donderdag 18 februari

Ada Wiels bevindt zich in een buurt waar ik nooit eerder geweest ben. Ada resideert in een van de ateliers op de derde verdieping, aan de achterzijde van het gebouw, een wit gepleisterd lokaal van, zegt ze, tweeënveertig vierkante meter. In Berlijn is ze kleiner behuisd.
De doorgang is buitenom. Wie last heeft van hoogtevrees blijft er maar beter weg. Ik doe alsof het begrip hoogtevrees me volstrekt onbekend voorkomt en neem, buiten op het balkon, een foto van de zuidwestelijke rand van het grootstedelijk gewest.


computer Ik zit voor de computer. Dat is de zin waarmee tegenwoordig elk dagboek begint. Waarom zou je dagen en tijdstippen preciseren. Je zit voor de computer. Het uit- en aanzetten van de computer bepaalt het ritme van dag en nacht. Seizoenen bepaal je niet zelf. Doorsnee heeft geen tel. Je leeft in de eeuwige zon van het onbewoonde eiland en meer dan die ene kokospalm is er niet. La Dissolution begint met de mededeling dat het een vroege ochtend is en zomer. Die dag reden we noordwaarts van Murcia langs de kust tot aan de monding van de Ebro. Roubaud noteert het tijdstip dat hij voor de computer plaatsneemt. Het venster opent. Je kijkt in zoveel huizen binnen als je maar wil. Ergens ten noorden van Murcia zaten we op een terrasje. We hadden honger en Merlyn leek er de pest in te hebben. Hij sliep de hele tijd, tijdens de rit noordwaarts. Het aanzetten van de computer vervangt de tijd die we slapend doorbrengen. De instructies zijn identiek: aan, uit.

iemand zegt Acrofobie, zegt iemand, komt vaak voor bij mensen die last hebben met naambekendheid.
Iemand zegt dat hij zelden op voorhand weet wat het wordt. Hij heeft vaker geprobeerd om iconografische elementen van een oud werk naar een nieuw werk over te brengen. Dat is zo goed als helemaal nooit gelukt.
Iemand zegt dat een doos ontbreekt. Wist je dat niet, zegt iemand.
Die meneer, zegt iemand, hij schrijft alles op wat je zegt.
Iemand zegt dat het een prachtige broek is. En later, herken je me niet, zegt ze.
Tuymans en Janssen zetelen in het bestuur, zegt iemand. Dat wist je niet?
Leon, zegt iemand, hij drentelt in een van de zalen en ik vraag hoe hij heet, Leon Hernandez. Leon is een landgenoot van Roberto Bolano die in Barcelona stierf, twee jaar na Sebald's posthume publicatie Luftkrieg und Literatur.

rue Haute Ik parkeer vlak voor Actionfields. Dankzij een avondje stappen met Oana herinner ik me hoe je via de ring en Porte de Halle naar het Vossenplein rijden moet. Zonder dat avondje stappen had ik het niet geweten. Oana en Floris komen van een expo. Dat treft. In Actionfields hebben ze werk van Mil Ceulemans. Die naam komt me bekend voor. We nemen de trap naar de tweede verdieping.

Simon De dag begint pas echt als ik de auto achterwaarts in de Knokkestraat plaats. Via het plein en de Clementinalaan en nog wat straten gaat het naar de Schoolkaai.
Het atelier van Simon is op een plek waar ik al eens geweest ben. De eigenaar van het pand, een sympathieke kerel, kent alleen de keerzijde van wat we toen meegemaakt hebben, hij negeert me en dat is amusant. Het tegendeel zou me verbaasd hebben. De boeken over dit onderwerp hebben een naar kantje.

toonmoment Vandaag hebben we een toonmoment van de beeldhouwklas, Kask, bachelor en masters, de betrokkenen zijn niet weinig in aantal. Het levert een spetterend event. De aantallen zijn niet te tellen. Het toonmoment zelf is een bal die heerlijk over alle hoofden heen recht in het doelvlak stuitert. Ze hebben voor hapjes gezorgd en heisen. Dat mag wel eens, lacht iemand. Goh, wat een plek, zucht iemand. De keet staat afgeladen vol. Van de bestuursleden zijn er enkele naar de kapper geweest. Valentien heeft een leuk hoedje. Tegen een uur of elf zitten we door de drankvoorraad heen. De pils is op. Er is geen rode wijn meer.

foto: robbert goyvaerts