avond

De eerste zin van Les yeux bleus cheveux noirs staat tot de lippen. Une soirée d'été, dit l'acteur, serait au coeur de l'histoire.
Aan de tafel waar ik plaats genomen had willen hebben, ligt een hond. Het volume van de dame, van wie de hond is, staat hoog boven het tafelblad. Omdat ik liever niet met de heel erg robuuste dame te maken wil hebben, hoewel de hond me eigenlijk wel bevalt, wijk ik uit naar een andere tafel. De hond bekijkt me alsof hij opeens beseft dat hij de vloermat is, volstrekt overbodig, tenzij ik het huis betreden wil.

Aan het kruispunt noteer ik een jongen met licht verende, soepele tred. Die tred heeft beslist ooit een einddatum. Hij neemt het kruispunt, zonder de einddatum, gretig, zijn licht verende tred heeft beslist nooit eerder met andere data te maken gehad. Het is een zeer regelmatige tred, de benen veren op en hebben het torso volmaakt verticaal, naar en van de nachtwinkel.
Dan is er ook nog iemand die z'n hond uitlaat en zich moeiteloos aan het tempo van de hond aanpast, een kleine, vierpotige hond die her en der aan dingen snuffelt. Een mahrebijn zwaait met stappende armen over het voetpad. Ook is er een oudere man met een volle, dikke buik die zich met wijd uiteen staande poten voortbeweegt, alsof hij in het parkje om de hoek z'n behoefte deed, aarh, ah, ahum, en geen raad weet met de in een horrelvoet veranderde anus. En het gekakel.

Voor een dag begin november is de temperatuur ongewoon zacht. Op lollies sabbelende tieners drentelen over het voetpad. Iemand opent de kroeg. Een take van Thelonious Monk tuimelt over het terras, overstemd door de plotse, gretige lach van een jonge vrouw.
Ah..., jawel, ik heb tabak, zegt iemand die aan een van de tafels op het voetpad plaatsnam - zal ik twee glaasjes rode wijn bestellen? Ze betreedt de kroeg en zegt het komt wel in orde, net voor ze de kroeg betreedt. Iemand met lichtbruine lokken, buigt zich over het tafelblad, plukt wat van de tabak en rolt een sigaret.