Hannelore Van Dijck is bezig in de kubusruimte. Massa's tape. De tape komt in een ragebol op de vloer terecht.
In de zaal achterin zijn Rudy Lycke en Evelyne Bleyenberg bezig.
Op de werktafel in de hall staat een asbak. Naast de asbak ligt een doosje Loperamide, pillen om slappe schijt te voorkomen. Of het werkt, weet ik niet. Er is een lepel en nog een doosje, een borstel, zwart garen, een mes, één lucifer, meer niet, en drie spijkers die naast elkaar liggen, konisch, en naar het doosje met pillen wijzen.
Aan Sint-Jacobs loop ik tegen Ann aan. We rijden naar Museum Dhondt-Dhaenens, deponeren de flyer, rijden dwars door de dorpskom van Sint-Martens-Latem en belanden in Aba-Jour. Over het water drijft een a4tje. Een meisje van een jaar of 4 wordt afgestraft omdat ze spaghetti kreeg en friet wou, ze jankt, wordt afgemaakt. Dat komt haar duur te staan, verneem ik. Er uit, zeurt de moeder. Ik draai me om, zonder het spektakel te bekijken, en zeg: Ik heb ooit eens een kind gezien dat de slappe lach kreeg. Kan je je dat voorstellen, voeg ik toe, de slappe lach, op die leeftijd. Het meisje zwijgt. Ze jankt niet meer, ze zwijgt. Ook de moeder zwijgt. Wat later stel ik vast dat het meisje speelt. Ze gaat languit over de zitting liggen. Ze is het voorval vergeten, zo lijkt het wel. De ouders eten friet.
Hannelore Van Dijck is bezig in de kubusruimte. Massa's tape. De tape komt in een ragebol op de vloer terecht.
In de zaal achterin zijn Rudy Lycke en Evelyne Bleyenberg bezig.
Op de werktafel in de hall staat een asbak. Naast de asbak ligt een doosje Loperamide, pillen om slappe schijt te voorkomen. Of het werkt, weet ik niet. Er is een lepel en nog een doosje, een borstel, zwart garen, een mes, één lucifer, meer niet, en drie spijkers die naast elkaar liggen, konisch, en naar het doosje met pillen wijzen.
Aan Sint-Jacobs loop ik tegen Ann aan. We rijden naar Museum Dhondt-Dhaenens, deponeren de flyer, rijden dwars door de dorpskom van Sint-Martens-Latem en belanden in Aba-Jour. Over het water drijft een a4tje. Een meisje van een jaar of 4 wordt afgestraft omdat ze spaghetti kreeg en friet wou, ze jankt, wordt afgemaakt. Dat komt haar duur te staan, verneem ik. Er uit, zeurt de moeder. Ik draai me om, zonder het spektakel te bekijken, en zeg: Ik heb ooit eens een kind gezien dat de slappe lach kreeg. Kan je je dat voorstellen, voeg ik toe, de slappe lach, op die leeftijd. Het meisje zwijgt. Ze jankt niet meer, ze zwijgt. Ook de moeder zwijgt. Wat later stel ik vast dat het meisje speelt. Ze gaat languit over de zitting liggen. Ze is het voorval vergeten, zo lijkt het wel. De ouders eten friet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten