een avond

In de keet waar ik met de geschiedenis van mijn tanden onder een wereldkaart voor het naakte tafelblad zit,
zie ik in de dwalende duisternis van de dingen een nummerplaat,
de bleke nummerplaat van iemand die van Quebec naar Ontario en Manitoba reed, van iemand
die in een nederzetting uit de auto stapte, het witte kruis
op een vierkant en het Aziatische meisje dat de tafels doet, ik kijk naar het als aardappelsoep aangeboden landschap,
naar de nummerplaat van een auto uit Quebec, de lettertekens op een fond die de kleur van akwarelpapier benadert, 120E217,
en onder dat kenteken de mededeling: je me souviens.
En dan ook nog een Pavlovreflex: Georges Perec.