Nauru is een republiek, bij mijn weten de enige republiek in de Stille Oceaan. Nergens op aard leven meer dikke mensen, sterker, de Nauruanen zijn met voorsprong het dikste en vetste volk op aard. Recente tellingen, of metingen, om het maar zo te noemen, geven aan dat maar liefst 97% van de mannen met overgewicht te kampen heeft. Bij de vrouwen zou het om 93% gaan. Werken doen ze niet. Sinds de fosfaatmijnen er dicht gingen, meer dan waarschijnlijk omdat fosfaatwinning er zo grondig gebeurd is dat er eind twintigste eeuw geen fosfaat meer te vinden was, is er op het eiland geen mens die ook maar wat anders te doen zou hebben dan televisie kijken. Recente cijfers geven aan dat 90% van de bevolking werkloos is. Wie wel werk heeft, werkt voor de overheid.
Begin jaren tachtig van vorige eeuw was Nauru dankzij de lucratieve en bijzonder winstgevende fosfaatindustrie het rijkste land ter wereld. Net als Banaba had Nauru het fosfaat aan vogelstront te danken. Op Nauru gebeurde de exploitatie dermate grondig dat er weinig tot niets bleef van de oorspronkelijke habitat. Een tweevaksbaan omcirkelt het eilandje. De lintbebouwing rond Nauru. Het is bij mijn weten het enige eiland ter wereld, op België na, met een door asfalt en beton afgeboorde kustlijn.
Eind vorige eeuw was het eiland, ooit door een of andere zeeman Pleasant Island genoemd, een belastingsparadijs. De geschiedenis van de dodo heeft er een ongewone variant. De Nauruanen zijn zo dik en vet geworden dat extra belasting overbodig werd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten