vrijdag 27 maart

'Die dekentjes en die dingetjes,' polst Bart, 'is dat betaald?' Het eind van de maand, brandverzekering te betalen, dus een duit extra zou geen kwaad kunnen.
'Dat is niet betaald,' zeg ik, terwijl ik al de trap naar het kantoortje neem, 'die dingetjes en die dekentjes. Dat is niet betaald.'
Ik haal de map met bonnetjes en facturaties boven. Het duurt even voor Bart de sectie met door unit 5 gemaakte kosten heeft opgespoord - achterin, dus eigenlijk voorin, chronologisch, want gearchiveerd in omgekeerde volgorde van de bladzijden van een boek. En het document is niet geel, het gele is ander document, het is wit. En die dekentjes, alles samen en nog wat andere kosten bovenop, dat scheelt meer dan een halve slok op de borrel, daar kan een garnizoen kaal geschoren kozakken een hele nacht mee weg.

Het rooster van de billenwarmer maakt het geluid van een nachtvlinder die tegen een kale ruit botst. Het geluid heeft een lichte, ternauwernood hoorbare variatie in de vocalen: flup - flap - flup. En straks flop, dat zit er aan te komen.
Kan je geluid fotograferen? De kinderstemmen, het flippende rooster, het rammelen van een ketting.

Bart gaat ervandoor. Gedurende lange tijd niemand. Dan - opeens, help! - een reutemeut aan bezoekers. Geen idee waar ze vandaan komen. Als larven die allemaal op hetzelfde moment beslissen dat het genoeg is geweest en in dikke, harige en luidruchtig brommende vliegen veranderen.
Wind woekert in de bladeren van een struikje.

NADJA springt binnen, een Canadees duo. Aiden en Leah heten ze. Sten heeft er voor gezorgd dat ze vanavond in crox optreden. Dries en Eva waren aan de toog blijven plakken. Ze stappen op. Ik deactiveer de rookmachine. Aiden en Leah hebben de versterker nodig dus dat wordt even dubbelgebruik, loskoppelen, straks na het concert weer alles op orde brengen. Ze gaan voor de grote zaal, hebben een tafeltje nodig.
Wat ze ook nodig hebben: nog een tafel, bekabeling, een dataprojector.














Iedereen is bezig. Sten had gezegd dat hij dit soort concertjes meestal bij hem thuis in de kelder organiseert. Basement concerts. Veel klandisie hoef je dan niet te hebben, een handvol ontvlambare zielen volstaat om een aangename avond te hebben. In zo'n besloten kring is de aardbol nog altijd die platte taart uit een duister tijdvak, vaak onderin de boekenkast terug te vinden tussen afgedankt leesvoer. Tegenwoordig is het nog platter, platter is de klotebol nooit eerder geweest. Een geïnstitutionaliseerd en betheoretiseerd globaal analfabetisme. Helemaal onderin de toekomst gaat het er vrolijk aan toe. Het volk stroomt toe. Veel volk. Onbekende gezichten, bekende gezichten. Steve van KRAAK, Steffie, Wim van Morc Tapes en Marc, bestuurslid. Marc steekt een handje toe. Dat gaat vlot, van drie tot vier en een enkele keer zelfs 6 pilsjes. Hij en Stefaan, ze hebben beiden in de horeca gewerkt.
't Esbattement stroomt vol. Steffie komt aan de toog zitten. We doen een klapke, gelijk dat ze dat zeggen, over de etymologie van keppe en truten (keppe is uit de streek rond Brugge, truten is Klings). Dat Marc nog in de horece zat, ziet ge aan de manier waarop hij in een fractie van tijd twee tot drie bestellingen coördineert. Zoals het moet: een soepele en snelle opeenvolging van simultane acties.

foto: mdc

foto: mdc