In de corridor wordt gepapt. Unit vier is voltallig. Het was Robbert die naar een vestiging in Zwijnaarde reed om er de prints op te halen.
Samengevoegd hebben de vellen een groepsfoto. Dirk Zoete zit voorin, aan het stuur.
Robbert is met een papborstel bezig. Ze staan met z'n allen rond de paptafel, staren ontdaan naar de brokken in de pap. De papborstel is vers. Ook de lijm is vers. In de lijm zouden niettemin deeltjes terechtgekomen zijn, stof, brokjes van een niet nader te omschrijven substantie.
Eerst ziet het er vreselijk uit. Ze hebben het vel papier los te maken. Dat lukt niet in een handomdraai. Benjamin papt de tussenwand, Dirk staat op een stoel, Robbert stolpt beide handen tot een instrument dat glad over het gepapte oppervlak glijdt. Met Frank komt het gesprek op horoscopie.
- Er zit daar een blaasje, kan dat? Het is Frank die het zegt. Er is een blaasje. Je ziet zo dat niemand het futiel durft te noemen, onder het gepapte oppervlak is een opdikking.
Ja, maar dat trekt er soms nog uit, zegt Benjamin. Hij staart naar het vel dat ze pappen.
Frank filmt.
Met het pappen van het eerste vel komen ze goed weg. Het ziet er goed uit. Benjamin stapt door het deurtje, betreedt de zaal achterin, duikt op met een snijmes. Dat zullen ze nodig hebben. Dirk strijkt een handdoek over het vel. Hij weet dat je vanuit het centrum strijken moet.
Frank buigt zich over de paptafel. Vel twee. Ik stap door de corridor. Frank papt het vel, de anderen zijn met bezig met de wand. Na vel drie nemen ze afstand en bekijken het beeld.
Horizontaal heeft het twee centimeter, verneem ik. Dat hebben ze gemeten.
We dragen trouwens nog altijd dezelfde kleren, merkt Frank op. Dezelfde kleren als op de foto.
Midden de corridor is een putje.
Met het derde vel hadden ze problemen. Ze hadden het eerst weer los te trekken.
donderdag 31 oktober 2013
maandag 28 oktober 2013
brainbox (17) maandag
Robbert is met een krik in de weer.
Benjamin kijkt naar de auto.
Ze halen de banden van de auto.
Dirk is met een afkortzaag bezig.
Benjamin haalt de beker weg
die ze op de auto geplaatst hadden.
Robbert bevrijdt de linkerachterband.
Frank stapt om de houten constructie.
Onder het achtereind staan bierbakken.
Benjamin kijkt naar de auto.
Dirk staat over een afkortzaag gebogen.
Robbert zit half onder de auto.
Een DAF op krukken.
Dirk tilt een balk op, stapt door de zaal.
Frank is met een schroefboor bezig,
Benjamin en Robbert met het wiel vooraan.
'Dit is een niet magnetisch bitje,' merkt Frank op.
'Het valt er gewoon uit.'
Robbert en Frank bestuderen het bitje.
Dirk is met een van de banden bezig.
zondag 27 oktober 2013
bal
Hoe ver reizen mensen in zichzelf, hoe vaak gaan ze daar, in dat ik, op de zelfpot zitten? Het spijt me, dat weet ik niet. Ik word niet betaald om dat te weten. Ik word hoogstens betaald om te kniezen om wat ik toch niet weet, en wat ik had kunnen weten interesseert me niet. De gore massa interesseert me niet. Het doet me niets, ik ben zonder interesses. Hoe ver mensen in zichzelf reizen? Dat weet ik niet. Ik stel me net zo vaak voor dat ze net zo ver gaan tot ze er dood bij neervallen en het heeft weinig zin om het daarover te hebben. Exhibitie van snorhaar! Exhibitie van knettergekke koppen! Ik wandel in een kathedraal van dingen. Ik kots en wandel, vagina die penis inslikt, oogbollen die een andere kant opkijken. Verdoofd door religie sta ik voor het zelfportret.
zaterdag 26 oktober 2013
sigaret
We hebben de knaap ook niet meer aan te wrijven dan wat hij was, nu hij naakt en dood in het gras ligt waar andere dieren grazen.
Obscure goden, altijd op een of andere manier met dingen bezig zodat de geschiedenis van het dolle leedvermaak ook altijd lijkt wat het is,
talmden om zich uit te spreken, zagen het vermaak als wat het was. Naakt en dood in het gras bood het object niet nog een reden.
Laten we het om die reden alleen hebben over wat belangrijk is. Dat er geen goden zijn, is bekend. Ik draai een sigaret, graas, weet niet of wat ik weet belangrijk is. Het aantal is onbestemd.
Obscure goden, altijd op een of andere manier met dingen bezig zodat de geschiedenis van het dolle leedvermaak ook altijd lijkt wat het is,
talmden om zich uit te spreken, zagen het vermaak als wat het was. Naakt en dood in het gras bood het object niet nog een reden.
Laten we het om die reden alleen hebben over wat belangrijk is. Dat er geen goden zijn, is bekend. Ik draai een sigaret, graas, weet niet of wat ik weet belangrijk is. Het aantal is onbestemd.
vrijdag 25 oktober 2013
vrijdag 25 oktober
We buigen ons over crox-boek 18, MUIS, een project van Jan Op de Beeck. Het zeventiende, Anoniem eerste helft 21ste eeuw, zoals bekend, hebben we niet zelf uitgegeven. Of moet ik zeggen? ze bogen zich. De hoofdredacteur in witte hemdsmouwen en met iets meer dan een weekendbaard, de auteur die me net voor de hoofdredacteur het pand betrad over het Franse projectje had uitgehoord, waarbij ik om een of andere reden ook nog over Nikifor Poljotkin begonnen was, en Joris, met wie Jan vaker heeft samengewerkt. Van Joris wisten we dat hij voor de definitieve opmaak zou zorgen.
Hij komt met een vondst. Nadat we best al een hele tijd over de laptop gebogen staan - waarop tot dan hoogstens de cover te zien was, eerst zonder vermelding van auteur en editeur, later met, ook de titel was toegevoegd, rood omdat de auteur een rode trui droeg, wat meteen en eigenlijk alleen hierdoor op de edities van Gallimard leek, en ook alleen nadat de hoofdredacteur had opgemerkt dat voor de cover een steunkleur gebruikt kon worden, wat we later door een blauwige petroleumtint vervingen om te zien wat dat geven kon - is hij het, en ook dit pas na nog wat aanpassingen (een opmerking van de hoofdredacteur bijvoorbeeld om te proberen, meer niet, of de titel achterop kan, wat we met zo goed als alle voorgaande edities deden), die op het idee komt om de titel, MUIS, verticaal te plaatsen. Op de achterflap. Verticaal en over de snede van de rug heen.
We drinken koffie. De crox-poes komt een kijkje nemen. Eerder had ik ALL WHAT JAZZ van Philip Larkin, een Faber & Faber, de eerste editie, 1970, onder de aandacht van de hoofdredacteur gebracht. Ik had het boek ook alleen maar om die reden in m'n handtas gestopt. People who say Ornette Coleman isn't jazz, lees ik, bladzijde 204, Hugues Panassié once pronounced sternly, should have said the same earlier on about Miles Davis, and for the same reasons. Which is one way of saying, I suppose, that they stand in an evolutionary relation to each other, like green apples and stomach-ache.
Na het onderhoud rij ik naar de Kouter, ik heb een afspraak met iemand die zich over mijn papieren ontfermt, laat de auto in de ondergrondse parkeergarage. In Paard van Troje traceer ik een tekst van Serge Gainsbourg: Jevgeni Sokolov. De vormgeving is weerzinwekkend.
Later komt het tot een gesprek over feiten die zich een maand eerder hebben voorgedaan en wat je met rotzooi moet.
Hij komt met een vondst. Nadat we best al een hele tijd over de laptop gebogen staan - waarop tot dan hoogstens de cover te zien was, eerst zonder vermelding van auteur en editeur, later met, ook de titel was toegevoegd, rood omdat de auteur een rode trui droeg, wat meteen en eigenlijk alleen hierdoor op de edities van Gallimard leek, en ook alleen nadat de hoofdredacteur had opgemerkt dat voor de cover een steunkleur gebruikt kon worden, wat we later door een blauwige petroleumtint vervingen om te zien wat dat geven kon - is hij het, en ook dit pas na nog wat aanpassingen (een opmerking van de hoofdredacteur bijvoorbeeld om te proberen, meer niet, of de titel achterop kan, wat we met zo goed als alle voorgaande edities deden), die op het idee komt om de titel, MUIS, verticaal te plaatsen. Op de achterflap. Verticaal en over de snede van de rug heen.
We drinken koffie. De crox-poes komt een kijkje nemen. Eerder had ik ALL WHAT JAZZ van Philip Larkin, een Faber & Faber, de eerste editie, 1970, onder de aandacht van de hoofdredacteur gebracht. Ik had het boek ook alleen maar om die reden in m'n handtas gestopt. People who say Ornette Coleman isn't jazz, lees ik, bladzijde 204, Hugues Panassié once pronounced sternly, should have said the same earlier on about Miles Davis, and for the same reasons. Which is one way of saying, I suppose, that they stand in an evolutionary relation to each other, like green apples and stomach-ache.
Na het onderhoud rij ik naar de Kouter, ik heb een afspraak met iemand die zich over mijn papieren ontfermt, laat de auto in de ondergrondse parkeergarage. In Paard van Troje traceer ik een tekst van Serge Gainsbourg: Jevgeni Sokolov. De vormgeving is weerzinwekkend.
Later komt het tot een gesprek over feiten die zich een maand eerder hebben voorgedaan en wat je met rotzooi moet.
donderdag 24 oktober 2013
hfdkwrtr
vier tienertrutten bakboord in de buurt van 't Gravensteen alwaar ze omstreeks een middaguur na schooltijd over het voetpad trappen
Ah La La mekkert er eentje niet op haar mond gevallen maar zonder meer blério dan oceaanautomatisch modder aan het genderpleuris pappen
in het hoofdkwartier van een landelijk antichambre twee gesluierde parelhoenen het exhibitio
sine qua non van een primaire Pavlopentropie
bij Staatsveiligheid ongetwijfeld zitten ze gebogen over nog zo'n toestand en 'n kop koffie als gebruikelijk want ingewikkelde situatie ongrijpbaar aantal pi
in De Lieve doctoreer ik op een Sole Meunière Jan De Cock excelleert bij die mijnheer zegt hij
had ik mijn eerste expositie
een fruitkorf merk ik op met gouden appeltjes Inge serveert nog een glas Taunusquelle
de dag die met een mistige ochtend en bedoomde ruiten begon is halverwege met of zonder de hersens van nog te analyseren diversiteit
een lezing over het dieptepunt het falen van de ander een falen van de elf
Ah La La mekkert er eentje niet op haar mond gevallen maar zonder meer blério dan oceaanautomatisch modder aan het genderpleuris pappen
in het hoofdkwartier van een landelijk antichambre twee gesluierde parelhoenen het exhibitio
sine qua non van een primaire Pavlopentropie
bij Staatsveiligheid ongetwijfeld zitten ze gebogen over nog zo'n toestand en 'n kop koffie als gebruikelijk want ingewikkelde situatie ongrijpbaar aantal pi
in De Lieve doctoreer ik op een Sole Meunière Jan De Cock excelleert bij die mijnheer zegt hij
had ik mijn eerste expositie
een fruitkorf merk ik op met gouden appeltjes Inge serveert nog een glas Taunusquelle
de dag die met een mistige ochtend en bedoomde ruiten begon is halverwege met of zonder de hersens van nog te analyseren diversiteit
een lezing over het dieptepunt het falen van de ander een falen van de elf
woensdag 23 oktober 2013
stanza
kromgebogen als Soutine onder de verwondering over een eeuw
die van de dorpen waait onder roetgrijze ideologie
waarin de wolkenvelden sterker zijn lees ik op bladzijde 245
dan de zin voor het nuttige
ik noteer een telefoonnummer
die van de dorpen waait onder roetgrijze ideologie
waarin de wolkenvelden sterker zijn lees ik op bladzijde 245
dan de zin voor het nuttige
ik noteer een telefoonnummer
dinsdag 22 oktober 2013
gbrtgrnd
snuif ik een lacherig gillen? aan de stemmen te horen van hoogbejaarde tienertrutten
bij Boonants in Oudburg word ik verwend met 50 paar schoenen
waarvan ik er een half dozijn uitprobeer
De waterspiegel tussen de bosjes, lees ik op bladzijde 236, had een vette, olieachtige glans
in 2006 werkte iemand die nu in Bratislava woont aan een verhandeling over parasieten
waarnemingsoefening: bladeren in District en Cirkel van Seamus Heaney
er is een mail van Inge die schrijft dat ze hele dag met koppijn in bed lag
in Limerick staar ik verbluft naar de collectie schrijfmachines van W. F. Hermans
ik adopteer een Remington, bestel Stanzas in Meditation van Gertrud Stein
in croxhapox is Louisa in de videoruimte bezig
in Oudburg bots ik bijna tegen een meisje aan ik heb net een nieuw paar schoenen gekocht
het dagbladbeginsel biedt een weinig overtuigende variatie op wat ik eergisteren las
dat bij een crash in de buurt van Namen een dozijn mensen om het leven gekomen zou zijn
ik sloeg Selected Poems of Malcolm Lowry open een editie van City Lights en las
THE SEARCH In Dante no, in Shakespeare no, Nor yet in any library you go.
in een krantenwinkel waar ik vaker kwam is er een praatje met de dame die er ook toen al werkte
in slow motion over een voetpad stappen
Het kostte ons vele uren, die paar kilometer wadend af te leggen. lees ik op bladzijde 236
en in All What Jazz van Philip Larkin, page 11, without realising the force of the adjective:
ik kruip aan tafel kruip onder de papieren door
bij Boonants in Oudburg word ik verwend met 50 paar schoenen
waarvan ik er een half dozijn uitprobeer
De waterspiegel tussen de bosjes, lees ik op bladzijde 236, had een vette, olieachtige glans
in 2006 werkte iemand die nu in Bratislava woont aan een verhandeling over parasieten
waarnemingsoefening: bladeren in District en Cirkel van Seamus Heaney
er is een mail van Inge die schrijft dat ze hele dag met koppijn in bed lag
in Limerick staar ik verbluft naar de collectie schrijfmachines van W. F. Hermans
ik adopteer een Remington, bestel Stanzas in Meditation van Gertrud Stein
in croxhapox is Louisa in de videoruimte bezig
in Oudburg bots ik bijna tegen een meisje aan ik heb net een nieuw paar schoenen gekocht
het dagbladbeginsel biedt een weinig overtuigende variatie op wat ik eergisteren las
dat bij een crash in de buurt van Namen een dozijn mensen om het leven gekomen zou zijn
ik sloeg Selected Poems of Malcolm Lowry open een editie van City Lights en las
THE SEARCH In Dante no, in Shakespeare no, Nor yet in any library you go.
in een krantenwinkel waar ik vaker kwam is er een praatje met de dame die er ook toen al werkte
in slow motion over een voetpad stappen
Het kostte ons vele uren, die paar kilometer wadend af te leggen. lees ik op bladzijde 236
en in All What Jazz van Philip Larkin, page 11, without realising the force of the adjective:
ik kruip aan tafel kruip onder de papieren door
zondag 20 oktober 2013
cv
Geachte mevrouw, mijnheer,
Ik ben op zoek naar diverse vaardigheden. Schijten als het U uitkomt. Dat is een boeiende job. Met het oog op toekomstige, nog te ontwikkelen vaardigheden, heb ik technieken ontwikkeld die specifiek het schijtprocédé betreffen, met een exemplaar van Humo op de knieën.
Tijdens mijn studie heb ik ervaring opgedaan met verschillende druktechnieken en welgericht mikken. Ik heb reeds een tijdelijke werkervaring van 21 jaar achter de rug, zetelde op tal van kabinetten. Mijnheer, Mevrouw, aan het schijten komt geen eind. Ik leer snel nieuwe technieken. Ik ben gemotiveerd. Ik heb een gezond respect voor de procedure, engageer me, et cetera,
diensthebbend,
Ik ben op zoek naar diverse vaardigheden. Schijten als het U uitkomt. Dat is een boeiende job. Met het oog op toekomstige, nog te ontwikkelen vaardigheden, heb ik technieken ontwikkeld die specifiek het schijtprocédé betreffen, met een exemplaar van Humo op de knieën.
Tijdens mijn studie heb ik ervaring opgedaan met verschillende druktechnieken en welgericht mikken. Ik heb reeds een tijdelijke werkervaring van 21 jaar achter de rug, zetelde op tal van kabinetten. Mijnheer, Mevrouw, aan het schijten komt geen eind. Ik leer snel nieuwe technieken. Ik ben gemotiveerd. Ik heb een gezond respect voor de procedure, engageer me, et cetera,
diensthebbend,
brainbox (16) lezing
unit 3: Stijn Van Dorpe, Kelly Schacht, Antoine Van Impe: openingsavond: lezing Veertig stoelen. Alle stoelen bezet. Behalve één stoel. S.V.P. pas s'asseoir, staat er op het zitvlak van de stoel, op een dubbelgevouwen briefje. Dus op die stoel gaat niemand zitten. De lezing is al begonnen als nog mensen aanschuiven, nog wat later weer, later opnieuw en na de lezing nog meer mensen die de lezing misten maar toch de moeite namen om een glimp op te vangen van het voorlopig heel erg moeilijke verloop van Brainbox3.
Stijn doet de lezing. Kelly en Antoine zitten in het publiek. Op die ene stoel waarop niemand plaatsnemen mag, een door Antoine vervaardigd object, zit niemand. De stoel van Antoine staat in de vierde rij.
'Goeienavond allemaal,' begint Stijn. Hij staat ter linkerzijde van het zwarte tafeltje, wat uit de eerste editie van Brainbox stamt, er is een stoel, ter linkerzijde, een stoel waar hij niet op plaatsneemt. Zo begint het. Waar Kelly zit, weet ik niet. Van Antoine weet ik dat hij achterin plaatsnam. Maureen en Jean-Marc namen voorin plaats. Het bezoekerslokaal zit afgeladen vol.
Maureen en Jean-Marc hadden een krantenwinkel in de Aannemersstraat, vlak bij de toenmalige locatie van croxhapox. Het gros van de uitnodigingen en affiches die we toen maakten, collector's item intussen, fabriceerde ik in het winkeltje van Maureen en Jean-Marc. Op andere momenten danste Maureen la Macarena. Tegenwoordig hebben ze een frietkot in Avelgem, vlak bij de Kluisberg, De Shakespeare, een frietkot waar ze alleen friet hebben, geen hamburgers, geen spaghetti: de patat wordt aangeleverd door iemand die weet wat een aardappel is. Maureen herinnert zich dat het beste frietkot van Gent in Sint-Amandsberg is, Frituur Kathy. Ook de frituur aan Sint-Jacobs behoorde tot de betere.
Stijn begint met de mededeling dat er zes associatieve beelden komen en dat er niet gefilmd mag worden.
Met Jelle was afgesproken dat hij zou filmen tot die mededeling kwam. Jelle, dat had hij zelf bedacht, zou in het publiek zitten en de lezing filmen.
Stijn leest de initiële mail voor, het beginsel van Brainbox, een tekst die ik ruim een jaar geleden naar alle kunstenaars zond die we in het brainboxproject wilden. Zo begint het.
'En wij zijn nu de derde unit,' zegt hij. Presentatie drie is begonnen, het klimaat, de ruimte waarin we ons bevinden, die van Brainbox3. Stijn, de stem van unit drie, heeft het over die ruimte, de brainboxruimte, en de omgekeerde beweging die zij maken, dat ze de energie uit het project halen. Bewust. Ze nivelleren het tot nul. Ze laten het leeglopen tot een platte koek. Niet alleen bij unit 1 en unit 2, ook bij het project zelf komt de vraagstelling.
Op verschillende bladen papier is het woord assimilation aangebracht. Het schrijven: een burgerlijke constructie. Niet alleen het papier is onzin, ook de inkt, het schoolschrift, het schrijven tout court. De tekening loopt leeg in een onbestemd failliet, het schrijven, de burgerlijke constructie.
Stijn doet de lezing. Kelly en Antoine zitten in het publiek. Op die ene stoel waarop niemand plaatsnemen mag, een door Antoine vervaardigd object, zit niemand. De stoel van Antoine staat in de vierde rij.
'Goeienavond allemaal,' begint Stijn. Hij staat ter linkerzijde van het zwarte tafeltje, wat uit de eerste editie van Brainbox stamt, er is een stoel, ter linkerzijde, een stoel waar hij niet op plaatsneemt. Zo begint het. Waar Kelly zit, weet ik niet. Van Antoine weet ik dat hij achterin plaatsnam. Maureen en Jean-Marc namen voorin plaats. Het bezoekerslokaal zit afgeladen vol.
Maureen en Jean-Marc hadden een krantenwinkel in de Aannemersstraat, vlak bij de toenmalige locatie van croxhapox. Het gros van de uitnodigingen en affiches die we toen maakten, collector's item intussen, fabriceerde ik in het winkeltje van Maureen en Jean-Marc. Op andere momenten danste Maureen la Macarena. Tegenwoordig hebben ze een frietkot in Avelgem, vlak bij de Kluisberg, De Shakespeare, een frietkot waar ze alleen friet hebben, geen hamburgers, geen spaghetti: de patat wordt aangeleverd door iemand die weet wat een aardappel is. Maureen herinnert zich dat het beste frietkot van Gent in Sint-Amandsberg is, Frituur Kathy. Ook de frituur aan Sint-Jacobs behoorde tot de betere.
Stijn begint met de mededeling dat er zes associatieve beelden komen en dat er niet gefilmd mag worden.
Met Jelle was afgesproken dat hij zou filmen tot die mededeling kwam. Jelle, dat had hij zelf bedacht, zou in het publiek zitten en de lezing filmen.
Stijn leest de initiële mail voor, het beginsel van Brainbox, een tekst die ik ruim een jaar geleden naar alle kunstenaars zond die we in het brainboxproject wilden. Zo begint het.
'En wij zijn nu de derde unit,' zegt hij. Presentatie drie is begonnen, het klimaat, de ruimte waarin we ons bevinden, die van Brainbox3. Stijn, de stem van unit drie, heeft het over die ruimte, de brainboxruimte, en de omgekeerde beweging die zij maken, dat ze de energie uit het project halen. Bewust. Ze nivelleren het tot nul. Ze laten het leeglopen tot een platte koek. Niet alleen bij unit 1 en unit 2, ook bij het project zelf komt de vraagstelling.
Op verschillende bladen papier is het woord assimilation aangebracht. Het schrijven: een burgerlijke constructie. Niet alleen het papier is onzin, ook de inkt, het schoolschrift, het schrijven tout court. De tekening loopt leeg in een onbestemd failliet, het schrijven, de burgerlijke constructie.
zaterdag 19 oktober 2013
multimediaal sonnet
Het gras is groen en ik eet een meloen(1) en het gras, wat anders kan ik doen.
Bloednuchter, als de gedichten die een ander maar schrijven moet, naakt?
een meisje,(2) leuk? onbeholpen? nee, eerst eten kopen, koken, stofzuigen. Boek lezen?
Nee. Eerst stofzuigen. Nee je moet eerst stofzuigen en dan een boek lezen.(3)
's Ochtends in het gras of op een bank en in de zon bloednuchter beseffen,
nu moet ik eerst stofzuigen, koken? eten kopen? de koffie is op,(4) Alejandro
schrijf ik: de koffie is op Alejandro, Alejandro, en het gras is groen Alejandro,
het gras is groen en ik eet een meloen, wat anders kan ik doen. Stofzuigen:
Het stof, spinrag, Hera's borsten,(5) duizend bladzijden. We zitten met z'n allen in de stront.
Eerst eten kopen? koken? stofzuigen? je staat op? koffie drinken? weer in bed?
Op een bank in de zon, 's ochtends, een boek lezen, onbeholpen, ik kan niet verklaren
waarom ik dat zo prettig vind. Van de rivieren die ik hou, van de zeemeerminnen.
Er is wat regen en wat wind. Volle maan? Bij maneschijn denk ik aan zomerjurken.(6)
Meisjes(7) rennen over straat: Groot en klein draagt de schoenen van Van Ravenstein.
(1) Door IB bedachte versregel, 'het gras is groen en ik eet een meloen', waarmee ze aangeven wou dat dit in het Zuidnederlandse taalgebied zo ongeveer het gemiddelde niveau is, als we het over dichtkunst hebben.
(2) Chez Deux Huit kwam het gesprek op melancholie. Wat ik me bij melancholie voorstel: een druilerige herfstregen, provinciestadje, ik heb een paraplu bij, op straat is niemand, misschien passeert een fietser of een auto. Het is late avond, ik heb geen lief en in een kroeg gaan hangen zint me niet. Regen drentelt over het asfalt. Ik stap over het voetpad, dwars een plein, stap weer een eind langs gesloten huizenrijen, doordrongen van het besef dat ik zonder bedoeling ben.
Toen we het hierover hadden, noteerde ik twee dingen: Het melancholieke meisje, en: een leuk, onbeholpen meisje.
(3) Hillebrand die zei dat hij 's ochtends, elke ochtend, op een bank in de zon plaatsneemt en een boek leest. IB die zei dat ze vaak in bed schrijft. Eten kopen, koken, stofzuigen, het kan een andere keer. Over Tuymans hadden we het ook. Niets erger dan Tuymans, zei iemand. Kroket retteketet, noteerde iemand in het notitieboekje. Of: Tuymans is ratio vs interessante kunst echt is de facto gedevieerd: alleen ratio is onvoldoende.
(4) Verwijst naar een gedicht dat ik midden jaren negentig schreef en twee keer ten gehore bracht. De tweede keer was tijdens de burgeractie, in 1997 of 1998, tegen de heraanleg van het Braunplein, in een tent waar, herinner ik me, tweehonderd mensen zaten, verspreid aan tafeltjes. Tijdens de voordracht van het heftige, schreeuwerige koffiegedicht werd ik manu militari van het podium verwijderd. Een herinnering.
(5) Hera's borsten. Een notitie van IB.
(6) 'dan denk ik aan opwaaiende zomerjurken' zou van Wolkers zijn. Iemand had het ook nog over Oek De Jong.
(7) De over straat rennende meisjes zijn die van Schoenwinkel Van Ravenstein. De anekdote wordt te berde gebracht door Gerda Van Ravenstein.
Bloednuchter, als de gedichten die een ander maar schrijven moet, naakt?
een meisje,(2) leuk? onbeholpen? nee, eerst eten kopen, koken, stofzuigen. Boek lezen?
Nee. Eerst stofzuigen. Nee je moet eerst stofzuigen en dan een boek lezen.(3)
's Ochtends in het gras of op een bank en in de zon bloednuchter beseffen,
nu moet ik eerst stofzuigen, koken? eten kopen? de koffie is op,(4) Alejandro
schrijf ik: de koffie is op Alejandro, Alejandro, en het gras is groen Alejandro,
het gras is groen en ik eet een meloen, wat anders kan ik doen. Stofzuigen:
Het stof, spinrag, Hera's borsten,(5) duizend bladzijden. We zitten met z'n allen in de stront.
Eerst eten kopen? koken? stofzuigen? je staat op? koffie drinken? weer in bed?
Op een bank in de zon, 's ochtends, een boek lezen, onbeholpen, ik kan niet verklaren
waarom ik dat zo prettig vind. Van de rivieren die ik hou, van de zeemeerminnen.
Er is wat regen en wat wind. Volle maan? Bij maneschijn denk ik aan zomerjurken.(6)
Meisjes(7) rennen over straat: Groot en klein draagt de schoenen van Van Ravenstein.
(1) Door IB bedachte versregel, 'het gras is groen en ik eet een meloen', waarmee ze aangeven wou dat dit in het Zuidnederlandse taalgebied zo ongeveer het gemiddelde niveau is, als we het over dichtkunst hebben.
(2) Chez Deux Huit kwam het gesprek op melancholie. Wat ik me bij melancholie voorstel: een druilerige herfstregen, provinciestadje, ik heb een paraplu bij, op straat is niemand, misschien passeert een fietser of een auto. Het is late avond, ik heb geen lief en in een kroeg gaan hangen zint me niet. Regen drentelt over het asfalt. Ik stap over het voetpad, dwars een plein, stap weer een eind langs gesloten huizenrijen, doordrongen van het besef dat ik zonder bedoeling ben.
Toen we het hierover hadden, noteerde ik twee dingen: Het melancholieke meisje, en: een leuk, onbeholpen meisje.
(3) Hillebrand die zei dat hij 's ochtends, elke ochtend, op een bank in de zon plaatsneemt en een boek leest. IB die zei dat ze vaak in bed schrijft. Eten kopen, koken, stofzuigen, het kan een andere keer. Over Tuymans hadden we het ook. Niets erger dan Tuymans, zei iemand. Kroket retteketet, noteerde iemand in het notitieboekje. Of: Tuymans is ratio vs interessante kunst echt is de facto gedevieerd: alleen ratio is onvoldoende.
(4) Verwijst naar een gedicht dat ik midden jaren negentig schreef en twee keer ten gehore bracht. De tweede keer was tijdens de burgeractie, in 1997 of 1998, tegen de heraanleg van het Braunplein, in een tent waar, herinner ik me, tweehonderd mensen zaten, verspreid aan tafeltjes. Tijdens de voordracht van het heftige, schreeuwerige koffiegedicht werd ik manu militari van het podium verwijderd. Een herinnering.
(5) Hera's borsten. Een notitie van IB.
(6) 'dan denk ik aan opwaaiende zomerjurken' zou van Wolkers zijn. Iemand had het ook nog over Oek De Jong.
(7) De over straat rennende meisjes zijn die van Schoenwinkel Van Ravenstein. De anekdote wordt te berde gebracht door Gerda Van Ravenstein.
donderdag 17 oktober 2013
brainbox (16) inside : outside
(A) is er niet. (B) zit aan de rode tafel. (C) staat aan straathoek.
De afstand (A) (B) is onbekend. (A) zou zich niet op grondgebied België bevinden. (B) zit aan de rode commandotafel.
De afstand (A) (C) is net zo goed onbekend.
Op het moment dat ik (C) in het vizier heb, (a) ik kom de Lucas Munichstraat ingereden, (b) ter hoogte van de Kazemattenstraat merk ik een individu, zoals beschreven in Exercices de Style: (Interrogatoire) - A quelle heure ce jour-là ( ) - Qu'y remarquâtes-vous de particulier? ( ) - Son comportement était-il aussi singulier que sa mise et son anatomie? (Exercices de style, Ed. Gallimard 1947/1979), een individu, zoals ik reeds kwam te zeggen, ter rechterzijde op het voetpad net voorbij het kruispunt van Lucas Munichstraat en Kazemattenstraat, een lange, leptosome gestalte, ietwat voorover gebogen, hij draagt een wollen muts, treuzelt, op dat moment dus zit (B) al sinds enige tijd onder de blackstraler, aan de commandotafel. De afstand tussen (B) (zit aan commandotafel) en (C) (a: bevindt zich aan straathoek) (b: treuzelt) (c: merkt de auto op die de Lucas Munichstraat ingereden komt) (d: herkent de bestuurster) (e: stapt naar het woonerf) varieert, dat wil zeggen is op moment /a/ bijvoorbeeld 100 meter, op moment /e/ 25 meter.
/e/ markeert het moment dat schrijfster dezes en (C) elkaar begroeten. Schrijfster dezes gaat er op dat moment van uit dat (C) op straat rondhing omdat hij de crox-poort gesloten aantrof.
Een ogenblik later staan ze samen voor de crox-poort. (C) en schrijfster dezes hebben elkaar voor het eerst in 2007 ontmoet. (C) nam deel aan de tweede editie van Brainbox. In datzelfde jaar nodigde (C) schrijfster dezes uit om in het Mamac langs te komen waar (C) toen een project had. Er werd thee gedronken.
Vaststelling: de crox-poort is open. Conclusie: we betreden de hall. (stappen tussen de slabs door, betreden de hall) 'Je vous présente,' zeg ik, me tot (C) wendend, 'à l'adorable (B). (B)', ik wend me tot (B), 'je vous présente à l'adorable (C).'
(B) en (C) begroeten elkaar. De afstand tussen (B) en (C) is gereduceerd tot schijnbaar nul. (C) verwijdert het hoofddeksel. (muts)
De nu volgende notitie bundelt een aantal fragmenten uit wat je het Eerste gesprek tussen (B) en (C) noemen kan, als we er van uitgaan tenminste dat (C) - die zelf het initiatief genomen had om (A) en (B) of (A) of (B) te telefoneren - (A) aan de telefoon gekregen had.
Zo heeft (B) het onder andere over le moment imperceptible, ou, plus précisement: devenir imperceptible. En wat in Lampedusa gebeurd is. Three days later they took three boats out of the sea and no one drowned. (Lybia and Italy knew that the boat was there, they obviously from both sides had detected the boat, Lybia apparently waited until the boat was in Italian waters and the boat remained invisible because it had to remain invisible, et cetera.)
'If you want change to happen,' (B) adds, 'you need to use your imagination.' Hiermee formuleert (B) een kritiek op hoe brainbox zich tot nu toe ontwikkelde. Om meer dan één reden, stelt (B), hoorde de buitenwereld bij het project betrokken te worden. The Object Inside (TOI), het ding, The Toy, dat was in elk geval het betere scenario geweest, hoorde uit de gesloten context verwijderd te worden.
Later voegt (B) toe dat het geheel van de contemporane kunst een op zichzelf doodlopende cirkel is (de bedoelingen, de producten, de bezoekersaantallen, de interesses, de invalshoeken, de methodiek et cetera) en dat er dus weinig anders opzit dan die gesloten context open te breken en het contemporane in de buitenwereld te plaatsen, waar het thuishoort.
(C) : (sur le coup de téléphone) Wist niet wanneer hij er tijd voor zou hebben, dus telefoneerde zelf. (over unit twee) Un peu déçu. Alors: on va rien toucher. On va le laisser comme ça. Over het voorstel dat (A) en (B) formuleerden: dat hij het een prima voorstel vond: inclure le dehors. Over zichzelf: La question de fabriquer de l'art, c'est une question très importante. Wat is de bedoeling van die dingen?
L'ennui: de contemporane kunst loopt in een doodlopende cirkel achter zichzelf aan.
Eerder vandaag hadden (A) en (B) de DAF onschadelijk gemaakt. Ook de GoPro werd uitgeplugd.
De afstand (A) (B) is onbekend. (A) zou zich niet op grondgebied België bevinden. (B) zit aan de rode commandotafel.
De afstand (A) (C) is net zo goed onbekend.
Op het moment dat ik (C) in het vizier heb, (a) ik kom de Lucas Munichstraat ingereden, (b) ter hoogte van de Kazemattenstraat merk ik een individu, zoals beschreven in Exercices de Style: (Interrogatoire) - A quelle heure ce jour-là ( ) - Qu'y remarquâtes-vous de particulier? ( ) - Son comportement était-il aussi singulier que sa mise et son anatomie? (Exercices de style, Ed. Gallimard 1947/1979), een individu, zoals ik reeds kwam te zeggen, ter rechterzijde op het voetpad net voorbij het kruispunt van Lucas Munichstraat en Kazemattenstraat, een lange, leptosome gestalte, ietwat voorover gebogen, hij draagt een wollen muts, treuzelt, op dat moment dus zit (B) al sinds enige tijd onder de blackstraler, aan de commandotafel. De afstand tussen (B) (zit aan commandotafel) en (C) (a: bevindt zich aan straathoek) (b: treuzelt) (c: merkt de auto op die de Lucas Munichstraat ingereden komt) (d: herkent de bestuurster) (e: stapt naar het woonerf) varieert, dat wil zeggen is op moment /a/ bijvoorbeeld 100 meter, op moment /e/ 25 meter.
/e/ markeert het moment dat schrijfster dezes en (C) elkaar begroeten. Schrijfster dezes gaat er op dat moment van uit dat (C) op straat rondhing omdat hij de crox-poort gesloten aantrof.
Een ogenblik later staan ze samen voor de crox-poort. (C) en schrijfster dezes hebben elkaar voor het eerst in 2007 ontmoet. (C) nam deel aan de tweede editie van Brainbox. In datzelfde jaar nodigde (C) schrijfster dezes uit om in het Mamac langs te komen waar (C) toen een project had. Er werd thee gedronken.
Vaststelling: de crox-poort is open. Conclusie: we betreden de hall. (stappen tussen de slabs door, betreden de hall) 'Je vous présente,' zeg ik, me tot (C) wendend, 'à l'adorable (B). (B)', ik wend me tot (B), 'je vous présente à l'adorable (C).'
(B) en (C) begroeten elkaar. De afstand tussen (B) en (C) is gereduceerd tot schijnbaar nul. (C) verwijdert het hoofddeksel. (muts)
De nu volgende notitie bundelt een aantal fragmenten uit wat je het Eerste gesprek tussen (B) en (C) noemen kan, als we er van uitgaan tenminste dat (C) - die zelf het initiatief genomen had om (A) en (B) of (A) of (B) te telefoneren - (A) aan de telefoon gekregen had.
Zo heeft (B) het onder andere over le moment imperceptible, ou, plus précisement: devenir imperceptible. En wat in Lampedusa gebeurd is. Three days later they took three boats out of the sea and no one drowned. (Lybia and Italy knew that the boat was there, they obviously from both sides had detected the boat, Lybia apparently waited until the boat was in Italian waters and the boat remained invisible because it had to remain invisible, et cetera.)
'If you want change to happen,' (B) adds, 'you need to use your imagination.' Hiermee formuleert (B) een kritiek op hoe brainbox zich tot nu toe ontwikkelde. Om meer dan één reden, stelt (B), hoorde de buitenwereld bij het project betrokken te worden. The Object Inside (TOI), het ding, The Toy, dat was in elk geval het betere scenario geweest, hoorde uit de gesloten context verwijderd te worden.
Later voegt (B) toe dat het geheel van de contemporane kunst een op zichzelf doodlopende cirkel is (de bedoelingen, de producten, de bezoekersaantallen, de interesses, de invalshoeken, de methodiek et cetera) en dat er dus weinig anders opzit dan die gesloten context open te breken en het contemporane in de buitenwereld te plaatsen, waar het thuishoort.
(C) : (sur le coup de téléphone) Wist niet wanneer hij er tijd voor zou hebben, dus telefoneerde zelf. (over unit twee) Un peu déçu. Alors: on va rien toucher. On va le laisser comme ça. Over het voorstel dat (A) en (B) formuleerden: dat hij het een prima voorstel vond: inclure le dehors. Over zichzelf: La question de fabriquer de l'art, c'est une question très importante. Wat is de bedoeling van die dingen?
L'ennui: de contemporane kunst loopt in een doodlopende cirkel achter zichzelf aan.
Eerder vandaag hadden (A) en (B) de DAF onschadelijk gemaakt. Ook de GoPro werd uitgeplugd.
woensdag 16 oktober 2013
brainbox (15) koord
woensdag 16 oktober
In de zaal achterin staan op een rij twintig stoelen in de brainboxbrij. (A) en (B) zijn bezig in de regen met een lijntje. Ze hurken.
(A) bevindt zich op het woonerf en houdt het uiteinde van een koord tegen de straatbodem. (B) bevindt zich aan het wegdek, ongeveer acht meter van (A) vandaan, houdt het andere uiteinde vlak boven de straatbodem.
Het blauwe koord staat strak tussen de vingertoppen van (A) en (B).
In de zaal achterin kwam een tafel. De stoelen staan om de tafel opgesteld.
(A) vroeg of we een beamer hebben.
Ze houden het blauwe koord strak tegen de straatbodem, bestuderen een gegeven situatie en maken vaststellingen waarvan de betekenis me volledig ontgaat. Meten ze een afstand die overeenstemt met een afstand in de zaal achterin? Geen idee.
Gisteren zouden ze met (C) getelefoneerd hebben. De afstand tussen (AB) en (C) was op dat moment circa 160 kilometer.
In de zaal achterin staan op een rij twintig stoelen in de brainboxbrij. (A) en (B) zijn bezig in de regen met een lijntje. Ze hurken.
(A) bevindt zich op het woonerf en houdt het uiteinde van een koord tegen de straatbodem. (B) bevindt zich aan het wegdek, ongeveer acht meter van (A) vandaan, houdt het andere uiteinde vlak boven de straatbodem.
Het blauwe koord staat strak tussen de vingertoppen van (A) en (B).
In de zaal achterin kwam een tafel. De stoelen staan om de tafel opgesteld.
(A) vroeg of we een beamer hebben.
Ze houden het blauwe koord strak tegen de straatbodem, bestuderen een gegeven situatie en maken vaststellingen waarvan de betekenis me volledig ontgaat. Meten ze een afstand die overeenstemt met een afstand in de zaal achterin? Geen idee.
Gisteren zouden ze met (C) getelefoneerd hebben. De afstand tussen (AB) en (C) was op dat moment circa 160 kilometer.
dinsdag 15 oktober 2013
brainbox (14) dagoverzicht
dinsdag 15 oktober Er is veel gebeurd en er is niets gebeurd. Zo was er hevig protest bijvoorbeeld bij de uitvaart van Priebke in het Italiaanse Albano Laziale, op het lichaam van Yasser Arafat zouden geen sporen van polonium aangetroffen zijn en in Irak was er een aanslag op een Soennitische moskee waarbij, toen ze 't natelden, 17 doden gevallen waren.
Of een van deze feiten samenvalt met het telefoongesprek van Kelly, die zich in de commandopost aan de rode tafel bevindt, en Michaël, die zich weet ik veel waar bevindt, is niet bekend. Een half uur later betreedt Michaël de hall met een mededeling en het ontbrekende element. Kelly is er niet.
Jelle, Dries en ik zaten aan de commandotafel. We hebben net de eerste projectperiode van 2014 afgerond, een periode die door Dries gecoördineerd wordt en een verrukkelijke hoeveelheid presentaties combineert, met het toezeggen van Paulien is ook de derde periode zo goed als afgerond en zo ligt HOST op tafel, een door het Portugese Atelier Concorde bedacht project met partners uit Bristol, Londen, Lissabon, Brussel en Rotterdam. Michaël stapt door de corridor naar de zaal achterin, inspecteert de auto en wordt lyrisch als hij de motor ziet. Wat een prachtige motor, zegt hij. Zou het karretje nog rijden, zeg ik. Ik formuleer wat Steffie van plan was. Er naar Normandië, Scheveningen of Glasgow mee rijden. Of die moegetergde motor dat eigenlijk nog aan kan. Natuurlijk kan die motor zo'n rit aan. Wegenhulp komt er niet aan te pas, verneem ik, met een DAF in zo'n perfecte staat als deze rij je probleemloos naar Madrid. We luisteren naar de song van Steffie.
Aan de commandotafel, na een plaspauze, komt het gesprek op HOST. We graven ons in de mogelijkheden die het addendum biedt.
Meer zeggen over de plannen van unit drie is voorlopig niet aan de orde. Stijn en Kelly hebben een plan, we vernemen ook wat het eventueel worden kan, maar ze willen nu toch eerst met Antoine overleggen.
Of een van deze feiten samenvalt met het telefoongesprek van Kelly, die zich in de commandopost aan de rode tafel bevindt, en Michaël, die zich weet ik veel waar bevindt, is niet bekend. Een half uur later betreedt Michaël de hall met een mededeling en het ontbrekende element. Kelly is er niet.
Jelle, Dries en ik zaten aan de commandotafel. We hebben net de eerste projectperiode van 2014 afgerond, een periode die door Dries gecoördineerd wordt en een verrukkelijke hoeveelheid presentaties combineert, met het toezeggen van Paulien is ook de derde periode zo goed als afgerond en zo ligt HOST op tafel, een door het Portugese Atelier Concorde bedacht project met partners uit Bristol, Londen, Lissabon, Brussel en Rotterdam. Michaël stapt door de corridor naar de zaal achterin, inspecteert de auto en wordt lyrisch als hij de motor ziet. Wat een prachtige motor, zegt hij. Zou het karretje nog rijden, zeg ik. Ik formuleer wat Steffie van plan was. Er naar Normandië, Scheveningen of Glasgow mee rijden. Of die moegetergde motor dat eigenlijk nog aan kan. Natuurlijk kan die motor zo'n rit aan. Wegenhulp komt er niet aan te pas, verneem ik, met een DAF in zo'n perfecte staat als deze rij je probleemloos naar Madrid. We luisteren naar de song van Steffie.
Aan de commandotafel, na een plaspauze, komt het gesprek op HOST. We graven ons in de mogelijkheden die het addendum biedt.
Meer zeggen over de plannen van unit drie is voorlopig niet aan de orde. Stijn en Kelly hebben een plan, we vernemen ook wat het eventueel worden kan, maar ze willen nu toch eerst met Antoine overleggen.
maandag 14 oktober 2013
brainbox (13) drie
maandag 14 oktober Stijn Van Dorpe en Kelly Schacht nemen plaats in het commandocentrum. Op een van de externe locaties zijn de crox-cards uitverkocht; ik maak een nieuwe lading aan. We drinken koffie.
Vorige week zond Antoine Van Impe een mailtje met de mededeling dat hij pas vanaf donderdag aanwezig kan zijn. Hij volgde wat op de wiki page gepost werd. Z'n notie van het Nederlands echter is quasi nihil zodat hij het met een Google translation stellen moest. The only starting idea that I have, lees ik, is to project a video on the windshield of the DAF, as the pasted scenery in an old movie's driving scene. It also could link to some of my actual in progress works and what we brought in with Honoré d'O and Maud Van de Veire on last brainbox. Anyway, that’s just an idea not to start from nowhere, knowing that I won’t have many time to react in situ. I’m totally ready to leave it or modify it in regards of your own projects. Your projects, feelings and process which I’m looking forward to hear about.
Dat was vorige week. Sindsdien is er niet veel gebeurd. Jelle en ik hadden het hydraulische bouwsel uit de stock verwijderd, brachten nadien de stock op orde. In de corridor hadden we plassen. Ook in de grote zaal waren plassen. Dat bleef niet opgemerkt. Kelly maakte een grapje over de plassen, of ze ook met die plassen rekening te houden hadden. Ooit was het een fabriek waar ze bezems maakten, later industriële keukentoestellen. Op het dak stonden enorme luchtkokers. Die werden er door de huidige eigenaar weggehaald. In het materiaal waarmee de op Chineze hoeden lijkende kokers vervaardigd was, zat tonnen asbest. Ronde deksels vervingen de Chineze hoeden, maar die gaan er af natuurlijk, als het waait. Dus dat verstevigen we, door op elk deksel een snelbouwsteen te plaatsen. Maar net met unit 1 en de DAF die in de zaal kwam te staan, hadden ze voor luchtverplaatsing te zorgen. Koolstofmonoxide is geen lachertje.
We stappen over het dak, Jelle, ik. Plassen, modder, een grauwe Atlantische storing hangt boven het gebied. Het is in een wip geklaard, de deksels en de stenen om te voorkomen dat een windvlaag met het deksel aan de haal gaat, bevinden zich naast de luchtkokers. Een gek terrein, zo'n dak.
Zomaar een ideetje van Kelly: de auto verkopen. Niet dat ze het van plan zijn, ze willen eigenlijk alleen weten of het kan. Joris bellen dus. Hij weet meer over hoe het met de papieren van de auto zit.
's Avonds hebben we Sonia en Alberto van Komplot op bezoek. Boris en Lieven springen binnen.
Boris en Lieven zien de wiki page, vernemen we, als een product dat het geheel van het project documenteert. Pas aan het eind van het project, of eerder misschien, wordt het dat product wat ze willen.
Wij willen reguliere updates. Het zijn opties die naast elkaar liggen, als de rijstroken van een autosnelweg en de gebieden die bij die autosnelweg horen. Boris en Lieven, het wiki-team, bereiden een publicatie voor die pas aan het eind van de rit in z'n geheel zichtbaar wordt: A en Z zijn de uitersten van een geheel dat pas dan als een encyclopedisch totaal voorgelegd kan worden. Daartegenover staat wat wij willen: online informatie over elke tussenstop en wel meteen, niet over La Baule berichten als we ons intussen in Tours of Nevers bevinden. Voorbeeld: in m'n blog schrijf ik over het project. We spraken af om niet nog een blog aan te maken. Wie het project volgt, kan het in de blog volgen, hoewel daar tegenwoordig best veel ruis van andere dingen is, of, een logische reflex meen ik, op de wiki page, dat wil zeggen deze optie biedt met de wiki page het totaal van het verloop van het project. Beide versies zitten in de marge van het verloop die de andere optie biedt. Iedereen die daar zin in heeft kan nu eenmaal aan de wiki page toevoegen, al moet je dan wel weten hoe dat moet. Gelijktijdig ontwikkelt zich het totaal dat pas zichtbaar wordt als ik me snorkelend in die eindbestemming verdiep.
Vorige week zond Antoine Van Impe een mailtje met de mededeling dat hij pas vanaf donderdag aanwezig kan zijn. Hij volgde wat op de wiki page gepost werd. Z'n notie van het Nederlands echter is quasi nihil zodat hij het met een Google translation stellen moest. The only starting idea that I have, lees ik, is to project a video on the windshield of the DAF, as the pasted scenery in an old movie's driving scene. It also could link to some of my actual in progress works and what we brought in with Honoré d'O and Maud Van de Veire on last brainbox. Anyway, that’s just an idea not to start from nowhere, knowing that I won’t have many time to react in situ. I’m totally ready to leave it or modify it in regards of your own projects. Your projects, feelings and process which I’m looking forward to hear about.
Dat was vorige week. Sindsdien is er niet veel gebeurd. Jelle en ik hadden het hydraulische bouwsel uit de stock verwijderd, brachten nadien de stock op orde. In de corridor hadden we plassen. Ook in de grote zaal waren plassen. Dat bleef niet opgemerkt. Kelly maakte een grapje over de plassen, of ze ook met die plassen rekening te houden hadden. Ooit was het een fabriek waar ze bezems maakten, later industriële keukentoestellen. Op het dak stonden enorme luchtkokers. Die werden er door de huidige eigenaar weggehaald. In het materiaal waarmee de op Chineze hoeden lijkende kokers vervaardigd was, zat tonnen asbest. Ronde deksels vervingen de Chineze hoeden, maar die gaan er af natuurlijk, als het waait. Dus dat verstevigen we, door op elk deksel een snelbouwsteen te plaatsen. Maar net met unit 1 en de DAF die in de zaal kwam te staan, hadden ze voor luchtverplaatsing te zorgen. Koolstofmonoxide is geen lachertje.
We stappen over het dak, Jelle, ik. Plassen, modder, een grauwe Atlantische storing hangt boven het gebied. Het is in een wip geklaard, de deksels en de stenen om te voorkomen dat een windvlaag met het deksel aan de haal gaat, bevinden zich naast de luchtkokers. Een gek terrein, zo'n dak.
Zomaar een ideetje van Kelly: de auto verkopen. Niet dat ze het van plan zijn, ze willen eigenlijk alleen weten of het kan. Joris bellen dus. Hij weet meer over hoe het met de papieren van de auto zit.
's Avonds hebben we Sonia en Alberto van Komplot op bezoek. Boris en Lieven springen binnen.
Boris en Lieven zien de wiki page, vernemen we, als een product dat het geheel van het project documenteert. Pas aan het eind van het project, of eerder misschien, wordt het dat product wat ze willen.
Wij willen reguliere updates. Het zijn opties die naast elkaar liggen, als de rijstroken van een autosnelweg en de gebieden die bij die autosnelweg horen. Boris en Lieven, het wiki-team, bereiden een publicatie voor die pas aan het eind van de rit in z'n geheel zichtbaar wordt: A en Z zijn de uitersten van een geheel dat pas dan als een encyclopedisch totaal voorgelegd kan worden. Daartegenover staat wat wij willen: online informatie over elke tussenstop en wel meteen, niet over La Baule berichten als we ons intussen in Tours of Nevers bevinden. Voorbeeld: in m'n blog schrijf ik over het project. We spraken af om niet nog een blog aan te maken. Wie het project volgt, kan het in de blog volgen, hoewel daar tegenwoordig best veel ruis van andere dingen is, of, een logische reflex meen ik, op de wiki page, dat wil zeggen deze optie biedt met de wiki page het totaal van het verloop van het project. Beide versies zitten in de marge van het verloop die de andere optie biedt. Iedereen die daar zin in heeft kan nu eenmaal aan de wiki page toevoegen, al moet je dan wel weten hoe dat moet. Gelijktijdig ontwikkelt zich het totaal dat pas zichtbaar wordt als ik me snorkelend in die eindbestemming verdiep.
zondag 13 oktober 2013
schema & variation 1 : parfois
14
Mathias n'avait plus qu'à s'en retourner.
le bruit monotone d'une cascade lointaine, et parfois doucement
L'ombre
et que ne reviendra plus jamais jamais
les soirées devenues, oisives et lentes de l'été
A bientôt mon vieux et
ainsi saluant, au milieu des Honneurs,
pour qu'il cesse de regarder
15
Protagoras
avait raison devenu Femme il cessait d'avoir peur: un
duel me charge de te faire
comme s'ils étaient dans l'épouvante de ne pas faire rire assez,
des sketches de storyboard et tout le matériel les
fenêtres des hommes et des femmes
C'est comme une musique que les kilomètres
avaient le Caire au plus vite:
le petit modèle pour femme en métal doré, rendu ce matin
16
de la fenêtre de
droite, qui devait être celle de la cuisine, la
route d'un tigre du Turkestan,
Nuit après nuit que Dieu
dois te protéger,
sans rapporter l'image précieuse de ses traits
des mots. L'exploitation
ce qui fait le comique Sans doute
Et ainsi de suite.
Mathias n'avait plus qu'à s'en retourner.
le bruit monotone d'une cascade lointaine, et parfois doucement
L'ombre
et que ne reviendra plus jamais jamais
les soirées devenues, oisives et lentes de l'été
A bientôt mon vieux et
ainsi saluant, au milieu des Honneurs,
pour qu'il cesse de regarder
15
Protagoras
avait raison devenu Femme il cessait d'avoir peur: un
duel me charge de te faire
comme s'ils étaient dans l'épouvante de ne pas faire rire assez,
des sketches de storyboard et tout le matériel les
fenêtres des hommes et des femmes
C'est comme une musique que les kilomètres
avaient le Caire au plus vite:
le petit modèle pour femme en métal doré, rendu ce matin
16
de la fenêtre de
droite, qui devait être celle de la cuisine, la
route d'un tigre du Turkestan,
Nuit après nuit que Dieu
dois te protéger,
sans rapporter l'image précieuse de ses traits
des mots. L'exploitation
ce qui fait le comique Sans doute
Et ainsi de suite.
zondag 13 oktober
Daar zijn ze dan, de herfststormen. Dicht opeengepakte, loodgrijze wolkmassa's hangen boven het landschap, struiken en boomkruinen jakkeren onder stevige windvlagen, regen plenst over het asfalt, roestgrauwe bladeren slaan tegen de bodem, op veel plaatsen staan plassen wijd en breed over het wegdek, plassen die met snoeverig gesis in vier golven uiteenspatten telkens de auto er dwars doorheen rijdt. De ruitenwissers gaan traag heen en weer. Tussen elke slag stroomt de voorruit vol.
Ik rep me over het voetpad van de Lucas Munichstraat. Op straat is niemand. Gisteren, ik had de auto net geparkeerd, hoorde ik een aangename stem: 'Laura...,' zei iemand. Ik keek om, aangenaam verrast door de vrolijke begroeting. Het was Quinten. Ik had z'n stem niet herkend. Vandaag hou ik het kraagje van de jekker stevig dicht. Op straat passeert een auto met Duitse nummerplaat. Blauwe auto. Een gure vlaag striemt het woonerf.
Na de cijfercode en het openen en meteen weer sluiten van de poort, ik ben ruim op tijd, het is niet eens halftwee, maak ik licht nadat ik met een schoentip de wireless activeerde. Regen roffelt over het dak, in de corridor staan plassen. Ik heb een broodje gekocht in die bakkerij in de Sportstraat. Ham, kaas, bladsla, ei, mosterd. Ik activeer nog wat dingen. In de kubus is het muziekje. Eerst het muziekje, had Steven Tevels gezegd, dan 30 seconden wachten. Pas dan, na 30 seconden, zijn de aardappelen panklaar. In het keukentje kwam de afvoer los te zitten. Ik schenk een glaasje appelrodebiet in, ga in de hall onder de blackstraler zitten, sla Geboortegrond open. Waar zat ik. Waar is m'n leesbril? De limerickbladwijzer geeft aan waar ik zat, bladzijde 204:
Als ik af en toe iets van een marxist las, dan werd ik afgeschrikt door hun intellectuele en artistieke inferioriteit, daar brandde ik mijn vingers al. Hun sympathisanten? Die oude vrijster André Gide en zijn naïeve Voyage à l'U.R.S.S. Wat de gewijde plekjes van de poëzie betrof, hun tijd was voorbij, je kon niet je hele leven korte broeken blijven dragen. Maar wanneer we de politici uit Warschau op de radio hun meningen hoorden verkondigen, dan keken Tadeusz en ik elkaar pijnlijk getroffen aan. Zijn schrapende 'ha-ha' hield eerder een vervelende constatering in dan plezier. (Geboortegrond, Czeslaw Milosz, blz. 204-205)
De eerste bezoeker komt uit Nederland, André Smits van het Artists In The World project. Wat later springen ook nog twee mensen uit Antwerpen binnen. Ze deden alle musea, zeggen ze. De dame schaft zich 7 crox-cards aan. André zegt dat hij straks weer een periode in New York doet en daarna ook nog China. Hij heeft gekapt met het werk dat hij deed, wil zich voortaan alleen nog op het project toeleggen. Reizen.
Ik sla Akerselva-Oslo open op bladzijde 202/203. Idee: het ook op die bladzijde open laten liggen: het blauw van de Noorse sneeuw.
Milosz bladzijde 219: Niemand in Polen, toen noch later, geloofde in de uiteindelijke overwinning van Hitler. Een Poolse trek is het geloof, de vaste overtuiging dat God persoonlijk in de zaken van de Geschiedenis intervenieert, dat hij aan de kant van de rechtvaardigen staat, dat het kwaad in laatste instantie gedoemd is de nederlaag te lijden. Met die overtuiging hebben de bewoners van dit land zich meer dan eens in een hopeloze strijd geworpen om zich vervolgens te verwonderen over het feit dat God niet hielp en dat ze toch verloren hadden, hetgeen echter hun geloof in de uiteindelijke overwinning in geen enkel opzicht aan het wankelen bracht.
Ik drink muntthee met suiker. De slabs voeren een rijdansje uit. De blackstraler kraakt, piept, hijgt. In de zithoek boven de kubus is de stem van Pjeero Robjee. Ik stap naar de zaal voorin, bekijk het werk van Dirk, geef het Movable Object een trap waardoor het op een andere plek in de ruimte komt te liggen.
Met een van de bezoekers, het loopt al tegen sluitingstijd, komt het gesprek op Celbeton en Louis Paul Boon die er voorzitter van was.
Ik rep me over het voetpad van de Lucas Munichstraat. Op straat is niemand. Gisteren, ik had de auto net geparkeerd, hoorde ik een aangename stem: 'Laura...,' zei iemand. Ik keek om, aangenaam verrast door de vrolijke begroeting. Het was Quinten. Ik had z'n stem niet herkend. Vandaag hou ik het kraagje van de jekker stevig dicht. Op straat passeert een auto met Duitse nummerplaat. Blauwe auto. Een gure vlaag striemt het woonerf.
Na de cijfercode en het openen en meteen weer sluiten van de poort, ik ben ruim op tijd, het is niet eens halftwee, maak ik licht nadat ik met een schoentip de wireless activeerde. Regen roffelt over het dak, in de corridor staan plassen. Ik heb een broodje gekocht in die bakkerij in de Sportstraat. Ham, kaas, bladsla, ei, mosterd. Ik activeer nog wat dingen. In de kubus is het muziekje. Eerst het muziekje, had Steven Tevels gezegd, dan 30 seconden wachten. Pas dan, na 30 seconden, zijn de aardappelen panklaar. In het keukentje kwam de afvoer los te zitten. Ik schenk een glaasje appelrodebiet in, ga in de hall onder de blackstraler zitten, sla Geboortegrond open. Waar zat ik. Waar is m'n leesbril? De limerickbladwijzer geeft aan waar ik zat, bladzijde 204:
Als ik af en toe iets van een marxist las, dan werd ik afgeschrikt door hun intellectuele en artistieke inferioriteit, daar brandde ik mijn vingers al. Hun sympathisanten? Die oude vrijster André Gide en zijn naïeve Voyage à l'U.R.S.S. Wat de gewijde plekjes van de poëzie betrof, hun tijd was voorbij, je kon niet je hele leven korte broeken blijven dragen. Maar wanneer we de politici uit Warschau op de radio hun meningen hoorden verkondigen, dan keken Tadeusz en ik elkaar pijnlijk getroffen aan. Zijn schrapende 'ha-ha' hield eerder een vervelende constatering in dan plezier. (Geboortegrond, Czeslaw Milosz, blz. 204-205)
De eerste bezoeker komt uit Nederland, André Smits van het Artists In The World project. Wat later springen ook nog twee mensen uit Antwerpen binnen. Ze deden alle musea, zeggen ze. De dame schaft zich 7 crox-cards aan. André zegt dat hij straks weer een periode in New York doet en daarna ook nog China. Hij heeft gekapt met het werk dat hij deed, wil zich voortaan alleen nog op het project toeleggen. Reizen.
Ik sla Akerselva-Oslo open op bladzijde 202/203. Idee: het ook op die bladzijde open laten liggen: het blauw van de Noorse sneeuw.
Milosz bladzijde 219: Niemand in Polen, toen noch later, geloofde in de uiteindelijke overwinning van Hitler. Een Poolse trek is het geloof, de vaste overtuiging dat God persoonlijk in de zaken van de Geschiedenis intervenieert, dat hij aan de kant van de rechtvaardigen staat, dat het kwaad in laatste instantie gedoemd is de nederlaag te lijden. Met die overtuiging hebben de bewoners van dit land zich meer dan eens in een hopeloze strijd geworpen om zich vervolgens te verwonderen over het feit dat God niet hielp en dat ze toch verloren hadden, hetgeen echter hun geloof in de uiteindelijke overwinning in geen enkel opzicht aan het wankelen bracht.
Ik drink muntthee met suiker. De slabs voeren een rijdansje uit. De blackstraler kraakt, piept, hijgt. In de zithoek boven de kubus is de stem van Pjeero Robjee. Ik stap naar de zaal voorin, bekijk het werk van Dirk, geef het Movable Object een trap waardoor het op een andere plek in de ruimte komt te liggen.
Met een van de bezoekers, het loopt al tegen sluitingstijd, komt het gesprek op Celbeton en Louis Paul Boon die er voorzitter van was.
donderdag 10 oktober 2013
10 oktober
De oudste referentie naar 10 oktober, wat ik aantref op de Nederlandse versie van wikipedia, is een veldslag tussen soennieten en sjiieten.
Op 10 oktober 680 zouden enkele duizenden soennieten en sjiieten elkaar bekampt hebben, rompen werden doormidden gekliefd, ledematen afgehakt, en wat van die rampspoed bleef, zit nu op terrasjes in het centrum van Brussel, Parijs en Londen.
In 1824 wordt in Mexico de eerste president beëdigd. Honderd jaar later annexeert Italië het zuidelijke deel van Tirol. In die tijd kon dat nog zonder dat je er om schamen moest.
In 1943 vliegen Amerikaanse bommenwerpers over Enschede. In 1982 is er in Bonn een betoging tegen kernwapens.
In 1986 zorgt een aardbeving in San Salvador voor een ravage waarbij 500 doden vallen.
10 oktober is de geboortedag van Watteau, Bordewijk, Verdi, Pinter en Monk.
In 1827 zou Foscolo op 10 oktober overleden zijn, in 1985 Orson Welles. Vandaag hebben we Wilfried Martens.
Wat ze de facto betekenen, ik ben tegen politici. Toen ik een tiener was, stond Martens voor het barbaarse geweld, voor het hooliganisme van de christelijke beweging, voor dat onding van politieke onderdrukking waar de Islam, maar niet alleen die idioten, niet klaar mee is.
Regen roffelt over het dak.
Op 10 oktober 680 zouden enkele duizenden soennieten en sjiieten elkaar bekampt hebben, rompen werden doormidden gekliefd, ledematen afgehakt, en wat van die rampspoed bleef, zit nu op terrasjes in het centrum van Brussel, Parijs en Londen.
In 1824 wordt in Mexico de eerste president beëdigd. Honderd jaar later annexeert Italië het zuidelijke deel van Tirol. In die tijd kon dat nog zonder dat je er om schamen moest.
In 1943 vliegen Amerikaanse bommenwerpers over Enschede. In 1982 is er in Bonn een betoging tegen kernwapens.
In 1986 zorgt een aardbeving in San Salvador voor een ravage waarbij 500 doden vallen.
10 oktober is de geboortedag van Watteau, Bordewijk, Verdi, Pinter en Monk.
In 1827 zou Foscolo op 10 oktober overleden zijn, in 1985 Orson Welles. Vandaag hebben we Wilfried Martens.
Wat ze de facto betekenen, ik ben tegen politici. Toen ik een tiener was, stond Martens voor het barbaarse geweld, voor het hooliganisme van de christelijke beweging, voor dat onding van politieke onderdrukking waar de Islam, maar niet alleen die idioten, niet klaar mee is.
Regen roffelt over het dak.
woensdag 9 oktober 2013
brainbox (12) modificaties
Op maandag verwijder ik het plexiglas. Het plexiglas barricadeert de stockruimte.
Ik hou me gedurende enige tijd bezig met het ordenen van de materialen en de apparatuur die ik er aantref.
Jesse en Peter hadden terecht opgemerkt dat het schuin zat met wat ze in de stock aantroffen. Heel erg schuin, eigenlijk. In de stock is een ravage. Na een actie van een uur of twee heb ik het audio- en beeldmateriaal op orde.
Op dinsdag reden we naar Rotterdam. Op woensdag brengen we de stock opnieuw definitief op orde. We verwijderen de balken en het plexiglas, sleuren de houten constructie van unit twee naar de zaal, herstellen de schuifdeur, halen een borstel over de vloer.
Ik hou me gedurende enige tijd bezig met het ordenen van de materialen en de apparatuur die ik er aantref.
Jesse en Peter hadden terecht opgemerkt dat het schuin zat met wat ze in de stock aantroffen. Heel erg schuin, eigenlijk. In de stock is een ravage. Na een actie van een uur of twee heb ik het audio- en beeldmateriaal op orde.
Op dinsdag reden we naar Rotterdam. Op woensdag brengen we de stock opnieuw definitief op orde. We verwijderen de balken en het plexiglas, sleuren de houten constructie van unit twee naar de zaal, herstellen de schuifdeur, halen een borstel over de vloer.
maandag 7 oktober 2013
scheme & variation 1: 13
13
alors,
- Moi, regardez, j'ai trois cent billets içi,
dans deux ou trois jours
Ils se taisent longtemps. la queue se détache
les filles dans de noirs manteaux pleins de parfums
qui palpitent
formation défénitive
tout droit içi
alors,
- Moi, regardez, j'ai trois cent billets içi,
dans deux ou trois jours
Ils se taisent longtemps. la queue se détache
les filles dans de noirs manteaux pleins de parfums
qui palpitent
formation défénitive
tout droit içi
scheme & variation 1: 12
12
pour changer de sujet
Il avait raison quand il disait qu'un travail conscient n'est jamais perdu.
des visages masqués, chacun
guettant un ultime
et je casserai les branches n'importe où
pour acheter la nourriture
d'içi à la fin de ce mois,
Au signal convenu,
Qu'est-ce qu'il leur reste, alors, de
représentable
pour changer de sujet
Il avait raison quand il disait qu'un travail conscient n'est jamais perdu.
des visages masqués, chacun
guettant un ultime
et je casserai les branches n'importe où
pour acheter la nourriture
d'içi à la fin de ce mois,
Au signal convenu,
Qu'est-ce qu'il leur reste, alors, de
représentable
zondag 6 oktober 2013
the big draw at croxhapox
De dag begon zonder extreme temperatuurschommelingen, zonder oorverdovende herrie, alleen ik in de kamer, een gegeven hoeveelheid insecten en een wekker die ik enkele ogenblikken eerder op kwart na negen had gezet.
Na de noodzakelijke badverplichtingen betrad ik het grote daarbuiten, de buitenlucht, het agglomeratorische zwerk, fijnstofaquarium, luchtruim-braadpan. De buitenring is vlakbij, aken schuiven door het landschap.
In een bakkerij in de Sportstraat koop ik vier croissants. Welgemutst rij ik naar het woonerf. Er is geen buitensporige verkeershinder. Om kwart voor elf bereik ik het woonerf.
Dan de zoveelduizendste episode in het Geheel der Gebruikelijke Handelingen: cijfercode intikken, poort openen, naar de kleine werktafel stappen, die staat er niet, staat in de zaal waar het twee weken eerder tot een conflict gekomen was, ik deponeer hand- en schoudertas op een van de met zwart simili afgewerkte stoelen, ruim wat dingen op, plaats de rode standaard-op-wieltjes op het woonerf, activeer de wireless en zo nog wat dingen, de Aardappelmachine, het discours van Pjeeroo Robjee, de video in de zaal achterin, dan een koffie, Lore had gezegd dat ik het barmeubel vooral niet opruimen moest, de lege of nog halfvolle glazen, de vuile borden en wat nog meer op het barmeubel terecht kwam, ik activeer de laptop, serveer de croissants op een ondiep bord, wat ik op de intussen gemonteerde werktafel plaats. Net als ik het plan heb om aan de tweede croissant te beginnen, springt Steffie binnen en met Steffie de eerste bezoekers. Er is een Matinee.
De voormiddag heeft een rustig verloop. Meer bezoekers 's voormiddags dan gebruikelijk tijdens zo'n Matinee. Ik heb Geboortegrond bij, van Czeslaw Milosz, waarin ik intussen op bladzijde 190 ben aanbeland: Ook het opstellen van machinegeweren gericht op Café de la Paix zou ik geen immorele handeling vinden. Mijn gevoelsmatige aanleg voor revolutionaire oplossingen nam echter nog geen definitieve vormen aan, hoewel deze zeer beslist gericht was tegen de rechtse totalitaire politici. Misschien besloot ik een gesprek met de opmerking dat slechts één religie aanspraak maken kan op die voor de rest zeer ongeoorloofde titel, die van de God van de Honderdduizend waarheden. Een religie zonder oppergod, zonder die ene waarheid die vertrapt en vernietigt wat niet aan de net zo grijze als idiote hersencellen van dat piepkleine, in een delirium van hotdogmatische beginselen uiteenspattend godsorgie beantwoordt: opheffen van elk dogma, religie is geen mensenrecht, er zou op zijn minst een belasting op dit soort hersencriminaliteit geheven kunnen worden, boetes voor wie anderen tot dit soort infantiele dementie aanspoort, enzovoort.
De hele tijd door was ik ongetwijfeld spraakvaardig. De aardappelmachine zegeviert.
Iets na halftwee hoorde ik een vertrouwde stem. Op het woonerf stond een auto. Lore Smolders sprong binnen; Oshin; ze hadden een enorme hoeveelheid materiaal bij, wat voor The Big Draw bedoeld was. Wat later was er ook nog Joris Vermassen, alias Fritz Van Den Heuvel, die in wat intussen niet langer de Sommerzaal was cartoons tekenen zou.
Lore en Oshin wilden het verloop van de tekensessie filmen.
We luisteren naar muziek van Carla Bley, 4x4, The Lost Chords, Social Studies. Op een manier die je beslist onvoorwaardelijk noemen mag, ben ik van Carla Bley gaan houden. Ik hou van haar muziek. Ze is een grote liefde.
Oshin en Lore zijn in de hall bezig. De eerste fase is een tekentafel. De Ingreep, dat is de titel, of het Leitmotiv van een tekentraject, waarvoor ze zeven bepalingen opstelden. De bepalingen sneuvelen een voor een, het project gaat over de rand van de tafel, belandt in de ruimte, het wordt gefilmd, de bezoekers worden aangespoord om foto's van het verloop te maken. Wie in de hall aanwezig is, toekijkt of met wat anders bezig is, gaat deel uitmaken van het traject. Er is een tweede fase: wat tafel was, wordt vloer. De ruimte zelf verandert in een tekening.
Na de noodzakelijke badverplichtingen betrad ik het grote daarbuiten, de buitenlucht, het agglomeratorische zwerk, fijnstofaquarium, luchtruim-braadpan. De buitenring is vlakbij, aken schuiven door het landschap.
In een bakkerij in de Sportstraat koop ik vier croissants. Welgemutst rij ik naar het woonerf. Er is geen buitensporige verkeershinder. Om kwart voor elf bereik ik het woonerf.
Dan de zoveelduizendste episode in het Geheel der Gebruikelijke Handelingen: cijfercode intikken, poort openen, naar de kleine werktafel stappen, die staat er niet, staat in de zaal waar het twee weken eerder tot een conflict gekomen was, ik deponeer hand- en schoudertas op een van de met zwart simili afgewerkte stoelen, ruim wat dingen op, plaats de rode standaard-op-wieltjes op het woonerf, activeer de wireless en zo nog wat dingen, de Aardappelmachine, het discours van Pjeeroo Robjee, de video in de zaal achterin, dan een koffie, Lore had gezegd dat ik het barmeubel vooral niet opruimen moest, de lege of nog halfvolle glazen, de vuile borden en wat nog meer op het barmeubel terecht kwam, ik activeer de laptop, serveer de croissants op een ondiep bord, wat ik op de intussen gemonteerde werktafel plaats. Net als ik het plan heb om aan de tweede croissant te beginnen, springt Steffie binnen en met Steffie de eerste bezoekers. Er is een Matinee.
De voormiddag heeft een rustig verloop. Meer bezoekers 's voormiddags dan gebruikelijk tijdens zo'n Matinee. Ik heb Geboortegrond bij, van Czeslaw Milosz, waarin ik intussen op bladzijde 190 ben aanbeland: Ook het opstellen van machinegeweren gericht op Café de la Paix zou ik geen immorele handeling vinden. Mijn gevoelsmatige aanleg voor revolutionaire oplossingen nam echter nog geen definitieve vormen aan, hoewel deze zeer beslist gericht was tegen de rechtse totalitaire politici. Misschien besloot ik een gesprek met de opmerking dat slechts één religie aanspraak maken kan op die voor de rest zeer ongeoorloofde titel, die van de God van de Honderdduizend waarheden. Een religie zonder oppergod, zonder die ene waarheid die vertrapt en vernietigt wat niet aan de net zo grijze als idiote hersencellen van dat piepkleine, in een delirium van hotdogmatische beginselen uiteenspattend godsorgie beantwoordt: opheffen van elk dogma, religie is geen mensenrecht, er zou op zijn minst een belasting op dit soort hersencriminaliteit geheven kunnen worden, boetes voor wie anderen tot dit soort infantiele dementie aanspoort, enzovoort.
De hele tijd door was ik ongetwijfeld spraakvaardig. De aardappelmachine zegeviert.
Iets na halftwee hoorde ik een vertrouwde stem. Op het woonerf stond een auto. Lore Smolders sprong binnen; Oshin; ze hadden een enorme hoeveelheid materiaal bij, wat voor The Big Draw bedoeld was. Wat later was er ook nog Joris Vermassen, alias Fritz Van Den Heuvel, die in wat intussen niet langer de Sommerzaal was cartoons tekenen zou.
Lore en Oshin wilden het verloop van de tekensessie filmen.
We luisteren naar muziek van Carla Bley, 4x4, The Lost Chords, Social Studies. Op een manier die je beslist onvoorwaardelijk noemen mag, ben ik van Carla Bley gaan houden. Ik hou van haar muziek. Ze is een grote liefde.
Oshin en Lore zijn in de hall bezig. De eerste fase is een tekentafel. De Ingreep, dat is de titel, of het Leitmotiv van een tekentraject, waarvoor ze zeven bepalingen opstelden. De bepalingen sneuvelen een voor een, het project gaat over de rand van de tafel, belandt in de ruimte, het wordt gefilmd, de bezoekers worden aangespoord om foto's van het verloop te maken. Wie in de hall aanwezig is, toekijkt of met wat anders bezig is, gaat deel uitmaken van het traject. Er is een tweede fase: wat tafel was, wordt vloer. De ruimte zelf verandert in een tekening.
scheme & variation 1: kamer
Was er iemand? Niemand, nee. Wel is er later een papiertje aangetroffen. De evidentie.
Uit ervaring echter weet ik, berekeningen trouwens hebben dat aangetoond,
dat het catastrofale steeds perfect in overeenstemming is met het aantal doden.
Of je nu een groene of een grijze toon hebt, of van een rivier van welke categorie ook de meest zwarte toon,
jij en ik zouden ze als eersten doden. Kop, munt, alles pertinent. In het salon? Ach, Excellentie,
had ze niet gezegd hoogst persoonlijk aanwezig te willen zijn bij het duel?
Net haar mening had licht kunnen werpen op het verwijt dat het geen stijl heeft.
Wat een zootje, die zogeheten avant-garde, wat een zootje, die postmodernen, et cetera.
Alsof ik zomaar voor de vuist nog iets stommer bedenken kan. J'ai vu un beau Renoir.
Van het een op het andere moment op straat getuimeld, groot lawijt, wat later stuurloos.
Z'n staart naar de verdoemenis. Aan tafel een interventie, voor en tegen, ze roepen, schreeuwen,
uit verre gebieden zijn ze toegestroomd, het gebied siddert, spartelt, cultuurloos, trilt, beeft.
Een lege sokkel, dat is wat ik me herinner, nu ik ongewild opnieuw in die kamer sta.
De herinnering vrat zich in het barre hout. Op de deurklink, op het zichtbare deel, staat
zonder lichtdrukmaal dat zij ooit, daar, later, in die kamer staat, existentie, daar verschijnt.
Uit ervaring echter weet ik, berekeningen trouwens hebben dat aangetoond,
dat het catastrofale steeds perfect in overeenstemming is met het aantal doden.
Of je nu een groene of een grijze toon hebt, of van een rivier van welke categorie ook de meest zwarte toon,
jij en ik zouden ze als eersten doden. Kop, munt, alles pertinent. In het salon? Ach, Excellentie,
had ze niet gezegd hoogst persoonlijk aanwezig te willen zijn bij het duel?
Net haar mening had licht kunnen werpen op het verwijt dat het geen stijl heeft.
Wat een zootje, die zogeheten avant-garde, wat een zootje, die postmodernen, et cetera.
Alsof ik zomaar voor de vuist nog iets stommer bedenken kan. J'ai vu un beau Renoir.
Van het een op het andere moment op straat getuimeld, groot lawijt, wat later stuurloos.
Z'n staart naar de verdoemenis. Aan tafel een interventie, voor en tegen, ze roepen, schreeuwen,
uit verre gebieden zijn ze toegestroomd, het gebied siddert, spartelt, cultuurloos, trilt, beeft.
Een lege sokkel, dat is wat ik me herinner, nu ik ongewild opnieuw in die kamer sta.
De herinnering vrat zich in het barre hout. Op de deurklink, op het zichtbare deel, staat
zonder lichtdrukmaal dat zij ooit, daar, later, in die kamer staat, existentie, daar verschijnt.
zaterdag 5 oktober 2013
vlieg
Ze tippelt over een linkerhand, een ogenblik later over het letterklavier.
Ze schrijft arabesken die ik niet schrijven kan. Ze raast over het tafelheelal, tuimelt.
Ze is overal,
strijkt neer op het volume Geboortegrond, van Czeslaw Milosz,
stijgt op boven het tafelblad.
Ze schrijft arabesken die ik niet schrijven kan. Ze raast over het tafelheelal, tuimelt.
Ze is overal,
strijkt neer op het volume Geboortegrond, van Czeslaw Milosz,
stijgt op boven het tafelblad.
vrijdag 4 oktober 2013
schema & variation 1: encore
10
une enfant de sept ou huit ans le dévisageait avec sérieux, ses grands yeux tranquillement
sur le sol
Parfois: une vague plus grande
de lendemain en lendemain
collectif à son sujet
d'apprendre ces choses ou de les voir
engagé(e) volontaire
pour pouvoir choisir (quoique que se soit)
(une) marque sans doute
enfin la chose visible
11
C'est qu'au fond la peinture ne les intéresse pas.
A présent tout le monde est là
à haute voix
toujours triste, vous voyez? toujours
Le personnage se donnait des coups
et tu dormiras
dans cette immensité sans amour
en compagnie de quelques hommes désireux de vivre suivant ses indications
bien, cependant
une enfant de sept ou huit ans le dévisageait avec sérieux, ses grands yeux tranquillement
sur le sol
Parfois: une vague plus grande
de lendemain en lendemain
collectif à son sujet
d'apprendre ces choses ou de les voir
engagé(e) volontaire
pour pouvoir choisir (quoique que se soit)
(une) marque sans doute
enfin la chose visible
11
C'est qu'au fond la peinture ne les intéresse pas.
A présent tout le monde est là
à haute voix
toujours triste, vous voyez? toujours
Le personnage se donnait des coups
et tu dormiras
dans cette immensité sans amour
en compagnie de quelques hommes désireux de vivre suivant ses indications
bien, cependant
brainbox (11) hydraulica en hopsasa
Jesse zegt: 'We hebben onbewust de DAF nagemaakt.'
De houten constructie in de stock, bedoelt hij, een ding waar ze vandaag aan werkten, heeft ongeveer dezelfde vorm als de auto. Het is een fascinerende constructie.
Van Peter verneem ik dat de hydraulische pompen er intussen alleen voor de show aan toegevoegd bleven. Toen ze het systeem uitprobeerden, eerder vandaag, liep het fout.
In een schoudertas, waarvan we niet meteen wisten van wie ze had kunnen zijn, hadden ze twee kasseien aangebracht. Kasseien omdat ze geen zand hadden. Het ging er ook alleen om dat het voldoende gewicht hebben moest.
En toen ging het fout. Een van de touwen brak doormidden en de zak met het inhoudelijk gewicht van een bak pils, het equivalent van een smalle stoeprand, donderde op de hydraulische pomp.
De motorkap van de DAF staat open. Jesse is met de motor bezig, Peter inspecteert het houten bouwsel.
De knowledge van Jesse met automechaniek is basic. Hij zou een auto onklaar kunnen maken. Bijvoorbeeld: wat draden doorknippen.
Peter werpt een voorraad schroefogen richting plastiekzak. Schroefogen: piton vis bois: Ringschraube: Srew eye: Ochioli a vite: hembrilla cerrada. Schroefogen met een diameter van 4,5mm.
het speelgoed Zwarte kabels. Een roeste uitlaatklep. Plastiekdarmen, stof, zagemeel. Een bierflesje, een schroevendraaier. De stofzuiger. Een witte balk, twee planken. Twee tripods. Het onderdeel van een of andere machine dat er als een tank ziet. Niet te benoemen onderdelen van nog een machine. Een rond stukje hout. Jesse. Een stoel waarop voorlopig niemand plaats had kunnen nemen. Olievlekken. Een microstandaard. Werd ooit door The Singing Painters gebruikt. Een autoband en een rugzak. 'Hier riekt het naar vuur,' merkt Peter opeens op.' (snuift) (denkt na) 'Ha, 't is de slijpschijf!' (knikt) Een batterij-oplader. Jesse hangt over de motor. Bedradingen. De jerrycan. Papiertjes, stukjes hout, stof. Een witte vouwmeter open over z'n totale lengte en met een lichte verbuiging. Straks raapt Peter de vouwmeter op. Een schroefboor, de GoPro, een winkelhaak van het merk varo. Het brandblusapparaat. Jesse hangt over de motor. Peter is met een spijker bezig. Drippings. Het koord dat ze gisteren of eergisteren gebruikten om uit te zoeken hoe het moest, een lang koord, 5 meter? 6 meter? 10? te dun, verneem ik later, en: elastisch, tijdens het pompen zou het geleidelijk aan rekken en hierdoor het zorgvuldig uitgedokterde, ingewikkelde circuit onklaar maken. Een doosje met elastiekjes. Een mug. Jesse en Peter proberen de schuifdeur. Een nijptang en zo nog wat handwerktuig. Tape. Balkjes. Regen roffelt over het dak. 'Oogvijs?' merkt Peter op. Met vraagteken. Flexor ventil, zo heet wat we eerder als flexibele dampkapbuis omschreven. Een koperen pendule. Pendule: gewicht: klok. Oxfam chocoladenoten. En dan ook nog, tussen de vele dingen die zich op de vloer bevinden, een ronde en rode koker waaruit een gele spanriem steekt: "Bumerang" Auto-Abchlepp-Gurt mit Aufroll-Automatik.
De motorkap staat open en hierdoor werd een plaatje zichtbaar met wat bedenkingen van de fabrikant:
Van Doorne's Personenautofabriek DAF B.V. HOLLAND
Type 6622 Chassis Nr / Fahrgest Nr *6222 *A00240*
GOEDK DAF P-022
P.V.A. 41.289
BS AU (twee blanco balkjes)
service 662205
MAX. 560 kg (vooraan) / 660 kg (achteraan) / 1200 kg (midden)
Bij eventueel gebruik van aanhangwagen: MAX. 1650 kg.
Stortregen. Een Atlantische storing trommelt op het dak.
De houten constructie in de stock, bedoelt hij, een ding waar ze vandaag aan werkten, heeft ongeveer dezelfde vorm als de auto. Het is een fascinerende constructie.
Van Peter verneem ik dat de hydraulische pompen er intussen alleen voor de show aan toegevoegd bleven. Toen ze het systeem uitprobeerden, eerder vandaag, liep het fout.
In een schoudertas, waarvan we niet meteen wisten van wie ze had kunnen zijn, hadden ze twee kasseien aangebracht. Kasseien omdat ze geen zand hadden. Het ging er ook alleen om dat het voldoende gewicht hebben moest.
En toen ging het fout. Een van de touwen brak doormidden en de zak met het inhoudelijk gewicht van een bak pils, het equivalent van een smalle stoeprand, donderde op de hydraulische pomp.
De motorkap van de DAF staat open. Jesse is met de motor bezig, Peter inspecteert het houten bouwsel.
De knowledge van Jesse met automechaniek is basic. Hij zou een auto onklaar kunnen maken. Bijvoorbeeld: wat draden doorknippen.
Peter werpt een voorraad schroefogen richting plastiekzak. Schroefogen: piton vis bois: Ringschraube: Srew eye: Ochioli a vite: hembrilla cerrada. Schroefogen met een diameter van 4,5mm.
het speelgoed Zwarte kabels. Een roeste uitlaatklep. Plastiekdarmen, stof, zagemeel. Een bierflesje, een schroevendraaier. De stofzuiger. Een witte balk, twee planken. Twee tripods. Het onderdeel van een of andere machine dat er als een tank ziet. Niet te benoemen onderdelen van nog een machine. Een rond stukje hout. Jesse. Een stoel waarop voorlopig niemand plaats had kunnen nemen. Olievlekken. Een microstandaard. Werd ooit door The Singing Painters gebruikt. Een autoband en een rugzak. 'Hier riekt het naar vuur,' merkt Peter opeens op.' (snuift) (denkt na) 'Ha, 't is de slijpschijf!' (knikt) Een batterij-oplader. Jesse hangt over de motor. Bedradingen. De jerrycan. Papiertjes, stukjes hout, stof. Een witte vouwmeter open over z'n totale lengte en met een lichte verbuiging. Straks raapt Peter de vouwmeter op. Een schroefboor, de GoPro, een winkelhaak van het merk varo. Het brandblusapparaat. Jesse hangt over de motor. Peter is met een spijker bezig. Drippings. Het koord dat ze gisteren of eergisteren gebruikten om uit te zoeken hoe het moest, een lang koord, 5 meter? 6 meter? 10? te dun, verneem ik later, en: elastisch, tijdens het pompen zou het geleidelijk aan rekken en hierdoor het zorgvuldig uitgedokterde, ingewikkelde circuit onklaar maken. Een doosje met elastiekjes. Een mug. Jesse en Peter proberen de schuifdeur. Een nijptang en zo nog wat handwerktuig. Tape. Balkjes. Regen roffelt over het dak. 'Oogvijs?' merkt Peter op. Met vraagteken. Flexor ventil, zo heet wat we eerder als flexibele dampkapbuis omschreven. Een koperen pendule. Pendule: gewicht: klok. Oxfam chocoladenoten. En dan ook nog, tussen de vele dingen die zich op de vloer bevinden, een ronde en rode koker waaruit een gele spanriem steekt: "Bumerang" Auto-Abchlepp-Gurt mit Aufroll-Automatik.
De motorkap staat open en hierdoor werd een plaatje zichtbaar met wat bedenkingen van de fabrikant:
Van Doorne's Personenautofabriek DAF B.V. HOLLAND
Type 6622 Chassis Nr / Fahrgest Nr *6222 *A00240*
GOEDK DAF P-022
P.V.A. 41.289
BS AU (twee blanco balkjes)
service 662205
MAX. 560 kg (vooraan) / 660 kg (achteraan) / 1200 kg (midden)
Bij eventueel gebruik van aanhangwagen: MAX. 1650 kg.
Stortregen. Een Atlantische storing trommelt op het dak.
brainbox (10) vorderingen
vrijdag 4 oktober Het zagemeel wijst op werkzaamheden. Zichtbare vorderingen. Twee is er vandaag vroeg aan begonnen. De DAF bevindt zich dit keer in één van de hoeken van de zaal. De achtersteven is opgekrikt en de uitlaatpijp aangesloten op een flexibele dampkapbuis van circa 5 meter lengte. Onder een van de luchtkokers, in de ruimte zijn er in totaal vier, is een houten, wit geschilderde kubus aangebracht. De op de uitlaatpijp aangesloten flexibele dampkapbuis, om het die naam te geven, zit vast in/aan het houten kastje. Het kastje steunt op een met spanvijzen aan een steunbalk vastgemaakt stuk ijzer, precies op die plek waar nog altijd de door KAMP bevestigde camera hangt, daar aangebracht aan het begin van de tweede editie van Brainbox. Begin oktober 2008 was dat.
'Eureka!' schreef Peter vannacht. Hij stuurde het mailtje naar Jesse, Steffie en mij door:
'Eureka!' schreef Peter vannacht. Hij stuurde het mailtje naar Jesse, Steffie en mij door:
'Ik denk dat ik een systeem gevonden heb waarmee we toch een niet bemand en gecontroleerde DAF-printer kunnen maken.
Zie foto.
Met
het systeem dat we gisteren maakten, bedienen we de gaspedaal. Als de
deur op zijn eindpunt komt, trekt hij de gaspedaal terug zodat hij geen
gas meer geeft. Op dit punt is het gewicht echter al over zijn
zwaartepunt waardoor het begint te schuiven. Er wordt geen gas meer
gegeven dus als het gewicht uiteindelijk valt kan hij de
versnellingspook veilig verleggen. Om terug gas te beginnen geven kunnen
we een hydraulisch systeem gebruiken. Het gewicht valt op de pomp die
niet ogenblikkelijk indrukt maar langzaam indrukt en langzaam de gas
terug aantrekt, deze keer rechtstreeks op de veer onder de motorkap.
Jesse heb jij een hydraulisch systeem liggen waarop het gewicht zou
kunnen vallen en zo traag de gas aantrekt?
Het was een vruchtbare nacht!
Slaap zacht'
De schuifdeur gaat soepel, verneem ik. Ze hebben het ding verstevigd, vlak boven de vloer, aan de binnenzijde van de stock.
Peter is bezig met het vervaardigen van een houten bak, Jesse voorin de auto. Met wat hij bezig is, is niet bekend. De flexibele dampkapbuis wiebelt. Een buitje tippelt over het dak.
Steffie's plannen
Gisteren schreef Steffie een tekst. Eergisteren had ze geluidsopnames van de auto gemaakt. Dat zou ze vandaag ten laatste morgenvroeg willen afwerken. Het idee met het materiaal (klank, tekst) is een song maken. Een song, jawel. Recent namelijk is ze weer met het schrijven van songs bezig geweest. Voor de DAF-song wil ze gebruik maken van de akoestiek van de zaal. No trespassing aloowed. Geen pottenkijkers. Vanavond dus, als Peter en Jesse ervandoor zijn.
De schuifdeur gaat soepel, verneem ik. Ze hebben het ding verstevigd, vlak boven de vloer, aan de binnenzijde van de stock.
Peter is bezig met het vervaardigen van een houten bak, Jesse voorin de auto. Met wat hij bezig is, is niet bekend. De flexibele dampkapbuis wiebelt. Een buitje tippelt over het dak.
Steffie's plannen
Gisteren schreef Steffie een tekst. Eergisteren had ze geluidsopnames van de auto gemaakt. Dat zou ze vandaag ten laatste morgenvroeg willen afwerken. Het idee met het materiaal (klank, tekst) is een song maken. Een song, jawel. Recent namelijk is ze weer met het schrijven van songs bezig geweest. Voor de DAF-song wil ze gebruik maken van de akoestiek van de zaal. No trespassing aloowed. Geen pottenkijkers. Vanavond dus, als Peter en Jesse ervandoor zijn.
donderdag 3 oktober 2013
brainbox (9) 2 + 1
donderdag 3 oktober Twee is vandaag voor het eerst voltallig, dat wil zeggen vorige dinsdag zaten ze op het woonerf in de zon, vandaag zijn ze in de zaal bezig.
Binnen de groep vond een breuk plaats. Het samenwerkingsverband werd 2 + 1.
Iemand heeft de auto verplaatst. De auto bevindt zich vlak naast de schuifdeur.
Steffie zit op een stoel en kijkt naar de auto. Ze maakt een tekening van het zijaanzicht van de auto.
Jesse is met een figuurzaag bezig.
Peter en Jesse verstevigen de schuifdeur, Steffie kijkt toe. Uit een balk hoort een rondhout met een diameter van 3,5cm gehaald te worden.
Het rondhout is bedoeld voor de uitlaatpijp. Jesse staat boven de houten balk, snijdt het ronde gat. Later springt Paulien binnen. Peter is bezig met een bedrading. De bedoeling ontgaat me.
In de hall is een redactionele vergadering, we buigen ons over de pdf van crox-boek 18, een project van Jan Op de Beeck. De hoofdredacteur neemt het voortouw.
Ik ren heen en weer tussen de gebeurtenissen (a) in de zaal achterin en (b) aan de redactietafel. We hebben bezoekers. (c) Twee kunstenaars uit Zuid-Afrika betreden de hall. Ze willen graag stage lopen in croxhapox, verneem ik. Het gesprek komt op de tactische beginselen van croxhapox.
(d) In groep twee kwam het niet tot een consensus. Steffie fietst over het woonerf, heeft andere plannen. Groep twee viel uiteen in 2 + 1.
mindmap
wat Peter schreef
AANTREKK
STATISCHE ELEC
IMMOBIEL MAKEN
ECHT STANDPT INNEMEN
auto = KUNSTWERK geen auto meer
wat Steffie schreef
Publiek in de auto laten zitten + audiotrack
Luchtverfrissers (watertoestand) over de ruimte als paddestoelen
Ik schrijf op de muren commentaren / frustraties
Radio speelt uit auto in de lucht (voor als hij in de lucht belandt)
(potlood aan de stofzuiger hangen)
wat Jesse schreef
Wiel rijdt, auto staat stil
Lopende band (in andere richting) door de gang, auto aan uiteinde
Papieren bandsporen
Systematisch auto omhoog rijden
wat Peter schreef (aanvulling)
cirkel spoor rijden
ISOMO spoor aantrekken statistische elec
auto op sokkel > immobiel maken
Jesse en Peter bestuderen de motor.
Binnen de groep vond een breuk plaats. Het samenwerkingsverband werd 2 + 1.
Iemand heeft de auto verplaatst. De auto bevindt zich vlak naast de schuifdeur.
Steffie zit op een stoel en kijkt naar de auto. Ze maakt een tekening van het zijaanzicht van de auto.
Jesse is met een figuurzaag bezig.
Peter en Jesse verstevigen de schuifdeur, Steffie kijkt toe. Uit een balk hoort een rondhout met een diameter van 3,5cm gehaald te worden.
Het rondhout is bedoeld voor de uitlaatpijp. Jesse staat boven de houten balk, snijdt het ronde gat. Later springt Paulien binnen. Peter is bezig met een bedrading. De bedoeling ontgaat me.
In de hall is een redactionele vergadering, we buigen ons over de pdf van crox-boek 18, een project van Jan Op de Beeck. De hoofdredacteur neemt het voortouw.
Ik ren heen en weer tussen de gebeurtenissen (a) in de zaal achterin en (b) aan de redactietafel. We hebben bezoekers. (c) Twee kunstenaars uit Zuid-Afrika betreden de hall. Ze willen graag stage lopen in croxhapox, verneem ik. Het gesprek komt op de tactische beginselen van croxhapox.
(d) In groep twee kwam het niet tot een consensus. Steffie fietst over het woonerf, heeft andere plannen. Groep twee viel uiteen in 2 + 1.
mindmap
wat Peter schreef
AANTREKK
STATISCHE ELEC
IMMOBIEL MAKEN
ECHT STANDPT INNEMEN
auto = KUNSTWERK geen auto meer
wat Steffie schreef
Publiek in de auto laten zitten + audiotrack
Luchtverfrissers (watertoestand) over de ruimte als paddestoelen
Ik schrijf op de muren commentaren / frustraties
Radio speelt uit auto in de lucht (voor als hij in de lucht belandt)
(potlood aan de stofzuiger hangen)
wat Jesse schreef
Wiel rijdt, auto staat stil
Lopende band (in andere richting) door de gang, auto aan uiteinde
Papieren bandsporen
Systematisch auto omhoog rijden
wat Peter schreef (aanvulling)
cirkel spoor rijden
ISOMO spoor aantrekken statistische elec
auto op sokkel > immobiel maken
Jesse en Peter bestuderen de motor.
woensdag 2 oktober 2013
onder de platanen
en hoe die man liep
Ik zat achter hem aan. (ik rende...
Dat, zei een beambte die achter ons aan kwam rennen, heeft u aan te vragen.
We hadden een formulier in te vullen.
Rende ik (a) om de persoon in kwestie een zuurstofmasker aan te reiken? (b) om de persoon in kwestie
Zei ik omstaander? verdacht persoon? een schavuit? zomaar iemand?
We schrappen (c).
en hoe die man liep
Alsof ik achter hem aan zat.
Terwijl het soms leek alsof hij achter mij aan zat.
En dus ook de beambte die tussenbeide gekomen was, met het in te vullen document zwoei, achter ons aan sukkelde. Toen hij me eindelijk bijgebeend had.
Hij kwam naast me lopen, op gelijke hoogte.
en hoe liep die man
Op een sukkeldrafje. Slakdroom. Of ik op de hoogte was van.
nee, zei ik
Als een kiekendief hoog in de lucht kwam hij boven ons hangen.
'k had 'm bijna bij de lurven
Snelheidskoningin, droom van wielergod.
De zuurstof, vernam ik, die we tijdens het rennen verbruikten, dat was niet weinig, hadden we eerst aan te vragen.
En toen scheelde het geen haar of ik had de persoon in kwestie, die voor me uitliep,
Terwijl de ambtenaar zienderogen terreinwinst boekte, voor ons uitliep, zodat het nu leek alsof wij achter hem aanliepen.
geen haar scheelde het of ik had hem in de modder geduwd. Maar.
Of.
Een ander had ik zo bij de lurven gehad. Niet dit individu, wild lopend, met alle ledematen tegelijk zwaaiend alsof het slappe wieken waren.
want hoe die man liep
Terwijl ik dus elke andere slakhaas makkelijk bijgebeend had kunnen hebben, liep dit individu kokhalswiekend door alsof 't er geen vuiltje aan z'n bakkes zat.
zonder acht te slaan op de ambtenaar die we een ogenblik eerder weer bijgebeend hadden,
woest met nog een formulier zwaaiend,
wat dit keer (a) een inhaalverbod betrof of (b) dat niet betrof,
en hoe liep die man
zonder acht te slaan op de ambtenaar die hem op gegeven ogenblik ongetwijfeld bij de lurven had
zonder acht te slaan op de modderplas waarin hij met z'n volle gewicht terecht gekomen was.
Zo liep hij, dwars door alles heen lopend.
Heren, wat is de bedoeling van dit geren, vroeg de reporter. Een enorme mobilhome reed dwars door het tafereel.
En hij vertelde dat het dus op bepaalde dagen niet tot stilstand kwam.
Dus bleven we rennen. Zonder andere bedoeling dus.
Ik zat achter hem aan. (ik rende...
Dat, zei een beambte die achter ons aan kwam rennen, heeft u aan te vragen.
We hadden een formulier in te vullen.
Rende ik (a) om de persoon in kwestie een zuurstofmasker aan te reiken? (b) om de persoon in kwestie
Zei ik omstaander? verdacht persoon? een schavuit? zomaar iemand?
We schrappen (c).
en hoe die man liep
Alsof ik achter hem aan zat.
Terwijl het soms leek alsof hij achter mij aan zat.
En dus ook de beambte die tussenbeide gekomen was, met het in te vullen document zwoei, achter ons aan sukkelde. Toen hij me eindelijk bijgebeend had.
Hij kwam naast me lopen, op gelijke hoogte.
en hoe liep die man
Op een sukkeldrafje. Slakdroom. Of ik op de hoogte was van.
nee, zei ik
Als een kiekendief hoog in de lucht kwam hij boven ons hangen.
'k had 'm bijna bij de lurven
Snelheidskoningin, droom van wielergod.
De zuurstof, vernam ik, die we tijdens het rennen verbruikten, dat was niet weinig, hadden we eerst aan te vragen.
En toen scheelde het geen haar of ik had de persoon in kwestie, die voor me uitliep,
Terwijl de ambtenaar zienderogen terreinwinst boekte, voor ons uitliep, zodat het nu leek alsof wij achter hem aanliepen.
geen haar scheelde het of ik had hem in de modder geduwd. Maar.
Of.
Een ander had ik zo bij de lurven gehad. Niet dit individu, wild lopend, met alle ledematen tegelijk zwaaiend alsof het slappe wieken waren.
want hoe die man liep
Terwijl ik dus elke andere slakhaas makkelijk bijgebeend had kunnen hebben, liep dit individu kokhalswiekend door alsof 't er geen vuiltje aan z'n bakkes zat.
zonder acht te slaan op de ambtenaar die we een ogenblik eerder weer bijgebeend hadden,
woest met nog een formulier zwaaiend,
wat dit keer (a) een inhaalverbod betrof of (b) dat niet betrof,
en hoe liep die man
zonder acht te slaan op de ambtenaar die hem op gegeven ogenblik ongetwijfeld bij de lurven had
zonder acht te slaan op de modderplas waarin hij met z'n volle gewicht terecht gekomen was.
Zo liep hij, dwars door alles heen lopend.
Heren, wat is de bedoeling van dit geren, vroeg de reporter. Een enorme mobilhome reed dwars door het tafereel.
En hij vertelde dat het dus op bepaalde dagen niet tot stilstand kwam.
Dus bleven we rennen. Zonder andere bedoeling dus.
brainbox (8) waarnemingen
woensdag 2 oktober Wat Steffie deed: ze telefoneerde me.
Wat Jelle wist: (a) dat Jesse en Steffie in de zaal bezig geweest waren, (b) dat Steffie met geluidsopnames bezig geweest was, (c) dat Jesse met brandstof voor de auto kwam en ten slotte ook nog (d) dat voorlopig niemand weet of de opening op zaterdag 5 oktober met of zonder concert is.
Iemand Steffie? had DAF gesuggereerd. Vanwege de groepsnaam.
Dus Jesse had met een jerrycan gezeuld.
Dus Steffie had geluidsopnames gemaakt. Is: ze lieten de motor draaien, Jelle hoorde het geluid van slaande portieken. Klom Steffie op de auto? Ging een van beiden aan het stuur van de auto zitten? Eerst Steffie, dan Jesse? Eerst Jesse, dan Steffie? Reden ze met de auto? Steffie zou de sonorische kwaliteiten van het koetswerk getest hebben.
Wat ik rond 15u in de corridor aantref:
2 gasmaskers (het 3de masker ontbreekt)
een rode krik of hydraulische trolley jack - capacity 2500LBS te weten 1125KILOS
(Model N° en Serial N° ontbreken)
4 koffers ofwel koffertjes van het merk TOPcraft met volgende mededeling
hydraulische krik
cric hydraulique
hydraulischer Heber
5000 Kg
een zak met spanriemen
een emmer met spanriemen
2 kleine pikkels rood van kleur
En in de zaal ten slotte: De auto staat niet langer diagonaal (werd verplaatst), olievlekken op de vloer, de GoPro in de hoek waar hij ook gisteren stond, een blauwe jerrycan en een oranje trechter, de trechter upside down, in de auto een doordringende vanillegeur, of liever, een mengsel van vanille, mango en pompelmo/lime, en op de trapladder een wit kopje waarvan de inhoud zich tot één theezakje beperkt.
Wat Jelle wist: (a) dat Jesse en Steffie in de zaal bezig geweest waren, (b) dat Steffie met geluidsopnames bezig geweest was, (c) dat Jesse met brandstof voor de auto kwam en ten slotte ook nog (d) dat voorlopig niemand weet of de opening op zaterdag 5 oktober met of zonder concert is.
Iemand Steffie? had DAF gesuggereerd. Vanwege de groepsnaam.
Dus Jesse had met een jerrycan gezeuld.
Dus Steffie had geluidsopnames gemaakt. Is: ze lieten de motor draaien, Jelle hoorde het geluid van slaande portieken. Klom Steffie op de auto? Ging een van beiden aan het stuur van de auto zitten? Eerst Steffie, dan Jesse? Eerst Jesse, dan Steffie? Reden ze met de auto? Steffie zou de sonorische kwaliteiten van het koetswerk getest hebben.
Wat ik rond 15u in de corridor aantref:
2 gasmaskers (het 3de masker ontbreekt)
een rode krik of hydraulische trolley jack - capacity 2500LBS te weten 1125KILOS
(Model N° en Serial N° ontbreken)
4 koffers ofwel koffertjes van het merk TOPcraft met volgende mededeling
hydraulische krik
cric hydraulique
hydraulischer Heber
5000 Kg
een zak met spanriemen
een emmer met spanriemen
2 kleine pikkels rood van kleur
En in de zaal ten slotte: De auto staat niet langer diagonaal (werd verplaatst), olievlekken op de vloer, de GoPro in de hoek waar hij ook gisteren stond, een blauwe jerrycan en een oranje trechter, de trechter upside down, in de auto een doordringende vanillegeur, of liever, een mengsel van vanille, mango en pompelmo/lime, en op de trapladder een wit kopje waarvan de inhoud zich tot één theezakje beperkt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
