maandag 30 november

Transcriptie van Thursday 30 November, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 248, NOVEMBER 1939.

Zeer te spreken over het ochtendlicht & stemmen half wakker op het voetpad & in het schriftje: onleesbare notities, There's Nothing More Delicate & in het atelier: het getemperde licht van een Atlantische depressie, & dus ook de gestremde toonaard van het meest recente doekje. Dan de werken van Godzilla W. - knarsetandende breuklijnen... Maar, geen woorden verspillen. Natuurlijk net zo goed zelf gehersenspoeld. Sans paroles, bizarre titel. Van Verlaine als ik het goed heb. Had iemand me Sans paroles van Verlaine toegestopt? Diezelfde editie van J'ai lu? Wat ik me half herinnerde, omdat ik de cover voor me had. Bijna een halve eeuw had de paperback in twee bijna identieke helften gescheurd: de kleur van de cover, waarvan ik zo goed als zeker wist dat het citroengeel was, en de inhoud, waarvan ik me geen halve syllabe herinneren kon. Grepet vegeteert: het smeersel meestendeels ernevens, tevergeefs terecht en wel elke keer & eens te meer Perec, geëffend met scherp geslepen mes, echter: efemeer geëmmer met krenten en beleg, geen zekerte, geen effect. Aan het stuur van de auto valt me te binnen dat ik zin in een broodje met kabeljauwsalade heb. Ooit zou de druilerige regen me ongetwijfeld melancholiek gemaakt hebben. Nu ontbreekt die euforie. Het natte licht, de ruitenwissers die met elke uithaal duizend druppels van de voorruit halen, een auto voor me die nodeloos talmt, & toch genieten van het trage verkeer, zonder dat ritje uit de duizend waarmee ik opeens, na tweeduizend kilometer, Lissabon binnenrij en terwijl ik over de centrale invalsweg naar het centrum schuif aan Alvaro denk die in Buenos Aires woont, en tegelijk besef dat ik z'n naam vergeten ben, & dan snel tussen twee auto's door over de rotonde om de spuikom, als altijd het derde vak nemend & na de poort geopend te hebben heel even het schemerduister observeren, de dingen, zonder andere bedoeling & in de mistflarden van het trage moment het bijna-niets, de gebruikelijke handelingen, de wandeling van A naar B, het oude licht, de wireless, het koffie-apparaat, rubberlaarzen en dan ook nog een broodje met belegen kaas. Ik buig me over het probleem met de handtekening. Niet eens een half uur later is het opgelost. Opgelucht sla ik het volume van Miller open op een willekeurige bladzijde en lees:
'I'll leave a note,' I said, 'I'm too disgusted to prolong matters. I don't feel that we owe them a thing.'

alfabet

De teletijdmachine van Bert.

Een gezellig onderonsje in de teletijdmachine van Bert, laat op de avond. Waar de gentlemen zich bevinden is niet bekend, wel dat de machine zich toen Hannelore Van Dijck en Bert er gedurende langere tijd vertoefden in Istanbul bevond.

Barthes Roland Barthes. Zie eerst, Rokus & Sébastien. Les planches de l'Encyclopédie, een tekst uit 1964.
Bert Bert Jacobs. Presentatie in een van de zalen voorin. Het werk van Bert leverde het uitgangspunt voor Deaf Man's Villa, toen het project nog niet die titel had.
bezoekersaantallen Op zaterdag, wat de recette aangeeft, circa 300 à 350. Op zondag 24.
Buren Melissa Mabesoone, Oshin Albrecht. Performance op zaterdag 28 november om 20u. Volle zaal. Voor Oshin en Melissa gaat het om de trailer van het werk waar ze nu mee bezig zijn. Tien figuranten en een uitgekiende scenografie. Hierbij hoort ook opgemerkt te worden dat Jelle een groot aandeel had in de realisatie van die scenografie.

China Lama China van Neitsabes Dranoc en het Made in China koortje van Buren.
diaprojector Diaprojectoren, een leenbruik, waarvan steevast eentje het laat afweten.
drankkaart Nieuw op de drankkaart: 13, een Gentse pils. In croxhapox beide, de op fles hergiste en de niet op fles hergiste pils, de eerste met het nummer 13 wit op zwarte fond, de niet op fles hergiste met zwart op witte fond. Ook de Clos de Nil, een crianca van - zoals op het etiket vermeld - Granatxa, Samso en Syrah, dominacion d'origen Montsant.
eerst De platen van de Encyclopédie, eerste zin: Onze literatuur heeft er lang over gedaan om het object te ontdekken. Pas sinds Balzac is de roman niet langer alleen een ruimte voor zuiver menselijke verhoudingen, maar ook een ruimte voor materialen en gebruiken die in de geschiedenis van de passies een rol te spelen hebben: had /Balzacs personage/ Grandet bijvoorbeeld - literair gesproken - als 'gierig' kunnen overkomen zonder zijn kaarsrestjes, zijn suikerklontjes en zijn gouden kruisbeeld?
eindstip 02:30. Guur novemberweer. De poort gaat dicht. Buren & ço hebben er zin en plannen een lange nacht.
encyclopedie Uit het colofon van Lama China: De prenten en de lemma's waarmee LAMA CHINA is opgesteld, zijn ontleend aan De Standaard Ecyclopedie in 15 delen, Standaard 1969-1974.
Gainsbourg Zorgt uren na middernacht voor de laatste etappe van de openingsavond, als op de performers en Bert na zo goed als iedereen ervandoor is.
Goya Deaf Man's Villa, een verwijzing naar de zwarte schilderijen die Goya in 1819 maakte. Lore bedacht de titel en zei hierover dat ze recent in het Prado geweest was.
grog (de (m.); -s) drank bestaande uit rum, arak, cognac of jenever enz. met heet water, meestal ook met suiker en een schijfje citroen;







De kookpot is van Zwart Wild, de grog een recept van Bert Jacobs.

Hedwig Hedwig Houben (NL). Videofilm.
kameel Hoofdrol in een videofilm van Joris De Rycke die in Clermont-Ferrand, als ik het goed heb veeleer toevallig, op een verlaten fabrieksterrein een troep circusdieren filmen kon.


kubus: een werk van Neel De Bruycker

Knack In de weekendbijlage van Knack 2015/48: Michaël Borremans neemt ons mee langs zijn eigenzinnige culturele hoogtepunten van de Arteveldestad. Weekend blz. 8: CROXHAPOX: ANARCHISTISCH LABO. "Last but not least, Croxhapox is een experimenteel non-profit kunstencentrum dat een laagdrempelig podium biedt aan alternatieve kunstenaars. Al sinds de oprichting leidt het centrum een underground bestaan en vandaag heeft het nog steeds dat anarchistische karakter. Ze hebben nooit veel energie geïnvesteerd in hun PR en zijn bijgevolg niet zo bekend bij het grote publiek. Daar mag best verandering in komen. Voor mensen die kunst verzamelen, is dit een uitgelezen plek om werk te ontdekken van talent. Het is een laboratorium waar jonge wolven de vrijheid krijgen om allerlei zaken uit te proberen. Ik heb er trouwens ook zelf mijn debuut gemaakt."
kubus Presentaties van Neel De Bruycker en Joris De Rycke.
Kudo Takahiro Kudo. Zie zandstralen. Ook een werk dat Takahiro eerder in de kubusruimte toonde. Het werk van de in Brussel wonende Japanse kunstenaar Kudo, die aan KASK School of Arts studeerde, Multimediale vormgeving, frappeert door de onwezenlijk perfecte uitvoering en zijn inhoudelijke helderheid. Twee van de werken van Kudo die deel uitmaken van Deaf Man's Villa werden speciaal voor het project gemaakt, onder andere het rek met de gezandstraalde objecten.
Lama China Neitsabes Dranoc, 2015. Zeventien robots 2. Boekvoorstelling in croxhapox op zaterdag 28 november, 19u30. Inleidende krabbel door Laura van, die heel even verwijst naar de ontstaansgeschiedenis van de nieuwe reeks crox-boeken (een rechtstreeks gevolg van de min zeven punt vijf), waarna Sébastien het woord neemt en enkele fragmenten voorleest uit het nawoord en De platen van de encyclopedie. De crox-voorraad is intussen uitverkocht.
Lore Crox 507. Samenstelling, coördinatie en begeleiding, en dit zowel inhoudelijk als financieel: Lore Smolders, lid van de kern van Zwart Wild en lid van het crox-team.
Montsant Kleine wijnregio ten zuiden van Barcelona.
Neel Neel De Bruycker. Neel had twee zware weken. Op donderdag en vrijdag bleef hij tot laat 's nachts in croxhapox bezig, één keer bijna tot 's ochtends vroeg. Het oorspronkelijke idee met het venster was om het in een van de reeds bestaande muren aan te brengen, een spitsvondig concept dat om redenen van technisch/logistieke en financiële aard niet uitgevoerd kon worden, waarna Neel de voorkeur gaf aan de optie om van het idee een object te maken.
Pruikduif Gentse band met Rico als zanger/vocalist. Treden op zaterdag 5 december op in In de ruimte, Fransevaart 28.
Rokus Tenslotte wens ik hier Rokus Hofstede nadrukkelijk te bedanken voor zijn uiterst bruikbare opmerkingen en adviezen bij deze vertaling. Indien onderstaande regels toch een beetje 'schwung' meekregen, dan is dat dankzij hem. Preambulo tot De platen van de encyclopedie, 5de deel van Lama China, een vertaling /vermoedelijk de eerste vertaling naar het Nederlands/ van Les Planches de l'Encyclopédie, een tekst van Roland Barthes uit 1964.
Sébastien zie sebastienconard.blogspot.com
Seuil Editions du Seuil. In het colofon van Lama China is een verwijzing naar Editions du Seuil.
Tumult Interview met Lore Smolders op Tumult Urgent, woensdag 25 november om 11u, gevolgd door een interview met Oshin en Melissa, terwijl in hetzelfde programma eerder ook Nel Aerts en Egon Van Herreweghe aan bod gekomen waren.
vier Vier rijen toeschouwers in een L om de banaangele arena.

worst Droge worst. Zeer gewaardeerde lekkernij en bio bovendien. Op de kaart sinds september 2015.
zandstralen Een verrukkelijk werk van Takahiro Kudo: een metalen rek afgewerkt met legplaten van glas waarop zich een verzameling gezandstraalde consumptie-artikelen bevinden. Detail: Takahiro verwijderde de etiketten pas nadat hij de flacons en flessen gezandstraald had.
zeventien Zeventien robots. (1) Improvisaties van Zeli Bauwens, 2015. (2) Lama China van Neitsabes Dranoc, 2015. Geen drukwerk. Zwart-wit print op lekker papiertje. Format afgeleid van Les éditions de Minuit (wat overigens ook voor de reguliere crox-boeken geldt). Lettertype: Simoncini garamond. Opmaak: de auteur, Johan De Wilde, Laura van. 17R2 maakt deel uit van het doctoraatsparcours van Sébastien Conard. De reeks is zonder ISBN. Beperkte oplage: 49 exemplaren.

terrasje

Het mysterie van de Romanovs is aan een opheldering toe.
Dat is goed nieuws voor de mensen die op het terrasje zitten.
Islamatische Staat zal de Romanovs niet vervolgen,
de doden kunnen niet nog eens gedood worden. Het zelfmoordtoerisme
beperkt zich tot zij en ik en de andere idioten.
Alleen om die reden worden de vertrappelden opnieuw vertrappeld,
alleen om die reden worden voor de doden zerken opgetrokken die hoger dan de Himalaya reiken,
alleen om die reden strompelt verwaandheid door de zoutmeren van het Hiernamaals.
De doden kunnen niet nog eens gedood worden,
wel kan iedereen telkens weer op het terrasje plaatsnemen, waar ze altijd al zaten,
en vindt zelfs Islamitische Staat dit de beste optie.
Nu het mysterie van de Romanovs opgehelderd werd, is er net op de terrasjes
waar niet alleen muntthee gedronken wordt, een grote bedrijvigheid.
De Romanovs zullen Islamitische Staat niet vervolgen, om weer een andere reden.

tafel #8

Het begint met de laptop en aan die zijde van de tafel waar schrijver dezes plaatsnam. Om de tafel is een grote bedrijvigheid. Sporen hiervan zijn zichtbaar op het rode tafelblad. Links van de laptop kwam een factuur terecht van firma De Wijs, gespecialiseerd in design and production of stereocopic instruments, afgeleverd te Houten op 24 november 2015, op de factuur, die met de presentatie van Joris De Rycke te maken heeft, een schaar met rood handvat, onder de factuur, vlak bij de tafelrand, een lege dia-frame. Op de papierstapel ter linkerzijde, die er al minstens drie weken ligt, kwam een grote, transparante plastic box met een grote voorraad lege dia-frames en op de plastic box een bruine, opengescheurde enveloppe.
De plastic box domineert de linkerzijde van het tafelblad. In de schaduw hiervan een doosje met Detox van Yogi Tea, een potje Klovex van Kruidvat, calendula extra / extrait de calendula, en een bord met de schillen van een clementine, een opengescheurd zakje Detox, een kasticket van Brico City en twee messen. Aan de samenstelling hiervan werd sinds enige tijd niet geraakt.
De verre tafelrand biedt een glas water en een geopend en zo goed als vol flesje St. Feuillien blonde. Naast het dikbuikige bierflesje staat een leeg glas en daarnaast, ter rechterzijde, kwam een exemplaar van de recentste editie van het stadsmagazine op het tafelblad terecht, met een werk van Johan De Wilde op bladzijde 1, op het stadsmagazine een folder van RIOT met het project van Hana Miletic en een blauwe aansteker, en aan het hoofdeind hiervan een asbak met een groot aantal peuken.
Aan de tafelhoek rechts achterin een groene portefeuille. Dit alles maakt deel uit van een chaotische opeenstapeling van voorwerpen, die het stadsmagazine als bodem hebben, ook de felblauwe, wollen handschoenen, waarbij ik me voorstel dat ze van Oshin zijn, een privé-domein met de correspondentie van Flaubert en Sand en een knipmes.

Bladzijde 487: Ik zet Maurice ertoe aan om zonder mij te gaan rondtrekken, want ik mis de kracht om hem te vergezellen. Hij vertrekt morgen naar de Cantal met een bediende, een tent, een lamp en een groot aantal instrumenten om de microdieren van zijn entemologisch district te onderzoeken. Ik heb hem verteld dat jij je op de Righi verveelt. Hij begrijpt er niets van. George Sand aan Gustave Flaubert.
Flaubert aan Sand, bladzijde 489: Uw Cruchard is even gevoelig als iemand die levend gevild is. En de Domheid, de verwaandheid en het onrecht werken steeds meer op mijn zenuwen. Zo beneemt de lelijkheid van de Duitse vrouwen die me omringen me het uitzicht op het Righi-gebergte!!! Godallemachtig! wat een smoelen!(1)

Jelle is op bladzijde 487 aanbeland, waar ook de leeswijzer steekt. Tussen de privé-domein en de laptop kwam een zakje Mascotte te liggen, 120 slim filters, een stuk van 10 euro, en bevinden zich ook nog twee kopjes waarvan eentje een zakje Detox thee bevat, en nog een een bord met de schillen van een clementine.

(1) I got used to it, zegt Melissa, and then I liked it. Wat ze bedoelt, is niet helemaal duidelijk. La seule vérité, c'est qu'il y a d'autres vérités, zou ik ooit zelf gezegd hebben toen ik met Grégory Decock in Pink Flamingo's aan tafel zat.

tafel #7

Veel van de bedrijvigheden in het lokaal zijn te herleiden tot wat zich op het tafelblad bevindt. Wie op het zwarte fauteuil plaatsneemt, dat aan een van de lange zijden van de rode tafel opgesteld staat, heeft iets ter linkerzijde een opeenstapeling van drie borden voor zich, wat niet betekent dat hij of zij eerst de opeengestapelde borden bekijkt of tout court bekijkt wat zich op tafel bevindt, net omdat veel van wat zich op het rode tafelvlak bevindt er veeleer toevallig terechtkwam, niet zelden na op een al of niet elementaire manier het onderdeel van een handeling, van een ritueel of van een nutsactiviteit geweest te zijn en er net zo vaak volstrekt achteloos gedeponeerd, in sommige gevallen in de steek gelaten of na de handeling of een reeks van handelingen over het hoofd gezien, in weer andere gevallen op meestal weinig opvallende manier in zo'n handeling betrokken.
Het onderste bord heeft een grotere diameter dan de borden die op het bord terechtkwamen, en op het bovenste staan twee kopjes van een soort die normaal gesproken voor expresso gebruikt wordt. Aan de rode tafel werd thee gedronken. Zo meteen kom ik tot de vaststelling dat minstens één iemand koffie gedronken moet hebben, wat ik vastgesteld had kunnen hebben als ik eerst rechtsop gekeken had. In het verst van de tafelrand verwijderde kopje leunt een thee- of koffielepel tegen de binnenrand. Tussen beide kopjes kwam een transparant deksel vast te zitten, het deksel van een bakje dat donkerrode kalamata olijven bevat zou kunnen hebben, tarwe- of daikonkiemen of in olijfolie gemarineerde ansjovis. Van het bakje is geen spoor, van de inhoud evenmin.
Wat verder van de tafelrand vandaan, op een plek die desgewenst als zich ter linkerzijde van het centrum van het tafelblad bevindend gedefinieerd zou kunnen worden, staat een diep bord dat het restant van een druiventros bevat. Op twaalf druiven na, van een gek genoeg ondefinieerbare kleur, is de tros kaalgeplukt.
Ter linkerzijde van het hierboven beschrevene - de kopjes, het transparante deksel, de borden, de kaal geplukte druiventros - bevindt zich de papierstapel die er ook gisteren al lag, waarover intussen in kwistige lussen de witte bekabeling van de batterij-oplader van een laptop slingert en een blauw kabeltje met een lengte van ongeveer 50cm dat in een dubbele, opwaartse krul bovenop de witte bekabeling ligt.
Naast de papierstapel staat een transparante koffiepot met een bodem doorzichtige koffie. Over die slappe koffie zei Melissa dat ze tot de conclusie gekomen waren dat het koffiezetapparaat het niet deed.
De hoek achterin, ter linkerzijde: een blauwgestreept etui met groene rits, een dubbelgevouwen exemplaar van wat de wijkkrant zou kunnen zijn, een kopje, naast een 50cl fles plat water de bruine leesbril van Lore, een kleine en dikke agenda waarvan de zwarte cover aan de randen een opwaartse krul vertoont, het mobieltje van Lore en een autosleutel. Tussen het flesje en de loeidikke agenda zou zich ook nog een voorraad USB-sticks bevinden.
De blik draait rechtsop. Aan de verre rand van de rode tafel is nog een batterij-oplader, opnieuw van een Mac. Een vierdubbel gevouwen groenturkoois A4tje - een kleur die ik met volières associeer - en een zwart etui kwamen er pal naast een dikke sleutelbos terecht. De sleutelbos zou van Lore zijn. Naast de sleutelbos een blauwe balpen.
De blik draait rechtsop, volgt de rand van het tafelblad en belandt bij het object dat ik veel eerder al had opgemerkt, Ik had een strohoed en een wandelstok, een door de Bezige Bij uitgegeven volume, proza van Jan Arends met je denkt en je hebt dorst als laatste zin, of, bij uitbreiding: Hoe is het mogelijk dat iemand waar je zoveel mee gehad hebt je twee sigaretten schuldig blijft als je die het meeste nodig hebt. Je denkt en je hebt dorst. Wat op bladzijde 74 staat.

Ik sla het boek open en lees de eerste zin: Ik was in 1920.

Ik was in 1920. Dus nog voor ik geboren was. Maar moest ik journalist worden? Dat heeft ze nooit gezegd.

Jan Arends en z'n moeder, wat uit het verdere verloop van de tekst blijkt.

Naast die eerste of tweede editie van Ik had een strohoed en een wandelstok, de eerste werd in 1974 uitgegeven, in 1976 volgde een tweede editie en reeds in 1973 was er een derde editie geweest, kwam een kleine, dunne, witte prop te liggen, niet groter dan een duim, en het pakje Luckies tabak dat, met het kopje koffie, net zo goed dat van de auteur van Ik had een strohoed geweest had kunnen zijn.

Salie thee, een gsm van NOKIA, een laptop, die van Joris De Rycke, het lege glas en het glas vol en in nog een glas, wat koffie had, een lepeltje.
Naast het kopje ligt een blauwe aansteker.
'En ik weet trouwens van wie hij is,' vult Joris aan. Waarmee hij de gsm bedoelt.

tafel #6

Buren heeft een pauze ingelast. We zitten onder de warme stroop van de blackstraler. Oshin probeert een blauwe gummibroek uit.
Op de tafel waaraan ik plaatsneem, ligt een mobieltje. Ook kwam er een enorme hoeveelheid kopjes terecht, die in hoofdzaak, op misschien één enkele uitzondering na, voor het nuttigen van thee gebruikt werden, salie thee van Jacob Hoog, thé vert jasmin van Twinings, Darjeeling en salie van het merk pirAmide, ook Yannoh van Lima, die het koffiesuggoraat begin jaren zeventig introduceerden, en een pot met klaverhoning.
Het theeritueel, of wat misschien net zo goed het nuttigen van thee genoemd kan worden, domineert de samenstelling van wat zich op het tafelblad bevindt, waar naast de vele kopjes - waarin al of niet een reeds gebruikt theezakje hangt - ook een asbak opvalt, de schillen van een clementine, een stapel van de meest recente editie van De Witte Raaf, met Het heden van het verleden op de titelpagina, Over ervaring en traditie, erfgoed en canonisering, een pas aangebroken voorraad Knackebröd van Wasa, een op een van de binnenbladzijden openliggend exemplaar van DWR nr. 178, een waterkoker, een flacon met Carpet shampo van Huurland, een donkergroene portefeuille en wat van een pakje Rizla oranje overblijft, onder twee blauwe handschoenen en een folder met GENT Matinees als aanzet.
Ook is er een houten snijplank waarop zich niet alleen een mes en broodkruimels bevinden, ook de schillen van nog een citrusvrucht en de wulpse curve van een wollen sjaal.

zondag 22 november

Transcriptie van Tuesday 22 November, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 188, NOVEMBER 1938.

Ik had. Ik was. Had een idee. Was van plan. Had de bedoeling. Het plan. Een weergaloze inval. Toen ik net voor de maaltijd op tafel zou komen. En ik had Plexus bij. Plexus vergezelde me, lag op tafel. En op bladzijde 24 had ik net de zin listening to religious zealots always makes me hungry and thirsty - I mean for the so-called good things of life gelezen. Ar-ti-cu-lé-ren, lieverd. Zal ik het nog een keer? Listening to religious zealots always makes me. Wat in het geile boek staat, lieverd, alles wat in het geile boek staat, is hopeloos achterhaald. Met hoeveel hoeren? Met vijftig, schat. En geen mekkerende junkies, jongen, mooie, naïeve jongen, nee hoor, bloedgeile en vooral, hoe zal ik het zeggen, terwijl je natuurlijk ook zelf niet meteen over Dante begonnen was, weinig gecultiveerde teven met tieten vol kerosine die zodra dat niemendalletje van je als een fuckminaret overeind komt bijzonder doeltreffend extrapoleren. Maar dat was natuurlijk alweer helemaal niet waarover ik het gehad had willen hebben, de bedoeling die het had, de geniale inval en het briljante discours waarmee ik het bordeel met één welgemikte knip van tafel veegde. Om met Dante te beginnen. Wie godverdomme zou nu nog Dante willen lezen. Die troep is achterhaald. Om wat uit het woestijnzand op te delven? Een aftandse Panasonic radio-recorder met het gemekker van een polyfonisch georiënteerde castraat? Vijftig meiden, als 't er niet meer zijn, waarvan hij er dan zogezegd niet eentje met z'n puberale gesukkel te beproeven had omdat ze met z'n allen in één keer als een stroom boter geil over hem heen donderen? Zo achterlijk zijn die jongens nu ook weer niet, niet zo achterlijk dat ze intussen niet zouden doorhebben dat van die filosofie geen reet klopt. Ze willen die meiden cash en in natura, omdat ze in het andere geval negen tegen één aan het kortste eind trekken. Geen kuchende Dantes zijn het die zich voorbij de tiende hellebocht naar nog een googolplex van ijs en hellevuur wagen, maar nuchtere jongens met meer ambitie dan het tochtige spuigat van koorknaap. Net om die reden beviel het me eigenlijk wel om Fifth onder het stof vandaan te halen, en die zo voorbeeldige X-figuur, het (A) en (B) van, niet van de bedoeling die het had, (A) zonder de briljante inval, (B) op een net zo sportieve manier evenmin geniaal, maar een dag zonder die paperasserij van wel of niet, het misschien reeds twintig jaar geleden geschreven verhaal van wat vandaag gebeuren zou zonder het idee dat het vandaag gebeuren moest.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik was kennelijk toonaangevend geworden, niet alleen omdat ik het produceren van stront als winstgevend had ingeschat en, 10 jaar geleden als ik het goed heb, aan coprofagie het voordeel toedichtte dat er nu eenmaal ontzagwekkende hoeveelheden stront geproduceerd worden en dat die stront ook de hele tijd door geconsumeerd wordt. Niet alleen in de koffiehuizen waar ambtenaren en werklozen in toonaangevende dagbladen lezen over de enorme hoeveelheid stront die dagelijks geproduceerd wordt. De stront heeft een nieuw niveau bereikt, keelt uit elke beschikbare mededeling, elk programma, elke bladzijde, het totaal van het prime time spektakel, eindigt en begint met de feestdis van Salo. Elke herinnering eindigt en begint met een onthoofding. Aan Perec kon alleen nogmaals en meteen daarna opnieuw Perec toegevoegd worden en over wie zich met het stronteten inliet worden niet alleen korte stukjes geschreven. Het is schijten zonder dat ook maar een iemand het schijten voor bekeken had kunnen houden. Probeer je maar eens voor te stellen dat iemand de drek die hij of zij zitten heeft drie weken ophoudt, en, even rekenen, dat twee jaar volhoudt. Twee jaar zonder die noodzakelijke vereffening. Twee jaar zonder die golf van opluchting. Niet naar achter kunnen gaan, overigens ook nog zonder bijkomend advies, twee jaar aan een stuk door de stront ophopen tot het in je teenharen komt te zitten. Het vreet aan je reputatie, vooral als die stront ook in publieke blaadjes geserveerd wordt.

LLL

Lunch. Koffie, stokbrood en geitenkaas.
Maud et son accent francophone, Ma Non Troppo. Bert. Verslag uitbrengen van een niet gerealiseerd project. LLL = loplopknieval.
Lijn A begint in Edinburgh, in een haventje, lijn B in Lissabon. Het snijpunt van beide lijnen: een metrostation in Brussel. X = = = een lichtblauwe aansteker.
Tijdens een bijzonder harde winter had Bert het plan om bij gebrek aan kachelhout z'n atelier op te stoken. Het idee was om er in A'pen mee uit te pakken. Iemand vertelde hem dat ze in een Gents museum zes foto's gezien had van een kunstenaar die exact hetzelfde gedaan had.

boven: Werk in situ van Bert.
onder: In de Rozebroekstraat pikken we geel tapijt op, in de Baudelostraat een groot aantal in dozen verpakte spullen die bij Oshin gestockeerd staan en in een keet vlak bij de Vooruit vier houten bankjes.

De eerste bezoekers: drie Britten die heel even de tijd nemen om de opbouwfase te bekijken.

vegetarisch stoofpotje met krielaardappel, seitan, tofu en veenbessen

ingrediënten
3 plakken seitan in blokjes van 2cm
12 krielaardappelen
2 uien, breed gesnipperd
2 teentjes knoflook, fijn gesnipperd
1 voorraad tofu in niet al te dunne sneetjes
1 courgette in niet al te dunne sneetjes
3 witte penen, breed gesneden, 2 à 3cm
300g tomato passata
verse laurier
1 takje rozemarijn
zeezout
zwarte peper, versgemalen
olijfolie extra virgin
1 lepel olie van avocado
1 lepel tamari
10 ontpitte kalamata olijven
20 veenbessen

bereiding

Kook de kriekaardappelen in een met zout op smaak gebrachte hoeveelheid water. Giet de aardappelen af en hou ze even aan de kant.
Snij de witte penen in dikke, brede stukken en kook ze in met verse laurier en een tik zwarte peper op smaak gebracht water.
Verwarm voldoende hoeveelheid olijfolie in een pan, op middelhoog vuur, en voeg hier de ui en de knoflook toe. Geef de ui de tijd om glazig te worden. Voeg de seitan en de tofu toe. Gooi een dunne laag zwarte peper over de tofu. Besprenkel de seitan en de tofu met tamari. Voeg de courgette toe en geef het aan de bovenzijde een lik olie van avocado. Laat het gedurende enige tijd op middelhoog vuur.
Voeg de krielaardappelen, de witte peen, de kalamata olijven en de verse veenbessen aan de stoofpot toe. Dik de stoofpot in met tomato passata. Laat de stoofpot gedurende ongeveer een half uurtje sudderen, op een laag vuurtje.

deaf man's villa

boven, onder: Bert Jacobs. De situatie in het atelier wordt vertaald naar een presentatie in de crox-ruimte. Geen idee in hoeverre de situatie in croxhapox, van dit eerste component van de presentatie van Bert, beantwoordt aan hoe het er in z'n atelier aan toegaat.

boven, onder: Bert Jacobs.

boven: Bert Jacobs. Een stapeling van spullen.
onder: Neel De Bruycker.

boven: Dit werk van Takahiro Kudo werd eerder in de kubusruimte getoond. De zwammen en schimmels hebben grote delen van het oppervlakte veroverd.
onder: Een zitbank. Jelle ontwierp een zitbank voor de presentatie van Hedwig Houben.

boven: Maandag. Een ogenblik eerder was besloten om het werk van Maria Kley, dat alleen al aan één zijde van de corridor uit circa 40 elementen bestaat, 9cm lager te hangen.
onder: Bert Jacobs, zaal voorin. Een stapeling van nog te gebruiken elementen.

woensdag 18 november

Transcriptie van Monday 18 November, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 340, NOVEMBER 1940.

Als hij een zandkasteel bouwt, bedacht ik, zal het zich altijd net voorbij de grillige rand van het natte strand bevinden,
voorbij de vroegste, grootste en natste golf,
niet aan de vloedlijn waar een hond gretig over het natte zand rent
en graatmagere katten tussen half boven de oceaan uitstekende rotsen copuleren,
op een plek waar het mulle zand als een schort tussen de zee en het duin wisselend hoogstens de sporen toont van de anonieme zelfportretten,
het spoor van iemand die tijdens het trage ontbijt in Miller gelezen had,
van kinderen die luid over het strand rennen, van Read en Eliot,
van een snuiter met gladde kin die bij voorkeur niet herkend wil worden,
en naast die plek, bedacht ik, waar iemand in yoga-houding in het eerste licht naar de ontbinding van het imperium had zitten kijken,
als zij het zandkasteel bouwt (wat hij niet doet), zal het zich toch altijd in de vloedlijn bevinden,
in die vroegste, in die grootste en natste golf.
Net om die reden schuilen ze bovenin het kasteel, waar alleen de eerste zin betekenis heeft.

dwarsdoorsnede

Bert Jacobs, een dwarsdoorsnede

de blikken dozen en de sigarenkistjes hebben

25 Wide Churchills
of vlindervleugels
hoofd (een)
Kapotte Jezussen
Stylo's
etiketten
lenzen
nietjes, krijt (licho?krijt), vullingen, pennetjes
namaakkristallen
hoofd (nog een)
sleutels
Audio/-----/
Schedels
pasfoto / paspoort / rijbewijs
soldaatjes

een metalen en overwegend groen doosje met of zonder inhoud
en een schat aan gegevens op de buitenzijde:

Le Khédine manufacture de Cigarettes Egyptiennes Ed. Laurens
established in Egypt
KHEDINE FINE N°12
50 cigarettes
Ed. Laurens "Le Khédine"
qualité fine - grand format
N°12

en in een nog een doos een dik foliant met dag denken herinneringen sorry op de rug

en in nog een doos een verzameling grijsgedraaide audio-cassettes met
Adamo zingt
Louis Neefs
Tijd Van Toen
Mieke Geys
Mozart
Waldo de Los Rios
Bert Kaempfert Greatest Hits 1
Bert Kaempfert Greatest Hits 2
Chariots of Fire
Weense muziek gedirigeerd door Willy Boskovski
Leifers-Südtirol
Demagnetiseerband
Wim Sonnevelt
Unique Nana Mouskouri
en een grote hoeveelheid aanverwante lekkernijen

dozen kasten planken potten verf borstels houtvoorraad stoelen palletten tafels
en ook nog een oude, metalen krat van J. A. Laane Cie

dinsdag 17 november

Transcriptie van Sunday 17 November, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 339, NOVEMBER 1940.

Ik stel vast, je zou het een net zo elementair als overbodig maar los daarvan toch nieuwsgierig makend oppervlakkigheidje kunnen noemen, dat ik tijdens de lezing, die zoals altijd en ondanks de vooraf aangekaarte goede bedoelingen hieromtrent toch weer net een tik te lang duurt, met een balpen zit te spelen, waarvan ik na verloop van tijd - zonder notities te nemen of dat zelfs maar te overwegen - steeds vaker het knopje indruk, terwijl die handeling, waar ik me de hele tijd door bewust van ben, niet eens door de persoon die naast me zit opgemerkt wordt, of misschien net wel opgemerkt wordt, door een van de aanwezigen, door de persoon die naast me zit, door iemand van de aanwezigen die in lange rijen naast elkaar zitten en net als ik op een net zo overbodige als elementaire manier op het laatste woord van de spreker wachten. Ik had, als ik dan toch zin gehad zou hebben om beschrijvende notities te maken, het profiel van Jess De Gruyter beschreven kunnen hebben, of ik had een notitie over Stijn Van Dorpe gemaakt kunnen maken, die gedurende lange tijd voorovergebogen naar de sprekers zat te luisteren, ergens halverwege de zaal - of misschien had ik een naturalistische studie kunnen maken van de manier waarop Els Moors aan de kleine, ronde tafel op het podium zat - het ritme van de indrukken terwijl iemand voorlas uit een van de boeken, daarvoor ten slotte had ik alleen dat ritme zelf op gang te trekken en schrijvend de lijnen en bochten te volgen die de hersenactiviteit maken zou, tot de woorden als een gummibal heen en weer over het papier zouden rollen en de schriftuur zelf in een bal veranderde; en dan alles wat ik alleen hierdoor opgemerkt had kunnen hebben. Het ritme van een moment. De hoofdstukken van het moment. En dat het dan natuurlijk weer net zo obsessief geworden zou zijn als alles wat ik zag en hoorde, dat ik het later ongetwijfeld gebruiken zou, dat het een stukje worden kon, dat het ook deel uitgemaakt had kunnen hebben van de dingen die ik dan gezegd zou hebben, terwijl de notities eigenlijk al niet meer dan een herinnering zouden zijn. En dat ik wellicht vooral om die reden naar de kale kop van Frank, die voorin zat, en naar het spitse silhouet van Jess zat te kijken, en pas aan het eind van de voorstelling merkte dat de hoofdredactie van onze reeks zich achterin de zaal bevond, vlak bij het barmeubel. Ik drukte op het knopje van de balpen en herhaalde het indrukken van het knopje, een ritme dat ik steeds belangrijker begon te vinden, het werd ook vrijer en losser en nog losser naarmate ik mij er niets meer bij voorstellen kon en evenmin overwoog om het manco op een andere manier op te lossen of in te brengen. Dit is zo een beetje de kern van de zaak, meen ik.

tafel #5

Aan de linkerhoek van de tafel, vlak bij de plek waar ik zit, is een stapeling van twee transparante plastic dozen die 500g boterwafels bevat zou hebben.
Naast de boterwafels kwam het X size volume van een pak Lays terecht.
Achter dat volume, wat ik alleen had kunnen zien door me heel even over het tafelblad te buigen, ligt een in transparante folie verpakte voorraad BANKO filters. De verpakking vermeldt 120 + 30. Het pakje dat zich naast die voorraad filters bevindt, heeft een kleur van bruin inpakpapier en zou tabak van het merk Lucky Strike bevatten, waarnaast zich ook nog een voorraad RIZLA-sigarettenpapier bevindt, een kop koffie zonder spoor van koffie en een iPhone.
Het centrum van het rode tafelblad biedt een krat met bananen en citrusvruchten. Op de korte rand van de krat staat het logo, KIRA, en de verduidelijking dat het om de soort clementina gaat, CAT. I, waarvan elke krat 2,5kg biedt, op het ticket dat het kennelijk om de meest voorkomende ondersoort gaat, clemenules, die een pasfoto hebben met kleur- en smaakstoffen:

pas. fitos: E-17 129007 PIFO: 46-03
traité au imazalil et cires E-904, E-914

Naast de clemenules slingert een 10 pack high density sponge dat ooit tien van dergelijke sponsjes bevat moet hebben en een zak met muffins. Op één muffin na bevindt de volledige inhoud van het pak zich in het spijsverteringsstelsel van de figuranten.

foto: De zwarte damesschoenen onder tafel zijn van Anne.

De bekers hebben ze niet mee doorgeslikt. De bekers bevatten schmink. Naast de schaaltjes staat ook nog een flesje tot één derde gevuld met water waarop gemberschijfjes drijven en het assortiment parafernalia dat de facto bij een schminkbeurt kijken komt, de penselen, de sponsjes en de kruimels van een boterwafel.

de autosnelweg

De autosnelweg is een googolplex. Het is het zandwegje achter het tuinhok maal tien tot het tienkrioelnulste.
Elke rit is een vingeroefening, de ene keer een étude van Basel naar Maastricht, een andere keer van Lisboa naar Madrid, soms hoogstens voor de lol om bij de bakker om de hoek een brood te halen.
Het is een rechte lijn die in de uitersten van haar doorgaans zorgvuldige rechtlijnigheid met duizendeneen krommingen en boogvormige bedradingen aan het totaal van zichzelf vastzit. In Katoennatie stap ik uit de auto zonder haar ook maar één enkel keertje over het hoofd gezien te hebben.
Haar betreden en de waanzin begint.
Vandaag hangt een stoffige wolkenhemel boven het door slechts enkele deskundigen als totaal bekeken landschap. Op twee baanvakken stormen trucks zij aan zij over het asfaltabet.
Poolse, Tsjechische, Sloveense, Duitse, Iberische, Franse, Ierse, Baltische, Scandinavische, Turkse, Britse en Oostenrijkse nummerplaten
en net voorbij de pechstrook nog half in het groen zittende wilgen. Snelheidsduivels racen over het derde baanvak.
Hakhout dat eerst tot boom te klimmen had. Brede, geasfalteerde stroken waar ooit een weiland was. Trucks met wilde namen, Yang Ming, Freja, Sogard, Laebens, Filasa dat Valencia als thuishaven heeft, Weber & Cie, Fernlast.
Van Fernlast, om maar een voorbeeld te geven, kom ik te weten - terwijl ik soms op een bijna nurkse manier naar het asfalt staar - dat zij zich in het schoonmaken van trucks gespecialiseerd hebben,
van nog een firma dat ze tussen Màlaga en Amsterdam heen en weer rijden met aardappelpuree.
In Haasdonk geen file, daar is het te vroeg voor.
Galoppin heeft een lading voor verpakking bedoeld papier, Nordic Air Filtration verplaatst zuivere lucht, KLINE gigantische pilonen waarvan elk onderdeel 5.180 kilo weegt.

maandag 16 november

Transcriptie van Wednesday 16 November, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 187-188, NOVEMBER 1938.

#1

Ik begaf me naar het hoogste punt in het landschap, een enorme berg zand die massief boven het landschap uitstak.
Ik bleef in de richting van de berg stappen, die met elke stap wat kleiner leek te worden
tot ik, toen ik het hoogste punt bereikt had, aan één stap voldoende had
om over de berg te stappen, die niet eens de hoogte van een molshoop had
en toen ik me twee stappen voorbij de berg bevond in een put veranderd was.
Vijf, zes schoppen rijnzand en ik had het putje zo gevuld kunnen hebben.
Ik verwijderde me van de put die met elke stap wijder en groter en dieper werd,
tot ik zo ver van de put vandaan stond dat het landschap ad fundum verdwenen was.
Wat me opviel overigens was dat in de leegte die zich hierdoor om mij heen uitstrekte
toch hier en daar een trap stond, het overblijfsel misschien van wat een flatgebouw geweest was,
wat ik slechts betreden kon door naakt in het holle gewelf door te dringen
tot ik helemaal onderin het trappenhuis op de hoogst bereikbare trede stond en rustig over het zich onder mij bevindende heelal uitkeek.
In de inktzwarte drek dreef een schoenzool. Knaagdieren stoeiden met het boek.

#2

Ik had genoeg gehad kunnen hebben aan die ene fles Douro, terwijl ik me van die arme mijnheer Pessoa niet één versregel herinneren kon
en van een obscuur geval als Shakespeare eigenlijk ook alleen die ene zin, bedacht ik
toen ik de deur van het keldergat openduwde
en alleen al hiermee de eerste zin van net zijn biografie als een glasscherf voor me had, de stropdas die een epitaaf geworden was. Het woord biografie;
dat Digne geen standbeeld gehad zou hebben, en geen voetnoot in de biografie waaraan ik gisteren pas begon
zonder van het brood geproefd te hebben? Een T rex neuken zonder het genot om in z'n holle bol te graaien?
Tussen het handschrift en de vingertoppen sporadisch het spasme van een onuitstaanbaar hels genot.
De lijken op straat, schunnig als de bladzijden van een blootmagazine.
En ze zijn ook altijd zoveel jonger, besef ik, nu ik aan een vitrine naar de boeken staar waarvan ik er om weer een andere reden niet eentje kopen zal.
Soms steekt een blonde haardos onder de bladzijden uit, soms de drek van het verhaal.

9 cm

Ze hadden alle werken aangebracht,
in de corridor,
veertig stuks,

exact de helft,
aan de andere muur zouden nog eens veertig werken komen,
opnieuw exact de helft.

Toen ze er net hingen, veertig stuks,
exact de helft,
besloot Maria dat alles 9cm te hoog hing.

Dus haalden ze alle werken van de muur.
Ze verwijderden de spijkers die ze in de muur aangebracht hadden.
9cm onder elk gat werd opnieuw een spijker in de muur gehamerd.

En dan kom je, merkte Jelle op,
op hoge hakken naar de vernissage.
Wat ik inderdaad van plan ben, zei Maria.

zondag 15 november

Transcriptie van Friday 15 November, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 338, NOVEMBER 1940.

#1

Want ik kan niet schrijven als iemand op m'n vingers kijkt.
Omdat ik niet kan schrijven als iemand op m'n vingers kijkt.

In aanmerking nemend dat ik onder bovenvermelde omstandigheden geen woord op papier krijg...
In aanmerking nemend dat zich maar liefst vijf personen in de kamer bevinden...

Drie personen hadden aan het haardvuur plaats genomen. Drie. Leonard, lieverd, waar heb je die uilskuikens opgedisseld, had ik willen zeggen. Maar. Maar. En.
Dan zou Leonard zeggen, en ik had heel even het idee dat ik het hem hoorde zeggen, dat Andrew geen uilskuiken is. Andrew heeft gewoon een moeilijke jeugd gehad.
Maar hebben we godverdomme niet allemaal...! had ik willen zeggen.
Jij hebt een moeilijke, ik heb een moeilijke en nu heeft dus ook Andrew een moeilijke jeugd gehad.

Omdat ik nu eenmaal niet schrijven kan als iemand op m'n vingers kijkt, lieverd.
Omdat het nu eenmaal zo is dat ik niet schrijven kan als iemand op m'n vingers kijkt.

Terwijl ik natuurlijk ook helemaal niet weet wat ik aan het gezellige haardvuur toegevoegd had kunnen hebben, aan de brandy die Andrew door z'n spuigat baggert, aan de vilaine grapjes van Miss Rattle, aan het gezeik over de moordaanslagen in Parijs, aan de botte imbeciliteit van het troupaille.
Tenzij ik de bladzijden uit het schriftje scheur en ze een voor een aan het vuur prijsgeef.
Brieven die ik niet nog eens uit een enveloppe te halen heb,
schoendozen die hoogstens op een misschien niet voor iedereen profijtige manier in vlammen opgaan.

Onnatuurlijke selectie. De zuurtegraad van het ikkus, een onzorgvuldige hoeveelheid notities, opmerkingen waarvan je bij voorbaat weet dat ze geen andere bedoeling hebben dan het ontbreken van een correcte of althans oprechte argumentatie in te koken.
Omdat ze natuurlijk ook altijd meer argumenten hebben dan je voor mogelijk hield.
Omdat ze altijd godverdomme exact precies weten hoe ze een ander voor schut te zetten hebben.
Omdat ze aan de desillusies eigenlijk ook alleen een geconstipeerde linker hersenhelft overhielden.

#2

Nessa lepelde de gortpap en kotste in een van de winkelzakken. Trouwens, het moest er maar eens uit, zei ze.
Ze had de zithoek ondergekotst, het blauwe hemdje! het Marrokaanse tapijt! maar dat wilde ik eigenlijk wel door de vingers zien.
Uit de trein zou uiteindelijk toch weer Miss Marple stappen, slanker dan die keer in Brighton toen ze in haar handtas twee ratelslangen had.
Zelf zat ik de hele ochtend naar een olieverf met een appelpeer te staren, waaraan iets ontbrak, vond ik. Misschien ontbrak ook alleen
de zachtmoedige blik van m'n vader, zoals hij naar me keek toen hij in een hoek van de kamer zat, vlak bij het raam,
en het portret net hierdoor net zo onschuldig werd als de dingen die hij zag, of niet zag, misschien. Dat ik met regenlaarzen die tot de schedel reikten door de kamer te stappen had.
Dat ik kletsnat naar het haardvuur zat te kijken.
Dat het daarna alleen maar erger werd.
Dat de oogballen van Andrew zo lichtgevend werden dat ook Leonard op de klippen liep.
Dat in Parijs een jonge vrouw dood op het voetpad ligt. Dat een rauw vuur aan de woorden zat.
Dat ik in het schriftje toch twee drie woorden schreef.
Dat zich in de auto geen ander geluid dan het geluid van de regenwisser voordeed.
Dat we boven de vloed naar het kleine, boven het geraas uitstekende eiland klommen en dat Andrew opeens zo ziek was dat hij op z'n knieën in het ruwe water naar de andere oever kroop.

#3

Vrijblijvend stapte ik naar de dichts bij zijnde nachtwinkel. Over het asfalt kroop een jonge vrouw die hevig bloedde. Een arabier blies zichzelf op in de gaarkeuken van het forenzische hospitaal.
Aan het haardvuur plaats genomen hebbend, terwijl L nog een stronk in de vlammen gooide, zei Andrew dat hij een slok wou. Aan de boulevard ging het z'n gewone gangetje. Ze kogelden de ouwe Lewis neer terwijl hij met een zaklamp naar een potlood liep te zoeken. Dat beviel me niet. In een bar in Schaarbeek blies iemand zichzelf op tot hij onder de sécretaire vast kwam te zitten. Als ik weinig te doen heb, sluipen net dit soort feiten mee in.
En dan ga ik een luchtje scheppen. En dan moeten ze niet vragen of ik tijd hebben zou om nog een zak aardappelen te schillen. Natuurlijk zie ik ook wel net zo goed de noodzaak in. Dat de kamer met een luide klap uiteenspat. Dat ik onder drie ton aardappelpuree vandaan kruip en beroemd ben omdat ik tijdens het journaal beweerd zou hebben dat net de gebakken aardappel een van mijn specialiteiten is. Dat zelfs dat nieuws was, vond ik overigens best aardig. Ik heb zoveel aardappelen geschild dat je me inderdaad een specialist noemen mag. Niet alleen het schillen maar ook het stampen van de gekookte aardappelen maakt me heel erg vrolijk. Dat is fantastisch, toch.
Natuurlijk ben ik altijd net te laat met die nachtwinkel. De bloedende dames lezen voor uit liefdesbrieven. Met die brieven heb ik het best moeilijk en sympathiek is het al helemaal niet.

tafel #4

Ter linkerzijde begint het met een papieren zakdoek.
Ter rechterzijde met een donkerblauwe aansteker van het merk BIC.
Naast de papieren zakdoek is een niet zo hoge stapeling van damestijdschriften, elf exemplaren van het Franse Elle et Lui uitgegeven tijdens Wereldoorlog Twee, waaronder zich een folder bevindt die Jozef en zijn broers, de Nederlandse vertaling van Joseph und seine Brüder, aankondigt.
De blauwe aansteker flankeert een pakje rode Ajja17, opengemaakt en reeds voor de helft geledigd, waarover een vlieg tippelt, een niet aangebroken pakje Tigra met de mededeling Roken brengt u en de anderen rondom u ernstige schade toe / Fumer nuit gravement à votre santé et à celle de votre entourage / Rauchen fügt Ihnen und den Menschen in Ihrer Umgebung erheblichen Schaden zu, een Pritt-stift, twee zo goed als lege pakjes halfzware Van Nelle, een voorraad sigarettenpapier van het merk RIZLA en een ronde asbak van Société Anonyme Anc. ETs F. Malherbe.
Aan de rondgang ter linkerzijde kan een Nashipeer toegevoegd worden, ook wel appelpeer genoemd, een pistachonoot, het vijfdubbelgevouwen kasticket van HUBO Gent-Dampoort met onder 15220 de aankoop van een fles White Spirit, een papieren omhulsel dat twee 120cm lange rijgkoorden van het merk WAX bevat moet hebben, een flacon met zwarte inkt, tape, tippex en een kartonnen doosje met Fountain Pen Ink van Pelikan, Brillant black staat er op het doosje, dat overigens geen zwarte maar een blauwe kleur heeft.
Ter rechterzijde torent als een flatgebouw een boekenstapel boven de tafelrand uit. Onder de Penguin Classic Three Tang Dynasty Poets bevinden zich drie delen van The Virginia Woolf Diary, daaronder Het ijspaleis van Boudewijn Büch en daaronder nog eens zeven volumes uit de Little Black Classics, met onder andere Charles Darwin, Nikolay Neskov en iets van Thomas De Quincey.(1)
Het zootje ter linkerzijde heeft achterin, naast een niet aangebroken voorraad chocolade Lait Noisette van Côte d'Or, een stapeling die twee tot drie keer hoger reikt dan de damestijdschriften, bovenaan een cd van Heleen Van Haegenborgh met Piece for Piano & Foghorns en Piece for Wired Piano, waaronder zich nog drie cd's bevinden - Eight (+1) Tristano Compositions van Anthony Braxton, dedicated to Warne Marsh, In The Interval van Jason Roebke en The Throne of Friendship van het Nate Wooley Sextet - en een casette met The Bridge on the River Kwai.(2)
Tussen de Nashipeer en de chocolade zou zich ook nog een witte, ronde asbak van het merk PICON bevinden.
De boekenstapel ter rechterzijde wordt geflankeerd door een pas aangebroken Nero d'Avola met bio-label en flessen met appel/peer- en pompelmoessap, een stapeling van ansichtkaarten, aan de bovenzijde afgedekt met een Moleskine en een ronde koker die incense van het merk Florisens bevatte.
Naast wat zich ter linkerzijde bevindt, achter de laptop, is een stapeling die hoog boven het schuine beeldvlak van de laptop uittorent, bovenaan een Lumix, daaronder een mailart, onder de mailart een Moleskine schriftje, een Penguin editie van Plexus van Henry Miller en een bruine farde met een fotokopie van Anoniem eind 20ste eeuw, en daaronder een op papierkarton geprint of gefotokopieerd exemplaar van het gedicht Water drinken in Granada, waaronder zich een schoendoos bevindt, wat voor iemand die de tafel bekijkt - zonder in te gaan op wat zich onder de aan de oppervlakte bevindende dingen bevindt, wat ook alleen maar zou kunnen als hij of zij aan de tafel zit en de laptop voor zich heeft, en wat ook dan het aroma van een Flauberteske verzoeking heeft - weinig meer biedt dan een grijze vorm en notities, of mededelingen, waar op de auteur na niemand wat aan gehad had kunnen hebben.
Tussen het terrein ter linker- en het terrein ter rechterzijde bevinden zich twee boeken, naast de krul van een schoenveter en op een ansicht met een werk van Frederic Geurts: het dagboek van Witold Gombrowicz en Mensenlandschappen van Nâzim Hikmet.

(1) Old Poem. Did Chuang Chou dream / he was the butterfly, / Or the butterfly / that it was Chuang Chou? Three Tang Dynasty Poets, Penguin Little Black Classics n°9, p.33.
(2) De cover vermeldt alleen William Holden en Alec Guinness, niet wie de film gemaakt had kunnen hebben, wat op de achterflap evenmin vermeld wordt.

books

Cristina Amelia said

And I bought John Banville.(1)
And I bought Raymond Carver.(2)
And I bought Paul Bowles.(3)
And I bought Marquis de Sade.(4)

(1) Someone recommended it. The Sea, I bought.
(2) The gorgeous Raymond Carver. Someone recommended it.
(3) The Sheltering Sky.
(4) The Philosophy in the Boudoir. Too delicate to read it in French.

What Carver book, I ask.
Will You Please Be Quiet, Please? she says.

And I can say that I bought so many other books, she says.
If you want me to do so, she adds.

boek

#1

Het boek is tweedehands, niet opengescheurd, kortom zo goed als nieuw.
De persoon die het kocht had vernomen kunnen hebben dat zij zeker dit boek lezen moest.
In the last part of the Renaissance the damned dish just missed being buried in oblivion,
leest ze. Ze leest alleen die ene zin, the damned dish just missed being buried.
Ze had de eerste zin gelezen kunnen hebben, de laatste net zo goed, niemand is haar voor geweest
en niemand straft haar met nog een zin.
Niemand die haar verbiedt om het boek toch uit te lezen of het achteloos te behandelen als een gebruiksaanwijzing die ze niet lezen wil.
Haalt ze brons als ze het toch zou doen? Goud als ze het marineert in kippenstront?
Noem haar een sentimentele dwerg die geen doktersroman beklimmen kan zonder er in weg te zakken, zo diep dat het geborrel geen mens ontstemt. Aan het eind immers komt alles goed.
Nog een woord en ze is vergeten wat ze te zeggen had.
Het woord is haar van nature bijgebleven, een klemschroef van goddelijk papier, zonder dat zij meer dan die ene zin te lezen had.
Ook van het landschap is alleen die ene zin bekend,
ook als in het landschap opeens om wat voor reden haarscherp een snelweg staat.

#2

Deze woorden zijn zo recent dat ik nu toch eerst even bekomen moet van het feit dat ik ze geschreven heb. Misschien schrijf ik net om die reden alleen dit soort zinnen en natuurlijk ook net zo goed die ene doktersroman die u onder geen beding gemist had willen hebben. Wat ik schrijf is zo betekenisloos dat ik meestal reeds tijdens het schrijven vergeet waarover ik het heb. Ik ben modern. Het boek hoort niet meer te hebben dan wat het gehad had kunnen hebben als ik niet geschreven had.
Omdat ik niet over het hoofd zag dat het toch gelezen zou worden, waar ik zelf geen tijd voor heb, is mijn prestatie zondermeer briljant te noemen. Zo ben ik van nature, zelfs met een sentimentele thriller weet ik toch altijd die recensie te pakken te krijgen die er voor zorgt dat het gelezen wordt. Ik ben van deze tijd, ik ben modern, ik ben voorbeeldig, geen genie: loopt het fout dan komt het toch altijd goed. Ik bedoel, met Kafka kan je me niet straffen. Alsof iemand zeggen kon, hier is het begin.

gebruikelijke handelingen

Auto. Parkeerplaats. Blauwe kaart. Contactsleutel. Herfst rijmt nergens op. Stappen. Staan. Stommelen. Warm voor de tijd van het jaar. Kinderstemmen. Geelomrande takken. Een kat. Eenpersoonspolitiek. Literatuur herleid tot scheurkalenderproza. Poort. Cijfercode. Dorre bladeren, een peuk. Wireless activeren. Autosleutel, vier poststukken, schoudertas. Niet benieuwd wie ze dit keer op de cover hebben? Licht maken. Ruimen van wat niet op tafel hoeft, openscheuren van een enveloppe. De afvalcontainer op het woonerf plaatsen. Een display ordenen, de iPhone activeren, het beeldscherm, negentien stappen tot de eerstvolgende knop. Wachten tot het beeld uit de duisternis tevoorschijn komt. Later: de elektrische koffiemolen van Moulinex. Elke koffieboon die alsnog aan de maalstroom probeert te ontkomen tot de orde roepen. Drrrrrrrrrrrrrr. Het filmpje van de Quay Brothers aanzetten, upstairs de documentaire film van Mekas, panklaar. Door een nog in schemerduister gehulde ruimte stappen. Papier ordenen, de laptop aanmaken, controleren wie ze dit keer op de cover hebben. Bladeren in de meest recente editie van L'Art Même. De ijskast openen want koffiemelk. Een boek. Geen tabak bij. Plaatsnemen voor het beeldscherm, recente import doornemen.

tafel #3

Het schaakbord. Binnen de gegeven constructie doet de witte dame een gek manoeuvre: ze gaat naar f3.
Zwart plaatst de loper op g4. Wit neemt de loper. Ter linkerzijde van het schaakbord staan twee glazen, op een hoge, elegante poot, die elk een bodem Cabernet Sauvignon uit 2010 hebben, een robuuste en heel erg fruitige wijn, Eerste Hoop, made, matured & bottled in Eerste Hoop wine cellar, Western Cape, South Africa. Zo staat het op het etiket.
Wat verderop, naast het schaakbord dat vooral ter linkerzijde veel ruimte biedt, kwam een vierdubbel gevouwen A3, weer wat verderop op het lange en brede tafelblad twee witte kaarsen, en aan het uiteinde van de tafel een Moleskine,
25 bladzijden, verduidelijkt de tegenpartij, akwarelpapier, A4-formaat, en op die Moleskine
de jonge jaren van Claus, een uitgave van Dooreman; onder de Moleskine een uitnodiging om in juni 2016 het Bachfestival in Leipzig bij te wonen.
Naast deze zich niet heel erg hoog boven het tafelblad bevindende mededelingen kwam een iPhone,
het is geen iPhone, merkt de tegenpartij op, het is een smartphone, en een zwarte aansteker.
Naast de zwarte aansteker, op een schriftje, een scherp gepunt potlood van het merk Steadtler,
en wat verderop, ter rechterzijde, een bril, een asbak, peuken en papieren servetten, twee tot de bodem leeg gelepelde blikjes DANONE op Griekse wijze met een smaak van peer, Poire/Peer/Birne, de lepeltjes
en een vinyl van Milestones met The Gutting Edge van Sonny Rollins,
Rollins in 1974 uitgeroepen tot Best Tenor Sax (Swing Low, Sweet Chariot heeft Rufus Harley on bagpipes),
een voorraad Rizla,
de aansteker,
een autosleutel,
het schriftje.

Wat later komt een fles Pelegrino op tafel, twee gele glazen, elk met een design-deuk, en een pakje Drum.
Op de draaitafel het verrukkelijke Pacific Standard Time van Gil Evans, een dubbel uit 1958.

tafel #2

Er is afgeruimd maar niet alles is van het tafelblad verdwenen.
Op de laptop, een Mac Book pro, staat de gmail-account open op een mail van Fabrice Pichat. Een draaibeweging linksop voegt Plexus van Henry Miller toe en een bierflesje.
Vlak naast het tafelblad, ter linkerzijde, op een plat vlak dat aansluit op het tafelblad, ligt een exemplaar van H-art 147, de editie heeft Sven Tjolle op de cover, is dubbelgeplooid, ligt open op bladzijde 11.
Bladzijde 11 is de bladzijde met een stukje over Kosmografia.
Naast het 147ste nummer van H-art kwam een asbak met peuken, sigarettenas en luciferstokjes. Aan de verre rand van de rode tafel twee lege kopjes koffie en een luciferdoosje van het merk Everyday.
Na de werkvergadering bleef eigenlijk niet zo heel erg veel van wat zich tijdens de vergadering op het platte vlak bevond.
Ter rechterzijde: de aangebroken voorraad van een pakje Côte d'Or Lait Noisette,
een flyer van Zwart Wild,
een pakje van Nelle tabak,
een gele balpen, een gsm
en de witte enveloppe waarop met blauwe balpen een dienstmededeling genoteerd werd:

26,5
31
26,5
795
82,15
x7
575,05

de zwarte zee

Vergelijk dit met het zwart van een nog zwartere zee.
25 juni.
Alles is in gereedheid gebracht om de laatste nacht van het echtpaar te vieren.
Met rode inkt zullen witte stippen op het bruidskleed aangebracht worden.
Niemand zal zien dat de witte stippen met rode inkt aangebracht worden, dat het zwart tot de tepels reiken moet voor je er in verdrinken mag.
Aan de supermarkt deelt een hostess mee dat ze nog zwartere bladzijden heeft. Zwart
waarin het schaamdeel turkoois oplicht,
verzen van Léautaud, van het dagbegin van zomaar een dag, Paustovskij en Nabokov die elk over een bladzijde gebogen zitten,
zwarter dan het zwart van de zwarte zee. Aan de oever van de zwarte zee warrelt een mantel, licht als een pluim, licht als een waakvlam
en toch net zo donker als het zwart van de zwarte zee. Een huurling rept zich naar het donkere gebied van de branding, komt weg met een bundel dorre takken en wrakhout.
Het zwart van de zwarte zee is overal.
Op het strand zijn de voetsporen van tal van persoonlijkheden. Ook de keizer van Ponukélé heeft zich gemeld.

tafel #1

Het vijfde deel van The Diary of Virginia Woolf open op bladzijde 338-339, NOVEMBER 1940.
Bovenaan bladzijde 338: We had Mable.
Een tot prop herleid papieren zakdoekje.
Een Moleskine schriftje waarin met potlood feuille fotokarton 3003 300g 2011P genoteerd werd.
Een Penguin editie van Plexus.
Een cahier met het typoscript van Anoniem eind 20ste eeuw, open op bladzijde 20 van het derde deel. Plexus van Henry Miller bevindt zich op die bladzijde.
Onder het cahier een dikke stapel papier. Tekstfragmenten uit een vorige eeuw met bovenaan een bladzijde uit het gedicht De Zwarte Zee: Vergelijk dit met het zwart van een nog zwartere zee.
De kop van de bureaulamp hangt pal boven bladzijde 338.
Linksop bevinden zich een groot aantal kleine voorwerpen. Een 20ml flesje Tipp-Ex, zwarte inkt van het merk Liquitex, een verpakking (zonder inhoud) met de mededeling WAX 120cm (nadere bestudering had kunnen aangeven dat het om het lege omhulsel van twee paar rijgkoorden gaat die elk net lang genoeg hoorden te zijn om een dubbele rij van 6 tot 7 gaten aan te kunnen), een rol crystal clear tape, een passer, een verpakking van het merk KORES /DIN Doppelspule, Order No. G 001 NYS, 1 Unit, Nylon Gr. 1, Black/Schwarz/Noir, also for: Olympia, Olivetti, Privileg, Robotron, Sigma, Triumph Adler, ua., een aanslagbiljet van de Vlaamse Overheid en parafernalia zonder duidelijke identiteit.
Een schoendoos. Aan de smalle voorzijde schreef iemand het woord VERZAMELING, waar nov. 1988 --> aan toegevoegd werd. De schoendoos biedt een verzameling van circa tweeduizend fiches.
Eén van die fiches (willekeurig):

RITUEEL 2
Or la crotte n'est jamais de l'ordre de la nature, mais de celui de l'artifice - jamais de l'ordre de l'énergie, mais de celui du signe et du rituel.
--> op de vierkante bovenkant van een in de grond geslagen paal

Op de schoendoos kwam een bruine enveloppe terecht en op de bruine enveloppe een editie van Leica, jrg. 1976, met bladzijde 152 bovenaan.
Ter rechterzijde, deels in de schaduw van de schoendoos en aan de verre rand van de tafel, Mensenlandschappen van Nâzim Hikmet, een uitgave van De Geus en Epo.
Onder dit boek een folder van het balanseer met rechtsop een bruine schoenveter en een laurierplant.
Nog meer ter rechterzijde een kop muntthee en een exemplaar van de Filosofiekalender 2015, waarin ik sinds ongeveer begin maart niet meer gelezen heb.
Een fles jus de pomme-poire.
Een fles pompelmoessap.
Een citroengele aansteker.
Een ronde asbak, boordevol peuken, van het merk Anc. Ets. F. Malherbe.
Een balpen, een potlood,
een donkerblauwe aansteker,
een leeg pakje halfzware Van Nelle
en nog een balpen.
Een boekenstapel met Three Tang Dynasty Poets bovenaan, nr. 9 uit de reeks Penguin Little Black Classics.
Een glas bijna tot de rand gevuld met pompelmoessap.
Een pakje halfzware Van Nelle, vol.
Het op een bodempje na lege wijnglas.

weekendalfabet

BORSTBEELD Het kleine borstbeeld had de onuitstaanbare Beethoven kunnen voorstellen, maar is wellicht hoogstens een verwijzing naar een dandy uit het pre-interbellum. CEZANNE Zie Confidences en Toongroep. CONFIDENCES Quelle est la couleur que vous préférez? L'harmonie générale. Quelle est votre odeur favorite? L'odeur des champs. xxx xxx xxx Quelle est, selon vous, la plus estimable vertu? L'amitié. xxx Quelle est votre occupation préférée? Peindre. Quel délassement vous est le plus agréable? La natation. Quel est, selon vous, l'idéal du bonheur terrestre? Avoir une belle formule. Quel sort vous paraît le plus à plaindre? Etre dénué. xxx xxx xxx

xxx Quelle est votre principale espérance? La certitude. xxx Quel est pour vous le plus agréable moment de la journée? Le matin. xxx Quel personnage de roman ou de théâtre (vous est le plus sympathique)? Frenhoffer /sic/  xxx Quel écrivain préférez-vous? Racine. Quel peintre? Rubens. Quel musicien? Weber. xxx Quel est, selon vous, le chef-d'oeuvre de la nature? Sa diversité infinie. xxx Quel est votre mets de prédilection? Les pommes de terre à l'huile. xxx Quel peuple étranger vous est le plus sympathique? Aucun. /// Conversations avec Cézanne, Mes Confidences, p. 102-104; Ed. Macula, 1978. Gevraagd naar de plek en de datum van het kleine onderhoud, vult Cézanne alleen een plaatsaanduiding in: au second du 30 de la rue Saint-Louis. CORPS Corps du capital, Jennifer Debauche. 16mm zwart-wit. Iemand verwees naar onder andere Eisenstein. Niet alleen de opnames zelf, ook de montage is verbluffend. Drie locaties: Franse Alpen, Huesca & Charleroi, meer in het bijzonder de steenkoolmijnen van Charleroi. DRANK (a) Groene thee. (b) Koffie. (c) Estrella Galicia. Hijos de Rivera, S. A., Cerveza Espanol. (d) Alibi Tinto 2013, Vinho Regional Alentejano. (e) Perensap. DW&B Zie onderscheid.

LAWRENCE Dee Age Lawrence. Iemand vermeldt Toscane, meer in het bijzonder een reisboek van Lawrence wat hem aanspoorde om er zelf een kijkje te nemen. Van de Etruskische graftomben herinnert hij zich dat het amper meer is dan molshopen in het landschap. MAALTIJD (1) Een mandje met twee broodkompen, de huiswijn, schlagers, wat doet de goudvis die zich telkens van hoogstens één seconde van zijn goudvissenbestaan bewust is, de klok staat tien voor acht, regen woekert over het asfalt, een spaghetti al vongole en de poster met Toto. (2) Gemarineerde vingerkootjes in salsa Montale, het uit een dweil geperste sap van beukenzwam, de dweil op smaak gebracht met varkensreutel en een pils à la Tjoeleboele. MOSTERD Geen droge worst zonder mosterd. ONBENUL Het feest Onbenul of Het Feest van de Schijnheiligen. Dubbele moraal, dubbele tong. Schijn-dialectisch uit twintig vaatjes tegelijk, zonder ook maar één zinnige verklaring voor het wel of niet, net voldoende van het ergo tanken om het kraam overeind te houden. Letterlijk: van wat in, op en onder het kraam past, is in principe alles bruikbaar. Het gezeik wordt getuned naar het geplusminus van een gegeven moment en alles wat zich net op dat moment als verkoopbaar aandient. ONDERSCHEID Lectoren, die van DW&B met name, die besluiten om een bepaalde hoeveelheid als poëzie bedoelde tekst niet onder de noemer poëzie te plaatsen, en dus evenmin voor publicatie in aanmerking te nemen, omdat poëzie, zo menen zij, niet verhalend hoort te zijn. PAINT MEDIUM or How Not To Use It. xxx PLEXUS Henry Miller, bladzijde 19 (over immigranten): Hardly any of them had ever set foot in an office building. They had been transferred from one ghetto to another without even glimpsing the world in between. Treffend: without even glimpsing the world in between. SCHELP Hij: Wil je de mijne hebben? (biedt het meisje een schotel met lege mosselschelpen aan) Zij: Eentje wel. (neemt de schelp) Hij (richt zich tot de anderen): Dit is het meisje van de mossel. Zij (heeft niets gehoord of doet alsof): La la-la-la-la la-làà. Hij: Zou je niet een plaatsje zoeken om te eten? Straks komt het eten. SCHIJNHEILIG Zie Onbenul. STANDARD Standard wint in eigen huis. TOLOFEEN Het Tolofeen. De tijdstippen van een korte, telefonische mededeling. TOONGROEP Laten we nu maar eens ophouden om het over grijswaarden te hebben. Toongroepen, wat samenvalt met wat Cézanne l'harmonie générale noemt, is een meer correcte en in zekere zin ook explicietere benadering van een fenomeen dat al te vaak als 'de grijswaarden' gecatalogeerd wordt. Geen idee waar ze het woord grijswaarden vandaan hebben. Schilders waar het begrip grijswaarden eigenlijk geen rol van betekenis heeft: Corot, Soutine, Matisse, Picasso, Cézanne, Katz, Bonnard, Vermeer, Derain, Beckmann, Corinth, Giotto, El Greco, Velazquez, Hopper... Met grijswaarden wordt mengtoon bedoeld. Het procédé van Cézanne neemt niet de grijswaarden maar toongroepen als uitvalsbasis. Het avoir une belle formule, waarmee hij lakoniek suggereert inderdaad zo'n formule gevonden te hebben, gaat net bij Cézanne om het samenbrengen van toongroepen, wat Julius Meier-Graeffe das Punkt im Chaos noemde: elk punt, elke vlek, elke toets valt eerst en vooral samen met een toon, wat in principe losstaat van het koloriet. TRIANON. Vlak tegenover Hotel Trianon, aan de achterzijde van Gent Sint-Pieters, staat het meest overbodige stoplicht van het noordelijk halfrond. Niet alleen de betekenis, ook de functie van het stoplicht is volstrekt nihil en voorts vooral hinderlijk voor wie er mee te maken heeft. VARIOUS ARTISTS The Best Of. Quoting Morice de Lesli: the world is full of screws. UEBERSCHEISSE. Die Ueberekremente von Frau und Herrlein Ueberstuhl. xxx WYLER Vacanze romane, William Wyler, Roman Holiday, met Gregory Peck en Audrey Hepburn, een film uit 1953. ZACHT Het is zacht voor de tijd van het jaar. De thermostaat in de hall geeft 17 punt 7.

the old men

In the corner near the front window two senior citizen sit.
They sit and hardly do anything else but sitting there.
The old man, once a figure tall dressed in city linen, (I guess)
now compressed to a bending gesture with one hand to his pint
and the small, folded chest in a forlorn yellow spencer,

yellow from the city of Naples, more candid in (I guess) that surroundings
and luminous just as often Giorgio Morandi touched it,
and the other, not too old to glimpse at some of the minor sweets,
both with a smile acquiescent and as may be noticed far from radiant too,
as no political matter came to the table and no drudgery cured old age

apart from both pints and a pair of glasses and from all they could have said
a most familiar phrase, teasing the (I guess) dark whereabouts.
One takes to the bathroom. The other sticks to his pint half emptied, holding to it
as he stares at the table, adding kilometers and, and decades, and rooms inhabited.
From (I guess) the plague of Naples to the plague of these and many other days.

soms een knoop, soms een vis #7

woensdag

's Ochtends vroeg is er in de straten van Pedregalejo een geur van gebakken vis en kamperfoelie. Op de soms smalle, soms brede voetpaden zijn sporen van slemppartijen en overal een enorme hoeveelheid papierafval.

La Ribera, halftien

Aan het uiteinde van de lange zijde van het buffet, evenwijdig aan calle Cister, vlak bij een van beide deuropeningen, vanwaar je de krantenwinkel had kunnen zien die zich aan de overzijde van het smalle wegdek bevindt, staat een drankautomaat waar om halftien 's ochtends niemand gebruik van maakt.
Het is een krantenwinkel die - anders dan de vele kleine negorijen in deuropeningen, waar sigaren, kranten, tijdschriften, snoep en blikvoedsel gesleten worden - het volledige parterre van een smal rijhuis beslaat. De hoofdzetel van de guardia civil is vlakbij.
Op Plaza Merced 15, het geboortehuis van Picasso, hadden ze eind jaren tachtig een deurwinkel, een keet die door Mahrebijnen gerund werd en, voor zover ik me herinner, alleen blikvoedsel en aanverwante fastfoodspullen bood.
De krantenwinkel in calle Cister heeft, naast de gebruikelijke periodieken en kranten, een ruim aanbod oogverblindende ansichtkaarten en verwante prullaria die zich niet tot Màlaga beperken.

In La Ribera geen toeristen. Het koffiehuis, dat geen terras biedt, wat met het smalle voetpad toch al niet zou kunnen, wordt hoogstens gefrequenteerd door vaste klanten.
De zaakvoerder, voor wie ik een van die klanten ben, van januari tot juli 1988 kwam ik er zo goed als elke dag en het is intussen toch ook al weer dag twee van het nieuwe seizoen, nuanceert bovenvermelde bevinding: de toeristen hebben ze later op de dag, net zo vaak vroeger, rond een uur of acht, en dan meestal in grote groepen.
Over zo goed als de volledige lengte van het buffet liggen in de vitrines in plastic verpakte prefab voedingswaren, koekjes, gebak, zoetigheden en vettigheid. De churros zijn het vettigste wat ze hebben. Hier, in La Ribera, hebben ze niet de Madrileense variant, die minder vettig is, maar de churros zoals je ze overal in Andalusië vinden kan, een knapperige, worstachtige versnapering die openbarst zodra je je tanden in de korst zet en een enorme voorraad bakolie bevat. Ze druipen van het vet.

In de andere hoek, vlak bij de andere deuropening, staat een speelmachine van het type SONIC, met opschrift New Orleans.

Tien uur is het tijdstip van de groendienst. Verpleegsters en dames in groen tenue betreden La Ribera en lui die klokslag tien heel even een korte pauze houden.
De ventilatoren draaien op hoog toerental. De heren wagen zich aan een biertje.

Achterin de zaak zit helemaal niemand.

Ninfa de Cántaro

Op een open plek in het Paseo del Parque staat het geöxideerde brons van een jongedame met een kruik die op de linker heupbeenkam steunt. Het circa 1m50 hoge brons heeft een groene kleur en staat op een kleine, ronde sokkel die zich hoog boven een met azujelos afgewerkt, octogonaal bassin bevindt. Mos, varens en venushaar woekeren over het kleine monument. Uit een van de steunberen klatert een waterstraaltje en aan de voorzijde druppelen sappen in het met kroos bedekte, octogonale bassin. Over het hoofd gezien en verwaarloosd, met tal van kleine planten die de sokkel van boven tot onder bedekken, florissant halverwege de sokkel waar het gesijpel een goede voedingsbodem biedt voor venushaar en mossen, is de nimf van Cántaro het park, net als het park in een woeker van groen, net zo oud als het park, net zo groen als de dadelpalmen en de octogonaal om het kleine plantsoen aangeplante ligusterhagen waar een dame van de plantsoendienst met het sproeien van de aanplant bezig is.

Een schoenpoetser probeert me zo te gek te krijgen dat ik er mee instem dat hij m'n espadrilles een poetsbeurt geven mag. Hij is niet zo imbeciel natuurlijk dat hij het volstrekt overbodige argument niet zelf als zodanig weet in te schatten. Het gaat ten slotte ook alleen maar om de cafa die hij verhandelt, het poetsen van espadrilles en lederwaren is bijzaak, cafa para comer, chocolate - of hashies, zoals we het net zo goed kennen - om van te snoepen. Na tot de conclusie gekomen te zijn dat hij zijn cafa niet aan schrijver dezes kwijtraken zal, probeert hij me een naar verluidt uit Venezuela afkomstig muntstuk te slijten voor het niet onaardige bedrag van duizend pesetas. Voor duizend pesetas mag ik het hebben, het Venezolaanse muntstuk dat bovendien van zilver zou zijn.
'Hombre, para nada,' zeg ik, waarna hij schoorvoetend afdruipt en alsnog het air aanneemt van iemand die om een verkeerde rede afgewezen wordt.

Ik berg het schriftje op en pluk een boek uit de schoudertas, Outside van Marguerite Duras. Een goed idee om net dit boek bij te hebben.

Aan Kiosco Paraguïtos word ik begroet met een vrolijk hola, amigo. De herhaling - ik kwam er gisteren ongeveer rond hetzelfde tijdstip al eens langs - maakt het begin van een nieuw ritueel.
In het parkje is iemand van de groendienst bezig met het bijeenrapen van wat uit de palmbomen omlaag kwam.

1. Met het hola amigo, waarmee de uitbater of intendant van Kiosco Paraguïtos me begroet, is niet meer aan de hand dan het groeten van een figurant die na zijn eerste, te verwaarlozen optreden toch weer de Bühne opkomt, wat mijn rol in zijn stuk kennelijk meer présence geeft dan die van de vele, andere toeristen die plots opduiken en meteen daarna finaal verdwijnen. Dat ik één dag na de feiten opnieuw aan een van de tafels onder de jacaranda plaatsneem, geeft aan dat mogelijkerwijs een ritueel begon dat meer tijd nemen zal dan het meest gebruikelijke.
2. Hoewel ik meer dan tien jaar afwezig bleef, begroet de uitbater van La Ribera me alsof ik een van de vaste klanten ben. Tien jaar geleden schoof ik elke ochtend mee in en dat herinnert hij zich alsof het gisteren gebeurd is. De herhaling, dat iets opnieuw gebeurt, staat in dit geval los van het tijdsverloop.
3. Als ik in een Parijs restaurant naast de uitbater van La Ribera gezeten had, had hij me ongetwijfeld niet herkend en ik hem evenmin.
De uitbater van Kiosco Paraguïtos had me gisteravond in Pedregalejos gezien kunnen hebben, en had in dat geval geen woord met me gewisseld.
Het ritueel heeft alleen betekenis als handeling, plaats en tijdstip samenvallen.

San Agustin

In de schaduwen van calle San Agustin
In de schaduwen van calle San Agustin

Wie zal me groeten en een buiging maken

In de schaduwen van calle San Agustin
In de schaduwen van calle San Agustin

Wie betreedt er het kapsalon waar de dichter kwam
In de schaduwen van calle San Agustin
Wie geeft zijn pet en niet alleen zijn pet aan de bedelaar
In de schaduwen van calle San Agustin

Wie zal me groeten en een buiging maken
In de schaduwen van calle San Agustin

Waar ze op elf niet alleen een kapper hebben
In de schaduwen van calle San Agustin

Waar ze op elf niet alleen iemand hebben die weet
Hoe hij van een kin de struiken scheren moet scheren moet
In de schaduwen van calle San Agustin

Wie zal me groeten en een buiging maken
In de schaduwen van calle San Agustin

Op huisnummer 11 een Asociacion Islamica
en het bordes waar ze geen kapper hebben
en het bordes waar ze geen kapper hebben

Mussen vliegen op en nestelen zich op het balkon
In de schaduwen van calle San Agustin

Op het balkon van het Islamhuis waar ze geen kapper hebben
In de schaduwen van calle San Agustin

#2

De deur van huisnummer 11 staat op een kier. 11 herbergt de Asociacion Islamica de Màlaga. Iemand met een toepetje stapt richting calle Granada. Het theehuis bevindt zich op het parterre van huisnummer 11, waar zich voorts alleen ter hoogte van de eerste en tweede verdieping graffiti bevinden. Op het terras twee meisjes die een lichte maaltijd gebruiken. Tussen huisnummer 13, bar Tomes, en 15, waar een spandoek hangt, is een smalle doorgang, calle San Jose, die trechtervormig na een tiental meter nog smaller wordt en in dikke schaduwen verdwijnt. Net tussen beide huisnummers in staat opeens een Sancho Panza-achtige meelzak, die z'n broek zonder riem ongetwijfeld tot de enkels had gehad. Hij is zo dik dat hij het moeilijk heeft met de ledematen die onder z'n barbaarse balg puilen, en hij bekijkt me alleen omdat je altijd eerst het plaatje bekijken moet, of het vreemde dingen bevat of niet, en slechts daarna stapsvoets nieuwe dingen veroveren kan. De dikzak waggelt naar de poort van het Museo, draait zich om, maakt een poging om zich naar het andere uiterste van San Agustin te begeven, wat hij meteen opgeeft. Zonder betekenis staar ik naar het vette gewaggel.

kamer 108

Het kamertje achterin Pension El Nogal is een hok van circa tweeëneenhalve meter op drie. Tussen de rand van het bed en het met witte lattestores geblindeerde raam: drie stappen. Tussen het voeteind van het smalle bed en de doorgang naar de kleine toiletruimte: anderhalve stap.
Het kamertje heeft witgrijsgespikkelde vloertegels, wit, korrelig behangpapier, een wit plafond en twee deuren. De van beide belangrijkste deur, drie stappen van de bedrand verwijderd, geeft uit op een mezzanine, de andere op een minuscule ruimte die niet alleen een wc-pot en een vlak bij de deurpost gemonteerde lavabo maar ook een smalle douchecel biedt. Kamer 108 is een eenpersoonskamer en het bed is een eenpersoonsbed, hoewel je makkelijk met z'n drieën op de rand van het bed zou kunnen zitten, in de kleine badkamer zou ook nog iemand op de toiletpot plaats kunnen nemen, ook in de douche is ruimte voor één persoon, aan het geblindeerde raam kunnen desgewenst twee of drie personen plaatsnemen, aan de rand van het bed - waar zich een met donker fineer afgewerkte nachttafel bevindt - kunnen ook nog eens drie mensen, terwijl de jongen die tegen de nachttafel leunt de kalashnikov binnen handbereik houdt om het niet moeilijker te maken dan hij wenselijk acht. Het nachttafeltje overigens heeft niet één maar drie laden. Op de stoel naast het ronde tafeltje onder het geblindeerde raam zit niemand. Het televisietoestel, dat zich tot gisteren op het ronde tafeltje bevond, kwam eerst naast, later onder het tafeltje te staan op exact 1 meter van de badkamerdeur. De jongen met de kalashnikov stapt naar de mezzanine, steekt een sigaret op en roept iets naar een van de dames die zich op het parterre bevinden.
Aan de muren, over die muren heb ik het geloof ik niet eerder gehad, hangen drie werken. Er is een foto van witte en blauwpaarse irissen, wat ter hoogte van het tafeltje aan de muur bevestigd werd. De andere werken bevinden zich aan het hoofdeind van het bed en bieden een bloemstuk en een zonsondergang.

het strand

De zee is een en al beweging en tegelijk net zo vlak als een biljartlaken. Ik heb me over het donkere strand naar de rotsblokken gewaagd, geen waaghalzerij, een kleine wandeling over het bleke zand met kakkerlakken en de voetsporen van wie zich eerder op het strand bevond, tot ik voorbij de stugge rotsen alleen nog het vlakke buitenverblijf van de Bahia de Màlaga voor me heb en de visjes die in grote scholen heen en weer gaan in de volle, vlakke deining.
Over het hobbelige zand stappend, tussen kakkerlakken en de dollartekens van andere soorten, herinner ik me dat Pablo Ruiz Picasso net van dit strand, want ook toen lagen de rotsblokken er al, een impressie schilderde, een doek dat wellicht in het Museo hangt.
Vlak bij het grote doek van de oceaan hebben de rotsen een bruine kleur, een bruin dat soms bijna roest is en op andere plekken variaties met grijs en blauw toont. Een krab klautert zij- en zeewaarts over een van de roeste stenen. Iemand heeft er verf gemorst en net op de plek waar ik plaatsnam, aan de voet van de vlakke golving, is het lek van een filtersigaret. Verderop, rechtsop, zitten twee meisjes net als ik naar de zee te kijken, terwijl op het duistere strand twee heren badminton spelen en op nog een plek de liefde bedreven wordt. Motorsloepen schuiven door de ingewanden van het papier-maché. Zelfs het lege bord is een kunstwerk.

zee

Ver aan het einder is onweer boven de oceaan. Over het strand sluipen de katten van Pedregalejo. Op de andere oever is Afrika.
De bliksem en het gerommel is zo veraf dat het net zo goed van een van de heren op het terras had kunnen zijn.
Na het visje opgepeuzeld te hebben, gaat de rosse kater net zo gek als een hond onder de belendende tafel zitten. Het gebakken visje moet wel van net die tafel komen, meent hij.
Ik werp nog een visje. De kat kijkt stomverbaasd om zich heen, weet de prooi niet eens te lokaliseren hoewel de lekkernij pal voor z'n smoel terechtkwam. Gek. Heb ik het 'm uit te leggen? Nee. Waarom. Ik werp nog een visje.
Hoewel het dit keer pal naast een van z'n poten terechtkomt, lijkt de rosse kater niet door te hebben wat er de bedoeling van had kunnen zijn. Hij zit stom voor zich uit te staren. Zou vriendschap op een misverstand berusten? Net als eerst gaat hij onder de andere tafel zitten.

Ik stap over het strand naar de zee, neem plaats op de rotsblokken, kijk naar de zee en het trage deinen. In de deining is een school. Bocquerones. Ze gaan op en neer in de dikke deining, in de zwarte inkt van de holle zee.

Iets buiten de kust drijft een blik frisdrank op het holle water.