weekendalfabet (19)

Faces Ze hebben ze weer op straat gezet, de vuilniszakken van het democratisch bestel. Waar je ook nog eens een werkwoord van maken kan.

Martin Hij krijgt het boek van Beckers, steunende leden hebben de publicaties gratis, bekijkt de films van Svend van begin tot eind en schaft zich een exemplaar van het derde crox-boek aan, dat van CarianaCarianne, BORDERS, van de reeks het enige dat hij niet in z'n bezit heeft.

Robberechts In Dagboek '68-'69, een uitgave van het balanseer, op bladzijde 5 het volgende gelezen: 'Wie van een schrijver meer verwacht dan geschriften is een valsspeler. Een schrijver mag als schrijver niet worden bekeken, beluisterd, besnuffeld, betast, belikt - alleen gelezen.'

Ryan Air overweegt staanplaatsen. Logisch. Hoe ze het in- en uitstappen aanpakken, onderweg, daar zijn ze nog niet helemaal uit.

Thomsen Svend Thomsen's allereerste videofilm, een étude van de effecten van het in- en uitzoomen, is uit 1977 and it could be Pink Floyd, de soundtrack, he can't remember. Toen kon je Pink Floyd nog straffeloos voor dit soort zaken gebruiken, grapt hij. Eén woordje toevoegen en je zit in een isoleercel naar de straffeloze duisternis van een column te staren: een ingenieuze étude van de effecten. Eén woordje toevoegen en, (...) /quote/, een magnifieke étude.

Walhalla Svend: It's up in the sky, it's a big barn and they eat meat all the time.
Someone: Goddamit, a steak restaurant.

Wijnberg Na de catastrofale restauratie van Newman's Who Is Afraid Of Red /een kennis van Newman kreeg de opdracht toegeschoven en vond er niets beter op dan het werk in zijn garage van een laag rode stopverf te voorzien/ probeerde Louise Wijnberg van het Stedelijk Amsterdam het doek alsnog te redden door de met een verfrol aangebrachte lak en de stopverf te verwijderen maar, legt Gaia uit, dat is niet helemaal gelukt. Het onherroepelijk beschadigde werk zou zich nu in een depot van het museum bevinden.

zaterdag Ann. Een stortbui. Net voor de stortbui waren Kathleen en Fiorella er vandoor gegaan. Kinderstemmen, gejoel. Het geluid van een dameshak. Het rokje. Ann probeert de basextender uit. In de Thomsenruimte neem ik wat tijd voor de vertoning van 289-12 waarna ik bij Ischa langsga en naar een recent werk van Kiki Smith kijk.

zondag Kwart voor twee. Aan de poort staan drie personen, Tim die heen en weer slentert over het woonerf en Gaia en Svend.

vrijdag 28 mei

Voor
Voor
zitter
Hoort
Hoort
Van Ryssen is tot voorzitter gekozen
Wat
Wat
jawel
Van Ryssen voorzitter
hoe zo
jawel
ik zeg het u
Van Ryssen is tot voorzitter gekozen
Waarom
waardoor
wat wil hij
Jawel
hij zal
hoe zo
Circulez
want
VAN RYSSEN VOORZITTER IS DE BESTE

Regen klettert over het woonerf. Op een meteoriet met snelheid x staat persoon x naar het uitspansel te kijken.

De onmogelijkheid om voetstap en schaduw als een en hetzelfde te zien - en toch een en hetzelfde, hierover hebben we het vaker gehad - en de mogelijkheid om niet aanwezig en toch aanwezig te zijn en toch niet, ook hierover hebben we het gehad, verhouden zich tot het voetpad als het zitvlak tot elk steunpunt dat het hebben kan.






















De algemene ledenvergadering samenroepen is een zaak apart. Als het eenmaal zo ver is en de leden van de algemene vergadering aan tafel plaats genomen hebben, kan je ze eindelijk gaan tellen. Hoeveel zijn er bijgekomen sinds we hier laatst aan tafel zaten. Vijftig? Drie stuks? Honderdvijftig? En ze gaan toch niet over politiek beginnen. Maar waarom zouden ze over politiek beginnen. Dan kan je toch net zo goed een dooie rat opensnijden en uitzoeken of er naast die gezwollen maag en dat beetje hersens ook nog een portefeuille inzit. Maar ze beginnen niet over politiek. Dat je mensen van alles en nog wat wijsmaken kan hebben ze vaak genoeg aan de lijve ondervonden. En het zijn er geen vijftig. Zelfs twintig halen we niet. En ze hebben altijd wat anders te doen. Want er is zoveel. Een literaire avond, een barbecue bij vrienden thuis, afstoffen van de Weimarrepubliek, een of andere herdenkingsplechtigheid, ze worden in Mexico verwacht of moeten in Utrecht zijn of hebben nog een vergadering waar ze om wat voor reden ook niet onderuit kunnen. Mezelf inbegrepen tel ik 10 aanwezigen die alles samen 19 van de 20 leden vertegenwoordigen. De jaarrekening komt op tafel en wordt goedgekeurd. Iemand merkt op dat we in Gent het duurste drinkwater ter wereld hebben. Dat heeft hij in National Geographic gelezen.

beste Jevgeny

Het leest als een trein. Landschappen spoelen door de plee.
Ik kon me niet herinneren dat ik in Madagascar geweest was.
53 dagen heeft het geduurd, de doodsnood van je boek.
O Jevgeny, m'n kleine lieve Jevgeny, m'n kleine lieve schrijvertje,
ik weet niet hoe ik het zeggen moet.
Nog voor ik maar een woord gelezen had, stanza, regel, kwatrijn, vers,
kwam ik tot de premature conclusie
dat alles wat we schrijven overbodig is. Het craquelé van woorden
en wat we meegemaakt hadden kunnen hebben, het is uitgewist.

hij bewoog

Het grootste probleem is juist om de keuzevrijheid te omzeilen, de deelnemer moet onverbiddelijk naar de juiste beslissing worden geleid, terwijl hij blijft geloven dat hij een vrije keuze heeft.
Viktor Pelevin, De helm der verschrikking, blz. 98-99

Het complete oeuvre van Heberto Padilla in twintig zinnen. De kortste afstand: alleen lezen wat met grijs te maken heeft.
Over bepaalde woorden zit ik wel een minuut te dubben. Het gedicht Los ultimos recuerdos de Sir Walter Raleigh en la Torre de Londres, om een voorbeeld te geven, begint met de zin Hasta ayer se movia. Vrij vertaald, tot gisteren kon hij nog uit de voeten. Hij bewoog.
Sindsdien zit hij naar een donker vlekje te staren. De vlek heeft de vorm van een eilandje: inhammen, lagunes, een papegaai.
Op de onderkant van het boek, een onderkant die bovenkant wordt zodra ik het boek omdraai, waarna de voorkant tegen het tafelblad aandrukt, is een zwartwitfoto van Heberto Padilla. Hij moet zo goed als blind geweest zijn. Zonder bril, eind jaren zeventig, zag hij alleen nog schimmen. Ze hadden je gezegd dat je het niet mocht doen, je wist dat je niet achterom kijken moest. Bij Heberto Padilla stel ik me voor dat het zonder bril weinig uitmaakt. En wat zijn bestaan als foto kenmerkt: gisteren bewoog hij nog. Vandaag niet meer.
De roekeloze eeuwigheid van tweehonderdste seconde: hasta ayer se movia. Het tijdstip is in een muur veranderd en de lichtspat vlakbij het plafond in een witte en harige spin.

Padilla kuiert in Boedapest. In Cuba wordt hij gearresteerd en onder huisarrest geplaatst.
Iemand ging onbedachtzaam te werk. Van wat voor politiek ook het heil verwachten dat er aan toegekend wordt, is roekeloos.

dinsdag 25 mei

Boterbloemen en streepwolken. Streepwolk, boterbloem, zon.

el merenchero

Uit het schemerduister van de boxen rafelt een song van Chet Baker. De ingrediënten zijn altijd min of meer hetzelfde. Vlak voor de afslag naar Nuevo Chilches parkeer ik de auto op een braakliggend terrein. Het water van de oceaan ratelt over een strandje van een voorschot breed. Het is een gore plek. De kustweg gaat vlak langs het keistrand dat als een beugel tussen het slepende water en de met roeste steenblokken aangedikte wegrand zit. De weg naar Nuevo Chilches, een eind verderop, gaat tussen ver uiteenstaande struiken. Na een kilometer of drie heb je een smalle brug over de autosnelweg die dwars door de Sierra gaat. Als je over de autosnelweg rijdt, heb je een beeld dat zich aan razende snelheid verplaatst en niet overeenstemt met wat je had kunnen zien.
Als ik het hoofd een kwartslag draai, landinwaarts, had ik de plek kunnen zien waar ik de dood van Rafael Alberti vernam. Daar, aan de rand van het talud, tussen grauwe steenbrokken, las ik het bericht. Rechtsop kijkend zie ik twee vrouwen die in de branding springen.
Het kleine gebouwtje staat pal boven de branding op de kam van een zanderig talud. Een rieten kazuifel boven de eetplek zorgt voor schaduw. De oceaan is vlakbij. Toen ik er eind 2008 langsreed, merkte ik dat de plek verdwenen was. Ik ga op onderzoek uit, verneem dat de uitbater gestorven is, dat moet in 2004 of 2005 gebeurd zijn, en dat de keet een half jaar later in de fik stond.

maandag 24 mei

zondag 23 mei

Op het woonerf staan buren een praatje te maken. Ik plaats een stoel in het zonlicht, sla het boek van Zweig open op bladzijde 59 en lees. Het is plezierig naar haar te kijken, lees ik, wanneer zij haar gekluisterde lichaam vergeet, want haar bewegingen. Ik kijk op in het zonlicht en gluur naar de piëta op het raamkozijn van huisnummer 52. Die piëta is van Susan. De nieuwe bewoners lieten het beeld waar het stond, op het raamkozijn. want haar bewegingen worden daardoor steeds vrijer, lees ik, haar gebaren steeds ontspannener; volkomen onbevangen leunt ze achterover, ze lacht, ze drinkt, ze trekt Ilona naar zich toe en legt een arm om haar schouders. Het boek ziet er niet uit maar de naar ik aanneem jonge vertaalster van Ungeduld des Herzens weet hoe het moet. Ja, lees ik, de beide dames amuseren zich kostelijk met mijn kwinkslagen en bokkensprongen. Dat doet me er aan denken dat ik vergat om het rijtje gebruikelijke handelingen af te werken. Ik stop het voor Noor bedoelde exemplaar van Het Kunstenkabinet van Perec in een plastic folie, scheur een bladzijde uit een van de notitieboekjes die Marc naast de printer had gelegd, noteer dit is voor Noor Nuyten van Nicolas Leus en van en schuif het briefje onder de folie. Zo. En wat ik ook nog moet doen: in de agenda noteren dat het vandaag zondag 23 mei is.

zaterdag 22 mei

Op het plein voor de kerk dansen kerkklokken. Een oude man rent over het heuvelende terrein.
Ik manoeuvreer de auto over een steil wegje tussen hagen en hoge bermen.

Ooievaarsbek en reigersbek herken je aan de diep ingesneden bladeren.
In het sparrenbosje vlakbij de oprit wonen fazanten.

De eigenaar van het domein placht te tafelen onder de oude beuk achter het sparrenbosje. Vlakbij die oude beuk hebben ze zijn broer gefusilleerd.
De Engelsen plaatsten hun tenten in het park op het gazon, tussen de oude beuk en de bomenrij aan het einder, een gazon als in Theorema maar zonder de moderne villa. De plek waar de fusillade plaats gevonden had, werd een heiligdom. Er stond een kleine tafel waar de bewoner tafelde vlakbij de plek waar z'n broer gefusilleerd werd.

Bernadette, vertelt de bewoner, had geutelingen gebakken. De torenklok is door de Duitsers weggehaald.
Het atelier is in een zijvleugel. Een liguster staat hoog tegen het raam. Op een dag zat de ouwe onder de rode beuk te tafelen. Takken van wel tien meter lang, ze reiken zo ver over het gazon, dik als de poten van een mannetjesolifant, dat de driehonderd jaar oude boom in z'n eentje een circustent had kunnen vullen. De ouwe stond van tafel op, repte zich naar het rooksalon of naar de keukenkast, dit detail wordt door de bezoeker over het hoofd gezien, en toen, net op dat moment, terwijl hij een sigaar uit het sigarenkistje neemt en er het vergulde sigarenbandje heeft afgehaald, komt een van die reusachtige zich ver over het gazon uitstrekkende takken met brullend gekraak bovenop het tafeltje terecht.

Wat verderop in het park staat een treurbeuk, een variant die Thijsse onvermeld laat.

Blz. 354: Allerlei dieren eten de vruchten, vooral vinken, kepen en mezen.

Naast het washuis, in een van de stallingen, is een smalle toiletruimte die vol spinrag hangt.

Een van de gasten vertelt over

1. senhor Bernardo P, een Braziliaanse miljardair die hij in Belo Horizonte ontmoette. In het regenwoud, op een terrein van 20.000 hectaren, is de man aan het bouwen van een gigantisch openluchtmuseum begonnen. In AO Art Observed weten ze daar dan weer het volgende over: 'In 2004, he unveiled his 'dream', which incorporated a 300 000 square foot installation that contained his large country home, multiple gardens and 7 galleries.'

2. mevr. Angelina Saey, beter bekend als het tigrameisje.








Op die maandag 19 maart 1979 verschijnt een kort bericht in de krant over een vrouw die drie dagen eerder dood aangetroffen werd in haar villa in Brasschaat. Kort daarna blijkt dat de vrouw de wereldberoemde Miss Tigra is, het sensuele tijgermeisje op de Tigra-rookwaren van sigarettenfabrikant Tabacofina-Vander Elst in Merksem, beter bekend als Belga. In eerste instantie dacht men aan zelfmoord, maar na een tweede lijkschouwing was moord de enig conclusie. (Rudy Berghmans in Den Brabo over Het Tigrameisje van Isabelle Dams)
De gesprekspartner weet er amper wat meer over te vertellen. Vermoord in 1979, vrijdag 16 maart 1979, 's avonds, 46 jaar oud. Dat staat ook zo in een krantenbericht uit die tijd. Wat ze niet vermelden is dat het Tigrameisje 1m55 meet, kortom ze is klein van stuk, en van Letse afkomst is. Als ik het later opzoek, ontdek ik dat ze eerst een van haar zonen verdenken. Hij wordt opgepakt, ondervraagd en weer vrijgelaten. 30 jaar na de feiten arresteren ze de echtgenoot, niet omdat hij het Tigrameisje vermoord zou hebben maar omdat de bejaarde man, hij is op dat moment 79 jaar oud, aan het hoofd staat van een drugsbende.
Een bericht hierover in Het Nieuwsblad van 26 december 2008:

Ex-diamantair De Roeck is nog om een andere reden bekend. Hij was in de jaren zeventig getrouwd met Angelina Saey, het wereldberoemde meisje op de Tigra-sigarettenpakjes. Weinigen wisten dat het originele Tigra-model een Vlaams meisje was. Het leven van Tigra-meisje Angelina Saey eindigde bijzonder tragisch. Op een dag in de lente van 1979 kwam De Roeck thuis samen met de twee kinderen van het echtpaar. Beneden aan de trap in de riante villa in Brasschaat van het gezin lag het lichaam van Angelina Saey in een grote plas bloed en met een strop rond haar nek. Saey was toen 46.
Een moord die door de daders vruchteloos was gecamoufleerd als zelfmoord, zo bleek. 'Ik heb nooit geloofd in zelfmoord', zei De Roeck daarover. 'Daarvoor waren Angelina en ik veel te gelukkig getrouwd.' De moord werd nooit opgelost.
De hele affaire deed het leven van de succesrijke diamantkliever De Roeck kantelen. Enkele dagen na de moord werd de jongste zoon van het gezin aangehouden omdat hij kort voordien ruzie zou hebben gehad met zijn moeder over zijn slechte schoolresultaten.
De jongeman werd na enkele dagen vrijgelaten, maar de verdachtmakingen bleven. Binnen het gezin ontstond grote ruzie en de beide zonen trokken weg bij hun vader.
De moord is nog altijd niet opgelost en Jozef De Roeck zit op 79ste jarig leeftijd nu zelf in de cel wegens drugssmokkel. (me)

Wat ik deed, die 16de maart van het jaar 1979, of wat u deed, wat na verloop van tijd op hetzelfde neerkomt, ook hierover tasten ze in het duister.

dinsdag 18 mei

Eva P, ex van Jacques V, STIEKEM GEHUWD! a. Waarom ze naar exotisch eiland vluchtten. b. Zelfs hun kinderen mochten niets weten. EXCLUSIEF STORY

Waar hebben ze het over. Pornografie voor de minderbedeelden. Wat is er exclusief aan dit klakkeloos stompzinnige bericht. Maakt het wat uit dat Eva P stiekem in het huwelijk trad met iemand die er tussen de haastig opgeschoten palmscheuten net zo onbenullig uitziet als een hondenreet. Heb je uit die inderhaast genomen foto af te leiden dat het om een verstandig en fijngevoelig mens gaat, zo fijngevoelig, en zich wellicht ook van geen kwaad bewust, dattie instemt met die exclusieve publicatie zonder daar ook maar een seconde over na te denken. Stiekem gehuwd! Met Eva P, ik, Hondenreet! Hoeveel hebben ze je toegestopt, Hondenreet. Je weet toch dat wij weten dat jullie er voor betaald worden. Ze gaan die onschuldige foto heus niet publiceren zonder jullie wat toe te stoppen.

zondag 16 mei

reeks 1. (theatraal, met grommend en dreigend stemgeluid) Olaf de drakendoder, het monstertje, snapperdepap, de bij het haar gegrepene, Olaf de leeuwendooier, de hollezakjesverpulveraar, flepperdepep, de zakjesdoder, hah! hah! hah!, de 'tzakjechipstotontploffinggebrachthebbende die meteen daarna een onzichtbare bezoeker introduceert. We hebben een vriend die onzichtbaar is, zegt hij met een air alsof dat het leukste is dat sinds de geboorte van Christus bedacht werd. Oei, zeg ik geschrokken, dan ben ik zopas tegen 'm aangelopen.
2. (iemand in livrei die op luide en vlakke toon de gasten introduceert) Ze komen niet specifiek voor die of voor die kunstenaar. Een studente van Stijn Van Dorpe. Iemand die vragen heeft bij het Congoproject van Jan Fabre. Twee personen die hier al eens eerder geweest zijn. Charlotte van de fotoklas. Olaf de drakendoder, de papa en mama van Olaf, de drakendoder, en Marie, het zusje van Olaf de drakendoder. De onzichtbare bezoeker. Volksverhuizingen, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, slachtpartijen, gaswolken, tsunamis, de wondere wereld van meneer Van Tillo. Een bezoeker.
3. (recitatief) De Duitse jongen is een kenner van alle drieduizend versies van de derde etude van Chopin. Het meisje is uit Korea. Ze brengen de nacht door op het appartement van een dwerg uit Vladivostok die tijdens het concert van de Bulgaarse pianovirtuoos in de pas gerenoveerde schouwburg van Bratislava naast een Smetanakenner uit Montparnasse zit.

toeval Dat je met de random modus van iTunes in de lijst, op een totaal van 2500 nummers, als eerstvolgend nummer letterlijk het in die lijst eerstvolgende nummer krijgt, is zo goed als uitgesloten. Toch gebeurt het.

typografie Het gesprek komt op Joos Lambrecht. Lambrecht, een Gentenaar, of Lambert zoals hij in Parijs genoemd werd, sneed letters. Van Lancker en Van Ryssen buigen zich over de kwestie. In Het Spaans Huis gaan we voor de bocquerones fritos, het wordt het voorgerecht, en de merluza waar friet en een enorme hoeveelheid salade bij geserveerd wordt. 'Maatje,' zegt Van Ryssen, 'gij moet over deze mens twintig lijnen schrijven in uwen blog.' Met deze mens wordt Lambrecht bedoeld, een tijdgenoot van Garamond, ze raken er niet over uitgepraat. Van sommige varianten is niet helemaal duidelijk wie ze voor het eerst gebruikte en de k en de s ontbreken. In die tijd hadden ze geen letter voor de s-klank, verneem ik, terwijl Laura met Van Swaef de mogelijkheid bespreekt om in Ellezelles een huis te kopen. Als er midden een of ander woord toch een s opdook, ging het met een ligatuur.

foto: Van Ryssen toont aan

varia 1. Iemand zegt: In 2004 hebben ze iemand van Prima Lignia vrijgelaten, dat was toen de laatste politieke vluchteling die ze hadden.
envoie Naar verluidt hebben ze in Merksplas geen zaal voor plenaire vergaderingen.
2. Het tunneleffect, legt Van Ryssen uit, is gewoon de retina die aftakelt. Het is een afstervingsproces van het netvlies.
3. Iemand zegt: Religie is een koelkast voor tijdelijk onoplosbare problemen. Waarop iemand antwoordt met 'het christendom is polytechnisch: drie goden, een madam en duizend en een apostolaten'.
4. Ook de wiskunde berust op axioma's.
5. Onbegrip over individualiteit, zegt iemand, is iets uit de vroege Renaissance, waarop Van Ryssen pareert met 'het concept van individualiteit ontstaat bij de Grieken, bij Homeros'. Waarna ze beslissen over het lot van Abicht: volgens de een turbostalinist, volgens de ander een cryptosociaaldemocraat.
6. Over de huidige politieke klasse: dezelfde sukkels die drie weken geleden collectief ontslag kregen, staan straks weer op de eerste rij om als mandataris verkozen te worden.

Vergilius 'Toen Vergilius zijn schoenen achterliet...' Van Swaef, van plan om aan een grootse redenering te beginnen, hij is daartoe in staat, bedenkt zich, plukt een ansjovis van het bord, zegt 'maar hij droeg sandalen', en concludeert (met galmend gebulder): 'de maCHINes! de maCHINes! de maCHINes!'

foto: Van Swaef in actie

ram tam tam

Yannick dit: A Welckenraedt j'ai en effet fait le bouleau de crooner.

Tiens tiens, on vient de discuter les chansons de Georges Brassens et un Américain qui s'appelle Tiny Tim.
Sa chanson préférée de Tiny Tim, dit Yannick, c'est "God Bless Tiny Tim".

On doute qu'il y a quelque chose de bien dans la politique locataire d'aujourd'hui.

Quelqu'un qui dit qu'il a vu Le déclin de l'empire Américaine deux fois, la même journée. Il entrait la salle à 8h et après le tournage de 8h il l'entrait de nouveau.

Yannick chante une chanson de Brassens: les imbéciles heureux qui sont nés quelque part. Pour lui, ceux là, ce sont des vrais imbéciles. 'Ah, ils m'emmerdent!"

On parle de Truffaut. C'est Yannick qui se rappelle le nom de l'acteur fetish de Truffaut, Jean-Pierre Léaud.
Léaud dans La maman et la putain de Jean Eustache. Léaud, il est génial lui.

Et c'est Yannick qui parle d' Isidore Isou et de Jean Robin et de Brigitte Lahaye, une star porno qui est mil fois mieux que Brigitte Bardot.

Et c'est de nouveau Yannick, oui, en effet, c'est lui de nouveau qui dit que les phantasmes ça c'est plutôt une chose féminine. Les hommes, eux, ils aiment l'acte quoi. Les femmes ça c'est le phantasme et la séduction.

vrijdag 14 mei

Glauque. C'est une couleur très obscure. Yannick me dit que c'est un bleu, oui, c'est un bleu, un bleu obscure, très obscure.
Il parle d'un projet à Welckenraedt. Le repas est délicieux. Il faut le dire, Welckenreadt c'est une ville qu'on connait pas très bien. Je l'ai vu, un jour d'hiver, à ma fenêtre. C'est vrai, un jour d'hiver j'ai vu Welckenreadt. Ce que j'ai vu, des rails, une ville sans séjour, tout se passait vite, je ne le dis pas. Il y avait des lapins dans le bois, ah, mais oui, c'est vrai, mais oui, oui, il faut le dire, il y avait les lapins. Ca veut dire, on en parle.

Yannick qui dit: ah c'est bien, je mange trop vite, les gourmands ça mange trop vite. Et ce que j'aime, non je le déteste, je ne l'aime pas, je le déteste, c'est la cohérence.

Het gesprek komt op Rodney Graham. Dat heeft exact dezelfde logica als over konijnenkeutels beginnen. Op een ochtend. In het bos. Aan de rand van het bos. Een riviertje. Over het riviertje hangt broodpap. Daar stond ik met mijn gamel.
De mogelijkheid om op basis van een aantal verwante gegevens een logische conclusie te maken en een juiste beslissing te nemen, elk dier kan het. Alleen de mens is in staat om in volstrekte chaos een dag zoek te maken.

In het chaotische tumult nemen we elke denkbare identiteit aan. Met het ondenkbare zijn ze minder vertrouwd.
De graafplek: een schedel.

Antoine dit: j'ai vu un expo à Barcelone et j'était amoureux, complètement amoureux. Graham, strontzat, die patatten tegen een gong werpt in het bijzijn van een jaren zeventig fluxus publiek. Tirez son épingle du jeu. Il faut accepter d'être out of line.

Het gesprek komt op politiek. Forbo, ou fourbe, Antoine l'explique, pour les Italiens c'est une qualité, het bedrog van die of andere politicus wordt er ingeschat als kwaliteit. Dat het om idioten gaat, maakt niemand geen zak uit. La politique est devenu vulgaire, complètement vulgaire.

weekendalfabet (18)

foto boven: de tuin van het stulpje waar Nicolas woont
foto onder: een compositie

foto onder: l'orangerie, een van de hoofdbestanddelen
van de boekenverzameling van Nicolas Leus

Hansbeke In de Reibroekstraat hangt een Pools landschap aan de muur. Nicolas heeft aardappelen geschild en brengt een chanson van Serge Reggiani te berde: (zingt) La femme qui est dans mon lit, n'a plus vingt ans depuis longtemps.


Het gesprek komt op Marguerite Duras. 'Avant tout, au départ de l'histoire içi racontée il y avait eu la projection de India Songs dans un cinéma d'Art et d'Essai de cette grande ville où vous viviez.' P.O.L. 1992
In de stad waar ik woon, viel weinig van die vertoning te merken. In de krant die ik dagelijks las, hebben ze het niet over India Songs gehad. Je moet je zo'n redactie voorstellen, ze kauwen op het tandvlees van een dooie haas.


Lamorinière is een gifgroen pigment dat, als ik het goed heb, met water gemengd hoort te worden, met olie zijn de resultaten minder goed, en een straat in een oostelijke regio van de Antwerpse binnenstad. Na er twee keer aan voorbij gereden te zijn parkeer ik voor huisnummer 252.

Gijs is kok. Hij studeerde rechten, in Gent nog wel, en woont in Dilbeek op huisnummer 40.
Caroline draagt een Mondriaanbloesje dat ze kocht in mei 2009.
Mijnheer Yang, verneem ik, wilde graag in een Tai Chi school beginnen maar daar hadden ze geen plaats voor hem dus besloot hij als strontkeerder bij diezelfde school aan de slag te gaan. Dat is zowat het laagste baantje dat ze er hadden. 's Nachts, legt Gijs uit, begluurde hij de krijgskunstenaars wat hem in staat stelde om zelf een Tai Chi school te beginnen en dat resulteerde in de wereldwijd vermaarde Yang stijl.
John, ook wel John Beton genoemd, zegt hij zelf, is de deejay. Frank verzorgt de keuken: een garnaalkroket met slaatje, de vissoep. Er is bier, wijn en fruitsap en boven de zwarte muurpiano een projectie van de eerste resultaten van het kringloopproject.
Ellen wint de prijs van mooiste jasje.

projector Robbrecht en Wannes zijn in de grote zaal met een projector bezig. Het rubbertje, legt Robbrecht uit, is verstorven. Svend springt binnen. Nee, wacht even, foute boel: hij was er al. Hij zit in de art doc ruimte naar Guillaume Bijl te kijken. Twee leuke meisjes assisteren Guillaume met een paspop. Zo'n paspop tafelmanieren bijbrengen is niet van de poes. Wannes drinkt koffie en Robbrecht zegt dat ze het rubbertje niet vervingen, ze hebben het op een andere manier opgelost.


routebeschrijving Berchem Mortsel. Linksop. Singel oversteken. Volgen tot aan het eind, daar rechts. Aan de lichten links. Rechts de bocht langs het park. Dan rechtsop.

tekst Er is een tekst bij Characters Make Stories, crox 334. De tekst is van de hand van Frank Maes waar Robbrecht 'there is a text available alongside the exhibition' van gemaakt heeft. Mooi is dat, alongside in plaats van during: a text alongside the exhibition, een tekst aan de oevers van het project. De printer in het kantoortje doet het niet dus sturen we een mail naar Stijn met de vraag of hij wat kopietjes van de tekst zou willen printen. Wat prompt gebeurt. Robbrecht en Wannes kwamen aan de bar zitten, Stijn springt binnen, wat later Gees en Ann en Wim. 'Shit, diene blog, dat vergeet ik altijd,' zegt Wim geschrokken. Er is bezoek uit Nederland, of, meer precies, uit Leiden. In Leiden, verneem ik, zouden ze heel wat musea hebben. De dame uit Leiden schaft zich een exemplaar van crox-boek nr 2 aan.

Venetië In Venetië liep Nina over de tafels van het San Marcoplein.

weekend #8 Een presentatie van Antoine Van Impe. Het centrale element is een zelfgemaakte stoel. Op de zitting van de stoel staat een maquette. De geluidsband is wat er in zijn atelier te horen was toen hij de stoel aan het maken was: getimmer, kerkklokken, het gezang van een vogel, andere geluiden die minder eenduidig zijn.
In de belendende ruimte werd een ready made aan de muur bevestigd. De plankjes tonen een dwarsdoorsnede van de lange zijde van de ruimte, meer dan waarschijnlijk het Luikse atelier van Antoine, waar de stoel gemaakt werkt.
Het gesprek komt op het Mamac en het Brusselse Wiertz museum dat volgens Nicolas net zo desolaat is.

vrijdag 7 mei

In kamer D1.20-21 resideert Noor Nuyten. Vroeger was het kamer D17. D17, dat staat zo op de deur. Daniëlle en Aafke betreden het woonvertrek. Op een plank die op schragen rust en als werktafel fungeert, ligt een exemplaar van Ik ben geboren van Georges Perec met de cryptische cijfercombinatie 19A5450 op de rugzijde. Ik maak een foto van de werktafel. In de belendende ruimte hangt een lintmeter aan een witte ballon. Of omgekeerd, hangt een witte ballon aan een lintmeter. Later zegt iemand: meten is weten. Dat heeft hij in een boekje genoteerd: meten is weten. Exact om 5 uur 's avonds leest André Catalao een gedicht voor. Dat doet hij elke dag, dat staat ook zo op een papier genoteerd dat iemand aan de muur vastgeprikt had: poem reading everyday at 17:00.


In de cafetaria ontmoet ik Rik Moens. We stappen van het HISK naar het Kask, dat is rond een uur of zes, en halen herinneringen op aan die keer dat een auto tjokvol Afrikanen tegen zijn karretje aangereden was.


's Avonds met Ward van Lineart en Sven en Hilde in de Martino aan het zuid. Pasqualina legt uit dat het niet Greta Garbo is, zij zou daar ooit getafeld hebben zoals wel eens gezegd wordt, maar Josephine Baker in haar old days. En Nurejiev en Moustaki. Moustaki ook. Sven en Hilde bestellen de steak tartaar. Dat blijkt Hilde niet lekker te vinden. Ward en Hilde ruilen. Ik neem wat ik er altijd neem, een cheese en eggburger met friet.

donderdag 6 mei

De pdf van crox-boek 15 bij de drukker afgeleverd. Hoestbui. Drie vliegjes gedood. Het hondenweer vervloekt. Tegen een tram aangereden. In een gang achterin het Kask was Kelly een berg aan het maken. Me voorgesteld dat de Basiliek van Koekelberg ontplofte. Hierover ondervraagd verdedigde ik me door een gaatje in de brigadier te prikken. In het keukentje helemaal achterin de corridor zaten drie studenten. Een van de meisjes leek te weten waar Simon uithing. Gelezen in Bunuel over Bunuel. Een boterham met kaas gegeten.

woensdag 5 mei

Ik lees een bladzijde in The Songlines van Bruce Chatwin.
Op dat moment is Adam Geczy net aan de vijfde en laatste dag van Remember To Forget The Congo begonnen,
en omdat het motel pas om acht uur ontbijt serveerde, besloot ik

Ter hoogte van Ternat ga ik van de autostrade af. Is het een van jullie opgevallen dat we onder elkaar, in onze sappigste gesprekken, zo goed als altijd autostrade zeggen en het meer zindelijke en taalzuivere autosnelweg vermijden, niet omdat we het niet kennen en al helemaal niet omdat we het niet zouden weten uit te spreken (zonder de bijgedachte dat we kamionkermis bedoelen) maar omdat het een Belgisch gebruik is. Dat staat zo in van Dale: autostrade (de; -s) (Belg. N., spreekt.) In het zuiden gebruiken ze autoroute en bij de noorderburen hebben ze over het autosnelweg. Wij niet. In België hebben we autostrades. Het is een woord zonder taalgrens.
Marc nam de andere helft van woensdag. Ik sla rechtsaf, de weg stijgend, dalend, rij naar Asse.
Asse ligt op de as Aalst-Brussel. Dat is er aan te merken. In de etalages van de kledingzaken hangen boerse jurken.

Adam zei dat hij de derde laag afwerken wou en niet aan een vierde zou beginnen. Het volledige boek had alleen gekund als hij een maand had gehad.

dinsdag 4 mei

Tien voor twaalf. Achterin de corridor staat Adam over het scherm van de laptop gebogen. Marc, die er intussen al weer vandoor is, heeft een en ander voorbereid. Na het omkleden /zwarte shirt, zwarte pantalon, witte Nike schoenen en een paar plastic handschoenen/ opent Adam een verse pot witte verf. Het ritueel begint waar het gisteren om kwart voor vijf onderbroken werd, bovenaan bladzijde 44: 'la nuit tombe, nous jetons l'ancre au milieu du fleuve pour repartir aux premières lueurs. Hier, l'escale à Loukoléla'. In de hall is het geronk van de blackstraler en het geluid van de slabben die van tijd tot tijd over elkaar heen wrijven. De schriftuur van Adam is groter geworden. Gisteren waren de woorden al twee keer zo hoog en dik als de dag voordien, vandaag nog eens zo hoog. Ik meet het op: 10 centimeter. De schriftuur is bovendien ook een stuk vloeiender dan tijdens de eerste dagen van de performance terwijl de derde laag er tegelijk voor zorgt dat de tekst van Gide onleesbaar wordt. L'inlisible.

Van laag twee rest hier en daar een fragment dat nog net te ontcijferen is:

où tous les tons mêlées dorment

profondement

sur les terres basses

au loin quelques flots très bas flottant

dans sa monotonie

réjouissant de penser qu'

une même couleur

parmi les noirs

dont les huttes se distinguent à peine

sont d'une même couleur

Half past three. 'I start to get dizzy,' Adam says.

Page 51 : ils s'aventurent dans le pantalon. Rudy zit in de hall en bladert door over vorm. Af en toe is het dak zo helder dat je op het scherm geen steek kan zien. Adam zei dat een collega had gezegd dat hij tijdens de tweede helft van de performance een witte shirt en een witte broek aantrekken moest. Ze zei dat ze dat beter vond. Weet je, zeg ik, je kan zien dat er zinnen zijn die je twee keer leest, iets wat je aandacht heeft, waar je tijd voor neemt om het nog eens te lezen, en andere zinnen waar je zo over heen leest. Yes, that's right, zegt hij.
Na ils s'aventurent dans le pantalon hield hij het voor bekeken. ils s'aventurent dans le pantalon Muggen die via de broekspijpen van Gide hogerop willen.

weekendalfabet (17)

foto: Remember To Forget The Congo, multi-dimensional writings.
A 3-dimensional black page, a book, its history and some more history connected to that history.
On top of that: Adam and his handwriting.

avond Vijfentwintig bladzijden. De pizza-eters, de gouyassedrinkers en de 'hallo'-zeggers. Alles goed, vragen ze. Nog meer bezoekers. Lu en, ..., euh, wacht even, hoe heet ie weer, dinges. Jan besloot om de sjablonen in te brengen, negen stuks. Er was geen plaats voor ze. Elk sjabloon, negen stuks, zit in een frame waar je tureluurs van wordt als je er langer dan drie seconden naar kijkt. Hij slaagt er in om het vlekkeloos aan de muur te krijgen, op zo'n manier dat de frames geen zak uitmaken. De nylons van Tinka. Ik neem aan dat we het hierover eens zijn, Tinka heeft benen. Vandaag zijn het zwarte benen. Tijdens een van mijn schamele ontdekkingsreizen op het donkere continent, dat moet gisteren geweest zijn, zag ik mezelf in een modderplas en toen joeg een tropische regenbui over het continent, dat gebeurde spontaan, ik passeerde een okapi die op een stuk hout aan het knabbelen was, mestkevers amuseerden zich met het karkas van een olifant. In de grote zaal is een performance en Marc is terug van weggeweest. De rosten is dood, verneem ik, Frips is er het hart van in.

de eerste zin En voor je 't in de smiezen gehad had kunnen hebben een tweede. En dan de derde. De vierde. Een vijfde zin. En dan nog een zin en nog een en nog een en nog een en nog een. Elf zinnen, twaalf. Dit is de twaalfde. En dan dertien en veertien. Je houdt het niet voor mogelijk, Adam is er aan begonnen. Anderhalf jaar geleden hadden we het er voor het eerst over gehad. Adam had het over André Gide en Voyage au Congo, een project dat hij eerst ergens in Brussel had willen doen maar daar wilden ze niet weten van het project, het drong niet tot ze door of het deed hen niets, ze hadden er geen kijk op of misschien had het ding teveel van een maximalisme, een geschiedenis die op een gegroepeerde hoeveelheid overdrijvingen leek te berusten, geen minimalisme voor pottenkijkers dus en Adam Geczy zelf die daar nog een schep bovenop deed. We hadden het over Proust en Perec. De negen delen van A la recherche las hij drie keer, ook Contre Saint-Beuve en de onvoltooide roman.

foto: leftover ready made flirting

online Adam is er net aan begonnen, aan zijn versie van het boek. Marc heeft de livestream geactiveerd. Het project is online. Chapitre premier : Les escales - Brazzaville. 21 juillet - troisième jour de traversée.

terra nova In de andere ruimtes zijn Stijn, Assaf en Robbrecht bezig. Het is vroege namiddag. Assaf is net terug uit Dresden waar hij een project had. Frank Maes bekijkt het werk van Robbrecht. Indicible languer. Heures sans contenu ni contour. Jan Dheedene springt binnen. Actie. Een pot witte verf, boormachine, nagels, vijzen, pluggen. Stemmen in de pot met witte acrylverf. Robbrecht wil op het dak en Stijn zoekt het vuilblik. Adam heeft net lijn 3 geklaard. I'm in a hurry, he jokes.

vandaag, zaterdag 1 mei, rond kwart voor elf, aan de onvoltooide roman gewerkt. Berthe zei dat ze het punt niet begreep.