om de akoestiek te verbeteren. We wandelen naar de tapijtwinkel in de Dampoortstraat en bestellen 20m antracietkleur. Leveren aan huis zou pas na 6 uur kunnen dus met een rol onder elke arm in het withete zonlicht croxwaarts. In de rollen tapijt die Steffie torst schijnt precies leven te zitten, ze tollen om Steffie heen, rechts en averechts, schuin boven het voetpad, dan een op elke schouder zonder te berekenen waar dit keer het risico zit, in de schaarbeweging natuurlijk, de rol tapijt op de linkerschouder wil immers op de rechter- en die op de rechter- op de linkerschouder, de voorkanten schuiven onder elkaar door, en dat bovenop het bruggetje, ai ai, ai, wat een risico's, wat een risico's, want, kijk, de voorzijde van de rol tapijt ter linkerzijde zit nu rechts van Steffie en de voorkant van de rol ter rechterzijde links. Dat geeft ze op, alleen iemand als Buster Keaton had ermee overweg gekund.
Heelhuids bereiken we het woonerf. Hier geen wijzigingen van betekenis. Van de betekenis. De man die zijn eigen drama ontwierp, het ook zelf uitvoerde, regisseerde, en dat allemaal voor een zo goed als lege zaal want virtueel, ijl, intellectualistisch, onbegrepen. Het drama van het drama van het drama. En dat terwijl het meest dramatische wat je je bij een kunstenaar en zijn oeuvre zou kunnen voorstellen (dat hij of zij niet begrepen wordt, dat het oeuvre in vlammen opgaat, dat een hond er op pist, dat het eindigt als boterpapier of op koekjestrommels terechtkomt) in het niets verzinkt bij de gedachte dat je als president van de Verenigde Staten makkelijk vier- tot vijfduizend doden op je geweten kan hebben - zonder andere betekenis dan het staatsbelang - en dat zelfs honderdduizend doden, of achtduizend of een miljoen, niet meer gewicht hebben dan de schaduw van een vlieg. Dat ik het hier met Oana over zal hebben terwijl ze in de mediaruimte met haar tekeningen bezig is.
Meer optillen dan je schaduw - wat niet eens lukt - is in witheet zonlicht onbegonnen werk.
In de grote zaal, waar Sarah en Leen bezig zijn, is helder daglicht. Het stuift er, ze maken grapjes en plagen elkaar. Sarah bijvoorbeeld meent dat de constructie die Leen ontwierp aan sm doet denken, niet alleen de buitenkant, vanwege het zwart, ook de binnenkant waar het zwart transparanter is. Eros en thanatos muteren er in een hebryde variant. Leen ziet sexuele connotaties. Logisch. Het is de hitte wellicht. Steffie zelfklevend. Alda wil graag wat koffie, Nicolas Leus springt binnen. Oana is in de kubus bezig.
Dit weekend is Leus in Parijs met Wim en Kurt en nog iemand. Er is een voorstel. (remplir tout tout tout)
'Mijn naam is Jan,' zegt Jan. Jan
(a) stopt een plastiekzak in de ijskast;
(b) aanhoort de plagerijtjes;
(c) zorgt voor wat profiand;
(d) zegt Jan;
(e) is vriend van;
(f) houdt zich op in de grote zaal;
(g) vraagt of hij van de internetconnectie gebruik maken mag;
(h) is in gesprek met iemand die zich op een andere plek bevindt;
(i) staat op het woonerf;
(j) zit op een stoel;
(k) zegt dat hij voor Campo werkt;
'Wij zijn kwaliteitsvolle vrouwen,' merkt Leen op. Het is een van de vele grapjes. Trouwens, vijf vrouwen, wat een waagstuk. Aangename drukte. Zon klatert over het woonerf. In de grote zaal komt het gesprek op vrouwelijke kunst.
'Het is wel een feit dat je vaak goed kunt zien dat iets door een vrouw gemaakt is,' meent Sarah.
dinsdag 13 mei 2008
out of nowhere
Don't make copies, dive into the surf.
Dive into the surf, don't make copies.
There's no copy inside the mirror next to the bathtube.
That image is fake, professionally fake.
Impressionist painting is dead and done,
copies of Cezanne, it's dead and done,
Monet won't be any better and Gordon won't,
even Beuys got sold years ago,
contemporary art is dead and done.
Try poultry. There's business in poultry.
Our company is a professional oil paintings manufacturer who has been focused on hand-painted oil paintings on canvas for more than six years, lies in Xiamen, special zone of China. and now we are trying to extend sales to the whole world. We supply a large sum of high quality duplicated oil paintings, including nearly all types of famous paintings, Impressionist, Contemporary, Landscape, Seascape, Still Life, Floral, Animal, Renaissance, Realism, etc.
And that copy next to the bathtube.
Dive into the surf, don't make copies.
There's no copy inside the mirror next to the bathtube.
That image is fake, professionally fake.
Impressionist painting is dead and done,
copies of Cezanne, it's dead and done,
Monet won't be any better and Gordon won't,
even Beuys got sold years ago,
contemporary art is dead and done.
Try poultry. There's business in poultry.
Our company is a professional oil paintings manufacturer who has been focused on hand-painted oil paintings on canvas for more than six years, lies in Xiamen, special zone of China. and now we are trying to extend sales to the whole world. We supply a large sum of high quality duplicated oil paintings, including nearly all types of famous paintings, Impressionist, Contemporary, Landscape, Seascape, Still Life, Floral, Animal, Renaissance, Realism, etc.
And that copy next to the bathtube.
maandag 12 mei 2008
maandag 12 mei
Geen wijzigingen van betekenis. (van DE betekenis; of - na halve fles wodka op spontane wijze vlotter: bestaansrecht van het betekenisloze als nijverheid; HET bestaansrecht van een betekenisloosheid)
In de grote zaal is helder daglicht en het woonerf baadt in witheet zonlicht. (plaatsaanduiding, lid- en werkwoord: de zekerheden) (het zijn schone dagen) In de grote zaal meet ik de ruimte tussen beide steunberen op. Zeshonderdentweeënnegentig centimeter. Sarah zei Sarah zei dat ze mdf van 305 hebben. Ik bel Sarah. Zo'n lap mdf is 122cm breed, zegt ze, 122cm breed, we zullen er zes nodig hebben, zes, en ook clf-balkjes van 4 op 6 centimeter. Sarah stelt voor om morgen bij Hanssens langs te gaan, morgen dus, bij Hanssens, zij en Leen zullen dat doen, eerst gaan ze bij Luxauto langs, dat doen ze eerst, daarna kunnen ze eerst het werk van Leen ophalen of eerst bij Hanssens die mdf en die balkjes oppikken, dus inderdaad, kan net zo goed.
Berten springt binnen, hij komt een kijkje nemen, inspecteert de ruimte en maakt een vloerplan van de grote zaal. Op het dak zijn stemmen en een hond blaft. Ook Oana zou vandaag naar Gent komen. Blaadjes ritselen, vogels fluiten, het is prachtig zomerweer. Met dat prachtige weer geen wijzigingen van betekenis. Op de achtergrond zijn er de geruchten en de misère van wat om die of andere reden in het honderd liep.
Er is geen toiletpapier, ontdekken we. (een alternatieve oplossing: het papieren zakdoekje)
Twee anekdotes. Die van een Tsjechische dichter die in 1944 in de beruchte Siberische dodenmars om het leven kwam en in een massagraf gedumpt werd. Toen ze maanden later het graf weer opengooiden, ontdekten ze in de binnenzak van zijn uniformjas een notitieboekje en in dat notitieboekje een handvol gedichten die hij tijdens de maandenlange dodenmars geschreven had. De tweede anekdote levert een bizarre variant op hetzelfde thema. De jonge echtgenote van Gabrieli Rossetti sterft vroegtijdig. Rossetti is daar zo het hart van in dat hij het manuscript van zijn gedichten in de kist deponeert en zijn hele poëtische oeuvre samen met zijn echtgenote begraaft. Tien jaar later wroeging hierover. Hij laat de kist opgraven, haalt het notitieboekje vantussen de vingers van de dode (het haar van de dame zou naar verluidt tot aan haar voeten gereikt hebben) en publiceert de gedichten.
Bestonden de gedichten pas nadat zij gepubliceerd werden - zoals hier en daar iemand wel eens over niet tentoongesteld werk beweert (een werk zou pas bestaan als het getoond wordt), of bestond het oeuvre van bijvoorbeeld Rossetti al voor het gepubliceerd werd? Een werk, zoveel is duidelijk, kan niet getoond worden als het niet eerst gemaakt, een gedicht niet gepubliceerd als het niet eerst geschreven werd. Als hij ze niet geschreven had, hadden ze in de uniformjas van de dode dichter een leeg notitieboekje aangetroffen, of misschien zelfs geen notitieboekje. Ook al waren ze niet gepubliceerd, ze bestonden, die gedichten. Een kunstwerk heeft meer bestaansrecht dan het efemere en bovendien doorgaans ook nogal tijdelijke verschijnsel van de tentoonstelling ervan. (wat mij betreft is dit discussiepunt afgerond, laten we hier niet dieper op ingaan)
Oana. We nemen de tekeningen door en komen uit op een selectie van een honderdtal. Romolus en twee andere leden van De Zondagdenkers, Tiemen en Floris, komen de locatie achterin de witte ruimte opmeten. Hier komt een filmzaal. Het voorstel, waar ze zelf mee afkwamen, is dat zij de filmzaal ontwerpen en ook uitvoeren. Ze hebben juli en augustus om het ontwerp te realiseren. Net zo belangrijk is het feit dat we in die filmzaal als eerste event een kortfilmfestival zullen hebben, dat zou reeds in 2009 kunnen of vroeger want oktober 2008 is een interssante optie.
In de grote zaal is helder daglicht en het woonerf baadt in witheet zonlicht. (plaatsaanduiding, lid- en werkwoord: de zekerheden) (het zijn schone dagen) In de grote zaal meet ik de ruimte tussen beide steunberen op. Zeshonderdentweeënnegentig centimeter. Sarah zei Sarah zei dat ze mdf van 305 hebben. Ik bel Sarah. Zo'n lap mdf is 122cm breed, zegt ze, 122cm breed, we zullen er zes nodig hebben, zes, en ook clf-balkjes van 4 op 6 centimeter. Sarah stelt voor om morgen bij Hanssens langs te gaan, morgen dus, bij Hanssens, zij en Leen zullen dat doen, eerst gaan ze bij Luxauto langs, dat doen ze eerst, daarna kunnen ze eerst het werk van Leen ophalen of eerst bij Hanssens die mdf en die balkjes oppikken, dus inderdaad, kan net zo goed.
Berten springt binnen, hij komt een kijkje nemen, inspecteert de ruimte en maakt een vloerplan van de grote zaal. Op het dak zijn stemmen en een hond blaft. Ook Oana zou vandaag naar Gent komen. Blaadjes ritselen, vogels fluiten, het is prachtig zomerweer. Met dat prachtige weer geen wijzigingen van betekenis. Op de achtergrond zijn er de geruchten en de misère van wat om die of andere reden in het honderd liep.
Er is geen toiletpapier, ontdekken we. (een alternatieve oplossing: het papieren zakdoekje)
Twee anekdotes. Die van een Tsjechische dichter die in 1944 in de beruchte Siberische dodenmars om het leven kwam en in een massagraf gedumpt werd. Toen ze maanden later het graf weer opengooiden, ontdekten ze in de binnenzak van zijn uniformjas een notitieboekje en in dat notitieboekje een handvol gedichten die hij tijdens de maandenlange dodenmars geschreven had. De tweede anekdote levert een bizarre variant op hetzelfde thema. De jonge echtgenote van Gabrieli Rossetti sterft vroegtijdig. Rossetti is daar zo het hart van in dat hij het manuscript van zijn gedichten in de kist deponeert en zijn hele poëtische oeuvre samen met zijn echtgenote begraaft. Tien jaar later wroeging hierover. Hij laat de kist opgraven, haalt het notitieboekje vantussen de vingers van de dode (het haar van de dame zou naar verluidt tot aan haar voeten gereikt hebben) en publiceert de gedichten.
Bestonden de gedichten pas nadat zij gepubliceerd werden - zoals hier en daar iemand wel eens over niet tentoongesteld werk beweert (een werk zou pas bestaan als het getoond wordt), of bestond het oeuvre van bijvoorbeeld Rossetti al voor het gepubliceerd werd? Een werk, zoveel is duidelijk, kan niet getoond worden als het niet eerst gemaakt, een gedicht niet gepubliceerd als het niet eerst geschreven werd. Als hij ze niet geschreven had, hadden ze in de uniformjas van de dode dichter een leeg notitieboekje aangetroffen, of misschien zelfs geen notitieboekje. Ook al waren ze niet gepubliceerd, ze bestonden, die gedichten. Een kunstwerk heeft meer bestaansrecht dan het efemere en bovendien doorgaans ook nogal tijdelijke verschijnsel van de tentoonstelling ervan. (wat mij betreft is dit discussiepunt afgerond, laten we hier niet dieper op ingaan)
Oana. We nemen de tekeningen door en komen uit op een selectie van een honderdtal. Romolus en twee andere leden van De Zondagdenkers, Tiemen en Floris, komen de locatie achterin de witte ruimte opmeten. Hier komt een filmzaal. Het voorstel, waar ze zelf mee afkwamen, is dat zij de filmzaal ontwerpen en ook uitvoeren. Ze hebben juli en augustus om het ontwerp te realiseren. Net zo belangrijk is het feit dat we in die filmzaal als eerste event een kortfilmfestival zullen hebben, dat zou reeds in 2009 kunnen of vroeger want oktober 2008 is een interssante optie.
zondag 11 mei 2008
zondag 11 mei
In de witte ruimte is Alda aan het verduisteren van de ruimte begonnen. De bedoeling is totale duisternis, een zonsverduistering dus. De rollen vloertapijt kwamen op de vloer tegen de muur ter linkerzijde terecht.
Ik controleer de stockruimte. Iemand heeft de Toshiba in het karton van de Aristona opgeborgen.
Ik controleer de stockruimte. Iemand heeft de Toshiba in het karton van de Aristona opgeborgen.
woensdag 7 mei 2008
dinsdag 6 mei
De interessante tekeningen aan de muur ter linkerzijde zijn van Bruno.
Dit keer is Rik van de partij.
Aäron is in de kubus bezig geweest, heeft er drie sokkels geplaatst en het behangpapier werd verwijderd.
Maaike zit tegen de croxpoort en verorbert een broodje. Margaux en Wim zijn nieuw, ze bevinden zich in de witte zaal. Dries heeft de houten wand ingepalmd. De muurschildering van Oliver Schulze priemt door de vele lagen wit. Delphine heeft al haar tekeningen bij elkaar gehangen, daar is ze gisteren mee begonnen. Het ziet er goed uit.
Voor hij met tekenkunst begon heeft Bruno twee jaar schilderkunst geprobeerd. Dat viel tegen. Tilde is er niet.
In de witte zaal probeert Margaux een setup met vier tekeningen die strak boven elkaar hangen. De tekeningen heeft ze op locatie gemaakt in een fabriek aan de Nieuwe Vaart. Rik telefoneerde me, het is een prachtige dag, zon betovert het stadje en zorgt voor een aangenaam verloop van dingen.
Niet alleen Giuffre, ook Voskuil zou dood zijn. Wat ze daarmee bedoelen is algemeen bekend. Dood is relatief. Ook Shakespeare zou dood zijn en ze weten niet wie hij was. Van Napoleon echter weten we dat hij traag, beetje bij beetje, vergiftigd werd.
En het gif van de roem, daar hoeft geen tekening bij. Het is dodelijk.
Alleen dan betreden we de doden, als ze zo dood zijn dat hierdoor het leven dat ze hadden enige bekendheid geniet. De andere doden, het zijn er teveel, zijn minder interessant. Op den duur vergeet je dat ze bestonden.
Op de zwarte tafel van Cotteleer kwam een plaasteren paardenkop terecht en een voorraad spijkers, ook de kromgebogen exemplaren. Een opmerking van Rik: ge moet stalen nagels gebruiken.
In de corridor hangen bistertekeningen. De portretten van Lotte bleven liggen waar ze gisteren terecht kwamen.
Het woonerf baadt in helder zonlicht.
Dit keer is Rik van de partij.
Aäron is in de kubus bezig geweest, heeft er drie sokkels geplaatst en het behangpapier werd verwijderd.
Maaike zit tegen de croxpoort en verorbert een broodje. Margaux en Wim zijn nieuw, ze bevinden zich in de witte zaal. Dries heeft de houten wand ingepalmd. De muurschildering van Oliver Schulze priemt door de vele lagen wit. Delphine heeft al haar tekeningen bij elkaar gehangen, daar is ze gisteren mee begonnen. Het ziet er goed uit.
Voor hij met tekenkunst begon heeft Bruno twee jaar schilderkunst geprobeerd. Dat viel tegen. Tilde is er niet.
In de witte zaal probeert Margaux een setup met vier tekeningen die strak boven elkaar hangen. De tekeningen heeft ze op locatie gemaakt in een fabriek aan de Nieuwe Vaart. Rik telefoneerde me, het is een prachtige dag, zon betovert het stadje en zorgt voor een aangenaam verloop van dingen.
Niet alleen Giuffre, ook Voskuil zou dood zijn. Wat ze daarmee bedoelen is algemeen bekend. Dood is relatief. Ook Shakespeare zou dood zijn en ze weten niet wie hij was. Van Napoleon echter weten we dat hij traag, beetje bij beetje, vergiftigd werd.
En het gif van de roem, daar hoeft geen tekening bij. Het is dodelijk.
Alleen dan betreden we de doden, als ze zo dood zijn dat hierdoor het leven dat ze hadden enige bekendheid geniet. De andere doden, het zijn er teveel, zijn minder interessant. Op den duur vergeet je dat ze bestonden.
Op de zwarte tafel van Cotteleer kwam een plaasteren paardenkop terecht en een voorraad spijkers, ook de kromgebogen exemplaren. Een opmerking van Rik: ge moet stalen nagels gebruiken.
In de corridor hangen bistertekeningen. De portretten van Lotte bleven liggen waar ze gisteren terecht kwamen.
Het woonerf baadt in helder zonlicht.
maandag 5 mei 2008
maandag 5 mei
13u20. De bezigheden die ze onderbrak. Over het voetpad glijden grijze, door zonlicht aangetaste schaduwen en uit het hoekpand, waar Afrikanen wonen, klinkt vrolijke muziek.
Maaike van het derde bachelor Tekenkunst is de enige die op afspraak is. Er is ook een dame van Kind en Kanker Animatie met steunkaarten. Johan Gelper en Steven Baelen hebben gisteren al afgebroken, Eva telefoneerde en zei dat ze rond een of vijf in crox kon zijn. Ze zou de trein nemen, zei ze.
Gisteren en eergisteren en ook op vrijdag verbaasden we ons over het lege wit van de witte ruimte achterin. Noe en Brian waren er in zeven haasten vandoor, hadden alles opgeruimd op wat bric à brac in de stockruimte na, een karton met koekjes, een broodzak en een voorraad amaretti in verlokkelijke verpakking. Van het vele materiaal waren alleen de dataprojectoren in de bijhorende koffer opgeborgen. Met de DVD's het probleem dat de kartonnen dozen zoek zouden zijn. De bekabeling werd opgerold en hangt aan het stapelrek, reeds bij de eerste oogopslag merk je dat de precisie waarmee dit gebeurde op iets te letterlijke manier de spreekwoordelijk dikke druppel op een hete plaat is. Het is zelden anders. De stockruimte moet de hele tijd door uitgemest worden, er is geen eind aan en geen begin. De marionetten van karton bevinden zich achterin, ze leunen tegen een muurtje en hebben een exemplaar van crox-boek NR. 9 als papieren hoedje. Aan de binnenzijde van de schuifdeur hangt een handgeschreven notitie: PLEASE, KEEP THIS WORK ROOM AS CLEAN AS POSSIBLE. THANKS
In de grote zaal veeg ik de zwarte klemmetjes bijeen. Er zijn twee enveloppen met het logo van Ethias.
15u. Tilde is eerstejaars. Ze is er pas en gaat er alweer vandoor, vraagt de weg naar het nabijgelegen Dampoortstation.
De grote houtskooltekeningen van Maaike kwamen niet in de witte maar in de grote zaal terecht. Carlo coördineert de bezigheden.
Liesje is tweedejaars. Hoe heet je, vraag ik. Liesje, zegt ze. Tere, geraffineerde tekeningen heeft ze, ze liggen uitgestald op de betonnen vloer, tekeningen gemaakt met potlood, houtskool, inkt. Ze stellen schermmaskers voor. Op enkele tekeningen is er ook een cocon van ragfijn en heel erg precies getekend kippengaas.
Nils is eerstejaars en levert onder andere potloodtekeningen van opeengestapelde dozen. Een andere tekening, landscape format, toont de eindeloze weerspiegeling - in twee pal tegenover elkaar opgestelde spiegels - van een stilleven. Een bord en een kopje van hotelporselein.
Aäron is in de kubusruimte bezig. Aäron ken ik van die zomercursus aan de Rodelijvekens, in 1999 was dat. Dries is tweedejaars en tekent machines.
'De dozen hangen te hoog,' merkt Carlo op. Die opmerking is voor Nils bedoeld, z'n dozen hangen te hoog. In de kubus heeft Aäron al een deel van het behangpapier verwijderd. Later komt hij tot de vaststelling dat het stuk dat de doorgang bedekt een stuk moeilijker te verwijderen is.
Ik haal het schijfje met de foto's van Evelien uit de dvd-speler en berg de spullen in de stockruimte op. De tubes ecola (groen, rood, zwart) kwamen naast een maquette van Paul Gees terecht. Van een andere maquette is de houten standaard verdwenen. Er is de houtboor zonder koffer, onderin het stapelrek, en een koffer zonder de handboor die er thuishoort. Het is een rommeltje.
Lotte brengt haar tekeningen naar de witte zaal achterin. Het zijn portretten, grote en kleine portretten. Voor de portretten heeft ze zich gebaseerd op wat ze in het familie-album aantrof. De grote portretten zijn uitvergrote replicas van de foto van een oma, het kapsel toont jaren zestig, en de overgrootmoeder van moederskant. De kleinere tekeningen, a2-formaat, leveren het minder recente en betere werk. 'Een nicht van mijn grootvader van moederskant,' zegt ze. En de broer van een grootmoeder, Henri, hij is overleden, de foto toont hem als gladgeschoren plattelandscasanova met een met gel platgestreken haardos. Het zijn interessante portretten.
De naam van de grootmoeder is Alice en haar moeder heette Zoë. Er is een overgrootvader met een interessante kop en iemand die de nicht van een van beide grootvaders was. (denk ik, zegt ze) En wat je met dat materiaal zou kunnen doen. En wat je deed, wat er niet toe deed, en wat je niet deed, wat er evenmin toe deed. En wat je wist, wat je vergeten was. En wat je je nog net herinneren kon omdat je het niet vergeten was tot je besefte, opeens, dat je het toch vergeten was. Dat er in de opeenstapeling alleen herinnering zou zijn en dingen die je je niet herinneren kon. Dat je om die reden zou proberen om zonder herinnering te leven.
De stockruimte is een storend element.
'Het is niet simpel,' geeft Liesje toe.
Op het woonerf zwerven insekten. Ze lichten op in het zonlicht. Kinderstemmen overrompelen het woonerf. Aan een van de regenpijpen bleef een reep blauwe tape hangen.
Maaike van het derde bachelor Tekenkunst is de enige die op afspraak is. Er is ook een dame van Kind en Kanker Animatie met steunkaarten. Johan Gelper en Steven Baelen hebben gisteren al afgebroken, Eva telefoneerde en zei dat ze rond een of vijf in crox kon zijn. Ze zou de trein nemen, zei ze.
Gisteren en eergisteren en ook op vrijdag verbaasden we ons over het lege wit van de witte ruimte achterin. Noe en Brian waren er in zeven haasten vandoor, hadden alles opgeruimd op wat bric à brac in de stockruimte na, een karton met koekjes, een broodzak en een voorraad amaretti in verlokkelijke verpakking. Van het vele materiaal waren alleen de dataprojectoren in de bijhorende koffer opgeborgen. Met de DVD's het probleem dat de kartonnen dozen zoek zouden zijn. De bekabeling werd opgerold en hangt aan het stapelrek, reeds bij de eerste oogopslag merk je dat de precisie waarmee dit gebeurde op iets te letterlijke manier de spreekwoordelijk dikke druppel op een hete plaat is. Het is zelden anders. De stockruimte moet de hele tijd door uitgemest worden, er is geen eind aan en geen begin. De marionetten van karton bevinden zich achterin, ze leunen tegen een muurtje en hebben een exemplaar van crox-boek NR. 9 als papieren hoedje. Aan de binnenzijde van de schuifdeur hangt een handgeschreven notitie: PLEASE, KEEP THIS WORK ROOM AS CLEAN AS POSSIBLE. THANKS
In de grote zaal veeg ik de zwarte klemmetjes bijeen. Er zijn twee enveloppen met het logo van Ethias.
15u. Tilde is eerstejaars. Ze is er pas en gaat er alweer vandoor, vraagt de weg naar het nabijgelegen Dampoortstation.
De grote houtskooltekeningen van Maaike kwamen niet in de witte maar in de grote zaal terecht. Carlo coördineert de bezigheden.
Liesje is tweedejaars. Hoe heet je, vraag ik. Liesje, zegt ze. Tere, geraffineerde tekeningen heeft ze, ze liggen uitgestald op de betonnen vloer, tekeningen gemaakt met potlood, houtskool, inkt. Ze stellen schermmaskers voor. Op enkele tekeningen is er ook een cocon van ragfijn en heel erg precies getekend kippengaas.
Nils is eerstejaars en levert onder andere potloodtekeningen van opeengestapelde dozen. Een andere tekening, landscape format, toont de eindeloze weerspiegeling - in twee pal tegenover elkaar opgestelde spiegels - van een stilleven. Een bord en een kopje van hotelporselein.
Aäron is in de kubusruimte bezig. Aäron ken ik van die zomercursus aan de Rodelijvekens, in 1999 was dat. Dries is tweedejaars en tekent machines.
'De dozen hangen te hoog,' merkt Carlo op. Die opmerking is voor Nils bedoeld, z'n dozen hangen te hoog. In de kubus heeft Aäron al een deel van het behangpapier verwijderd. Later komt hij tot de vaststelling dat het stuk dat de doorgang bedekt een stuk moeilijker te verwijderen is.
Ik haal het schijfje met de foto's van Evelien uit de dvd-speler en berg de spullen in de stockruimte op. De tubes ecola (groen, rood, zwart) kwamen naast een maquette van Paul Gees terecht. Van een andere maquette is de houten standaard verdwenen. Er is de houtboor zonder koffer, onderin het stapelrek, en een koffer zonder de handboor die er thuishoort. Het is een rommeltje.
Lotte brengt haar tekeningen naar de witte zaal achterin. Het zijn portretten, grote en kleine portretten. Voor de portretten heeft ze zich gebaseerd op wat ze in het familie-album aantrof. De grote portretten zijn uitvergrote replicas van de foto van een oma, het kapsel toont jaren zestig, en de overgrootmoeder van moederskant. De kleinere tekeningen, a2-formaat, leveren het minder recente en betere werk. 'Een nicht van mijn grootvader van moederskant,' zegt ze. En de broer van een grootmoeder, Henri, hij is overleden, de foto toont hem als gladgeschoren plattelandscasanova met een met gel platgestreken haardos. Het zijn interessante portretten.
De naam van de grootmoeder is Alice en haar moeder heette Zoë. Er is een overgrootvader met een interessante kop en iemand die de nicht van een van beide grootvaders was. (denk ik, zegt ze) En wat je met dat materiaal zou kunnen doen. En wat je deed, wat er niet toe deed, en wat je niet deed, wat er evenmin toe deed. En wat je wist, wat je vergeten was. En wat je je nog net herinneren kon omdat je het niet vergeten was tot je besefte, opeens, dat je het toch vergeten was. Dat er in de opeenstapeling alleen herinnering zou zijn en dingen die je je niet herinneren kon. Dat je om die reden zou proberen om zonder herinnering te leven.
De stockruimte is een storend element.
'Het is niet simpel,' geeft Liesje toe.
Op het woonerf zwerven insekten. Ze lichten op in het zonlicht. Kinderstemmen overrompelen het woonerf. Aan een van de regenpijpen bleef een reep blauwe tape hangen.
zondag 4 mei 2008
zondag 4 mei
Een variatie op Inconsequenties Van Het Actuele Discours, stadium 1: De dronkenschap van het totalitaire. Toogklap en dergelijke. Het gezeik van een oetlul, telegeleide Romantiek, bijvoorbeeld wat een prachtige ervaring de Canvascollectiejury was en meer van dat soort bullshit. Dan, op gegeven ogenblik, tuimelt een drupje speeksel door het zwerk en belandt met ingenieuze precisie vlak naast zijn loerende oogbol. Doet alsof hij niets gemerkt heeft terwijl je ziet dat hij de korte vlucht van het speekseldrupje wel degelijk heeft opgemerkt. Ongewild neemt het drupje speeksel ongekende proportie aan, domineert de voortgang van het gesprek, snijdt ingewikkelde redeneringen de pas af en verbindt aan elke opmerking de conclusie dat het naast de loerende oogbol terechtkwam. En wat een schande!
Op het woonerf blokkeert een donkerblauwe BMW de doorgang. Een buurtbewoonster spreekt me hierover aan in de veronderstelling dat ik de eigenaar van de BMW ben.
Dan voetstappen. Mensen betreden de croxruimte. Met groeiende belangstelling aanschouw ik de bezoekersaantallen. Er is een brandweerman. De brandweerkazerne is verhuisd naar de Roggestraat. Hij herinnert zich nog hoe cinema Leopold in vlammen opging, de brand van een papierfabriek en een sigarenfabriek in Drongen waar ze niet veel meer konden doen dan blussen en nablussen, ook die Ierse pub aan de Korenmarkt op een hoek van de Sint-Niklaasstraat. Dat was een vreselijke brand.
Karen Vermeren springt binnen. Wat later Guy met de mededeling dat Giuffre overleden is. In The Collector heeft hij onlangs een vinyl gevonden met muziek van Jacques Mercier, die heeft hij ooit nog in een duo met Koen De Cauter aan het werk gezien. Zijn interesse voor free jazz begon eind jaren zeventig met onder andere The Art Ensemble of Chicago, een concert van Lester Bowie in 1982, dat was in Limelight, en ook Union, een groepke van Peter Vermeersch, dat was voor Peter Vermeersch met X-legged Sally begon. Er zijn nog bezoekers. Dirk Braeckman schaft zich een exemplaar van crox-boek NR. 6 aan. We luisteren naar Out There van Eric Dolphy.
Tegen sluitingstijd is er Steven, hij komt het werk weghalen. Wat later Johan Gelper. Thomas, Ginger en Spencer springen binnen. Moet ge die bloempot niet hebben, zeg ik. Op de pot heeft iemand volgende mededeling aangebracht: 'Anita belongs to Robbert.'
Ja, dat palmke ziet Bogaert wel zitten.
Op het woonerf blokkeert een donkerblauwe BMW de doorgang. Een buurtbewoonster spreekt me hierover aan in de veronderstelling dat ik de eigenaar van de BMW ben.
Dan voetstappen. Mensen betreden de croxruimte. Met groeiende belangstelling aanschouw ik de bezoekersaantallen. Er is een brandweerman. De brandweerkazerne is verhuisd naar de Roggestraat. Hij herinnert zich nog hoe cinema Leopold in vlammen opging, de brand van een papierfabriek en een sigarenfabriek in Drongen waar ze niet veel meer konden doen dan blussen en nablussen, ook die Ierse pub aan de Korenmarkt op een hoek van de Sint-Niklaasstraat. Dat was een vreselijke brand.
Karen Vermeren springt binnen. Wat later Guy met de mededeling dat Giuffre overleden is. In The Collector heeft hij onlangs een vinyl gevonden met muziek van Jacques Mercier, die heeft hij ooit nog in een duo met Koen De Cauter aan het werk gezien. Zijn interesse voor free jazz begon eind jaren zeventig met onder andere The Art Ensemble of Chicago, een concert van Lester Bowie in 1982, dat was in Limelight, en ook Union, een groepke van Peter Vermeersch, dat was voor Peter Vermeersch met X-legged Sally begon. Er zijn nog bezoekers. Dirk Braeckman schaft zich een exemplaar van crox-boek NR. 6 aan. We luisteren naar Out There van Eric Dolphy.
Tegen sluitingstijd is er Steven, hij komt het werk weghalen. Wat later Johan Gelper. Thomas, Ginger en Spencer springen binnen. Moet ge die bloempot niet hebben, zeg ik. Op de pot heeft iemand volgende mededeling aangebracht: 'Anita belongs to Robbert.'
Ja, dat palmke ziet Bogaert wel zitten.
zaterdag 3 mei
'He, mevrouwtje, ik weet nu ook wel dat een van de wielen piept, maar ik ben van plan om tegen je stuitbeen te pissen. Mag het?'
-Ja, het mag. (zegt ze)
'Ho hoo, ho ho hoo, mag het?' (ik staar naar de dataprojector)
-Ja, het mag.
Het mag. Potverdikke, het mag. Ik mag tegen haar stuitbeen pissen. Goverdomme, het mag. Ik zou niet eens weten waar haar stuitbeen is. Nee, serieus, ik heb geen idee wat ze bedoelt, een wiel piept, de dataprojector zoemt.
'Waar is je stuitbeen,' roep ik luidkeels. Dat weet ik niet, zegt ze. Ze is het kwijt geraakt. Godverdomme! Is ze dat stuitbeen kwijt geraakt.
Maar allez, godverdomme, dat kan niet ver te zoeken zijn. Vraag Van Dorpe waar dat stuitbeen te vinden is. Ja maar, dat weet ze niet. Hoe, wat, kent ge Stijn Van Dorpe niet? Ik zet twee stappen achterwaarts, zwijmel, ze kent Stijn Van Dorpe niet.
Maar allez zeg, die geit kent Stijn Van Dorpe niet. Waar is je stuitbeen, vraag ik. Hier, zegt ze.
Hmm, zeg ik, mooi, goed, heel erg goed, een mooi stuitbeen.
'Ja, het is mooi,' zegt ze.
'Het is mooi,' zeg ik, 'ja, het is mooi.'
Uit het Paleolithicum hebben ze de scherven die een raadsel bieden. Met wat ze tegenwoordig hebben, doen we een eeuwigheid.
-Ja, het mag. (zegt ze)
'Ho hoo, ho ho hoo, mag het?' (ik staar naar de dataprojector)
-Ja, het mag.
Het mag. Potverdikke, het mag. Ik mag tegen haar stuitbeen pissen. Goverdomme, het mag. Ik zou niet eens weten waar haar stuitbeen is. Nee, serieus, ik heb geen idee wat ze bedoelt, een wiel piept, de dataprojector zoemt.
'Waar is je stuitbeen,' roep ik luidkeels. Dat weet ik niet, zegt ze. Ze is het kwijt geraakt. Godverdomme! Is ze dat stuitbeen kwijt geraakt.
Maar allez, godverdomme, dat kan niet ver te zoeken zijn. Vraag Van Dorpe waar dat stuitbeen te vinden is. Ja maar, dat weet ze niet. Hoe, wat, kent ge Stijn Van Dorpe niet? Ik zet twee stappen achterwaarts, zwijmel, ze kent Stijn Van Dorpe niet.
Maar allez zeg, die geit kent Stijn Van Dorpe niet. Waar is je stuitbeen, vraag ik. Hier, zegt ze.
Hmm, zeg ik, mooi, goed, heel erg goed, een mooi stuitbeen.
'Ja, het is mooi,' zegt ze.
'Het is mooi,' zeg ik, 'ja, het is mooi.'
Uit het Paleolithicum hebben ze de scherven die een raadsel bieden. Met wat ze tegenwoordig hebben, doen we een eeuwigheid.
donderdag 1 mei 2008
donderdag 1 mei
No no, I WANT HOT COFFEE, exclaims Jos brutally.
Later legt hij uit dat Los Angeles naar het schijnt een verschrikkelijke stad is. Brian en Maarten springen binnen. Brian vraagt of Noe er al is. Vandaag Noe niet gezien. Regen roffelt over het dak. In de kubus het zoemende geluid van een dataprojector. Jos van zijn kant heeft pakken nieuw werk gemaakt. Hij gaat een kijkje nemen in de zaal waar het werk van Eva hangt. Eind juni, vertelt hij later, gaan ze naar Boston. Hij herinnert zich een ouwe maat, een type die al zijn geld in een wijnhandel gestoken had, failliet ging, later werd zijn been geamputeerd en onlangs ontving Jos een mailtje met het bericht dattie dood is.
In de witte ruimte achterin zijn Maarten en Brian bezig. Dit weekend gaan ze naar Köln, Brian heeft daar een vriend wonen.
Het probleem met de koffiezet is opgelost. Maarten lust geen koffie en Brian laat weten dat ze de corridor en de witte ruimte achterin morgen uitmesten.
Jos is er net vandoor (op het programma staat een pannekoekenfestijn, zei hij) als nog wat bezoekers de ruimte betreden.
Later legt hij uit dat Los Angeles naar het schijnt een verschrikkelijke stad is. Brian en Maarten springen binnen. Brian vraagt of Noe er al is. Vandaag Noe niet gezien. Regen roffelt over het dak. In de kubus het zoemende geluid van een dataprojector. Jos van zijn kant heeft pakken nieuw werk gemaakt. Hij gaat een kijkje nemen in de zaal waar het werk van Eva hangt. Eind juni, vertelt hij later, gaan ze naar Boston. Hij herinnert zich een ouwe maat, een type die al zijn geld in een wijnhandel gestoken had, failliet ging, later werd zijn been geamputeerd en onlangs ontving Jos een mailtje met het bericht dattie dood is.
In de witte ruimte achterin zijn Maarten en Brian bezig. Dit weekend gaan ze naar Köln, Brian heeft daar een vriend wonen.
Het probleem met de koffiezet is opgelost. Maarten lust geen koffie en Brian laat weten dat ze de corridor en de witte ruimte achterin morgen uitmesten.
Jos is er net vandoor (op het programma staat een pannekoekenfestijn, zei hij) als nog wat bezoekers de ruimte betreden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
