overal

Overal in Frankrijk is het herfst. Overal herfst maar niet dezelfde soort. Er zijn soorten herfst en ook nog een riviertje dat zo heet. In Quend, aan de Normandische kust, is het fris en heeft het loof een uitgebluste toon. In Parthenay, waar Pierre, een Duitser, aan een rondpunt een frietkot uitbaat, zomert het. In Bourg-Madame, in de hoogvlakte van la Cerdagne, staat roest in de bladerkronen. Ook daar is het warm. In Marseille jaagt een hevige wind over de promenade. Op de terrasjes in de havenbuurt zitten mensen naar het grijze raster te kijken dat over een afstand van kilometers rond de oude haven opgetrokken werd. In Montrol-Sénard, in de Limousin, ruist een onweer over het kerkplein, twee uur aan één stuk door zonder dat ook maar iemand het lijkt op te merken. In Ouix hangen de wolken laag boven het asfalt en druppelt de mist in een multiritmisch perpetuüm over een border met duizendblad en brede weegbree. In Vers, vlakbij Cahors, zit ik na middernacht op het terras van een oud hotel aan de oever van het gelijknamige riviertje. In Hossegor liggen mensen op het strand en pis ik tegen een dennenstam. In Erp zeikt regen over het asfalt van een smal wegje dat met hoffelijke bochten tussen steeneiken door om een bergplateau kronkelt. Op de parking van Pointe du Raz, zuidelijk van Brest, vroeger een kaap, nu een woonwijk, tijdens het hoogseizoen heb je te betalen om helemaal tot aan de kaap te kunnen stappen, is het windstil en is er niemand. In Gascogne zomert het, in Sepx hebben de bermen kastanjes met voskleurige pruiken, in This waterige geulen die zich in dunne stroompjes met modderige plassen verstrengelen. In Apt is de druivenpluk afgelopen, in Saux moeten ze er nog aan beginnen. Alleen le Fruits de Mer, zegt iemand in Brest, is nergens hetzelfde.