wegdek

In de ruit van een openstaande deur is een reflectie van de zonnige straat, waar af en toe een auto passeert, een fietser, kortgerokte dames. Dat doet me telkens weer aan die roman van Marguerite Duras denken, aan de eerste zin van die roman, Les yeux bleus cheveux noirs, en als ik dat controleer, telkens weer, ontdek ik dat het niet de eerste zin van die roman is, une soirée d'été, dit l'acteur, serait au coeur de l'histoire, maar de atmosfeer die het begin van die roman heeft, wat bladzijden duurt, om precies te zijn, ik heb het boek voor me, het ligt open op bladzijde 9, anderhalve bladzijde, en het is die bladzijde die in de openstaande deur reflecteert, bladzijde 9, paragraaf 3:

A l'intérieur, des femmes avec des enfants, elles parlent de la soirée d'été, c'est si rare, trois ou quatre fois dans la saison peut-être, et encore, pas chaque année, qu'il faut en profiter avant de mourir, parce qu'on ne sait pas si Dieu fera qu'on en ait encore à vivre d'aussi belles.

Zo'n zomeravond dus. Die bladzijde. Iemand had het over Marc Trivier gehad, een Waalse fotograaf die een foto van Thomas Bernhard maakte. Van Bernhard zouden niet zoveel foto's zijn. Trivier was naar Buenos Aires gereisd om een foto van Borges te maken. Hoe hij Borges bereiken kon, was een heroïsche zoektocht geworden tot hij het adres van de auteur te pakken kreeg. In Buenos Aires belde hij bij Borges aan. Borges was er niet. Een andere keer reisde hij naar Marokko voor een ontmoeting met Jean Genet. Genet wilde niet gefotografeerd worden. Neem een foto van de lobby, zei Genet, da's net zo goed.
Zo'n zomeravond dus. In de openstaande deur reflecteert het wegdek.

In de Sierra de Màlaga was ik met een française. We passeerden een tent, rechts van de weg, waarin vijfhonderd watermeloenen lagen. De venter was iemand uit Cordoba. De française, die Annick heette, had Marokko willen doen, was in Màlaga beland. De venter kliefde een van de watermeloenen in twee stukken. We proefden van het rode en natte vlees. Boven de tent stond withete zon.