Lente. Het is officieel. De collectie is binnen. Aan de watersportbaan staat de treurwilg in een erotisch, semi-transparant jurkje en er zijn weer blote benen.
In Zottegem vraag ik de weg aan een al wat ouder koppel. De man staart gedurende drie seconden perplex naar het rokje en de bijhorende benen in bleke collants. Je moet de mensen wat tijd geven, weet ik intussen. Na drie seconden - de oogopslag gaat wijd open, een elastiek dat honderd meter aan kan - begint hij me haarspeldbochtscherp uit te leggen hoe het moet. Je kan maar beter niet in Zottegem belanden, begrijp ik. Uit de blik van z'n echtgenote kan ik eigenlijk alleen afleiden dat ze 't prachtig of op z'n minst fascinerend vindt. Wat ze zeggen als ze naast elkaar in het stuurblok zitten, weet ik natuurlijk niet. Dat heb ik ook helemaal niet te weten. Hoe ik in Sint-Martens-Lierde kom, meer hoeft niet.
Het is de streek waar Michaël z'n kasteel gekocht heeft. De route is zelfs bijna identiek met dat verschil dat ik dit keer een plek moet vinden die Hollaarde heet. Dat valt mee. Ik spreek iemand aan die zich voortbeweegt op het voetpad ter rechterzijde. Vlakbij is een steenweg met richtingwijzer Brakel. Het gaat er hoffelijk aan toe, ik verneem alles wat ik weten moet en wel zo precies dat ik het zelf blind had weten te vinden, het stulpje waar Van Swaef resideert. Z'n DS staat voor de deur.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten