donderdag 13 september

14u

Jan Dheedene en hond en na verloop van tijd een dame. De score van de filmpjes van Martin Singer gonst in de ruimtes. Jos springt binnen. Is uitgekeken op Gent en omstreken, zegt hij. 'Europa is allemaal 't zelfde, al die ouwe troep.' Ik neem de mailbox door en stoot op een mailtje van Anja. In de corridor naar crox3 staan bezoekers naar het werk van Luk Berghe te kijken.
Nicolas springt binnen. 'De mensen zitten op de terrasjes,' lacht hij. Dus valt het bezoekersaantal tegen. We drinken een pintje. De ouders van Jos wonen in een rusthuis. 'Een boer moet niet eindigen in een rusthuis,' merk ik op, 'een boer moet doodvallen op zijn pattattenveld.'
Nicolas begint over Michaël. Michaël staat tegenwoordig weer in de belangstelling. We drinken en kletsen.
'Gent is kloterij,' merkt Jos op. ''t Gebeurt hier nooit iets en moest er iets gebeuren, 'k zou er niet eens naar toe gaan.'

Nicolas is zeer te spreken over het werk van Stijn. Het enige, vindt hij, is dat Stijn moet oppassen dat het niet teveel Messieurs Delmotte wordt. Over zichzelf: afstand, afstand, afstand pakken. Trouwens, natuurlijk zit de actuele scene met een probleem. Het modernisme is gereduceerd tot een formaliteit.
Nicolas is niet wild van de schilderijen van Michaël. Hij valt voor de films en de attitude van Michaël, 'wat hij met die films doet, intrigeert me.' Hoe iemand in de kunstwereld staat en zich als kunstenaar gedraagt, het is een cruciaal element.
'Ge kunt vier jaar kunst studeren,' zegt Nicolas, 'en dan zijt ge kunstenaar. Ge kunt vier jaar filosofie studeren en dan zijt ge filosoof.'

Over 'Landschap-fles': 'Het valt. Hij zet dat recht. Het valt weer omver. Hij zet het weer recht om het dan achteloos omver te lopen. Om het uiteindelijk te kunnen negeren. Dat vind ik fantastisch.'
Over de tekeningen: 'Hij laat het werk door anderen uitvoeren. Hij bedenkt en maakt een constructie om die dan daaropvolgend te kunnen negeren.'
Ook het werk van de Fransen is voor Nicolas zeer ok, vooral de zaal achterin. 'Ik heb liever toeval dan planning,' flapt hij er uit. 'Ik heb graag iets dat ik niet snap. Stille waters, diepe gronden. 't Kan natuurlijk ook zijn dat zo iemand niets te vertellen heeft...'
In Hansbeke zit hij goed. In de tuin staat de forsythia weer in bloei en er is een overdaad aan appels. Appels, veel, ongelooflijk veel. Dat komt door de zachte winter.

Marc springt binnen en overhandigt het gele kodak-doosje. Nicolas wijdt uit over het werk van Emannuelle (interessant - heel erg Frans - heel erg Parijs - proper - altijd proper die Fransen) en Marc gaat aan de slag. Eerst in de ruimte van Stijn. Met Nicolas kom het gesprek op minder vrolijk nieuws, de Fnac-filialen hier te lande volgen het Franse voorbeeld en globaliseren het aanbod. Johan wist dat Frank van de Russische boeken er niet meer werkt. 'Alle duivels,' siste ik stomverbaasd, 'Frank van de Russische boeken weg bij Fnac.' Maar er is ook goed nieuws, vervolgt Nicolas monter, in de Volderstraat is er nu Het Paard van Troje, een speciaalzaak voor het betere boek, gloednieuw, toen hij het ontdekte waren ze de boeken nog op de planken aan het zetten.
Marc bestelt een Dupont. Het nieuwe cameraatje is een Ricoh GX100, 10.1 megapixels en volledig met de hand instelbaar. 'En wat wel wijs is,' zegt hij op schampere doch goedbedoelde wijze, 'er zit een aparte zoeker op.'