zondag 23 mei

Op het woonerf staan buren een praatje te maken. Ik plaats een stoel in het zonlicht, sla het boek van Zweig open op bladzijde 59 en lees. Het is plezierig naar haar te kijken, lees ik, wanneer zij haar gekluisterde lichaam vergeet, want haar bewegingen. Ik kijk op in het zonlicht en gluur naar de piëta op het raamkozijn van huisnummer 52. Die piëta is van Susan. De nieuwe bewoners lieten het beeld waar het stond, op het raamkozijn. want haar bewegingen worden daardoor steeds vrijer, lees ik, haar gebaren steeds ontspannener; volkomen onbevangen leunt ze achterover, ze lacht, ze drinkt, ze trekt Ilona naar zich toe en legt een arm om haar schouders. Het boek ziet er niet uit maar de naar ik aanneem jonge vertaalster van Ungeduld des Herzens weet hoe het moet. Ja, lees ik, de beide dames amuseren zich kostelijk met mijn kwinkslagen en bokkensprongen. Dat doet me er aan denken dat ik vergat om het rijtje gebruikelijke handelingen af te werken. Ik stop het voor Noor bedoelde exemplaar van Het Kunstenkabinet van Perec in een plastic folie, scheur een bladzijde uit een van de notitieboekjes die Marc naast de printer had gelegd, noteer dit is voor Noor Nuyten van Nicolas Leus en van en schuif het briefje onder de folie. Zo. En wat ik ook nog moet doen: in de agenda noteren dat het vandaag zondag 23 mei is.