94 Err. Roomwitte wolkmassa's omringen het met dennen begroeide bergmassief. Het bord, rechts van de weg, links staat er ook eentje, ER staat er op het bord dat links van de weg staat, heeft een smalle, vlakke bermstrook, deels ingevuld met grind, deels met gras, dan een greppel en daar voorbij, rechtsop, een zanderig terrein waar in rijen aangeplant, donzig groen ontlook. In de berm bosjes gele bloemen en kruiden met donkerrode bloemkelkjes, ook dwergboerenwormkruid. De weg, hoog in Cerdagne, een streek vlakbij Andorra, gaat licht de hoogte in, een vals plat zoals ze dat noemen. Net voorbij het bord is een nieuwbouw met schrale tuin. Aan de wegrand kwamen lijsterbessen te staan. De andere helft van het landschap: een akker, het lappendeken van hellende grasvlaktes, een mas, wilgen.
92 Llo. Blauwe hemel, zon. Vlokkige wolkresten. In Cerdagne zomert het. Van tweemotorig vliegtuigje veraf het brommerig geluid. Galmt over landschap. Het bord staat naast een uit zandkleurige steenbrokken en keien opgetrokken muurtje waarop kleinbladige, korzelige struikjes groeien. Vlakbij is een kerkje. De zanderige berm, waar geen grasspriet te bekennen valt, is bijgewerkt met grind. Vlakbij het naambord ligt een half opgegeten appel van een soort die je alleen in grootwarenhuizen kopen kan. Hond blaft. Voorbij het kerkje is een tweesprong en daar staat een jonge vrouw in de vlakke zon. Ze leunt tegen een muurtje. Er komen mensen langszij, wandelaars, een jongen in een vlotte streepjesshirt op een veloped. Strakblauwe hemel, blaffende hond. Twee koppels stijgend veranderen net voorbij de bocht in dalend. Spanjaarden. Een klok gaat drie keer, een schriel, metalig geluidje. Een van de Spanjolen schopt tegen een keitje. Het stuitert hoog over de berm, rechtsop, waar een kale akker is.
Rotsbulten begroeid met dennen. Op een van die rotshoogtes, net buiten en boven het dorp, staat een Middeleeuwse toren. Het klokje doet het nog een keer. Auto rijdt tot aan bocht. Het meisje maakt een praatje met iemand in de auto. Stapt in, stapt niet in. De auto maakt rechtsomkeert, zij consulteert het mobieltje.
Linksop is een muur over de hele lengte van het wegje. Droge grassen, kruiden, grasland helt opwaarts tot dorpsrand. Wat verderop staan treurwilgen.
93 Rô. Zon, blauwe hemel, geen zuchtje wind. Asfalt en zanderige berm gaan strak in elkaar over. Onderaan de hoge tuinmuur, waar verder een kerkje op aansluit, ligt een schuimrand van dorre bladeren. De zon staat in het zenith. Boven het bord torent een met klimplanten omrankte boom. Rechtsop zijn nog meer bomen, een dorre boom met stokachtige takken die dicht bijeen staan als de spaken van een kapotte paraplu, en een wilg. Er is een breed tapijt van klimop tot aan de rand van een bushalte waar ook nog een spiegel staat. De bushalte, een stenen hok, is aan de binnenzijde afgewerkt met een korrelige laag cement, en heeft twee compartimenten. In het smalste van beide ruimtes hangt een houten kader aan de muur. Het andere compartiment heeft achterin een houten plank over de hele lengte van het hok. De linkerhoek van de zitbank steunt op een autoband. Voor de bushalte staat een witte bloembak met geraniums.
Jonge ruiters op bruine paarden, een van de paarden heeft rosse manen, gaan voor een ritje. Het gaat stapvoets naar de tweesprong onderaan de helling. Aan de andere kant van het wegje is een hoge tuinmuur en een tuin met fruitbomen en coniferen. Verderop zou zich een kasteel bevinden.
De weg naar Ur is een aparte belevenis. Ur ligt op de weg naar Andorra. Andorra is best nog een eind rijden. Tegelijk is Ur niet het meest zuidelijke punt van la route des syllabes, Err, Hix en Llo bevinden zich zuidelijker, Hix vlakbij Bourg-Madame aan de grensovergang met Spanje, maar van de rit door het dal van de Têt is het niettemin, niet het meest afgelegen oord, wel de verst gelegen plek, voorbij Eus, een museumstuk halverwege de flank van le Pic de Baou, verderop Prades waar geen zak te beleven valt, dan het charmante, Middeleeuwse Villefranche-de-Conflent, een met hoge wallen en torens versterkt stadje dat de Moren weerstond en nu door toeristen veroverd is, dan Olette, hier beginnen les Gorges de la Carança, het wegje gaat in haarspeldbochten hoog boven een ravijn, net voor Mont-Louis wordt het duizelingwekkend, schuift vervolgens voorbij Eyne en Saillagouse door een golvend, hoog gelegen plateau met bolle graaslanden, een hoogvlakte vlakbij de grens met Spanje waar Font-Romeu zowat de enige plek is die het allure van een stad heeft, populieren en wilgen domineren het areaal en helemaal aan het eind van het golvende plateau, voorbij Hix, voorbij Bourg-Madame, is Ur.
96 Ur. Het zomert. De zon staat hoog in het zenith. Het naambord staat aan de rand van een gehavend wegdek. Het asfalt heeft betere tijden gehad. De wegberm heeft een gekartelde richel, er is een zanderige strook, dan sprieterige graszoden, dorre bladeren, hier en daar een geel bloempje uit de familie van de composieten. Voorbij de greppel is een schamele helling met een rij boompjes in herfsttooi. Verderop staat een waarschuwing. 30 km, sneller mag je er niet rijden. Het wegdek heeft een licht opwaartse curve. Links van de weg staan huizen. Een man kijkt om, iemand toetert.
Aan de overkant van de weg is huisnummer 12. Een dame met kortgeknipt kapsel, ze draagt een blauwe kiel, komt in de deuropening staan, kijkt om, ze staat min of meer voorovergebogen alsof ze haar frêle schaduw aan de rand van wat niet eens een voetpad is, had willen verbergen. Ze opent de deur, stapt naar de wegberm, tast in het zonlicht, draait zich om, stapt naar het huis, verdwijnt, de deur gaat dicht. THOMSON staat er. Het reklamebord hangt verticaal, de T onderin, de N bovenin. TV VIDEO HI-FI MANAGER. Dat is wat er staat.
Huisnummer 12 werpt een brede schaduw over het wegdek. Vlakbij het bord is een betonnen elektriciteitspaal. Het asfalt is een gestolde vloedlijn, de rand toont laagjes die dun over elkaar heen liggen. Wat verderop, rechts van de weg, is een rij hoog opgeschoten Japanse esdoorn. Een bosduif zit op een houten hek, rechts, er is een moestuin, een hond die doet alsof 't ie slaapt, een levendig vertoon van zangvogels die heen en weer schieten tussen de kleine fruitbomen. Links, achter de huizenrij, is een ligne van le train jaune, een lijn die van Cerdagne helemaal tot Perpignan gaat.
97 Via. Smalle weg bergop. Linksop, voorbij het muurtje, is een ravijn. Zon, winderig. In het zuiden koken wolken over het bergmassief. Het bord staat in een alkoof van wilgen, er is een brede greppel met dorre grassen. Stugge, stekelige struikjes nemen het steile talud. In de auto zit Oscar, een student uit Mont-Louis. Hij studeert pedagogie au Mas Blanc, wat hij daarmee bedoelt weet ik niet, en was op de kermis van Bourg-Madame. De mensen die hier wonen, zegt hij, shoppen in Andorra. Wilde, glooiende graaslanden.
95 Hix. Zon, zomerse hitte. Het meest zuidelijke punt van la route aux syllabes. De wolken zitten vlak boven de horizon, hoger kunnen ze niet. De grens met Spanje is vlakbij. Het bord staat als gebruikelijk rechts van de weg. Links is er ook eentje. Hier pik ik Oscar op, na de rit heen en terug naar Ur.
Herrie. Vlakbij, in Bourg-Madame, wat later blijkt, is een kermis op een parkeerterrein op een boogscheut van het naambord. YA YA YA ACQUI, keelt iemand, het geluid stottert als een tempeest over het landschap. Beats beuken over het areaal. Het bord staat aan een tweevaksbaan. Het gehucht, Hix, is twee schuren en een paardenkop. De brede, zanderige greppel sluit aan op een vlakke akker. Er is geploegd, in de berm zijn wat grasplukjes. Vlakbij de wegrand is een roest deksel. De schaduwen staan rechtsop. Dorre grassen, een distel. De witte markering aan de rand van de weg is uitgevlakt. Hoog boven het gebergte schieten drie strepen door het strakblauwe zwerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten