zondag 9 september

Frips en de allerminst bijkomstige vraagstelling of ik weet hoe ze de deur van de mediaruimte openkrijgen moet.

Vijftien minuten later. Ik parkeer de fiets in de hall tegen de muur met de brainbox-neonsculptuur. Marc en Frips kregen de apparatuur aan de praat, alleen de dvd met de film van Singer is problematisch - een half probleem, alles lijkt te maken te hebben met het indrukken van de juiste knop. Een mens leert bij.
Marc dat hij het toch wel wreed vindt met die muizen.
Die muizen, breng ik te berde, dat zit niet alleen hier, dat zit overal.
'Wilt ge een croque monsieur?'
'Met dooie muizen zeker,' sneert Frips.
Marc gooit zijn laptop open en klikt de timetable aan. Frank nam de site grondig door en trof her en der fouten aan, kleine foutjes, grote.
Moet ge nu een croque-monsieur hebben, vraag ik, of moet ge geen croque-monsieur hebben.
Frips heeft geen honger, Marc alleen als 't een vegetarische is. Hij opent de statistieken van de crox-site en wijst op het positieve verloop: een jaar geleden 500 bezoekers per maand, sinds mei 2007 meer dan 2000. We diven naar youtube, een concert van Ornette Coleman uit 1979. Coleman live, twee drummers, twee gitaristen, één bas. Na Coleman volgt 'so what', een opname met Miles en Coltrane. Het loopt tegen een uur of drie en we hebben nog geen bezoekers gezien. Dat heeft met Open Monumentdag te maken, denkt Marc.
De eerste bezoeker. Dan nog een bezoeker, nog een, drie, nog een, vier, dan nog iemand, vijf, nog iemand, zes. Peter - hij en Marc gaan vaak samen kamperen - geeft toe dat hij begin jaren tachtig in een groepje zat waar onder andere ook Peter Vermeersch deel van uitmaakte, La Vie en Rose. Dat was lang voor X-legged Sally en Flat Earth Society. Ze hadden Eric Goeman als vocalist en ook Patrick Nebel van Nacht und Nebel maakte er deel van uit.

Agnes Maes overhandigt me een dik boekwerk met de merkwaardige titel 'from LE BALLET
MECHANIQUE to LE BALLET DES CELLULES'. Marc De Clercq en Brechtje springen binnen.