woensdag 2 maart

22u45. Wat mooi: een brede, vermiljoenrode heupriem. Ik had een spaghetti maison besteld, nam De Standaard door, 3 bladzijden Libische gruwel, Wouter Beke gaat bemiddelen, Jane Russell is overleden en zo nog wat dingen. Het meisje dat vandaag de tafels voorin doet, had Homogenic opgelegd. Op het woonerf staat een auto. De poort is dicht, licht is er niet, Blackie ronkt. De thermostaat geeft 18.4. Ik stap naar de Thomsenruimte, daar is niemand. Achterin de corridor had ik een lichtschijnsel gezien. De schuifdeur staat wijdopen, iemand vergat het licht uit te doen. Vierendertig stappen later sta ik weer in de hall. Het is er lekker warm. De thermostaat geeft 18.6. Het gevaarte kreunt en dat klinkt alsof het hele gebouw schudt. Met zachte hand: iemand heeft het boven de Dampoort uitgetild en schudt, om uit te zoeken wellicht of er wat in zit. Ik beland aan het barmeubel. Hier tref ik het protocol, een zak cacahuetes waarvan de inhoud tot het laatste nootje toe opgepeuzeld werd en in de asbak is een platgedrukte peuk. De kubusruimte is ontruimd, ontdek ik.