zaterdag 3 oktober 2009

zaterdag 3 oktober

rue Zenne 17 Jonge brunette stapt linea recta van Lodewijks naar Zoete, hurkt voor 1 van de werken van Leus, veert overeind & verwijdert zich = draait zich om, stapt linea recta van Leus naar Lodewijks en verdwijnt. De intrede, het rondkijken, de oplossing.
Deux filles, elles rigolent. Intérrogation de l'oeuvre de Leus suivi par intérrogation de l'oeuvre de Zoete, en rigolant. Elles s'éloignent.

Bruit. Après pas mal de temps un homme agé. Bril, donkerblauwe vest, legerbroek. Il regarde l'énigme, een foto van Leus of Van Waegeneer genomen op 11 september 2001 in St. Idesbald, in de duinen, de eerste twin tower stond al in brand. Eerst doen ze Leus, dan Zoete, soms omgekeerd. clic clac, c'est ça qu'il dit, lui, l'homme agé, en sortant de la salle de Zoete, avec sa langue: clic clac.
Omgekeerd: een bezoeker negeert de muurschildering, negeert de werkjes van Leus, vijf, het zijn er vijf, stapt in een ruk door naar Zoete alsof hij/zij weet dat het in die duisternis te doen is, want het is duister in de zaal Van Zoete, voor de verandering. Nog een bezoeker, iemand met een rugzakje, Bruxelles Bravo heeft de omvang van een GR, voor wie het allemaal wil zien. Hij interesseert zich voor het werk van Leus. Het komt tot een gesprek over het impact en de betekenis van het werk van Leus. Voor zover het werk van Leus betekenis heeft, daarover gaan we geen bindende uitspraken doen.

Un couple, la fille jupon fleurettes et deux femmes jeunes, des brunettes, des manteaux blancs et une couleur proche de terre verte. Des francophones. On note des rapports dans l'oeuvre de Nicolas Leus.



Personne. Ciel gris, des voix venant d'un lieu lointain. Ik open Le Monde terrible, een Gallimard volume met gedichten van Aleksander Blok en lees een fragment halverwege bladzijde 23: Si peu d'années et tant d'idées horribles!
Entre une fille, brunette légèrement brune. Elle passe par la salle de Zoete. Autre fille jeune. Et là, approchant le mur dressé d'une carte Roumane, des petits trucs Leusiens, typiquement Leus, en plus une photographie fait à St. Idesbald, là, d'une manière soudaine elle regarde la fenêtre et elle dit quelque chose.
Op het tweede aan de overkant van de Zennestraat staat een dame in négligé. Ze staat vlakbij het venster, is in gesprek, staat vlak onder de weerspiegeling van een van de tl-lampen op het tweede van rue Zenne 17. Een dame betreedt de Leuszaal. Ze negeert de muurschildering, neemt 15 seconden voor de werkjes aan de tussenmuur, werpt een blik in de zaal met Zoete. Iemand op sandalen, blootsvoets, betreedt de kamer. Zwarte tas, golvende haardos. Een witte enveloppe glijdt van het raamkozijn en belandt op de vloer.













Aan de overkant van de straat, onder het Guggenheim woonblok, stapt Pieter Vermeersch over het voetpad. Hij is in het gezelschap van twee dames.
Deux filles s'approchent, souriantes. Des lunettes remarquables. Alors une dame en pullover rouge, jeune, cheveux noirs, un noir très noir, oreilles bijoutés, des bijoux en forme de rectangle.
Iemand bestudeert de muurschildering met een blik van wat is dit. In de belendende kamer een geluid van dameshakken, éclat, par accident, d'une sensualité légère. Et personne. De dame op het tweede aan de overkant van de Zennestraat heeft zich aangekleed, stofzuigt. Wendy van Constant VZW springt binnen, introduceert vier meisjes. On explique les travaux de Leus, la muraille,
tout, rien, rien du tout. Rien, tout, tout de rien, des bruits
et durant quelques minutes personne. Alors une dame blonde, agé, des lunettes, autre dame, elle aussi des lunettes. Ze betreden de Zoete zaal. Y résident pendant quatre cinq secondes. De tijdsduur van een oogopslag. Entre un type énorme, grotesque, corps massif, comme il est gros. Teeshirt blanc, gonflé. Quelques secondes, c'est tout ce qu'il faut, quelques secondes passives et déjà le moment d'indifférence. Alors homme agé, curieux de tout ce qui ce passe, et à peu près au moment même Cathérine Lommée et Pieter. On parle de pas mal de choses. Het bezoekersdebiet komt in een stroomversnelling. Een kenner, een moeder en twee peuters, jonge vrouwen, des gens qui s'amusent. Bijvoorbeeld over de muraille van Nicolas:
- Je l'achète.

Ik neem een kijkje in de kamer met de video-installatie van Thomas Bogaert. Içi deux filles.
-Ca change...! Ze hadden het werk eerder al eens gezien, een projectie van palmbomen op een foto van Houston Texas. Ah oui, ça change. Le film c'est Saint-Tropez et ce sont ses enfants, ils s'appellent Ginger et Spencer, et ça change.
-Ah oui, oui oui. Ze bekijken het werk, in de gang passeren mensen op doortocht naar een van de bovenverdiepingen.
Alors quelqu'un en solitaire. Een brunette, bril, witte handtas, zwarte collans, luipaardschoeisel. En het draadje? vraagt ze.

Le sens du passé; Jacques Roubaud, Quelque chose noir p.30:

Le sens du passé naît
d'objets-déjà.
Dans tous les moments évidents

Kinderstemmen in het trappenhuis. Iemand steekt z'n hoofd om de hoek, een grijnslach, turkooisblauwe brilmontuur.

page 31:

je m'assieds sur cette même chaise, face à l'image

et page 32:

A hauteur de mes yeux, à peu près, est le point d'où a été composée l'image, la photographie, où l'on voit, ce que je vois et viens, paresseusement, de décrire, que je ne regarde pour ainsi dire plus jamais, cette image est sur le mur face à moi.

Un homme cheveux gris et le regard triste, ses lunettes dans la main et la main droite disparue dans un de ses vêtements. Il regarde attentivement, questionne les travaux de Leus. Après lui deux filles jeunes et une dame vieille. Een van de meisjes stelt zich voor, heet Elke en heeft een project in RECYCLART. 'Elles ont tous des petites chambres mignonnes,' zegt iemand. Alors un mec et quelques secondes plus tard une fille avec ART2WORK sur son dos. Un couple. Femme enceinte. Un mec et de nouveau un couple, lui un sac jaune, elle une veste en carreux. Alors une blonde, mais vraiment blonde, grosse, elle porte un sweater bleu. Le mec, lui, il regarde les petits trucs de Leus. L'autre, la dame grosse, regarde deux secondes, même pas la durée en effet d'un petit instant, et s'en va.
In de gang een vloed van stemmen. Wendy en een grote groep nieuwsgierigen. Ze introduceert Pascal Smet. Een ogenblik later Van Ryssen en Sigrid. Sigrid woont In Schaarbeek, werkt voor de VRT. Dit keer is het Wendy die uitlegt hoe het zit met de muraille van Leus.

Deux dames, un mec, une demoiselle cheveux coquettes, un mec, encore un mec, une dame, elle est plutôt petite et les yeux foncés donnent son visage une caractère sévère. Après lui un couple.
Iemand van middelbare leeftijd. Twee keer twee heren en vier dames. Des francophones. Dan twee dames, fraai uitgedost, elegant, un mec, un couple, des demoiselles, een van ze draagt een uit gordijnstof vervaardigde pantalon, dan nog iemand, une fille, un mec, iemand met een vest die exact dezelfde kleur heeft als de muraille van Leus.

16:20 Personne.
Je regarde la fenêtre.

16:26 Stemmen. Een koppel. Ze betreden de Leuszaal, stappen naar de donkere ruimte achterin. Ischa zoekt het meisje dat verantwoordelijk is voor de eerste verdieping. Is of was. Een levendig trio, wat later een man en een dame, middelbare leeftijd, ze buigen zich over het werk van Leus.
Trois femmes, un mec, quartet en bleu jeans, cheveux noir noir, rouge brun, des lunettes, cheveux court, visage aimable, une fille, un mec, la fille regarde les murs noirs. Both enter Zoete's space, turn, walk in opposite direction, disappear. Alors deux filles, italiennes, des brunettes en vestitude d'automne.

page 33: je ferme les portes comme si la silence

La lumière me dépasse par les oreilles. Un mec. Les cloches. Autre mec, lui aussi regarde les photos de Leus, la photographie à St. Idesbald, et après quelques secondes une réflection sur ce site en Roumanie tout proche de la côte, mer noir disait Oana, Zwarte Zee, et là, parmi les pages de Paustovskij, des centaines de pages: Sébastopol, Odessa, une navire, les guerres.

Personne.

page 34: comptée de lieu en lieu. Murs, tiroirs, ce livre:
Image de toi, ces mots.

Op het raamkozijn, af en toe iemand die de bladzijden doorneemt, een zaaltekst over het Moscouproject van Bart Lodewijks: THE INTRUDER, staat er.
Une femme, elle entre la chambre de Leus, un instant, pas plus, et elle s'en va. Quelques secondes plus tard un couple, la femme contemple le tableau de Zoete, lui les photos de Leus, la site en Roumanie, une bière et pas une seconde de silence, bruit-déjà. Un mec entre la salle et regarde pendant quelques instants l'obscurité. La solitude. Des voix, un mec, des pas, des bruits, une voiture, un couple, lui il regarde les photos. Deux femmes jeunes, un pantalon rouge, des francophones, alors une fille en pantalon vert vert, très brune, les cloches, la solitude. Personne.
Moment plus tard: homme barbu, seul, il ne me regarde pas, ne regarde rien que la chambre noir, se retire. Une femme, l'homme et quelqu'un d'autre. La femme dit: 'Is Samira mee?' Quatre filles, des anglophones: First the chicken, then the dog. The chicken heh-heh-heh, disent-elles. Alors une brunette, une blonde, un mec, quelqu'un avec veste vert claire très claire, une femme agée, beauté, sa fille, elle aussi beauté et son ami. Ils entrent la salle de Zoete. Une fille en plus, deux filles en plus et un mec cheveux roux. Encore un mec, mec musclé. Moi, je reste dans mon coin. Rien, tout, tout de tien, rien du tout. Des bruits, des voix, une couple, l'enfant, une femme aux chaussures oranges, un homme, des filles, un garçon de 12 ans à peu près, la femme, deux femmes, chaque en est plusieures, on le savait. Un homme, sa copine ou plutôt sa femme, veste rouge, visage aimable, souriante. Autre couple, deux enfants, en un couple en plus. Lui chapeau, homme agé, elle bandana rouge, ils contemplent les travaux de Leus. Île. Alors une fille, cheveux noir noir, souriante, elle aussi souriante, un sac sur le dos. Iemand met een lange, wollen sjaal. Froideur. Deux femmes jeunes, jupon rouge, vêtements d'automne. Belle entre la salle de Leus. Het gesprek komt onder andere op Leus en Van Waegeneer. Ze is vertrouwd met het werk van Leus. Een stroom bezoekers volgt. Van 5 tot 6 uur minstens een honderdtal. Hélène woont sinds twintig jaar in Barcelona, zit in de branche van de scenografie, is productie-assistente. Iemand opent een venster en neemt foto's van de huizenrij aan de overkant. Ik sluit af, stap naar Fin de Siècle. Hier un gigot d'agneau en een St.Feuillen. Iemand plaatst drie kartonnen doosjes op een van de belendende tafels. In het kleinste doosje zit een met aardbeien afgewerkte roomsoes.

20u. Michel. Hij is de gyprocmuur aan het afwerken, een laatste lik verf. Jamie is bezig in de videoruimte. Jamie Drouin, Lena. Marc springt binnen. Op de tweede rij Martine en Fred, later Peter en Cindy. Na het concert komt het gesprek op Opperlans Woordenboek, Marc vond het in De Sleghte, een verzameling onder andere van anagrammen. Battus schreef onder verschillende pseudoniemen. Piet Grijs is er een van.

Geen opmerkingen: