woensdag 26 december

Vanop het balkon van de ontbijtzaal op de vierde verdieping van Hotel Faro, waar ik gisteren twee verdiepingen lager m'n intrek nam, staat een Japans koppel foto's te maken van de zeilhaven en het pittoreske panorama van de witte daken van de binnenstad. De onderste helft is minder pittoresk dan wat de bovenste helft, gefotografeerd vanop het balkon van bijvoorbeeld Hotel Faro, voorspiegelt. Veel winkels zijn exact hetzelfde soort winkels die je in de shopping area van andere Europese provinciesteden aantreft. Wat ze niet fotograferen: de reiger op het platte, witte dak van een van de vele kleine dakwoningen, een areaal dat zich als een tweede, onzichtbare stad boven het winkelcentrum van Faro uitstrekt; de blauwe schaduw van een verborgen muurtje; de in zwarte jassen gehulde mensen, ze stappen her en der over het pleintje in de diepte.
Eén ding moet je ze meegeven, Japanners, ze zijn niet na te maken.

à la Perecienne

Op 43 van Rua Lethes, N°43 is het hoekpand, is een lavandaria, SOLIMPA, een zaak die tijdens het hoogseizoen ongetwijfeld heel wat Britse klanten heeft: wash and dry LAUNDRY SERVICE staat er.
N° 45 is een klein huisje. Meer dan een gelijkvloers heeft het niet. Het staat leeg. De blauwe gevel bladdert en is hier en daar met betonspecie opgelapt. Op het dak groeien grassen.
Ook 47 en 49 zijn kleine huisjes. Op N°47 is het kantoor van Conceiçao Inàcio, een advocaat.
N°51 is een modern appartement. Het telt twee verdiepingen. Op het gelijkvloers is een reisagentschap, Mundoviagens. N°53 is weer zo'n klein huisje. N°55 is nog kleiner. De gevel toont een patroon van witte en blauwe vlakken. Malevitch.
N° 57 en 59 vormen samen een groot appartementsblok.
N°61 is een ruïne met een oerwoud op wat van het dak overbleef.
Op 63 kwam een semi-modern appartement. Op alle verdiepingen zijn de luiken potdicht.
Net voorbij huisnummer 63 is een steegje. De eerstvolgende huizen, N°65 en N°67, zijn bouwvallig en niet langer bewoond. Op het voetpad staan afvalcontainers. Ter hoogte van het belendende pand geeft Rua Lethes op een plein uit.
Het belendende pand, N°69, is een koloniaal herenhuis, het enige van die soort in Rua Lethes aan de zijde met oneven huisnummers. De gevel is betegeld met turkooisgroene azulejos. Er is een uithangbord:

CABELEIREIRA
ESTETICISTA
DEPILACÖES

Op het eerste is een balkon. Op het balkon staan wat potplanten. De ramen zijn hoog en afgewerkt met houten lattestores. Bovenaan de gevel is een fries met bloemen.
Ik sta met m'n rug naar huisnummer 69 en kijk linksop. Een monumentaal bouwwerk beheerst zo goed als de volledige linkerzijde van het plein. Wat op het eerste zicht een kerk lijkt, is een cultuurcentrum, MONET OBLECTANDO. Misschien is hier ooit een theater of een filmzaal geweest.

In de Rua do Portugal is een straatveger aan het werk. Een bejaarde dame verlaat huisnummer 38A. Op het gelijkvloers is een kledingzaak.
Aan het eind van de straat zou een parkje zijn. Ter hoogte van huisnummer 14, een winkel van huishoudapparatuur, stapt een flik over het voetpad.

De Rua Vasco da Gama is een winkelstraat. Hier het borstbeeld van Senhor Silva Nobre, een democraat, de scherven van een fles Portugese likeur en een hondje ter grootte van een aardappel. Aan het einde van deze straat is een parkje. (aan het eind van Rua do Portugal was geen parkje)
(het bord bedoelde wellicht ook niet aan te geven dat het parkje zich aan het eind van Rua do Portugal bevindt,
aangezien er geen park is,
maar dat betreffend parkje zich op wandelafstand bevindt, niet aan het eind maar om de hoek van Rua do Portugal, als men daar rechtsaf neemt en helemaal tot aan het eind van de Rua Vasco da Gama stapt.
Want daar is dus wel een parkje) Een oude, in het zwart geklede vrouw leunt tegen een van de boomstammen. Ze heeft een olijfgroene sjaal om. Wat later sloft ze over het wegdek en betreedt een winkeltje.

Ik ga een kijkje nemen.

Ik neem een kijkje en tref de in het zwart geklede bedelares naast de ingang van een kleine kruidenierszaak. Achterin de zaak hebben ze rekken met migas de bacalhau in strak aangespannen folie, kippen van het merk avipronto, vinho branco, Monte Velho 2007 en Alabastro 2007 zijn er twee van, en in de zijgangen nog meer rekken, rekken met nootjes, ingelegde groenten en frisdrank.
Helena Dias, de kassierster, draagt een rode jas met blauw kraagje.

Het terras van supportersclub Sporting Clube Farense. Een pleintje. Zon. Op het plein zitten ouderlingen te keuvelen.
Om het plein staan oude huizen, meer dan 1 verdieping hebben ze niet.
Of toch. Op die regel is 1 uitzondering, een gebouw ter linkerzijde, bleek en grijs torent het boven de andere huizen uit.
De baas van de keet kuiert over het pleintje, stapt naar de ouderlingen toe. Ze maken een praatje.

Portugese vrouwen: elegant, elegant. Geen overbodige prullen. Ook de bejaarde dames, hoe oud ze ook zijn, ze gedragen zich, worden oud met een gratie van verarmde adel.
Op het terras van Sporting Club Farense kwam een dame zitten die een nicht van Marguerite Duras had kunnen zijn. Voor ze het suikerzakje openscheurt, schudt ze het gedurende enige tijd als een waaier heen en weer tot al het suikerstrooksel zich vlakbij de open te scheuren onderzijde van het zakje bevindt.

Boven de daken is een heldere en wolkenloze hemel.