Transcriptie van Friday 26 July, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1988; p. 306, JULY 1940.
Twintig seconden nam het, denk ik, meer niet. Laten we zeggen vijfentwintig. Vijfentwintig seconden om het werk van B van de muur te haken en door dat van Mil te vervangen. Probeer je voor te stellen dat ze het daar in de weekendbijlage van De Standaard over hebben. Anoniem Meester eerste helft 21ste eeuw neemt twintig seconden om in het ooit op een stormachtige dag, als nat krantenpapier ondanks felle windstoten niet boven het voetpad opvliegt, in het in een kelder aan te treffen werk The Vase and The Carver Book een kleine, een minuscuul kleine verandering aan te brengen. Afgaand op wat ik vandaag in de weekenbijlage van De Standaard als leesvoer heb, neem ik aan dat ze in 2666 evenmin zullen weten waarover ik het had. Vijfentwintig. Of waarover zij het toen hadden. In Melonta Taunta stelt Poe dat de geleerden van de 21ste eeuw - eind negentiende eeuw was dat zo ver van z'n schrijftafel vandaan dat het ruim een halve eeuw later geïntroduceerde 2001 ondenkbaar bleek - de nietige waarden en waarheden van de negentiende eeuw lacherig van zich af zouden schuiven als de borrelhapjes van een door economie en politiek gecorrumpeerd intellectualisme. Nee Poe. Er is sinds het prille Paleolithicum geen zak veranderd. De indri indri, las ik, is met uitsterven bedreigd, en met de indri gaat de hele mensbol naar de haaienkloten. Els Moors is een van de uitzonderingen. Relevant is dat het genie geen tijd heeft, het heeft genoeg aan een tafel, aan een plek. Analyse en kunstkritiek schrijden in strakke broeken over het asfalt. De kritieken hebben ook altijd dezelfde teneur. Meer plaats dan voor een net en ingestudeerd blanco is er niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten