the big draw at croxhapox

De dag begon zonder extreme temperatuurschommelingen, zonder oorverdovende herrie, alleen ik in de kamer, een gegeven hoeveelheid insecten en een wekker die ik enkele ogenblikken eerder op kwart na negen had gezet.
Na de noodzakelijke badverplichtingen betrad ik het grote daarbuiten, de buitenlucht, het agglomeratorische zwerk, fijnstofaquarium, luchtruim-braadpan. De buitenring is vlakbij, aken schuiven door het landschap.
In een bakkerij in de Sportstraat koop ik vier croissants. Welgemutst rij ik naar het woonerf. Er is geen buitensporige verkeershinder. Om kwart voor elf bereik ik het woonerf.
Dan de zoveelduizendste episode in het Geheel der Gebruikelijke Handelingen: cijfercode intikken, poort openen, naar de kleine werktafel stappen, die staat er niet, staat in de zaal waar het twee weken eerder tot een conflict gekomen was, ik deponeer hand- en schoudertas op een van de met zwart simili afgewerkte stoelen, ruim wat dingen op, plaats de rode standaard-op-wieltjes op het woonerf, activeer de wireless en zo nog wat dingen, de Aardappelmachine, het discours van Pjeeroo Robjee, de video in de zaal achterin, dan een koffie, Lore had gezegd dat ik het barmeubel vooral niet opruimen moest, de lege of nog halfvolle glazen, de vuile borden en wat nog meer op het barmeubel terecht kwam, ik activeer de laptop, serveer de croissants op een ondiep bord, wat ik op de intussen gemonteerde werktafel plaats. Net als ik het plan heb om aan de tweede croissant te beginnen, springt Steffie binnen en met Steffie de eerste bezoekers. Er is een Matinee.
De voormiddag heeft een rustig verloop. Meer bezoekers 's voormiddags dan gebruikelijk tijdens zo'n Matinee. Ik heb Geboortegrond bij, van Czeslaw Milosz, waarin ik intussen op bladzijde 190 ben aanbeland: Ook het opstellen van machinegeweren gericht op Café de la Paix zou ik geen immorele handeling vinden. Mijn gevoelsmatige aanleg voor revolutionaire oplossingen nam echter nog geen definitieve vormen aan, hoewel deze zeer beslist gericht was tegen de rechtse totalitaire politici. Misschien besloot ik een gesprek met de opmerking dat slechts één religie aanspraak maken kan op die voor de rest zeer ongeoorloofde titel, die van de God van de Honderdduizend waarheden. Een religie zonder oppergod, zonder die ene waarheid die vertrapt en vernietigt wat niet aan de net zo grijze als idiote hersencellen van dat piepkleine, in een delirium van hotdogmatische beginselen uiteenspattend godsorgie beantwoordt: opheffen van elk dogma, religie is geen mensenrecht, er zou op zijn minst een belasting op dit soort hersencriminaliteit geheven kunnen worden, boetes voor wie anderen tot dit soort infantiele dementie aanspoort, enzovoort.
De hele tijd door was ik ongetwijfeld spraakvaardig. De aardappelmachine zegeviert.
Iets na halftwee hoorde ik een vertrouwde stem. Op het woonerf stond een auto. Lore Smolders sprong binnen; Oshin; ze hadden een enorme hoeveelheid materiaal bij, wat voor The Big Draw bedoeld was. Wat later was er ook nog Joris Vermassen, alias Fritz Van Den Heuvel, die in wat intussen niet langer de Sommerzaal was cartoons tekenen zou.
Lore en Oshin wilden het verloop van de tekensessie filmen.
We luisteren naar muziek van Carla Bley, 4x4, The Lost Chords, Social Studies. Op een manier die je beslist onvoorwaardelijk noemen mag, ben ik van Carla Bley gaan houden. Ik hou van haar muziek. Ze is een grote liefde.
Oshin en Lore zijn in de hall bezig. De eerste fase is een tekentafel. De Ingreep, dat is de titel, of het Leitmotiv van een tekentraject, waarvoor ze zeven bepalingen opstelden. De bepalingen sneuvelen een voor een, het project gaat over de rand van de tafel, belandt in de ruimte, het wordt gefilmd, de bezoekers worden aangespoord om foto's van het verloop te maken. Wie in de hall aanwezig is, toekijkt of met wat anders bezig is, gaat deel uitmaken van het traject. Er is een tweede fase: wat tafel was, wordt vloer. De ruimte zelf verandert in een tekening.