woensdag 29 augustus 2012

kantelingen

(1) a. Twee kleisculptuurpuzzels. Foto boven: links Frank Depoorter, rechts Lore Rabaut en stoel met waterpas. Foto onder: detail van de kleipuzzel die Lore maakte, afgewerkt met gele oker.
De miniatuurlandschapjes, of landschaptabletten, fragmenten van een berglandschap, linken rechtstreeks aan het hoofdmotief - een foto die Caroline Vincart vanuit een lijnvlucht van de Alpen maakte - zonder er door beïnvloed te zijn.




b. Van beide schaalmodellen namen ze foto's die op lenshoogte het reliëf registreren, een reeks tweedimensionale curves. Met dat gegeven, en twee kleurkaarten met negen kleuren, gecodeerd, werken ze in situ op een van de muren een partituur uit die door Kristof Roseeuw uitgevoerd zal worden.





(2) Foto boven: Alda en Caroline pakken foto's uit in de zaal met de nomadische tentsculptuur van Lode Vranken. Lode, die schrijven wou en ideeën uitwerken, en om die reden een oblonge tafel aan de sculptuur toevoegde, bouwde het ding als een mogelijk onderkomen voor de geplande concerten.

Foto's onder: Alda. Het begin van de presentatie in de zaal voorin. Foto 1: de foto aan de muur hangt net zo hoog als Alda met de vingertoppen kan. Foto 2: zelfde locatie, andere foto, hoger aan de muur. De andere foto komt later op een andere plek te hangen. Wat over de foto's te zeggen valt, om te beginnen: het zijn gerecupereerde foto's. Elk gevonden lichtdrukmaal werd het subject van een transformatieproces. Geprint op vinylsticker werden ze afgewerkt met een verfbrander en wat resulteerde werd opnieuw gefotografeerd. De werken wekken de indruk, et pour bien dire: largement, dat ze gefotoshopt werden, maar dat is niet aan de orde. Elke foto is een authentieke foto.
Foto 3: de foto wordt met behanglijm aan de muur bevestigd, een precair ritueel. De foto toont poging twee.






(3) Ze verplaatsen de piano. 'Should we move the table?' vraagt Caroline. De piano stond eerst in de voorste zaalhelft. De zwarte Erich Wildhaus muurpiano kwam vlak tegen een van de muren. Naast het toetsenbord stond een kop koffie. Heleen probeerde de piano, zei dat ze het ding ok vond. Bieke ging aan het instrument zitten, ze was pas aan de muurschildering begonnen, raffelde een melodie in mineur grote terts. Het instrument kwam dwars op de muur, Heleen ging aan de slag met visdraad, strookjes kleefband en nog wat dingen, de klanken die ze uit de muurpiano zoog vulden de zaal met de partituur van een nieuw continent. Si do re fa sol, dat is wat ze op de kleefstrookjes noteerde. Si do re fa sol do re fa sol si. Uit de snaren galmde een orkaan van boventonen.
'Het uitgangspunt was Heleen,' legt Caroline uit. Ze wou graag eens met Heleen samenwerken. In de kettingreactie die Kantelingen worden zou, was Heleen het eerste element.
 


Geen opmerkingen: