Natuurlijk is het mogelijk om te weten wat het huis doet
en de bewoners te negeren,
de zware winter boven het huis met dekens van goud. Sex, het gepraat,
de dingen, een televisieprogramma desnoods.
Natuurlijk heeft het slapen niets opgeleverd. Slapend
was het wachten op de koffie en het afscheid,
op wat te oud werd om tot slaap te komen, op het slaapmiddel, op het model van de vorige ochtend
toen op een televisiescherm na alles uitgestorven leek
en alleen het ochtendgloren op wat dingen na nog wat bij te stellen had.
En ik sliep om te vergeten.
Ik sliep in een andere taal,
niet bedoeld om te weten wat ik toch al wist. Ook het huis sliep.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten