vrijdag 12 april

Naast de stam van de rozelaar staan twee paardenbloemen. Achter het glazen gebouw, waar links een met teer lentegroen getooid boompje staat, schuift een reusachtige aak door het landschap. Regen, dan hagel, opnieuw regen, dan niets, wat later opnieuw regen en weer wat later en zonder exact tijdstip: zon. Traag, ijzingwekkend traag, zwenkt een auto over het asfalt van een parkeerterrein waar een bord aangeeft dat de pensioendienst er gehuisvest is. In de Oude Houtlei is nog één parkeerplaats ter beschikking, vlak naast een bouwkraan. Een jonge vrouw in een rode mantel met kruiswoordraadselpatroon. Invullen wat je over haar te weten kwam. Et la démonstration éblouissante nous en est aussitôt faite, précisément dans cette partie qui, à mes yeux, constitue la préface ou. Aan de straathoek zit een bedelaar. In Gwenola bestel ik een pannekoek met ei en kaas. 'En mosterd...?' glimlacht de dame. Ze weet dat ik sinds jaar en dag altijd dezelfde bestelling plaats. Renate draagt een blauwe broek en heeft haar laptop bij. Waar ze niet aan denken mag, zegt ze, dat ze op reis ook nog eens aan haar laptop denken moet. Vandaag, omdat we straks bij Ivan langsgaan, heeft ze niettemin haar laptop bij. De gastheer verontschuldigt zich voor de rotzooi. Het gesprek komt op Robert Walser. Die foto heeft hij lange tijd in z'n slaapkamer aan de muur gehad, zegt hij. We nemen het werk van Renate door. Cuma zit met haar kop in een visbokaal. Dat doet ze altijd, eigengereid, poeslief, elegant. Iedereen heeft recht op één geheimpje, grapt Ivan. In Paard van Troje zoek ik of ze wat van Walser hebben. Het wordt een volume van Perec, Species of Spaces and Other Pieces, een Penguin editie met een wat verwaaide versie van het bekende gezicht op de cover, een foto uit 1978. Page 89, The Uninhabitable: The uninhabitable: seas used as a dump, coastlines bristling with barbed wire, earth bare of vegetation, mass graves, piles of carcasses, boggy rivers, towns that smell bad (geen punt) Er is een mailtje van Pedro Faria.