dinsdag 27 april

Katrien zou in Cannes aan de slag kunnen.
Vini had angstpsychoses.
Als uk droomde Christophe over bolletjes en streepjes. Niemand begreep waarom hij dat zo angstwekkend vond.
Iemand bestelt vijf pintjes.
Sjoerd knabbelt op nootjes en vraagt hoe het komt dat de neonsculptuur daar kwam te hangen.
Stephanie lacht.
Hoe heet je, vraag ik.
Stephanie, zegt ze. Met ph?
Met ph, zegt ze. Rob springt binnen.
Rob, merkt iemand op, heeft nog in de kubusruimte geslapen.
De hemel van een doorsnee Vlaming, merkt iemand op, dat is het containerpark van Oostakker.
'Kom je morgen kijken, Klaas?' vraagt Sjoerd.
Toen ik voor De Tijd werkte, vertelt Gwen, ging ik mijn stoffen kopen bij een jood. Een joodje, hij was een stuk kleiner dan ik. En telkens weer stopte die jood me 500 bf toe. Hier, zei hij. Omdat ik de boodschappen deed. Ik zei hem, vertelt Gwen, dat ik een loon had, dat ik dat extra niet nodig had, maar dat ging er niet in. Dichtgemetste kop. Zo lopen ze ook over straat.
Gwen stelt met zintuiglijke, concrete beelden voor hoe Antwerpse Joden over straat lopen. Snap je. Ze kijken niemand aan.
En dat is best vies, zo'n dichtgemetste kop.
Iemand heeft het over Ian Hode en er is een meisje met een teenring. Ik vraag hoe ze aan die teenring kwam.
Ze is in Indië geweest.
Al wat voor mijn geboorte gebeurd is, zegt Lorenzo, daar geloof ik niet in. In al wat na mijn geboorte gebeurde geloof ik evenmin.
Mijn oma, vertelt Stephanie, gelooft nog altijd dat de wereld plat is.
Ik herinner me vooral het behang, zegt Gwen. Je gaat nooit geloven wat voor behang dat was.
Het behang van het Park Hotel bedoelt ze. Ze lag naast Nico die een interview deed. Van Nico heeft ze 8 concerten meegemaakt.
Dat was bloemetjesbehang, zegt ze. En van dat behang heeft Dirk Braeckman later nog foto's gemaakt.