pluimvee

De plek op het terras is nooit dezelfde. Soms
een hond, soms een dief.
De partijen zijn nooit dezelfde partij. Europa gevleid
met iemand die het met de kippen doet,

met iemand die een voorkeur voor het pluimvee heeft.
Pier Paolo Pasolini had het voor de jongens.

Onder de platanen zit ook een meisje dat in Utah bomen bestudeerde,
zit een jongen met blote benen,
zit een vrouw met wie ik de liefde bedrijven zal. Ach, Amerikanen.
Voor het kind zal ik de totem zijn, een op schaduw knabbelende hond.

Vrouwen marcheren naar het kantoor, bellen aan. Achterin een taxi
zit ik verveeld naar het plein te kijken. Commisaris.

En dan zit ik toch weer over een andere eeuw gebogen
en het verveelt me. Veertig minuten zonder wat anders dan een eiland
en de laatste stappen van een dode keizer.
Niemand wil weten wat ik weet, niemand wie jij bent. Waar je vandaan kwam?

De hond leek te weten hoe het zat.
Met pluimvee moet je niet denken hoe het zit.